ลงสนามจริง

มีคำหยาบโปรดใช้วิจารณญาณ(จักรยาน)ในการอ่าน

หลังจากที่ผมและบักโคลัตสนิทกัน 4 - 5 เดือน ไอ้หมอนั้นมันก็มาบอกผมว่ามันอยู่ ม.6/3 ถึงว่าทำไมไม่เห็นหน้าในชั้นเรียนเลยตอนแรกผมก็คิดว่ามันอยู่ ม.6/1 สะอีก แต่ช่างหัวมันแหะอย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกัน

จนพวกเราเรียนจบม.6 เราก็ได้ต่อปริญญาต่อทันที โดยครั้งนี้ผมกับบักโคลัตก็ได้อยู่ห้องเดียว ผมโคตรดีใจเลยเพราะอย่างน้อยเราก็จะได้ไปใหนด้วยกันง่ายๆ

" ยูริทำไมมึงถึงอยากเป็นทหารวะถามหน่อย "

อยู่ๆ ไอ้โคลัตก็ได้ถามผมก่อนที่จะนั่งข้างๆ ผมด้วยความสงสัย

" ก็แค่อยากให้พ่อกุภูมิใจ... "

ผมได้ตอบหมอนั้นก่อนที่จะก้มหน้าลงทำให้โคลัตชะงักไปสักครู่ก่อนที่จะพยายามลูบหลังผม

" เฮ้ย- เพื่อนกุขอโทษที่ถาม "

ไอ้เลย์(ไอ้โคลัตนั้นแหละ) ได้ขอโทษผมก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยกันตลอดทั้งวันที่เราเรียนกันทุกๆ คนก็มองผมอย่างใจจดใจจ่อ อย่างกับชาติที่แล้วผมเคยไปลากหัวพวกมันแบบคมๆ ก่อนจะทิ้งร่างพวกมันไว้

" ยูริมึงทำอะไรไว้เปล่าวะ- "

ยังไม่ทันที่ไอ้เลย์มันจะพูดจบมันก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะมองหน้าผมพร้อมๆ กับยิ้มออกมา

" จำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้เปล่าเพื่อน~ "

ไอ้เลย์มันพูดก่อนจะขำออกมาซึ่งเหตุการณ์ นั้นผมเองก็จำได้ดีเหมือนกันมันจึงทำให้ผมเองก็ขำกับมันด้วย

ใช่ครับตอนที่มันท้าผมต่อยตอนม.6 มันเป็นวีรกรรมที่ทำให้ผมได้ฉายาอีกฉายาหนึ่งก็คือ сильно ударить ในภาษาไทยก็คือ หมัดหนัก หรือจะเรียก ตีหนักก็ได้ผมไม่ซีอยู่แล้ว ผมว่านะเรื่องที่ผมต่อยมันไปแล้วก็เตะไปทีหนึ่งคงจะเป็นวีรกรรมที่ตามติดผมว่ายันเรียนปริญญาตรี และคงจะตามติดผมไปยันเรียนจบปริญญาเอกแน่นอน ดูจากสภาะแล้วนะ

หลังจากวันนั้น(ที่ขำเรื่องในตอนม.6) 2 อาทิตย์ ก็ได้มีพวกที่เรียนปริญญาเอกมาท้าผมต่อย ว้าวโดนรุ่นพี่ท้าต่อยอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มาเป็นตี้เลย แต่พวกนั้นเลือกที่จะใส่เดี่ยว(ยังน้อยก็ยังลูกผู้ชายพอ) ผมก็ได้ตอบรับคำท้าพวกเขา รุ่นพี่ที่ชื่อไอร์ ก็ได้เดินมาหาผมก่อนจะยิ้มออกมา

" ไงไอ้น้องได้ยินมาว่าหมัดหนักไม่ใช่หรอ ใช่ยูริจากห้อง 1 ป่ะ "

ไอ้นั้นถามผมก่อนที่จะขำออกมาด้วยเย้ยยันในตัวผมมีหรอครับว่าจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ผมได้ต่อยหน้าไอ้หมอนั้นทันที อีกตามเคยล่วงแบบไม่ทันตั้งตัวเพื่อนๆ ที่น่ารักของพี่เขาที่เห็นอย่างงั้นก็ได้รีบเจ้ามาพยุงเจัาตัวแกให้ด้วยสีหน้าหวาดกลัวถึงขีดสุด

ต่อยหมัดเดียวทำเป็นกลัวทำอย่างกับผมเป็นผี

" มีใครจะมาต่อยกับผมอีกไหม "

ครับ ไม่มีใครกล้ามาท้าผมต่อยเลยซึ่งผมก็ได้รับฉายาใหม่อีกแล้วTT แม่งขยันตั้งกันจังฉายาเนี้ยดีแม่งไม่ตั้งฉายาให้ผมว่า ตู้เอกสารเก็บความลับ เยี่ยมเลยงานนี้

จนเมื่อ 4 อาทิตย์ที่แล้วพวกผม ก็จะมีเลย์,เชียร์,สิน,บอย และประมาณ 1,298 คนได้ ก็ได้ถูกเลือกให้ปฏิบัติงานในพื้นที่ก็คือ ลงสนามรบที่เขายังรบกันอยู่

ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวเลือกให้ทำอะไรไม่เลือก ถึงจะเป็นทหารก็เหอะแต่ยังไม่ถึงเวลาเว้ย ส่วนครูฝึกแม่งก็โคตรบ้าเลยพอมาส่งก็บอกให้ไปหาตำแหน่งที่ตัวเองถนัด หลังจากนั้นก็เข้าไปรายงานตัวกับผบ. ของทหารจริงๆ ได้เลยผมกับเพื่อนๆ หนิแทบกรี๊ดออกมาเลยก็ว่าได้

จนแล้วจนรอดผมก็ได้ตำแหน่งที่โคตรไวพร้อมๆ กับใครไม่รู้อีกหนึ่งคนตำแหน่งที่ผมได้พลซุ่มยิงแล้วอีกคนก็เป็นพลชี้เป้าให้ผม ส่วนบักเลย์แม่งชี้เป้าไม่เป็นเรื่องยิงปืนก็ห่วยแตกมันก็เลยโดนเลือกให้ไปอยู่หน่วยปฐมพยาบาลแนวหลังนู้นเลย โคตรแย่

พอเริ่มมาวันแรกผมกับคู่หูก็ได้ไปปฏิบัติงานที่แนวหน้า หน้าที่ของพวกผมสองคนคือขัดขวางฝ่ายศัตรูให้ได้มากที่สุด

ยอมรับว่านี้เสี่ยงตายแบบสัตว์ป่าโคตรเดรัจฉานเลย แม่งกลัวตายกล้าโดนจับเป็นเชลยซะอีก

มาถึงตอนนี้ 4 อาทิตย์ ยังไม่เห็นวี่แววของข้าศึกเลยแม้แต่เสียง

ผมว่าเราต้องติดต่อขออาหารเพิ่มแล้วหล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***