ความบรรลัยที่เกิดขึ้น

ตลอดทางที่รถขนส่งทหารเคลื่อนที่ทั้งรถของทุกๆ คันก็มีแต่ความเงียบที่เกิดขึ้น จนเมื่อถึงฐานใหญ่เราก็ได้พาพวกทหารที่เป็นเชลยลงจากรถ แล้วพาไปจึงรวมพลในเวลาต่อมา

ผลสรุปคือเราต้องเอาพวกนั้นย้ายไปฐานใหญ่อีกฐาน ที่อยู่แนวหลังเพราะฝ่ายศัตรูอาจมาช่วยทหารที่มีมีชีวิตอยู่ ตอนใหนก็ได้มีทหารคนหนึ่งเดินมาหาผม

" ผลทหารผู้พันเรียกตัวเข้าพบ "

อยู่ๆ ก็ได้มีทหารคนหนึ่งได้เข้ามาหาผมก่อนจะบอกในสิ่งที่ถูกกำชับมาพร้อมๆ กับชี้ไปทางด้านหลังของเจ้าตัว ผมเลยเดินตามไปในสิ่งที่หมอนั้นบอกที่ที่ผมได้ถูกเรียกพบ มันเป็นเต็นต์ขนาดใหญ่พอผมเข้าไปก็ได้เจอผู้พันคนนั้นจริงๆ ซึ่งเข้าก็ได้นั่งในสภาพเหมือนกำลังรอผมอยู่ยังไงยังงั้น

" นั่งสิยูริ "

เขาบอกผมก่อนที่จะผลายมือไปที่เก้าอี้ด้านหน้าของเขา ด้วยความคุ่นเคืองนิดหน่อยแต่มันก็ยากพอที่จะมองออก

" คุณยูริผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วห้ะ ว่าให้ฟังในสิ่งที่ผมสั่งไม่ใช่เอะอะอะไร ก็ใช้คำสั่งตัวเองอย่างเดียว "

" ก็คุณไม่ได้บอกให้จัดทหารยังไงหนิ "

" ก็ถูกของคุณที่ผมไม่ได้บอก แต่อย่าคิดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าหล่ะ "

" ผมรู้นะครับไม่ต้องบอกก็ได้ "

" ช่วยฟังผมก่อนสิ "

" คุณไปลงสนามรบกับพวกผมหรือไงทำไมต้องฟัง "

" เดี๋ยวนี้ก้าวร้าวหรอ? "

" เปล่าครับ "

" มารายาทด้วยเข้าใจไหม "

" ครับขอโทษด้วยครับ "

" อย่าให้เกิดขึ้นอีกและอย่าเถียงผมด้วยทราบไหม "

" ทราบครับ! "

หลังจากที่ผมพูดจบเขาก็ได้บ่นผมเป็นชั่วโมงๆ เพื่อให้แน่ใจว่าผมจะทำตามที่เขาบอก แน่นอนพอเขาปล่อยผมบักเลย์แม่งก็ยืนจิบกาแฟรอผมหน้าเต็นต์แบบชิวๆ พอมันเห็นผมมันก็ยื่นขนมปังพร้อมกับโกโก้มาให้ผม แล้วผมรับมาได้ผมก็รับมากินทันทีเพราะความหิวที่ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง

" เฮ้ยเพื่อนผู้พันกับเอง มีความสัมพันธ์กันแบบใหนหรอวะ เห็นเองเข้าไปพบเขาตั้งแต่บ่ายโมงอะนี้บ่ายสามเลยนะเว้ย "

" เขาสัญญากับพ่อฉัน ว่าจะดูแลฉันยังลูกคนหนึ่งของเขานะ "

" หรอวะแบบนี้ก็เจ๋งดิ! "

" เจ๋งหอกไรวะ ออกจะแย่ซะด้วยซ้ำ "

" ทำไมวะไม่ดีตรงใหน "

" เดี๋ยวเล่าให้ฟังแบบแม่งเรื่องยาวชิบเป่งเลย "

" เออๆ เล่ามา "

หลังจากที่ไอ้เลย์มันบอกผมผมก็ได้เล่าทุกอย่างที่ผมโดนให้มันฟัง แน่นอนเล่าเป็นชั่วโมงพอผมเล่าเสร็จมัน ก็เงียบก่อนที่มันจะขอโทษผมที่ทำให้ผมเสียเวลากับความจี้สงสัยของมัน

" ไม่เป็นไร "

" งั้นเราไปหาของกินกัน "

" พลทหาร พู้พันเรียกตัว "

พอพวกผมลุกแล้วกำลังเดินไปที่โรงอาหารทหารนายเดิมที่มาบอกผมเมื่อตอนเที่ยง ก็ได้เดินมาหาผมและบอกผมอีกครั้งพร้อมกับชี้ไปยังเต็นต์ใหม่  ใช่ครับทุกคนผมโดนเรียกตัวอีกแล้ว ด้วยสาเหตุอะไรผมเองก็ไม่รู้  บักเลย์มันมองหน้าผมแบบงงๆ ก่อนที่จะกลับไปมองหน้าทหารคนนั้นอีกครั้ง

" สหาย ไอ้นี่มันไปก่อเรื่องอะไรไว้หรอ "

" ผมไม่รู้แต่ผู้พันให้ผมมาเรียกเขา "

" งั้นหรอ "

ทหารคนนั้นมันตอบเลย์ก่อนที่พาผมเดินไปยังเต็นต์ๆ นั้นพอผมเข้าไปผู้พันคนเดิมก็อยู่ข้างในแต่ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่เขา ครั้งนี้มันมีใครผมก็ไม่รู้เหมือนกันแล้วพอเขาเห็นผมเขาก็ได้ชี้ให้ผมมานั่งตรงปลายสุดของโต๊ะ

