ณ โรงเรียนวิทยา (ในวันวาเลนไทน์)
" ฝากให้พี่ไนท์ด้วยนะค่ะ"
เพราะชื่อของใครบางคนที่เด็กรุ่นน้องเอ่ยถึง ฉันต้องละสายตาจากหนังสือการ์ตูนในมือแล้วหันไปมองที่นอกห้องเรียน
ตอนนี้เมย์กำลังยืนเกาท้ายทอยด้วยรอยยิ้ม
เจื่อนๆเมือเด็กรุ่นน้องยื่นกล่องช็อกโกแลตมาให้
แถมยังทำตาอ้อนวอนชวนใจอ่อนสุดๆก่อนยัยเพื่อนแสนดีจะพยักหน้ารับคำพร้อมกับรับช็อกโกแลตกล่องนั้นมาแล้วเดินกลับเข้าห้องเรียน แล้วมองฉันตาปริบๆ คล้ายกับจะบอกเป็นนัยๆว่า...
วันนี้ฉันรับช็อกโกแลตแทนไนท์มาสี่สิบกว่ากล่องแล้วนะY_Y
" ของหมอนั้นอีกแล้วหรอเรอะ"
" (- _-)(._.)(-_-)(._.) "< เมย์พยักหน้ารับ
" ชิส์! ไอ้พวกเต่าหัวหด แน่จริงก็ไม่เอาไปให้หมอนั้นเองละมาใช้เธอยังกับขี้ข้าแบบนี้ไม่ชอบเลย"
เมย์ยิ้มน้อยๆ ก่อนลงมือจดยุกยิกในสมุดฉีกแล้วส่งให้ฉันอ่าน
' ไม่เป็นไนฉันชินแล้ว'
" แต่ฉันไม่ชิน! " ฉันส่งกระดาษให้คนใจดีอย่างเหลืออด" เพราะเธอใจดีแบบนี้ไง ไอ้พวกนั้นถึงชอบใช้เธออยู่บ่อยๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะทำแบบนี้ต่อหน้ายักพวกนั้น!!! "
ว่าแล้วฉันก็แย่งช็อกโกแลตจากมือเมย์แล้วโยนทิ้งถังขยะหลังห้องอย่างแม่นยำสมกับเป็นตำแหน่งแฟนคลับนักบาสของโรงเรียน ซ่งนั่นทำให้เมย์ถึงกับอ้าปากค้าง มองช็อกโกแลตในถังขยะสลับกับหน้าฉันด้วยสี้หน้าตกใจ แล้วรีบเขียนข้อความในสมุดฉีกให้ฉันอ่านอีกครั้ง
'ทำไมทำอย่างนั้นละซิน ถ้าไนท์รู้เข้าต้องโกรธมากๆแน่'
" ก็อย่าบอกหมอนั้นสิ...." ฉันไหวไหล่ไม่แคร์
" และอีกอย่าง... ฉันไม่ได้เทช็อกโกแลตออกจากกล่องสักหน่อย ถ้าหมอนั้นพิศวาสช็อกโกแลตห่วยๆ พรรค์นั้นนักก็ไปเก็บขึ้นมาจากถังขยะมากินสิ ฉันไม่หาว่าเขาเป็นพวกชอบคุ้ยขยะเหมือนหมาข้างถนนหรอกน่า"
เมย์ถอนหายใจเมือรู้ว่าไม่สามารถเอาชนะฉันได้ ก็แงงล่ะ... ยัยเมย์เป็นใบ้อย่างเธอจะมาสู้คนปสกปกติได้ไง-_-;;
ใช้แล้ว เมย์เป็นใบ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพูดไม่ได้แต่ก็ได้ยินเสียงรอบตัวชัดเจนเลยล่ะ อันที่จริงฉันก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำหรอดนะว่าเมย์เป็นใบ้จริงๆ เพราะจู่ๆ เธอก็ไม่พูดซะอย่างนั้นหลังจากที่ ' พี่ไมค์ ' พี่ชายสุดที่รักของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถชนเมือหลายปีก่อน
หมอวินิจฉัยว่สเหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความเจ็บปวดด้วยการลืมเหตุการณ์เลวร้าที่เกิดขึ้นไปจนหมดสิ้น ราวกันว่าเธอไม่เคยมีพี่ชายมาก่อน.... ื เธอเลือกที่จะไม่พูดอีกเลย
ฉันเข้าใจนะตอนนั้นเมย์คงเจ็บปวดมาก เพราะสาเหตุที่ทำให้พี่ไมค์เสียชีวิตครั้งนั้นมาจากเธอเอง..
ถ้าเธอไม่วิ่งทะเล่อทะล่าออกไปที่ถนนใหญ่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับรถยนต์สองคันกำลังเบียดกันมาด้วยความเร็วสูง พี่ไมค์ก็คงไม่ต้องวิ่งไปผลักร่างเธอออกจากถนน ก่อนที่ตัวเองจะถูกรถคันแรงพุ่งชนเข้าอย่างจังจนกระเด็นกระดองนไปไกล
พี่ไมค์ไม่ได้เสียชีวิตในทันที แต่ไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาสามหลังจากนั้น โดยไม่ทันได้ร่ำลาน้องสาวสุดที่รักซึ่งยังสลบไม่ได้สติ เนื่องจากอาการช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเมือเมย์ฟื้นขึ้นมาอีกที.... เธอก็จำไม่ได้แล้วว่าพี่ไมค์คือใครทั้งๆ ที่สามารถจำคนที่เคยรู้จักทั้งหมดได้และที่สำคัญ..
