ลงสนามจริง 2

ประเทศที่อยู่ในเรื่องนี้ทุกประเทศคือประเทศที่สร้างขึ้นมา เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายกับประเทศนั้นๆ

หลังจากที่ผมกับคู่หูเลือกที่จะนอนก่อนก็เลยนอนกันจนรุ่งเช้า ผมก็ได้ติดต่อกับไปยังฐานบังคับบัญชาการ

" มิเกล มิเกล นี่ยูริจากกอง 114 ทราบแล้วเปลี่ยน "

ผมกับคู่หูรออยู่นานในขณะที่รอ ผมกับหมอนั้นก็ได้กินอาหารตอนเช้าให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ ระหว่างนั้นผมก็มองหมอนั้นก่อนจะกินต่อ

" นี่พวก ทำหน้าแบบนั้นมีอะไรคาใจหรือเปล่า "

หมอนั่นพูดพลางจะช่วยผมเก็บสเบียงอาหารไว้กินต่อถ้ายังสเบียงอาหารยังไม่มา

" ตลอด 4 อาทิตย์ ที่อยู่ด้วยกันมานายชื่ออะไรวะ ตอนนี้ยังไม่รู้จักชื่อนายเลย "

ผมพูดออกไปก่อนจะฉุบคิดได้พร้อมๆ กับหันไปมองชื่อมันต่อด้วยมองหน้ามันอีกครั้งด้วยความตกใจ

ใช่ มันชื่อ โอไฮโกะ ยูมินตรี ชื่อเล่นมันชื่อ ยูริ แถมหน้ามันยังคล้ายๆ ผมอีกแต่แค่หน้ากับชื่ออะนะซึ่งมันทำให้ผมได้ชะงักไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่เสียงจากวิทยุจะดังขึ้น

" พลทหารถ้าได้ยินตอยด้วย ทราบแล้วเปลี่ยน "

" ได้ยิน ทราบแล้วเปลี่ยน "

" นี่มิเกลจากหน่วยทหารราบกอง 108 ระดับ ทหารผ่านศึก ยศคือ สิบตรี ทำหน้าที่ ติดต่อสื่อสาร คุณช่วยระบุชื่อ,ระดับ,ยศ และหน้าที่ มาด้วย "

" ชื่อ ยูริ หน่วยทหารราบกอง 114 ระดับ ทหารใหม่ ยศ พลทหาร ทำหน้าที่ พลซุ่มยิง คู่กับ ยูริอีกคน "

" เดี๋ยวหมวด หมวดอยู่ยศร้อยโทไม่ใช่หรอ!? "

" ผมยูริผมยังเป็นพลทหารอยู่แล้วผมยังอยู่ชั้นปริญญาตรีอยู่เลย "

" แต่ในใบรายชื่อทหารคุณถูกเลื่อนไปเป็นหมวดอยู่ยศ ร้อยโท "

" ชั่งมันเถอะ คุณอยากถามอะไรเกี่ยวกับพลชี้เป้าผมไหมคุณมิเกล "

" ได้ ถ้าคุณไม่มีปัญหา 'หมวด' "

สิ้นคำพูดของเขา ผมก็ยื่นวิทยุให้กับมินตรี(ยูริ)ก่อนจะกลับไปสนใจกับเป้าเล็งอีกครั้ง

" ชื่อ ยูริ หน่วยทหารราบกอง 114 ระดับ ทหารมือใหม่ ยศ พลทหาร ทำหน้าที่ พลชี้เป้า คู่กับหมวดครับ "

" โอเค ตอนนี้ทางเรากำลังส่งคนไปเสริมให้พวกคุณสองคน โปรดอยู่ที่นั่นก่อนถ้าเจอศัตรูให้รายงานฐาน โดยเฉพาะคุณ 'ยูริ' อย่าตุกติกหล่ะนี้คือคำสั่งผู้พันของคุณ เขาสั่งผมให้มาบอกคุ- "

" บอกเขาซะว่าถ้าเขายังมายุ่งกับผม ถ้ายังมายุ่งเตรียมตัวจบไม่สวยแน่ "

" เดี๋ยวหมวดคุณทำบ้าอะไรเนี้ย!? "

ยูริถามด้วยอาการหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ก็แน่นอนว่าเขาคงตกใจกับสิ่งที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ตัดกับผู้พันที่ปานนี้เจาคงขำผมไปใหนต่อใหนแล้ว ว่าไปเหอะตอนนี้ผมต้องการสมาธิ

ผ่านไปนานจนถึงตอน 6 โมงเย็นผมที่จัดเตรียมทหารที่มาเสริมให้อยู่ในที่ต่างๆ เสร็จเรียบร้อย ก็ได้นั่งกินสเบียงอาหารตั้งแต่เช้าที่ยังไม่หมดกับยูริพอกินกันเสร็จ ผมก็ได้กลับไปจดจ่อกับเป้าเล็งอีกครั้งจนผ่านไปสัก 2 นาที ก็ได้มีเสียงเครื่องยนต์ของรถถังจำนวณ 5 เสียงและเสียงรถขนวัตถุจำนวณ 9 เสียงพร้อมๆ กับเสียงเดินที่นับจำนวณไม่ได้ว่ามีกี่เสียง ผมก็รีบวิทยุบอกคนอื่นๆ ทันที

" ตอนนี้ที่ทางตะวันออกมีเสียงเครื่องยนต์ของรถถัง จำนวณ 5 เสียง เสียงเครื่องยนต์ของรถจนวัถตุต้องสงสัย 9 เสียง แถมยังมีเสียงเดินอีกที่นับไม่ได้ขอให้ทุกนายระวังไว้และทำตามแผนด้วย ทราบไหม "

" ทราบครับ! "

ผ่านไปไม่นานก็ปรากฏรถถังและรถขนวัตถุต้องสงสัยจริงพร้อมๆ กับทหารราบฝ่ายศัตรูโดยเฉลี่ยคือ 5 กองพันได้ ทุกคนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้ไปประจำที่ของตัวเอง

" มิงเกกัว " (ระวังตัวด้วย)

หนึ่งในคนที่ผมคิดว่าคือจ่าจากโควเชีย ก็ได้ตะโกนบอกพร้อมๆ กับชี้ปืนไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง

" มีน " (3)

" เป " (2)

" ยัก " (1)

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ!!

จู่ๆ ห่าฝนจากฝ่ายศัตรูก็ได้แห่มารอบๆ เพื่อนคว่มแน่ใจจึงทำให้ทหารฝ่ายผมบางส่วนต้องถอยๆปให้ห่างจากระยะจองกระสุนพักใหญ่ๆ และบางส่วนก็ถูกลูกหลงไปด้วย

" เอาไงต่ออ่ะ "

" ยิง "

สิ้นคำพูดของผมทุกคนก็ได้ยิงสวนไป ทำให้ทหารฝ่ายโควเชียวิ่งหนีตายกันไปคนละทิศคนละทาง