3

        “เบบี้ Y_Y”​

       “พอร์ช \=[]\=!?”​

    ฉันแทบหุบปากที่อ้าค้างไม่ลง เมื่อเห็นสภาพของพอร์ชที่ไม่ต่าง จากลูกหมาตกบ่อเกรอะซึ่งกำลังยืนตัวสั่นเทาที่นอกรั้ว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปรามพร้อมบีบจมูกไว้แน่นเมื่อเขาตั้งท่าจะเดินเข้ามาหา

      “เกิดอะไรขึ้นกับนาย ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้”

      "เค้าตกท่อระบายน้ำ YOY”​

    ไม่ต้องบอกก็รู้ซุ่มซ่ามชะมัด

     “แล้วทำไมนายไม่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านละ

      "เค้ากลัวเบบี้จะเหงาที่ต้องเดินไปโรงเรียนคนเดียว”

    ฉันควรจะเห็นใจในความหวังดีของนายใช่มั้ย-_-;;

แต่เสียใจนะ..

    เผอิญฉันให้อภัยกับกลิ่นเน่าจากตัวนายไม่ได้จริงๆ

     "ฉันว่านายกลับไปล้างเนื้อล้างตัวที่บ้านก่อนดีกว่า ฉันเดินไป โรงเรียนเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

     “แต่ว่า...”

     “โอ๊ะโอ! นั่น UFO ของมนุษย์ต่างดาวนี่นา”

      “ไหนเหรอ.. \=O\=? "

    ฉันไม่คิดจะอยู่รอตอบคำถามพอร์ชอยู่แล้ว เมื่อเห็นเขาหันไปตามตำแหน่งที่ฉันก็รีบเผ่นแน่บออกจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้นายซื่อ​บื้อยืนอ้าปากเหวอมองหาจาน UFO อย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่รู้ตัวเลยสัก คิดว่าถูกฉันทิ้งให้หัวเน่าเพียงลำพัง... อาเมน

   โทษทีนะพอร์ช.. ถึงนายจะน่ารักน่าชังแค่ไหน แต่ฉันคงไม่ใช่คนดีที่สามารถรับได้ทุกอย่างแม้กระทั่งกลิ่นในท่อระบายน้ำบนหัวกบาลนายหรอก T.T

ที่โรงเรียน...

      “เป็นไงบ้างซิน... ตกลงฝนกับไนท์​คบกันจริงรึเปล่า" เฟียร์ปรี่เข้ามาเกาะแขนฉันด้วยดวงตาเป็นประกายทันทีที่มา

     ถึงห้องเรียน -_-;;  ปกติฉันไม่เคยเห็นหัวยัยนี้เลยเพราะเราเรียนกันคนละเอก แต่เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นเรื่องความสัมพันธ์ของไนท์​กับฝนมากถึงได้แจ้นมาเฝ้าฉันถึงหน้าห้องเรียนตั้งแต่เช้า... โฮะๆ ความสอด รู้สอดเห็นนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

      "ว่าไง? เธอถามไนท์​หรือยัง"

     “ถามแล้ว”

      “จริงเหรอ (*O*) แล้าไนท์​ว่ายังไงบ้าง"

      “หมอนั้นบอกว่าไม่เกี่ยวกับฉัน”​

      “หา.. ”​

      “แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ นี่นา หมอนั่นจะรักใครชอบใคร ก็เป็นสิทธิ์ของเขา เราเป็นแค่เพื่อนที่ทำได้ก็แค่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ เท่านั้น”​

      “ซิน ”

      “หืม..”

      “เธอถูกผีเข้าหรือเปล่า จู่ๆ ทำไมเป็นคนที่ผิดปกติ”​ “แสดงว่าเมื่อก่อนฉันเลวมากรึไง - -***”​

     “เปล่า แต่ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ แบบนี้จากปาก เธอ ไม่ได้มีเจตนาจะหลอกด่าเลยนะ.. จริงๆ !"

     แต่หน้าเธอมันฟ้องว่ากำลังหลอกด่าฉันอยู่ -​_-+

     “แต่ฉันไม่ยอมให้ไนท์​มีความลับกับพวกเราหรอก คอยดูนะ... ฉันต้องหาทางเค้นเอาความลับเรื่องฝนจากปากเขาให้ได้”

     ฉันภาวนาให้เธอทำสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ หนุ่มป๊อปขี้เก๊กที่เคยปฏิเสธจดหมายรักจากสาวๆ เป็นว่าเล่นอย่างหมอนั่น ถึงตกลงปลงใจคบยัยหมวยสุดสวยอย่างฝนได้ แถมยังปิดข่าวเงียบกริบไม่ให้ใครรู้อีกต่างหากทั้งๆ ที่ยัยนั่นน่าจะอยากป่าวประกาศให้คนทั้งโรงเรียนรู้ว่าได้ครอบครองคุณชายจุดเยือกแข็งอย่างหมอนั่นได้สำเร็จน่าสงสัยจริงๆ

