ในวันที่สายไป
ณ โรงเรียนวิทยา (ในวันวาเลนไทน์)
" ฝากให้พี่ไนท์ด้วยนะค่ะ"
เพราะชื่อของใครบางคนที่เด็กรุ่นน้องเอ่ยถึง ฉันต้องละสายตาจากหนังสือการ์ตูนในมือแล้วหันไปมองที่นอกห้องเรียน
ตอนนี้เมย์กำลังยืนเกาท้ายทอยด้วยรอยยิ้ม
เจื่อนๆเมือเด็กรุ่นน้องยื่นกล่องช็อกโกแลตมาให้
แถมยังทำตาอ้อนวอนชวนใจอ่อนสุดๆก่อนยัยเพื่อนแสนดีจะพยักหน้ารับคำพร้อมกับรับช็อกโกแลตกล่องนั้นมาแล้วเดินกลับเข้าห้องเรียน แล้วมองฉันตาปริบๆ คล้ายกับจะบอกเป็นนัยๆว่า...
วันนี้ฉันรับช็อกโกแลตแทนไนท์มาสี่สิบกว่ากล่องแล้วนะY_Y
" ของหมอนั้นอีกแล้วหรอเรอะ"
" (- _-)(._.)(-_-)(._.) "< เมย์พยักหน้ารับ
" ชิส์! ไอ้พวกเต่าหัวหด แน่จริงก็ไม่เอาไปให้หมอนั้นเองละมาใช้เธอยังกับขี้ข้าแบบนี้ไม่ชอบเลย"
เมย์ยิ้มน้อยๆ ก่อนลงมือจดยุกยิกในสมุดฉีกแล้วส่งให้ฉันอ่าน
' ไม่เป็นไนฉันชินแล้ว'
" แต่ฉันไม่ชิน! " ฉันส่งกระดาษให้คนใจดีอย่างเหลืออด" เพราะเธอใจดีแบบนี้ไง ไอ้พวกนั้นถึงชอบใช้เธออยู่บ่อยๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะทำแบบนี้ต่อหน้ายักพวกนั้น!!! "
ว่าแล้วฉันก็แย่งช็อกโกแลตจากมือเมย์แล้วโยนทิ้งถังขยะหลังห้องอย่างแม่นยำสมกับเป็นตำแหน่งแฟนคลับนักบาสของโรงเรียน ซ่งนั่นทำให้เมย์ถึงกับอ้าปากค้าง มองช็อกโกแลตในถังขยะสลับกับหน้าฉันด้วยสี้หน้าตกใจ แล้วรีบเขียนข้อความในสมุดฉีกให้ฉันอ่านอีกครั้ง
'ทำไมทำอย่างนั้นละซิน ถ้าไนท์รู้เข้าต้องโกรธมากๆแน่'
" ก็อย่าบอกหมอนั้นสิ...." ฉันไหวไหล่ไม่แคร์
" และอีกอย่าง... ฉันไม่ได้เทช็อกโกแลตออกจากกล่องสักหน่อย ถ้าหมอนั้นพิศวาสช็อกโกแลตห่วยๆ พรรค์นั้นนักก็ไปเก็บขึ้นมาจากถังขยะมากินสิ ฉันไม่หาว่าเขาเป็นพวกชอบคุ้ยขยะเหมือนหมาข้างถนนหรอกน่า"
เมย์ถอนหายใจเมือรู้ว่าไม่สามารถเอาชนะฉันได้ ก็แงงล่ะ... ยัยเมย์เป็นใบ้อย่างเธอจะมาสู้คนปสกปกติได้ไง-_-;;
ใช้แล้ว เมย์เป็นใบ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพูดไม่ได้แต่ก็ได้ยินเสียงรอบตัวชัดเจนเลยล่ะ อันที่จริงฉันก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำหรอดนะว่าเมย์เป็นใบ้จริงๆ เพราะจู่ๆ เธอก็ไม่พูดซะอย่างนั้นหลังจากที่ ' พี่ไมค์ ' พี่ชายสุดที่รักของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถชนเมือหลายปีก่อน
หมอวินิจฉัยว่สเหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความเจ็บปวดด้วยการลืมเหตุการณ์เลวร้าที่เกิดขึ้นไปจนหมดสิ้น ราวกันว่าเธอไม่เคยมีพี่ชายมาก่อน.... ื เธอเลือกที่จะไม่พูดอีกเลย
ฉันเข้าใจนะตอนนั้นเมย์คงเจ็บปวดมาก เพราะสาเหตุที่ทำให้พี่ไมค์เสียชีวิตครั้งนั้นมาจากเธอเอง..