" เอาหล่ะในเมื่อตอนนี้คนก็ครบแล้วงั้นเรามาเริ่มการประชุมกันเลยดีกว่า "

" การประชุมอะไรหรอครับ "

" การจัดการกับคนประเภทที่ไม่เขื่อฟังคำสั่งอย่างนายไง "

" แล้วเรียกผมมาทำไม "

" เหตุและผลไงพลทหาร "

" แค่นี้หรอ? "

" ใช่ "

" แล้วคุยนานไหม "

" คงอีกนานนะ "

" ผมขอไปเอาข้าวมากินก่อนได้ไหม ผมไม่อยากเป็นโรคกระเพาะ "

" ย้อกย้อนอีกแล้วนะ "

" ขอโทษครับ "

" งั้นเรามาเริ่มกันเลย "

หลังจากที่เราทุกคนประชุมกันจนจบ ผมบอกเลยว่ารู้สึกเครียดเป็นอย่างมากผลสรุปคือ ผมโดนเพ็งเล็งเป็นพิเศษเพราะผมไม่ค่อยฟังคำพูดของพู้พันด้วย  นั้นแหละครับผมผิด?  แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรพอผมเดินไปโรงอาหารเลย์ก็ยืนรอผมที่เสาๆ หนึ่งที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก

" ยังไม่กินข้าวหรอเลย์ "

" แล้วเห็นกินหรือยัง "

" กวนเหมือนเดิม "

" ไปกินข้าวกัน "

ผมและเลย์ได้เดินไปเอาข้าวมากิน พอผมและเลย์หาที่นั่งได้ก็มีลูกทีมของผมแห่กันมานั่งกับผมจนคนอื่นเขามองมาหาผมและเลย์ด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครเดินมาทางเราเลย จนเราทุกคนกินกันเสร็จก็ได้พากันไปอาบน้ำเข้านอนกัน จนตอนตี 3 ครึ่ง ผมก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงคนโวกเวกโวยวาย พอผมออกไปนอกห้องพักกับลูกทีม 4 - 5 คน เพื่อที่จะได้ไปสลบสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ต้องพบกับทหารในฐานที่มีอาการคลุ้มคลั่งเอาเก้าอี้ฟาดตัวของทหารคนอื่น ทำให้ผมกับลูกทีมรีบไปล็อคตัวของทหารคนนั้นแต่ก็ใช้เวลาเกือบ 20 นาที ในการที่จะล็อคตัวของทหารนายนั้น

" เอาไงดีพลซุ่มยิง "

" ชื่ออื่นไม่มีหรอวะ "

" เอ่อ... จะให้เรียกอะไรหล่ะ "

" อย่าพึ่งมาทะเลาะกันดิ "

" งั้นเอาไปคุมตัวไป "

" แล้วไปตรงใหน "

" จุดคุมขังทหารไง "

" ไปๆ รีบไปก่อนที่แรงมันจะกลับมา "

สิ้นคำสั่งของผมพวกเราก็ได้รีบพาทหารนายนั้นไปยังจุดคุมทหารอย่างไว แล้วพอพวกเราพาทหารนายนั้นไปยังจุดคุมทหาร พวกเราก็ได้ไปเอากาแฟมาจิบกันที่หน้าห้องพักของเรา

" แล้วเรื่องชื่อหล่ะพวก "

" พลซุ่มยิงก็ได้ "

" นายเรียกฉันพลปืนกลก็ได้ "

" ฉันพลชี้เป้า "

" ส่วนฉันหน่วยปฐมพยาบาล "

" ฉันพลชี้เป้าเหมือนกับหมอนั้น "

" ถึงตาฉันบอกแล้วนะหรอ "

" ใช่! "

" ฉันทำหน้าที่แฮกระบบต่างๆ ของฝ่ายข้าศึก "

พอตอนตี 5 พวกผมก็ได้ พากันไปอาบน้ำกันจนจ่าที่ผ่านมาเห็นพวกผมก็ได้แซวพวกผมไม่หยุดเลย

" เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างพลทหาร ทำท่ายังกับฝันร้ายเลยนะ "

จ่าคนนั้นได้แซวพวกผมก่อนจะเงียบไปเพราะสีหน้าพวกผมไม่ค่อยสบอารมณ์อย่างแรง ส่วนจ่าคนนั้นก็ปล่อยให้พวกผมไปอาบน้ำกันและพากันไปกินกาแฟ

" โคตรง่วงเลยวะ "

" เหมือนกันเลยวะพลซุ่มยิง "

" นี่กี่โมงแล้วหรอวะ "

" 6 โมงตรง "

พวกผมยืนนิ่งแล้วมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่กก่อนจะมองไปทางต้นเสียงในทันทีแบบพร้อมๆ กัน

" ผู้พันเดเนียล "

ลูกทีมของผมทั้ง 5 คนพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ใช่ครับผู้พันเดเนียลคือคนเดียวกันกับคนที่บ่นผมเป็นชั่วโมงๆ นั้นแหละครับ  ผู้พันเดเนียลมองมาทางผมก่อนที่เขาจะเรียกผมไปคุยด้วยอีกครั้ง

" อะไรอะผู้พันเมื่อวานก็คุยกันแล้วไม่ใช่หรอ "

" อย่า "

" ขอโทษครับผู้พัน "

หลังจากที่ผมพูดจบก็ได้เดินตามผู้พันไปได้สักระยะที่ลูกทีมของผมจะไม่ได้ยิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***