       “แล้วที่สำคัญ..”​เฟียร์เหลียวไปมองเมย์​ที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบกับฉัน

      “เธอว่าเมย์​กับไนท์​แปลกๆ มั้ย ทีแรกฉันคิดว่าสองคนนั้นชอบกัน ซะอีก ทำไมจู่ๆ แฟนไนท์​ถึงกลายเป็นฟ้ไปได้ล่ะ"

      “คงเหมือนเธอกับเบนละมั้ง พวกใกล้เกลือกินด่าง”

      “บ้า!!!! ฉันกับเบนเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ นะ ทำไมไม่มีใครเชื่อ ในความบริสุทธิ์ใจของพวกเราเลย”

      “เชื่อก็บ้าแล้ว มีแค่เธอคนเดียวนั่นแหละที่คิดจะเป็นแค่พี่สาว สำหรับเบนน่ะ จ้างให้ก็ไม่ยอมรับเธอเป็นพี่สาวหรอก หมอนั่นทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงเธอยิ่งกว่าอะไร ไม่รู้ตัวซะบ้างเลยยัยบื้อ!”

    หลังเลิกเรียนพวกเราลงมติว่าจะไปเยี่ยมไนท์​ที่บ้านโดยอาศัย รถยนต์คันหรูของบ้านเบน และทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนอน ไอ้คนป่วยตัวแสบก็ต้อนรับฉันด้วยคำพูดแสนกวนประสาทว่า.....

        “เมื่อเช้ายังเทศน์ไม่พอรึไง”​

          แล้วก็ตามด้วยการฟ้องเมย์​เป็นชุดว่าฉันเขาแค่ด่า.. ด่า... และก็ด่าเขาไม่หยุดปากจนทำให้อาการเข่าทรุดหนักลงไปกว่าเดิมทำให้ทั้งเมย์​และเฟียร์ต่างก็หันมามองฉันด้วยสายตาเอือมระอา ก่อนเฟียร์จะกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับเบนซึ่งคงไม่พ้นเรื่องนินทาฉัน เพราะพวกเขาเหลือบหางตามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะพากันหัวเราะคิกคัก

หน่อย เพราะไอ้บ้าตาร์นั่นแหละที่ทำให้เพื่อนๆ มองฉันในแง่ร้าย รู้งี้กลับพร้อมพอร์ชยังจะดีซะกว่า ไม่น่ามาเยี่ยมหมอนี่อีกรอบเลย

      “เธอเป็นยังไงบ้าง”​

    ไนท์​หันไปถามเมย์​ ซึ่งเธอก็ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ แทนคำตอบ ก่อนจะสื่อสารภาษามือกับเขาว่าดูแลตัวเองได้ ให้เขาเลิกเป็นห่วงได้แล้ว

ชิส์ห่วงใยกันเข้าไป แล้วไอ้สามตัวที่นั่งเสลียตรงนี้เป็นอะไรในสายตานาย โดยเฉพาะฉันเคยถามบ้างมั้ยว่ากลับบ้านยังไงมีจิ๊กโก๋คอยตามรังควานเหมือนตอนเด็กๆ รึเปล่า -_-+

      “แล้วไม่ถามฉันบ้างเหรอว่าเป็นยังไงบ้าง ^O^"

เฟียร์รีบแทรกเข้าขัดขวางความสวีทของสองคนนั้น ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบ 10 ปีที่ยัยนั่นทำถูกใจฉันสุดๆ

      "วันนี้ฉันเดินไปโรงเรียนคนเดียว เก็บเงินได้ห้าบาท กินข้าว กลางวันกับเพื่อนร่วมห้อง แต่กินไม่หมดจาน เลยถูกเพื่อนด่าว่าฉันเป็น คนไร้ค่า น่าสาปให้ยากจนไม่มีเงินซื้อข้าวกินไปตลอดชีวิต ฉันเลยต้องฝืน กินให้หมดถ้วย T.T อ้อ! วันนี้ฉันไปที่ชมรมมาด้วย มีเพื่อนนายคนหนึ่งที่ หัวตั้งๆ เข้ามาขอเบอร์ฉันด้วยล่ะ แต่ยังไม่ทันได้ให้เบนก็เข้ามาลากฉันออกจากห้องชมรมซะก่อน”​