ถ้าเธอไม่วิ่งทะเล่อทะล่าออกไปที่ถนนใหญ่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับรถยนต์สองคันกำลังเบียดกันมาด้วยความเร็วสูง พี่ไมค์ก็คงไม่ต้องวิ่งไปผลักร่างเธอออกจากถนน ก่อนที่ตัวเองจะถูกรถคันแรงพุ่งชนเข้าอย่างจังจนกระเด็นกระดองนไปไกล
พี่ไมค์ไม่ได้เสียชีวิตในทันที แต่ไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาสามหลังจากนั้น โดยไม่ทันได้ร่ำลาน้องสาวสุดที่รักซึ่งยังสลบไม่ได้สติ เนื่องจากอาการช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเมือเมย์ฟื้นขึ้นมาอีกที.... เธอก็จำไม่ได้แล้วว่าพี่ไมค์คือใครทั้งๆ ที่สามารถจำคนที่เคยรู้จักทั้งหมดได้และที่สำคัญ..
เธอจำไม่ได้ด้วยซำว่าตัวเองเคยพูดได้
"อุ๊ยตาย! มีช็อกโกแลตอยู่ในถังขยะด้วย"
เสียงแหลมแสบแก้วหูของเฟียร์ปลุกฉันตื่นจากภวังค์แล้วหันไปมองคนที่กำลังดี๊ด๊าทำตาเป็นประกายเมื่อก้มลงไปหยิบช็อกโกแลตที่ฉันพึ่งขว้างทิ้งไปขึ้นมาจากถังขยะ ก่อนที่จะเข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพวกเรา
" ใครช่างโง่เง่า เอาช็อกโกแลตมาทิ้งในถังขยะนะ ไม่รู้รึไงว่าช็อกโกแลตยี่ห้อนี้แพงโคตรรรรร"
เธอลากเสียงคำว่า' โคตร ' ยาวเหยียดไมถึงดาวอังคารพร้อมกับปัดเศษฝุ่นออกจากกล่องแล้วเก็บใส่กระเป๋าเป็น้าตาเฉย\=_\=^
ยัยนี้ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยรึไงที่เก็บของกินจากถังขยะ
" เอาไปให้เบนดีกว่า "
" เธอเอาของที่เก็บจากถังขยะไปให้เแฟน
งั้นเรอะ\=_\= "
" ไม่ใช้แฟนยะ หมอนั้นเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่น่ารักตังหาก"
" นั่นมันความคิดของเธอคนเดียวรึเปล่า"
ใครๆ ก็ดูออกว่าเบนรู้สึกยังไงกับเฟียร์ เจ้าเด็กปลื้มเฟียร์ตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลแล้ว มีแต่เฟียร์นั่นแหละที่ยังดูซื่อบื้อดูไม่ออกสักทีว่าอีกฝ่ายมีใจให้
จะว่าไป... ฉัน ไนท์ เมย์ เฟียร์และเบน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเมือก่อนพวกเราห้าคนสนิทกันมากชนิดที่แค่มองตาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร แต่เนื่องจากบ้านเฟียร์กับเบนอยู่ถัดไปอีกซอย เเละพอขึ้น ม. ปลาย เฟียร์เลือกเอกศิลปะส่วนฉัน ไนท์และเมย์เลือกเรียนเอกภาษา จึงทำให้เวลาว่างของพวกเราไม่ตรงกัน ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆ ห่างออกไปทุกทีๆ โดยเฉพาะกับเบนที่อายุน้อยกว่าเราสองปี จึงแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย
" ว่าแตเธอมาทำอะไรที่ห้องเรียนพวกฉัน"
"ฉันมาหาสุดหล่อ..." เฟีนร์ตอบพลางส่องสายตาไปทั่ว
"... ไนท์ไม่อยู่หรอ?"