เธอจำไม่ได้ด้วยซำว่าตัวเองเคยพูดได้
"อุ๊ยตาย! มีช็อกโกแลตอยู่ในถังขยะด้วย"
เสียงแหลมแสบแก้วหูของเฟียร์ปลุกฉันตื่นจากภวังค์แล้วหันไปมองคนที่กำลังดี๊ด๊าทำตาเป็นประกายเมื่อก้มลงไปหยิบช็อกโกแลตที่ฉันพึ่งขว้างทิ้งไปขึ้นมาจากถังขยะ ก่อนที่จะเข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพวกเรา
" ใครช่างโง่เง่า เอาช็อกโกแลตมาทิ้งในถังขยะนะ ไม่รู้รึไงว่าช็อกโกแลตยี่ห้อนี้แพงโคตรรรรร"
เธอลากเสียงคำว่า' โคตร ' ยาวเหยียดไมถึงดาวอังคารพร้อมกับปัดเศษฝุ่นออกจากกล่องแล้วเก็บใส่กระเป๋าเป็น้าตาเฉย\=_\=^
ยัยนี้ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยรึไงที่เก็บของกินจากถังขยะ
" เอาไปให้เบนดีกว่า "
" เธอเอาของที่เก็บจากถังขยะไปให้เแฟน
งั้นเรอะ\=_\= "
" ไม่ใช้แฟนยะ หมอนั้นเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่น่ารักตังหาก"
" นั่นมันความคิดของเธอคนเดียวรึเปล่า"
ใครๆ ก็ดูออกว่าเบนรู้สึกยังไงกับเฟียร์ เจ้าเด็กปลื้มเฟียร์ตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลแล้ว มีแต่เฟียร์นั่นแหละที่ยังดูซื่อบื้อดูไม่ออกสักทีว่าอีกฝ่ายมีใจให้
จะว่าไป... ฉัน ไนท์ เมย์ เฟียร์และเบน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเมือก่อนพวกเราห้าคนสนิทกันมากชนิดที่แค่มองตาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร แต่เนื่องจากบ้านเฟียร์กับเบนอยู่ถัดไปอีกซอย เเละพอขึ้น ม. ปลาย เฟียร์เลือกเอกศิลปะส่วนฉัน ไนท์และเมย์เลือกเรียนเอกภาษา จึงทำให้เวลาว่างของพวกเราไม่ตรงกัน ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆ ห่างออกไปทุกทีๆ โดยเฉพาะกับเบนที่อายุน้อยกว่าเราสองปี จึงแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย
" ว่าแตเธอมาทำอะไรที่ห้องเรียนพวกฉัน"
"ฉันมาหาสุดหล่อ..." เฟีนร์ตอบพลางส่องสายตาไปทั่ว
"... ไนท์ไม่อยู่หรอ?"
"ถ้าสุดหล่อของเธอคือหมอนั้นล่ะก็ ไม่อยู่หรอก ป่านี้คงไปแรดให้พวกสาวๆ ไล่ลาอยู่แถวห้องดนตรีหรือไม่ก็สนามฟุตบอลล่ะมั้ง "
" ยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิมเลยเนอะ(*_*\=// "
น่าหมั่นไส้มากกว่า -_-^ก็รู้ว่าตัวเองป็อบปูล่าในหมู่สาวๆ ในโรงเรียซะขนาดนั้น แล้วยังจะเดินร่อนให้ถูกจีบอยู่ได้ดูท่าว่าหมอนั่นคงจะลงแดงตายแหงๆ ถ้าวันไหนไม่มีใครมาสารภาพรัก ชิส์!
" แล้วทำไมพวกเธอยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ รออะไรกันอยูหรอ? "
' ไนท์บอกในรอกลับพร้อมกัน'
เมย์ตอบคำถามแทนฉันด้วยการเขียนข้อความลงในกระดาษ และส่งให้เฟียร์อ่าน
" จริงหรอ งั้นฉันอยู่รอไนท์กับพวกเธอดีกว่า"
ว่าแล้วก็ว่างกระเป๋าไว้บนโต๊ะก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนวันแรกในการพบเจอมาอ่านพร้องกับแกะกล่องช็อกโกแลตที่คุ้ยขึ้นมาจากถังขยะมากินซะอย่างงั้น-_-;;
" ไหนบอกว่าจะเอาไปฝากเบนไง"
" เปลี่ยนใจแล้ว ก็ของมันน่ากินี้เนอะ คริคริ "
ยัยนี้! ซกมกได้ตรงข้ามกับหน้าตาตัวเองจริงๆ
"เออนี่... พวกเธอได้ข่าวไนท์กับฝนหรือยัง"
" หื้ม?"
" ฉันได้ยินพวกชมรมกีฬาลือกันว่าสองคนนั้นกำลังคบกันอยู่ "
" ว่าไงนะ!!!!"
" อุ๊ย! ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วย แก้วหูฉันเกือบจะทะลุเชียวนะ /T.T" เฟียร์เอามือปิดหูไม่ทัน เมือฉันโพล่งถามออกไปอย่างลืมตัว
บ้าจริงเกือบหลุดพิรุธให้ยัยพวกนี้จับได้แล้วมั้ยล่ะ
ถ้าหล่อนรู้ว่าฉันแอบคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทล่ะก็.. มีหวังคงมองหน้าไนท์ไม่ติดแหงๆ และที่สำคัญ..
บางที่ฉันอาจจะสูญเสียเพื่อนที่รักที่สุดไปตลอดชีวิตเลยก็ได้เพราะเมย์เองก็แอบชอบไนท์เหมือนกัน!!
ฉันหันไปมองเมย์อย่างกังวลและดูเหมือนเธอจะตกใจกับข่าวร้ายจากเฟียร์ไม่แพ้กัน เพราะตอนนี้ใบหน้าเธอซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัด และไม่ใช้เพียงแค่ฉันที่สังเกตเห็นความผิดปกตินั้น
เพราะเฟียร์เองก็แอบสะกิดแขนฉันให้ลอบมองเมย์เช่นกัน
" ตะ.. แต่มันอาจเป็นแค่ข่าวลือ"
"ไม่หรอก ดูเหมือนพวกชมรมกีฬาจะมั่นใจกับข่าวนี้สุดๆ เห็นว่ามีคนแอบถ่ายรูปตอนที่ไนท์จูบกับฝนด้วยนะ.. โอ๊ย!!"
ฉันแอบหยิกเอวเฟียร์เพื่อให้เธอกยุดตอกย้ำความเจ็บปวดให้เมย์ไปมากกว่านี้ ให้ตายสิ ยัยบ๊องนี่ดูไม่ออกรึไงว่าตอนนี้เพื่อนสนิทของเรากำลังจะร้องไห้( ฉันเองด้วยT_T)
" ระ ไรสาระน่า หมอนั่นจูบผู้หญิงไม่เป็นไรหรอกฉันว่าพวกชมรมกีฬาคงจำผิดคนแหงแก๋"
"ตะ.. แต่..."