    ใครอยากรู้ไม่ทราบยะ - -* แต่ก็นะ อย่างน้อยที่เธอเล่ามา ฉันก็ได้เห็นว่าเจ้าเด็กเบนของเธอหน้าแดงแปร๊ดเชียว

  “แล้วนายจะไปโรงเรียนได้เมื่อไหร่ล่ะ ฉันอยากเริ่มซ้อมวิ่งแล้วนะ”​

      “ไม่รู้... ถ้าไม่มีใครมากวนขันแต่เช้าเหมือนวันนี้ ฉันคงได้พักผ่อนเต็มที่ อีกสองสามวันก็คงไปโรงเรียนได้"

      “ไม่มีอีกแล้วล่ะ” ฉันพูดพลางลุกขึ้นจ้องหน้าคนกวนประสาท อย่างหมั่นไส้

“ถ้านายไม่มาจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของฉัน จ้างให้ฉันก็ไม่มาเหยียบห้องรกๆ ของนายให้เสียเท้าหรอก!”

       “งั้นก็ออกไปสิ”

      “ว่าไงนะ!?”

   คำพูดกึ่งไล่ของไนท์​ทำให้เพื่อนๆ อ้าปากค้าง ลอบกลืนน้ำลาย ลงคอดังเอื้อกเมื่อมองฉันสลับกับเขา

      “นายกล้าไล่ฉันงั้นเรอะ!!”

     เขาไม่ตอบ แต่เอนตัวลงนอนอ่านหนังสือการ์ตูนบนเตียงเฉยเลย

      “ก็ดี...ฉันก็ไม่อยากอยู่บ้านผีสิงของนายนักหรอก ที่มานี่เพราะ ถูกยัยนี่บังคับให้มาด้วยเท่านั้น!”

      "ฉันเปล่านะ \=O\="

    นังเฟียร์ - -+

    ฉันเตะถังขยะจนกระจุย เมย์​เลยรีบเข้ามาดึงตัวฉันไว้พร้อมกับ หันไปส่งภาษามือกับไนท์​ให้เลิกกวนประสาทฉันเสียที แต่มีรีที่บัวใต้ตม อย่างเขาจะยอมทำตาม กลับสะบัดหน้าไปทางอื่นราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่า..รีบไปให้พ้นๆ สักที่โว้ยยัยหมาบ้า

      “ฉันไปก็ได้! แต่ถ้าเมื่อไหร่นายกลายเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจ ฉันนี่แหละจะมาเหยียบซ้ำนายเป็นคนแรกเลยคอยดู!” พูดจบก็ปาหมอนอิงที่อยู่ใกล้มือใส่เขา ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้อง หากก็ได้ยินเสียงแหลมๆ ของเพียร์ตะโกนตอบกลับมาว่า

        “คงไม่มีวันนั้นหรอก เพราะเมย์​จะอยู่ข้างไนท์​ตลอดไปเนอะเมย์​ เนอะ (^O^)" นั่งปีศาจ! ทำไมฉันถึงยอมคบเธอเป็นเพื่อนนะทั้งๆ ที่ใครๆ ก็รู้ว่าฉันไม่เคยชอบขี้หน้าเธอเลย

   สองวันต่อมา.

       สุดท้ายไอ้หมาด้วยก็มาเรียนจนได้ ชิส์! แบบนี้เค้าเรียกว่าแกล้งป่วยการเมืองชัดๆ ไข้หวัดใหญ่อะไรเป็นแค่สองวันก็หาย แค่อยากอ้อนให้เมย์​มาคอยเอาใจอยู่ข้างๆ ไม่ว่ามารยา

      "เบบี้~ "

      O_O!

      ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ พอร์ชก็มาโผล่ที่หน้าต่างพร้อมกับยื่นดอก กุหลาบสีแดงสดมาให้ ทำเอาเพื่อนร่วมห้องเรียนคนอื่นๆ ปรบมือชื่นชมใน ความโรแมนติก(?)ของเขากันใหญ่ ยกเว้นไอ้หมาไนท์​... หมอนั่นแค่เค้นเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ

      “พอร์ช” นายมาทำอะไรที่นี่

      “มาให้เบบี้เห็นหน้าให้หายคิดถึงไงครับ”

     "บ้าสิ! ใครคิดถึงนายไม่ทราบ”​

      “แหม.. ไม่กล้าบอกว่าคิดถึงเค้าเพราะอายเพื่อนใช่มั้ยล่ะ ดูสิแก้มแดงน่าจุ๊บเชียว ^_^”​

   ฉันกำลังโมโหต่างหากโว้ย!! เลิกหลงตัวเองซักทีไอ้หน้าหวาน

     "กลับไปได้แล้ว นี่มันเวลาเรียนนะ"

     “วันนี้อาจารย์ห้องเค้าลาป่วย...”