"ถ้าสุดหล่อของเธอคือหมอนั้นล่ะก็ ไม่อยู่หรอก ป่านี้คงไปแรดให้พวกสาวๆ ไล่ลาอยู่แถวห้องดนตรีหรือไม่ก็สนามฟุตบอลล่ะมั้ง "
" ยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิมเลยเนอะ(*_*\=// "
น่าหมั่นไส้มากกว่า -_-^ก็รู้ว่าตัวเองป็อบปูล่าในหมู่สาวๆ ในโรงเรียซะขนาดนั้น แล้วยังจะเดินร่อนให้ถูกจีบอยู่ได้ดูท่าว่าหมอนั่นคงจะลงแดงตายแหงๆ ถ้าวันไหนไม่มีใครมาสารภาพรัก ชิส์!
" แล้วทำไมพวกเธอยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ รออะไรกันอยูหรอ? "
' ไนท์บอกในรอกลับพร้อมกัน'
เมย์ตอบคำถามแทนฉันด้วยการเขียนข้อความลงในกระดาษ และส่งให้เฟียร์อ่าน
" จริงหรอ งั้นฉันอยู่รอไนท์กับพวกเธอดีกว่า"
ว่าแล้วก็ว่างกระเป๋าไว้บนโต๊ะก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนวันแรกในการพบเจอมาอ่านพร้องกับแกะกล่องช็อกโกแลตที่คุ้ยขึ้นมาจากถังขยะมากินซะอย่างงั้น-_-;;
" ไหนบอกว่าจะเอาไปฝากเบนไง"
" เปลี่ยนใจแล้ว ก็ของมันน่ากินี้เนอะ คริคริ "
ยัยนี้! ซกมกได้ตรงข้ามกับหน้าตาตัวเองจริงๆ
"เออนี่... พวกเธอได้ข่าวไนท์กับฝนหรือยัง"
" หื้ม?"
" ฉันได้ยินพวกชมรมกีฬาลือกันว่าสองคนนั้นกำลังคบกันอยู่ "
" ว่าไงนะ!!!!"
" อุ๊ย! ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วย แก้วหูฉันเกือบจะทะลุเชียวนะ /T.T" เฟียร์เอามือปิดหูไม่ทัน เมือฉันโพล่งถามออกไปอย่างลืมตัว
บ้าจริงเกือบหลุดพิรุธให้ยัยพวกนี้จับได้แล้วมั้ยล่ะ
ถ้าหล่อนรู้ว่าฉันแอบคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทล่ะก็.. มีหวังคงมองหน้าไนท์ไม่ติดแหงๆ และที่สำคัญ..
บางที่ฉันอาจจะสูญเสียเพื่อนที่รักที่สุดไปตลอดชีวิตเลยก็ได้เพราะเมย์เองก็แอบชอบไนท์เหมือนกัน!!
ฉันหันไปมองเมย์อย่างกังวลและดูเหมือนเธอจะตกใจกับข่าวร้ายจากเฟียร์ไม่แพ้กัน เพราะตอนนี้ใบหน้าเธอซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัด และไม่ใช้เพียงแค่ฉันที่สังเกตเห็นความผิดปกตินั้น
เพราะเฟียร์เองก็แอบสะกิดแขนฉันให้ลอบมองเมย์เช่นกัน
" ตะ.. แต่มันอาจเป็นแค่ข่าวลือ"
"ไม่หรอก ดูเหมือนพวกชมรมกีฬาจะมั่นใจกับข่าวนี้สุดๆ เห็นว่ามีคนแอบถ่ายรูปตอนที่ไนท์จูบกับฝนด้วยนะ.. โอ๊ย!!"