"เอาเป็นว่าถ้าพวกเธออยากรู้ความจริงล่ะก็.. ฉันจะไปถามหมอนั่นให่เอง โอเคมะ"
ฉันรีบขัดก่อนทีายัยซื่อบื้อจะทำให้เพื่อนใบ้ของฉันร้องไห้ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่คนถูกนิทาก้าวเข้ามาในห้องพอดี
" ทำไมยังไม่กลับบ้าน"
ไนท์หรี่ตามองฉันอย่างไม่สบอารมณ์ผิดกับรอยยิ้มทักทายเมย์เมื่อกี้ลิบลับ เชอะ สองมาตราฐานชัดๆ
แล้วทำไมฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวละ ไหนๆ ย้านเราสามคนก็อยู่ติดกัน จะให้ฉันเดินกลับบ้านด้วยคน มันลำบากนักรึไง! "
" เปล่า" ไนท์ยักไหล่
" แค่แปลกใจที่วันนี้เธอมีเวลาให้เพื่อน ปกติมีผู้ชายเดินไปส่งไม่ซ้ำหน้าไม่ใช้หรอ "
ปาก!!! น่าตบมากแล้วใครล่ะที่ทอดทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวจนต้องควงผู้ชายหน้าโง้พวกนั้นแก้เหงาไปวันๆ
นายนั่นแหละที่เอาแต่สนใจเมย์จนลืมใส่ใจความรูสึกของฉัน ถ้านายให้ความสำคัญกับฉันมากกว่านี้ฉันคงไม่ต้องกลายเป็นคนที่ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าให้ผู้หญิงทั้งโรงเรียนเขม่นแบบนี้หรอก
"ถ้านายไม่พอใจ ฉันกลับเองก็ได้"
ฉันเดินเชิดหน้าใส่คนกวนประสาทออกจากห้องแต่....เมย์ก็ดึงมือฉันไว้พร้อมกับสายหน้ารัว ฉันจึงถอยหายใจหันมองไนท์
"เมย์อยากให้เธอกลับบ้านด้วย... "
"เมย์ฉันไปด้วยไม่ได้หรอกนะ"
เมย์สายหน้ารัวเหมือนว่ายังไงก็ต้งไปด้วยกัน
" เคฉันแพ้แล้วไปก็ไป"
หลังยากที่คุยกันเสร็จไนท์ก็หยิบกระเป๋าเมย์ไปถือไว้และเดินนำออกจอกห้องไปโดยไม่คิดจะขอโทษที่พูดจาไม่เข้าหูฉันสักคำ
แง่งงงงงง
เมื่อไหร่นายจะพูดดีๆกับฉันให้ดหมือนเมย์บ้าง ฉันไม่ใช้เพื่อนนานรึไง ถ้าจะว่ากันตานตรงนายรู้จักฉันก่อนเมย์ด้วยซ้ำ แล้วทำไมนานถึงให้ความสำคัญฉันน้อยกว่าเมย์มากมายขานดนี้
ไม่ยุติธรรมเอาซะเลยยยย
“ฉันอยากเข้าชมรมกีฬา”
“หืม?”
“ฉันอยากเป็นนักกีฬาจริงๆ นะ”
ไนท์หันไปเลิกคิ้วมองเฟียร์อย่างประหลาดใจเช่นเดียวกับฉันและเมย์
หวา... เกิดอะไรขึ้นกับยัยนี่ละเนี่ย ปกติเห็นเกลียดการเล่นกีฬา ทุกชนิดเลยนี่นา ขนาดชั่วโมงพละซึ่งเป็นวิชาที่นักเรียนส่วนใหญ่ชื่นชอบ เพราะไม่ต้องใช้สมอง(?) ยัยนี่ยังโดดเรียนทุกครั้งจนอาจารย์ให้ติดศูนย์ แล้วเวลาตามแก้เกรดกันเป็นเดือนๆ แล้วจู่ๆ จะอยากเป็นนักกีฬาเนี่ยนะ!?!.. มันต้องมีอะไรสักอย่างสิน่าที่กระตุ้นให้เฟียร์เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็น หลังทรีนแบบนี้
“ทำไมเธอถึงอยากเป็นนักกีฬา”
“ฉันมีความลับที่บอกใครไม่ได้จนกว่าฉันจะสามารถเข้าร่วมทีม กีฬาของโรงเรียนได้สำเร็จ”
“แล้วทำไมไม่ไปขอร้องให้แฟนเธอช่วยล่ะ หมอนั่นก็เป็นประธาน ชมรมกีฬาของปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ”
“ซิน! ฉันก็บอกเธอตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าเบนเป็นแค่น้องชายที่น่ารักเท่านั้น ถ้าหมอนั่นรู้ว่าเธอคิดแบบนี้คงโกรธแย่”
ดีใจไม่ว่า... ฉันไม่ได้ชื่อบื้ออย่างเธอนี่น่า ถึงจะดูไม่ออกว่าเจ้าเด็กทีมนั่นรู้สึกยังไง “จริงๆ แล้วฉันก็เคยขอร้องเบนเหมือนกัน แต่เบนบอกว่าฉันไม่มี พรสวรรค์ทางด้านนี้ เซ้าซี้ไปก็เจ็บตัวฟรีเปล่าๆ
“หมอนั่นพูดได้ถูกใจฉันจริงๆ”
"ยัยซิน ..."
“แล้วเธออยากเล่นกีฬาอะไร” ไนท์รีบพูดแทรกก่อนที่เฟียร์จะ กระโจนมาขย้ำคอหอยฉันให้ตายคามือเสียก่อน
“กีฬาอะไรก็ได้ที่เล่นง่ายๆ และไม่เจ็บตัว ”
ื "หมากเก็บ กระโดดยาง เต้นแอร์โรบิก..
'วิ่งแข่ง'
เมย์ยื่นโทรศัพท์มือถือที่พิมพ์ข้อความว่า “วิ่งแข่ง” ซึ่ง นั่นก็ทำให้คนอ่านตาโตเป็นประกาย กระโดดกอดคอพร้อมกับจุ๊บแก้ม ขาวๆ ของคนที่ชี้ทางสว่างให้ทันที
“ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะเมย์ เธอเป็นนางฟ้าน้อยๆ ของฉันจริงๆผิดกับใครบางคน...”
แล้วก็เหล่หางตามาที่ฉัน \= \= ใช่! ฉันมันนางมารในขุมนรกโลกันตร์นี่นา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ มีทางเป็นคนดีในสายตาพวกเธอหรอก ชิส์!
“ตกลงฉันจะเป็นนักวิ่งนะไนท์ นายต้องเป็นเทรนเนอร์ให้ฉันนะ ("0")"
"อืม" อ้างพยักหน้ารับคำ เฟียร์ จึงกระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่
ซิส! เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ หมอนี่ใจดีกันทุกคนยกเว้นฉัน เชื่อเลยว่าถ้าเป็นฉัน เขาต้องตอบกลับมาว่า... "น้ำหน้าอย่างเธอ นอนดูการ์ตูนอยู่บ้านจะดีกว่ามั้ง อย่าไปถ่วง ความเจริญของชมรมฉันเลย
Y_Y
"อุ๊ย! ข้างนอกฝนตก!"
น้ำเสียงตกใจของเฟียร์ช่วยเรียกสติฉันกลับคืนมา ก่อนจะมอง ออกไปที่นอกอาคารเรียนแล้วพบว่าตอนนี้เม็ดฝนกำลังโปรยปรายไปทั่ว ท้องฟ้า
“ตายแล้ว! ร่มของพี่ทอยู่กับฉันซะด้วยสิ” เฟียร์บ่นพึมพำกับตัว เองขณะหยิบร่มสีดำขึ้นมากาง
“ฉันคงต้องเอาร่มไปคืนเบนที่ห้องชมรม วันนี้คงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะ"
ขอบอกว่าฉันดีใจมาก แต่ถ้าจะให้เวิร์ค เธอช่วยพายัยเพื่อนใบ้ของฉันไปด้วยได้ปะ เผื่อฉันจะได้มีโอกาสอยู่กับไนท์สองต่อสองบ้าง -..-
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน อ้อ” เฟียร์โบกมือลาเพื่อนทุกคน ก่อนจะหันมากระซิบกับฉัน
“อย่าลืมถามเรื่องฝนละ แล้วคืนนี้ฉันจะโทรหา"
"ยะ -_-+"
แล้วเฟียร์ก็วิ่งกางร่มฝ่าสายฝนโปรยปรายไปที่โรงยิมทางด้าน หลังโรงเรียน ทิ้งให้ฉัน ไนท์ และเมย์มองตามหลังตาปริบๆ ก่อนไนท์จะหยิบ ร่มจากกระเป๋าเป้ตัวเองมากางบังฝนให้เมย์.....
O_o
ให้เมย์คนเดียวเนี่ยนะ!!! แล้วฉันล่ะ... อย่าบอกนะว่านายตั้งใจจะ ให้ฉันวิ่งตากฝนกลับบ้าน
"ร่มฉันล่ะ -_-"
"ไม่มี"
"ว่าไงนะ!" “เมื่อเช้ากรมอุตุบอกว่าวันนี้จะมีฝนตก..
“ก็ฉันไม่ชอบฟังพยากรณ์อากาศเหมือนนายนี่!”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
“หมายความว่าไง นี่นายจะให้ฉันวิ่งตากฝนกลับบ้านเองงั้น”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้หมาไนท์!” ฉันผลักอกคนสูงกว่า อย่างเหลืออดพร้อมกับจ้องตาเขาเขม็ง ในสถานการณ์นี้พูดได้คำเดียวว่าโกรธมากกกก
“ฉันรู้ว่าสำหรับนายแล้ว ฉันก็เป็นแค่คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แทบจะเรียกว่าเพื่อนไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะนายไม่เคยให้ความสำคัญกับฉันเลย แต่ที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าที่นายทำเฉยชากับฉันเป็นเพราะนายเกลียดฉัน”
“.....”
“ทำไมละไนท์ ทำไมถึงเกลียดฉันนัก!
“.....”
ไนท์ไม่ยอมสบตาฉัน เขาเพียงนิ่งงันอยู่แบบนั้นกว่านาที ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชาว่า
"ฉันไม่ได้เกลียดเธอ"
และส่งร่มให้จนถือ ส่วนตัวเองก็หยิบเอาแฟ้มเอกสารมาบัง ศีรษะแล้ววิ่งฝ่าสายฝนออกจากอาคารเรียนโดยไม่ยอมเหลียวกลับมามองฉันอีกเลย
“ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอเมย์ หมอนั่นถึงยอมที่จะเปียกฝนมากกว่าที่จะเดินอยู่ในร่มคันเดียวกับฉัน”
“อย่าคิดมากสิจะซิน ไนท์คงไม่อยากเข้ามาเบียดพวกเรา แล้วทำให้ทั้งเธอและฉันพลอยเปียกฝนไปด้วย” เมย์ส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะพาฉันเดินกลับบ้านโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าตอนนี้สายฝนบนฟ้ากำลังกลบคราบน้ำตาในใจฉันอยู่
ฉันควรตัดใจได้แล้วสินะ
เช้าวันต่อมา...
“มอร์นิ่งเบบี๋”
“พอร์ช !?” ฉันแทบผงะเมื่อเห็นก๊กคนล่าสุดมายืนส่งยิ้มหวานอยู่หน้าบ้าน
"นายมาทำอะไรที่นี่"
“มารับเบบี้ไปโรงเรียนด้วยไงครับ.. จุ๊บ!"
พอร์ชฉวยโอกาสที่ฉันกำลังหันซ้ายแลขวาว่ามีใครเห็นหรือเปล่าว่าฉันมีหนุ่มหน้าใสมารอรับถึงหน้าบ้าน เล่นเอาฉันสะดุ้งเฮือก รีบก้าวถอยหลังมาตั้งหลักทันที
“ทำบ้าอะไรของนาย ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาหาที่บ้าน”
“ก็เค้าคิดถึงเบบี้นี่นา T.T”
“เจอกันที่โรงเรียนยังไม่พออีกรึไง นายก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่อนุญาตให้มีแฟนหรืออยากถูกบังคับให้เลิกกันหา!”
"ม่ายยยยยย!" พอร์ชส่ายหน้าหัวพร้อมกับลากฉันไปหลบหลังเสาไฟ -_- ;; คงหลบพ้นหรอกนะ
“จริงๆ เค้าก็ไม่อยากจะขัดคำสั่งเบบี้หรอกนะ แต่เมื่อเช้าเพื่อน เบบี้โทรบอกให้เค้ามารับเบบี้ไปโรงเรียนด้วยกัน...”
"เพื่อนฉัน? ใคร?"
“ไอ้คิ้วหนา”
“ไนท์”
พอได้ยินดังนั้น ฉันก็ปรี๊ดแตกทันที หน็อย.... ปกติก็ไม่เคยไปโรงเรียนด้วยกันอยู่แล้ว แล้วมีสิทธิ์อะไรมาเจ้ากี้เจ้าการให้คนนั้นคนนี้มารับฉันไปโรงเรียน มันจะมากเกินไปแล้วน้าาา >< +
“ทำไมหายใจแรงแบบนั้นล่ะเบบี้ เค้ากลัวนะ T_T เบบี้คงไม่ได้กำลังคิดจะกินหัวเค้าอยู่ใช่มั้ย เฮ้ย แล้วนั่นเบบี้จะไปไหน รอแฟนสุดหล่อด้วยสิคร๊าบบบบ อ๊ากก”
ฉันไม่รู้ว่าทำไมพอร์ชถึงแหกปากลั่นซอยขนาดนั้น แต่เมื่อได้ยิน เสียงโครม!!! ดังตามหลังมาติดๆ ก็พอจะเดาออกแล้วว่าคนซุ่มซ่ามอย่าง หมอนั่น คงไม่พ้นสะดุดรักในท่อระบายน้ำหน้าบ้านใครสักคนในละแวกนี้แหงๆ -_-
ปัง!!
ทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องนอนของไนท์ ฉันก็ทุบประตูเรียกเขา อย่างไม่เกรงใจ เพราะเช็คเรียบร้อยก่อนเข้ามาในบ้านแล้วว่าไม่มีใครอยู่
เลยนอกจากไอ้หมาไนท์
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะไอ้หมาไนท์”
ปัง ปัง ปัง!!!
ิ เมื่อใช้มือทุบไม่ได้ผล และคนในห้องยังคงหน้ามันไม่ยอมเปิด ต้อนรับฉันเข้าไปสักที คราวนี้ฉันเลยถลกกระโปรงขึ้นเตรียมยันโครมที่ ประตูให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ทว่า....
โครม!!!!!
ทันทีที่ยันฝ่าเท้าออกไป ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับการ ปรากฏตัวของคนหัวยุ่งที่รับฝ่าเท้าฉันเข้ากลางอกเต็มๆ
O_O!???
แต่แทนที่ไนท์จะกระเด็นออกจากวงโคจร เขากลับใช้สองมือจับ ข้อเท้าฉันไว้ ขณะที่ตากลมๆ จะเบิกกว้างขึ้น กว้างขึ้น กว้างขึ้น และสาเหตุที่มันกว้างขึ้นจนแทบจะถลนออกนอกเป้าก็เพราะ
ว่า...
ตอนนี้เคโระน้อยของฉันกำลังออกมาส่งยิ้มทักทายเขาอยู่น่ะสิ กรีด!!!!
“หลับตาเดี๋ยวนี้นะ >
ฉันออกแรงกันเขาให้ออกห่างอีกครั้ง พร้อมกับวิ่งไปคว้าผ้าห่ม มาปิดหน้าปิดตาตัวเองแก้อาย โฮกกกก
เคโระน้อยของช้านนนน ไม่น่าจะมนุษยสัมพันธ์ดีขนาดนี้เลยยย YYOYY
“ทำบ้าอะไรของเธอ... จุกชิป”
“แค่นี้ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำกับที่นายแอบดูเคโระน้อยของฉัน”
“เคโระน้อย? หมายถึงกกน.สีเขียวของเธอน่ะเหรอ?” "หุบปากไปเลยนะไอ้บ้า!!”
ฉันเลิกผ้าห่มออกมาจึงตาใส่คนกวนประสาท หากอีกฝ่ายกลับหัวเราะขำ ก่อนจะเดินไปนั่งไขว่ห้างวางมาดเป็นคุณชายที่โต๊ะเขียน หนังสือ
“แล้วมาทำอะไรที่บ้านฉันแต่เช้า ทะเลาะกับแฟนรึไง"
“เสียใจที่ต้องทำให้ผิดหวังย่ะ เผอิญว่าฉันกับพอร์ชยังรักกัน หวานชื่นเหมือนเดิม” ฉันแลบลิ้นเยาะเย้ย
“นายต่างหากที่ควรเตรียมตัว ไปลงนรกได้แล้ว กล้าดียังไงโทรไปรบกวนพอร์ชแต่เช้าให้มารับฉันถึงบ้านหา ใครขอร้องมีทราบ”
“เรื่องนี้เอง.. ” ไนท์เหยียดเสียงหัวเราะในลำคอ
“ฉันแค่ไม่อยากถูกแย่งร่มเหมือนเมื่อคืน อีกอย่าง เธอน่าจะ ขอบใจฉันด้วยซ้ำที่ทำให้เธอมีโอกาสได้เดินกางร่มกับแฟน... โรแมนติกจะตาย
“ขอบใจกับผีน่ะสิ” นายก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่อนุญาตให้มีแฟน
“แต่เธอก็แอบมีมาหลายคนแล้วนี่”
ทำย้อน -_- ^แล้วใครล่ะที่เป็นต้นเหตุให้ฉันต้องเรียกร้องความ สนใจด้วยวิธีคบผู้ชายไม่เลือกหน้า เพื่อกระตุ้นให้นายหันมามองฉันบ้าง ซึ่งมันดูเหมือนว่าไม่เคยสำเร็จ
“ฉันจะมีแฟนก็คนมันก็เรื่องของฉัน! นายไม่มีสิทธิ์มาเจ้ากี้เจ้า การสั่งให้แฟนฉันทำตามที่นายสั่งนะว้อยยย”
“ก็ไม่ได้บังคับ... หมอนั้นเต็มใจไปรับเธอถึงบ้านต่างหาก”
“ถ้านายไม่โทรไปขอร้องเขา เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งฉันหรอก”
“งั้นเธอก็ต้องไปตกลงกับหมอนั่นเอาเอง หน้าที่ของฉันคือดูแล เธอในฐานะเพื่อน ตามที่พ่อแม่เธอขอร้องไว้” เพื่อนๆๆๆๆ ปัดโธน้อยยย....
“ไม่จําเป็น!!!”
“ถ้าไม่เต็มใจดูแลฉัน ก็อย่ารับปากส่งเดชเซ! คิดว่าฉันจะปลื้มกับสิ่งที่นายทำไง”
ไนท์มองฉันด้วยสายตาเอือมระอา ซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันปรี๊ดแตก จนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่ มองซ้ายมองขวาเพื่อหาของที่อยู่ใกล้มือที่สุด
เขวี้ยงใส่เขา ทว่าก็ต้องชะงักสายตาที่กรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง
“นายสนิทกับยัยนั่นแหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วถามพลางเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่มีไนท์กับยัยฝนถ่ายคู่กันด้วยรอยยิ้มเริงร่า ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นรูปที่พวกเราสามคน (ฉัน ไนท์ เมย์)
ถ่ายด้วยกันสมัยเรียนมัธยมต้น
หน่อย... เดี๋ยวนี้นายเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเพื่อนสนิทนั้นเรอะ! สถานการณ์นี้พูดได้คำเดียวว่า หมั่นไส้โว้ยยยย
“งั้นข่าวที่นายกำลังคบอยู่กับยัยนี่ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ?"
"ไม่เกี่ยวกับเธอ” เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์พร้อม
ื กับแย่งกรอบรูปคืนไป แล้วจัดการยัดมันใส่ลิ้นชักโต๊ะอย่างรวดเร็วปาน กลัวว่าฉันจะเอารูปคู่ของพวกเขาไปทำลายทิ้งซะงั้น
"เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเทียนรึไง ถ้าเมย์รู้ว่านายให้ความ
สำคัญกับรูปยัยฝนมากกว่ารูปเธอ คงเสียใจแย่
“เมย์ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น”
ไนท์ยังคงเถียงคำไม่ตกฟาก เชอะ! นายกำลังจะบอกว่าพวกฉัน ไม่มีสิทธิ์ไปวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของนายอีกแล้วใช่มั้ย!
“เธอกลับไปได้แล้ว ฉันจะนอน”
“นอนตอนนี้เนี่ยนะ!?” ฉันหรี่มองคนตรงหน้าและเพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงก่ำคล้ายกำลังมีใช้สูง
“นาย ไม่สบายเหรอ?”
“.....”
“ตัวร้อนจี้เลย”
ไนท์ปัดมือฉันที่เอื้อมไปยังหน้าผากเขาออก แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“อ๊ะ! หรือว่านายเป็นไข้เพราะตากฝนกลับบ้านเมื่อวาน?”
“ถ้ายังไม่รีบออกไป เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
"แล้วนายล่ะ”
ที่แรกฉันกะจะหยุดเรียนเป็นเพื่อนเขา แต่พอเห็นถุงยาที่วางอยู่ บนโต๊ะ ก็พอจะเดาออกแล้วว่าฉันไม่ใช่เพื่อนคนแรกที่รู้ว่าเขาไม่สบาย
ชิส์! คงได้ยาวิเศษจากเมย์แล้วอ่ะสิ งั้นความเป็นห่วงของฉันคงมี ค่าไม่ต่างจากอ้วกหมาใช่มั้ย!
“ถึงนายไม่บอก ฉันก็จะไปอยู่แล้ว คิดว่าฉันเป็นห่วงนายรึไง แค่รอดูให้แน่ใจว่านายจะไม่รีบชิ่งตายไปซะก่อนเท่านั้น แต่ก็อย่างว่า... นาย มันพันธุ์หนาถึกทนยิ่งกว่ากระทิงป่าอยู่แล้วนี่ คงไม่ตายง่ายๆ หรอกมั้ง” “ชอบใจที่ชม” ว่าพลางเดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
“ตอนออกไปช่วยล็อกประตูให้ด้วย”
"ย่ะ!" ฉันเบ้ปากหมั่นไส้ ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้อง นอนของไนท์พร้อมกับกระแทกประตูปิดดังโครม!
เชอะ! เชิญนายนอนกอดถุงยาของเมย์กับกรอบรูปของยัยฝน หน้าหมวยจมคราบน้ำลายตัวเองไปเถอะย่ะ ต่อไปนี้ไม่ว่านายจะไปขึ้น สวรรค์หรือลงนรกที่ไหน ฉันก็จะไม่สนใจนายอีกแล้ว.. ไอ้เพื่อนบ้า!!!!
“เบบี้ Y_Y”
“พอร์ช \=[]\=!?”
ฉันแทบหุบปากที่อ้าค้างไม่ลง เมื่อเห็นสภาพของพอร์ชที่ไม่ต่าง จากลูกหมาตกบ่อเกรอะซึ่งกำลังยืนตัวสั่นเทาที่นอกรั้ว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปรามพร้อมบีบจมูกไว้แน่นเมื่อเขาตั้งท่าจะเดินเข้ามาหา
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้”
"เค้าตกท่อระบายน้ำ YOY”
ไม่ต้องบอกก็รู้ซุ่มซ่ามชะมัด
“แล้วทำไมนายไม่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านละ
"เค้ากลัวเบบี้จะเหงาที่ต้องเดินไปโรงเรียนคนเดียว”
ฉันควรจะเห็นใจในความหวังดีของนายใช่มั้ย-_-;;
แต่เสียใจนะ..
เผอิญฉันให้อภัยกับกลิ่นเน่าจากตัวนายไม่ได้จริงๆ
"ฉันว่านายกลับไปล้างเนื้อล้างตัวที่บ้านก่อนดีกว่า ฉันเดินไป โรงเรียนเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
“แต่ว่า...”
“โอ๊ะโอ! นั่น UFO ของมนุษย์ต่างดาวนี่นา”
“ไหนเหรอ.. \=O\=? "
ฉันไม่คิดจะอยู่รอตอบคำถามพอร์ชอยู่แล้ว เมื่อเห็นเขาหันไปตามตำแหน่งที่ฉันก็รีบเผ่นแน่บออกจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้นายซื่อบื้อยืนอ้าปากเหวอมองหาจาน UFO อย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่รู้ตัวเลยสัก คิดว่าถูกฉันทิ้งให้หัวเน่าเพียงลำพัง... อาเมน
โทษทีนะพอร์ช.. ถึงนายจะน่ารักน่าชังแค่ไหน แต่ฉันคงไม่ใช่คนดีที่สามารถรับได้ทุกอย่างแม้กระทั่งกลิ่นในท่อระบายน้ำบนหัวกบาลนายหรอก T.T
ที่โรงเรียน...
“เป็นไงบ้างซิน... ตกลงฝนกับไนท์คบกันจริงรึเปล่า" เฟียร์ปรี่เข้ามาเกาะแขนฉันด้วยดวงตาเป็นประกายทันทีที่มา
ถึงห้องเรียน -_-;; ปกติฉันไม่เคยเห็นหัวยัยนี้เลยเพราะเราเรียนกันคนละเอก แต่เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นเรื่องความสัมพันธ์ของไนท์กับฝนมากถึงได้แจ้นมาเฝ้าฉันถึงหน้าห้องเรียนตั้งแต่เช้า... โฮะๆ ความสอด รู้สอดเห็นนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
"ว่าไง? เธอถามไนท์หรือยัง"
“ถามแล้ว”
“จริงเหรอ (*O*) แล้าไนท์ว่ายังไงบ้าง"
“หมอนั้นบอกว่าไม่เกี่ยวกับฉัน”
“หา.. ”
“แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ นี่นา หมอนั่นจะรักใครชอบใคร ก็เป็นสิทธิ์ของเขา เราเป็นแค่เพื่อนที่ทำได้ก็แค่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ เท่านั้น”
“ซิน ”
“หืม..”
“เธอถูกผีเข้าหรือเปล่า จู่ๆ ทำไมเป็นคนที่ผิดปกติ” “แสดงว่าเมื่อก่อนฉันเลวมากรึไง - -***”
“เปล่า แต่ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ แบบนี้จากปาก เธอ ไม่ได้มีเจตนาจะหลอกด่าเลยนะ.. จริงๆ !"
แต่หน้าเธอมันฟ้องว่ากำลังหลอกด่าฉันอยู่ -_-+
“แต่ฉันไม่ยอมให้ไนท์มีความลับกับพวกเราหรอก คอยดูนะ... ฉันต้องหาทางเค้นเอาความลับเรื่องฝนจากปากเขาให้ได้”
ฉันภาวนาให้เธอทำสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ หนุ่มป๊อปขี้เก๊กที่เคยปฏิเสธจดหมายรักจากสาวๆ เป็นว่าเล่นอย่างหมอนั่น ถึงตกลงปลงใจคบยัยหมวยสุดสวยอย่างฝนได้ แถมยังปิดข่าวเงียบกริบไม่ให้ใครรู้อีกต่างหากทั้งๆ ที่ยัยนั่นน่าจะอยากป่าวประกาศให้คนทั้งโรงเรียนรู้ว่าได้ครอบครองคุณชายจุดเยือกแข็งอย่างหมอนั่นได้สำเร็จน่าสงสัยจริงๆ
“แล้วที่สำคัญ..”เฟียร์เหลียวไปมองเมย์ที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบกับฉัน
“เธอว่าเมย์กับไนท์แปลกๆ มั้ย ทีแรกฉันคิดว่าสองคนนั้นชอบกัน ซะอีก ทำไมจู่ๆ แฟนไนท์ถึงกลายเป็นฟ้ไปได้ล่ะ"
“คงเหมือนเธอกับเบนละมั้ง พวกใกล้เกลือกินด่าง”
“บ้า!!!! ฉันกับเบนเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ นะ ทำไมไม่มีใครเชื่อ ในความบริสุทธิ์ใจของพวกเราเลย”
“เชื่อก็บ้าแล้ว มีแค่เธอคนเดียวนั่นแหละที่คิดจะเป็นแค่พี่สาว สำหรับเบนน่ะ จ้างให้ก็ไม่ยอมรับเธอเป็นพี่สาวหรอก หมอนั่นทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงเธอยิ่งกว่าอะไร ไม่รู้ตัวซะบ้างเลยยัยบื้อ!”
หลังเลิกเรียนพวกเราลงมติว่าจะไปเยี่ยมไนท์ที่บ้านโดยอาศัย รถยนต์คันหรูของบ้านเบน และทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนอน ไอ้คนป่วยตัวแสบก็ต้อนรับฉันด้วยคำพูดแสนกวนประสาทว่า.....
“เมื่อเช้ายังเทศน์ไม่พอรึไง”
แล้วก็ตามด้วยการฟ้องเมย์เป็นชุดว่าฉันเขาแค่ด่า.. ด่า... และก็ด่าเขาไม่หยุดปากจนทำให้อาการเข่าทรุดหนักลงไปกว่าเดิมทำให้ทั้งเมย์และเฟียร์ต่างก็หันมามองฉันด้วยสายตาเอือมระอา ก่อนเฟียร์จะกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับเบนซึ่งคงไม่พ้นเรื่องนินทาฉัน เพราะพวกเขาเหลือบหางตามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะพากันหัวเราะคิกคัก
หน่อย เพราะไอ้บ้าตาร์นั่นแหละที่ทำให้เพื่อนๆ มองฉันในแง่ร้าย รู้งี้กลับพร้อมพอร์ชยังจะดีซะกว่า ไม่น่ามาเยี่ยมหมอนี่อีกรอบเลย
“เธอเป็นยังไงบ้าง”
ไนท์หันไปถามเมย์ ซึ่งเธอก็ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ แทนคำตอบ ก่อนจะสื่อสารภาษามือกับเขาว่าดูแลตัวเองได้ ให้เขาเลิกเป็นห่วงได้แล้ว
ชิส์ห่วงใยกันเข้าไป แล้วไอ้สามตัวที่นั่งเสลียตรงนี้เป็นอะไรในสายตานาย โดยเฉพาะฉันเคยถามบ้างมั้ยว่ากลับบ้านยังไงมีจิ๊กโก๋คอยตามรังควานเหมือนตอนเด็กๆ รึเปล่า -_-+
“แล้วไม่ถามฉันบ้างเหรอว่าเป็นยังไงบ้าง ^O^"
เฟียร์รีบแทรกเข้าขัดขวางความสวีทของสองคนนั้น ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบ 10 ปีที่ยัยนั่นทำถูกใจฉันสุดๆ
"วันนี้ฉันเดินไปโรงเรียนคนเดียว เก็บเงินได้ห้าบาท กินข้าว กลางวันกับเพื่อนร่วมห้อง แต่กินไม่หมดจาน เลยถูกเพื่อนด่าว่าฉันเป็น คนไร้ค่า น่าสาปให้ยากจนไม่มีเงินซื้อข้าวกินไปตลอดชีวิต ฉันเลยต้องฝืน กินให้หมดถ้วย T.T อ้อ! วันนี้ฉันไปที่ชมรมมาด้วย มีเพื่อนนายคนหนึ่งที่ หัวตั้งๆ เข้ามาขอเบอร์ฉันด้วยล่ะ แต่ยังไม่ทันได้ให้เบนก็เข้ามาลากฉันออกจากห้องชมรมซะก่อน”
ใครอยากรู้ไม่ทราบยะ - -* แต่ก็นะ อย่างน้อยที่เธอเล่ามา ฉันก็ได้เห็นว่าเจ้าเด็กเบนของเธอหน้าแดงแปร๊ดเชียว
“แล้วนายจะไปโรงเรียนได้เมื่อไหร่ล่ะ ฉันอยากเริ่มซ้อมวิ่งแล้วนะ”
“ไม่รู้... ถ้าไม่มีใครมากวนขันแต่เช้าเหมือนวันนี้ ฉันคงได้พักผ่อนเต็มที่ อีกสองสามวันก็คงไปโรงเรียนได้"
“ไม่มีอีกแล้วล่ะ” ฉันพูดพลางลุกขึ้นจ้องหน้าคนกวนประสาท อย่างหมั่นไส้
“ถ้านายไม่มาจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของฉัน จ้างให้ฉันก็ไม่มาเหยียบห้องรกๆ ของนายให้เสียเท้าหรอก!”
“งั้นก็ออกไปสิ”
“ว่าไงนะ!?”
คำพูดกึ่งไล่ของไนท์ทำให้เพื่อนๆ อ้าปากค้าง ลอบกลืนน้ำลาย ลงคอดังเอื้อกเมื่อมองฉันสลับกับเขา
“นายกล้าไล่ฉันงั้นเรอะ!!”
เขาไม่ตอบ แต่เอนตัวลงนอนอ่านหนังสือการ์ตูนบนเตียงเฉยเลย
“ก็ดี...ฉันก็ไม่อยากอยู่บ้านผีสิงของนายนักหรอก ที่มานี่เพราะ ถูกยัยนี่บังคับให้มาด้วยเท่านั้น!”
"ฉันเปล่านะ \=O\="
นังเฟียร์ - -+
ฉันเตะถังขยะจนกระจุย เมย์เลยรีบเข้ามาดึงตัวฉันไว้พร้อมกับ หันไปส่งภาษามือกับไนท์ให้เลิกกวนประสาทฉันเสียที แต่มีรีที่บัวใต้ตม อย่างเขาจะยอมทำตาม กลับสะบัดหน้าไปทางอื่นราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่า..รีบไปให้พ้นๆ สักที่โว้ยยัยหมาบ้า
“ฉันไปก็ได้! แต่ถ้าเมื่อไหร่นายกลายเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจ ฉันนี่แหละจะมาเหยียบซ้ำนายเป็นคนแรกเลยคอยดู!” พูดจบก็ปาหมอนอิงที่อยู่ใกล้มือใส่เขา ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้อง หากก็ได้ยินเสียงแหลมๆ ของเพียร์ตะโกนตอบกลับมาว่า
“คงไม่มีวันนั้นหรอก เพราะเมย์จะอยู่ข้างไนท์ตลอดไปเนอะเมย์ เนอะ (^O^)" นั่งปีศาจ! ทำไมฉันถึงยอมคบเธอเป็นเพื่อนนะทั้งๆ ที่ใครๆ ก็รู้ว่าฉันไม่เคยชอบขี้หน้าเธอเลย
สองวันต่อมา.
สุดท้ายไอ้หมาด้วยก็มาเรียนจนได้ ชิส์! แบบนี้เค้าเรียกว่าแกล้งป่วยการเมืองชัดๆ ไข้หวัดใหญ่อะไรเป็นแค่สองวันก็หาย แค่อยากอ้อนให้เมย์มาคอยเอาใจอยู่ข้างๆ ไม่ว่ามารยา
"เบบี้~ "
O_O!
ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ พอร์ชก็มาโผล่ที่หน้าต่างพร้อมกับยื่นดอก กุหลาบสีแดงสดมาให้ ทำเอาเพื่อนร่วมห้องเรียนคนอื่นๆ ปรบมือชื่นชมใน ความโรแมนติก(?)ของเขากันใหญ่ ยกเว้นไอ้หมาไนท์... หมอนั่นแค่เค้นเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ
“พอร์ช” นายมาทำอะไรที่นี่
“มาให้เบบี้เห็นหน้าให้หายคิดถึงไงครับ”
"บ้าสิ! ใครคิดถึงนายไม่ทราบ”
“แหม.. ไม่กล้าบอกว่าคิดถึงเค้าเพราะอายเพื่อนใช่มั้ยล่ะ ดูสิแก้มแดงน่าจุ๊บเชียว ^_^”
ฉันกำลังโมโหต่างหากโว้ย!! เลิกหลงตัวเองซักทีไอ้หน้าหวาน
"กลับไปได้แล้ว นี่มันเวลาเรียนนะ"
“วันนี้อาจารย์ห้องเค้าลาป่วย...”
"แต่อาจารย์ห้องฉันสบายดี - -+
“ก็อาจารย์ห้องเบบี้ยังไม่มาสอนนี่นา.. ขอเห็นหน้าแค่หนึ่งนาทีไม่ได้เชียวเหรอ T_T”
เวรกรรม... ฉันไม่น่าเลือกผู้ชายขี้อ้อนแบบหมอนมาควงเลยเพราะเมื่อไหร่ที่เขาทำตาปริบๆ เหมือนลูกหมาถูกกลั่นแกล้ง คนอื่นๆ ก็พากันใช้สายตาด่าทอกันทางอ้อมว่าเป็นนางมารร้าย ชอบทำร้ายจิตใจผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนเด็กอนุบาลอย่างเขาชะงั้น
“ครบหนึ่งนาทีแล้วนี่ กลับห้องนายไปได้แล้ว”
"เค้าแบบที่หน้าต่างจนหมดชั่วโมงเลยก็ได้นะ *0* "
“จะบ้าเรอะ! ถ้าตกลงไปคอหักตายจะว่ายังไง”
"นั่นสินะ" พอร์ชพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นเข้าไปนั่งเรียนกับเบบี้เลยเป็นไง”
“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าบูตสิคร้าบ”
พอร์ชใช้ดอกกุหลาบเขี่ยจมูกฉัน แต่เมื่อฉันหันไปทำตาขวาง เขาก็หน้าจ๋อยคืนดอกกุหลาบให้ฉันแล้วค่อยๆ ไต่ลงไปด้านล่าง เฮ้อ~ฉันคงต้องหาทางบอกเลิกหมอนก่อนจะเป็นโรคประสาทล่ะไม่งั้นฉันต้องขายขี้หน้าเพราะหมอนี่ไม่เว้นวันแหงๆ
“น่าประทับใจดีนะ” เสียงทุ้มของไนท์ทำให้ฉันละสายตาจาก พอร์ชที่ยืนโบกมืออยู่ด้านล่าง แล้วหันกลับมาเลิกคิ้วมองที่เขาแทน
“จะประชดประชันอะไรฉันอีก -_-”
“เปล่า” เขายักไหล่น้อยๆ ในขณะที่ยังคงมองที่สนามฟุตบอลด้านล่าง
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบผู้ชายโรแมนติก"
"ยกเว้นฉัน...”
เพราะฉันชอบผู้ชายไร้หัวใจอย่างนายมากกว่า ลองคิดสภาพ ว่าถ้านายคาบดอกกุหลาบเป็นหน้าต่างมาให้ฉันถึงห้องเรียน ฉันคงอ้วก แตกมากกว่าประทับใจล่ะ
“ว่าแต่ที่ถามเนี่ย... คงไม่คิดจะทำแบบเดียวกันนี้หรอกนะ”
"ทําไม..”
“ก็มันไม่เข้ากับหน้าหยิ่งๆ ของนายเลยน่ะสิ.. หรืว่าฝนชอบผู้ชายโรแมนติก”
ตาร์หันมาหรี่ตามอง
ฉัน..
ขอสารภาพตามตรงว่าฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าแววตานิ่งๆ นั่น กำลังคิดอะไรอยู่ ชอบใจ โกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้คิดอะไรเลยกันแน่? เพียงแต่มันทำให้รู้สึกใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเขาทำแบบเดียวกับ พอร์ชจริง เพียงแต่ผู้หญิงโชคดีที่ได้รับดอกไม้จากเขาไม่ใช่ฉันแต่เป็นฝน ฉันคงรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนแน่นหน้าอกราวกับกำลังจะขาดอากาศตายแน่ๆ
“มะ... มองหน้าฉันแบบนี้ทำไม!?! ฉันไม่ได้ห้ามให้นายเลียนแบบ พอร์ชสักหน่อย ถ้าไม่กลัวว่าจะกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคนอื่นก็เชิญตามสบายเถอะย่ะ"
“ถ้าผู้ชายคนหนึ่งจะทำอะไรเพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรัก... ฉันว่าเขาคงไม่สนหรอกว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง... สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้คือผู้หญิง ที่เขารักชอบมันรึเปล่าเท่านั้น”
... ไนท์ตอบ... และมันก็เป็นคำตอบที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหัวใจพองโตได้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขารักไม่ใช่เพียงแค่แอบรักเขาข้างเดียวแบบฉัน T_Tตัดใจซะตัวฉันนนนนนนนน...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