     "แต่อาจารย์ห้องฉันสบายดี - -+

     “ก็อาจารย์ห้องเบบี้ยังไม่มาสอนนี่นา.. ขอเห็นหน้าแค่หนึ่งนาทีไม่ได้เชียวเหรอ T_T”​

    เวรกรรม... ฉันไม่น่าเลือกผู้ชายขี้อ้อนแบบหมอนมาควงเลยเพราะเมื่อไหร่ที่เขาทำตาปริบๆ เหมือนลูกหมาถูกกลั่นแกล้ง คนอื่นๆ ก็พากันใช้สายตาด่าทอกันทางอ้อมว่าเป็นนางมารร้าย ชอบทำร้ายจิตใจผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนเด็กอนุบาลอย่างเขาชะงั้น

      “ครบหนึ่งนาทีแล้วนี่ กลับห้องนายไปได้แล้ว”

      "เค้าแบบที่หน้าต่างจนหมดชั่วโมงเลยก็ได้นะ *0* "

      “จะบ้าเรอะ! ถ้าตกลงไปคอหักตายจะว่ายังไง”

      "นั่นสินะ" พอร์ชพยักหน้าเห็นด้วย

      “งั้นเข้าไปนั่งเรียนกับเบบี้เลยเป็นไง”​

      “ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าบูตสิคร้าบ”​

  พอร์ชใช้ดอกกุหลาบเขี่ยจมูกฉัน แต่เมื่อฉันหันไปทำตาขวาง เขาก็หน้าจ๋อยคืนดอกกุหลาบให้ฉันแล้วค่อยๆ ไต่ลงไปด้านล่าง เฮ้อ~ฉันคงต้องหาทางบอกเลิกหมอนก่อนจะเป็นโรคประสาทล่ะไม่งั้นฉันต้องขายขี้หน้าเพราะหมอนี่ไม่เว้นวันแหงๆ

      “น่าประทับใจดีนะ” เสียงทุ้มของไนท์​ทำให้ฉันละสายตาจาก พอร์ชที่ยืนโบกมืออยู่ด้านล่าง แล้วหันกลับมาเลิกคิ้วมองที่เขาแทน

     “จะประชดประชันอะไรฉันอีก -​_-”​

     “เปล่า” เขายักไหล่น้อยๆ ในขณะที่ยังคงมองที่สนามฟุตบอลด้านล่าง

      “ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบผู้ชายโรแมนติก"

      "ยกเว้นฉัน...”​

เพราะฉันชอบผู้ชายไร้หัวใจอย่างนายมากกว่า ลองคิดสภาพ ว่าถ้านายคาบดอกกุหลาบเป็นหน้าต่างมาให้ฉันถึงห้องเรียน ฉันคงอ้วก แตกมากกว่าประทับใจล่ะ

“ว่าแต่ที่ถามเนี่ย... คงไม่คิดจะทำแบบเดียวกันนี้หรอกนะ”​

"ทําไม..”​

“ก็มันไม่เข้ากับหน้าหยิ่งๆ ของนายเลยน่ะสิ.. หรืว่าฝนชอบผู้ชายโรแมนติก”

ตาร์หันมาหรี่ตามอง

ฉัน..

ขอสารภาพตามตรงว่าฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าแววตานิ่งๆ นั่น กำลังคิดอะไรอยู่ ชอบใจ โกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้คิดอะไรเลยกันแน่? เพียงแต่มันทำให้รู้สึกใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเขาทำแบบเดียวกับ พอร์ชจริง เพียงแต่ผู้หญิงโชคดีที่ได้รับดอกไม้จากเขาไม่ใช่ฉันแต่เป็นฝน ฉันคงรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนแน่นหน้าอกราวกับกำลังจะขาดอากาศตายแน่ๆ

    “มะ... มองหน้าฉันแบบนี้ทำไม!?! ฉันไม่ได้ห้ามให้นายเลียนแบบ พอร์ชสักหน่อย ถ้าไม่กลัวว่าจะกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคนอื่นก็เชิญตามสบายเถอะย่ะ"

    “ถ้าผู้ชายคนหนึ่งจะทำอะไรเพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรัก... ฉันว่าเขาคงไม่สนหรอกว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง... สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้คือผู้หญิง ที่เขารักชอบมันรึเปล่าเท่านั้น”

...      ไนท์​ตอบ... และมันก็เป็นคำตอบที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหัวใจพองโตได้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขารักไม่ใช่เพียงแค่แอบรักเขาข้างเดียวแบบฉัน T_Tตัดใจซะตัวฉันนนนนนนนน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***