ฉันแอบหยิกเอวเฟียร์เพื่อให้เธอกยุดตอกย้ำความเจ็บปวดให้เมย์ไปมากกว่านี้ ให้ตายสิ ยัยบ๊องนี่ดูไม่ออกรึไงว่าตอนนี้เพื่อนสนิทของเรากำลังจะร้องไห้( ฉันเองด้วยT_T)
" ระ ไรสาระน่า หมอนั่นจูบผู้หญิงไม่เป็นไรหรอกฉันว่าพวกชมรมกีฬาคงจำผิดคนแหงแก๋"
"ตะ.. แต่..."
"เอาเป็นว่าถ้าพวกเธออยากรู้ความจริงล่ะก็.. ฉันจะไปถามหมอนั่นให่เอง โอเคมะ"
ฉันรีบขัดก่อนทีายัยซื่อบื้อจะทำให้เพื่อนใบ้ของฉันร้องไห้ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่คนถูกนิทาก้าวเข้ามาในห้องพอดี
" ทำไมยังไม่กลับบ้าน"
ไนท์หรี่ตามองฉันอย่างไม่สบอารมณ์ผิดกับรอยยิ้มทักทายเมย์เมื่อกี้ลิบลับ เชอะ สองมาตราฐานชัดๆ
แล้วทำไมฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวละ ไหนๆ ย้านเราสามคนก็อยู่ติดกัน จะให้ฉันเดินกลับบ้านด้วยคน มันลำบากนักรึไง! "
" เปล่า" ไนท์ยักไหล่
" แค่แปลกใจที่วันนี้เธอมีเวลาให้เพื่อน ปกติมีผู้ชายเดินไปส่งไม่ซ้ำหน้าไม่ใช้หรอ "
ปาก!!! น่าตบมากแล้วใครล่ะที่ทอดทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวจนต้องควงผู้ชายหน้าโง้พวกนั้นแก้เหงาไปวันๆ
นายนั่นแหละที่เอาแต่สนใจเมย์จนลืมใส่ใจความรูสึกของฉัน ถ้านายให้ความสำคัญกับฉันมากกว่านี้ฉันคงไม่ต้องกลายเป็นคนที่ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าให้ผู้หญิงทั้งโรงเรียนเขม่นแบบนี้หรอก
"ถ้านายไม่พอใจ ฉันกลับเองก็ได้"
ฉันเดินเชิดหน้าใส่คนกวนประสาทออกจากห้องแต่....เมย์ก็ดึงมือฉันไว้พร้อมกับสายหน้ารัว ฉันจึงถอยหายใจหันมองไนท์
"เมย์อยากให้เธอกลับบ้านด้วย... "
"เมย์ฉันไปด้วยไม่ได้หรอกนะ"
เมย์สายหน้ารัวเหมือนว่ายังไงก็ต้งไปด้วยกัน
" เคฉันแพ้แล้วไปก็ไป"
หลังยากที่คุยกันเสร็จไนท์ก็หยิบกระเป๋าเมย์ไปถือไว้และเดินนำออกจอกห้องไปโดยไม่คิดจะขอโทษที่พูดจาไม่เข้าหูฉันสักคำ
แง่งงงงงง
เมื่อไหร่นายจะพูดดีๆกับฉันให้ดหมือนเมย์บ้าง ฉันไม่ใช้เพื่อนนานรึไง ถ้าจะว่ากันตานตรงนายรู้จักฉันก่อนเมย์ด้วยซ้ำ แล้วทำไมนานถึงให้ความสำคัญฉันน้อยกว่าเมย์มากมายขานดนี้
ไม่ยุติธรรมเอาซะเลยยยย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments