“ฉันอยากเข้าชมรมกีฬา”
“หืม?”
“ฉันอยากเป็นนักกีฬาจริงๆ นะ”
ไนท์หันไปเลิกคิ้วมองเฟียร์อย่างประหลาดใจเช่นเดียวกับฉันและเมย์
หวา... เกิดอะไรขึ้นกับยัยนี่ละเนี่ย ปกติเห็นเกลียดการเล่นกีฬา ทุกชนิดเลยนี่นา ขนาดชั่วโมงพละซึ่งเป็นวิชาที่นักเรียนส่วนใหญ่ชื่นชอบ เพราะไม่ต้องใช้สมอง(?) ยัยนี่ยังโดดเรียนทุกครั้งจนอาจารย์ให้ติดศูนย์ แล้วเวลาตามแก้เกรดกันเป็นเดือนๆ แล้วจู่ๆ จะอยากเป็นนักกีฬาเนี่ยนะ!?!.. มันต้องมีอะไรสักอย่างสิน่าที่กระตุ้นให้เฟียร์เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็น หลังทรีนแบบนี้
“ทำไมเธอถึงอยากเป็นนักกีฬา”
“ฉันมีความลับที่บอกใครไม่ได้จนกว่าฉันจะสามารถเข้าร่วมทีม กีฬาของโรงเรียนได้สำเร็จ”
“แล้วทำไมไม่ไปขอร้องให้แฟนเธอช่วยล่ะ หมอนั่นก็เป็นประธาน ชมรมกีฬาของปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ”
“ซิน! ฉันก็บอกเธอตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าเบนเป็นแค่น้องชายที่น่ารักเท่านั้น ถ้าหมอนั่นรู้ว่าเธอคิดแบบนี้คงโกรธแย่”
ดีใจไม่ว่า... ฉันไม่ได้ชื่อบื้ออย่างเธอนี่น่า ถึงจะดูไม่ออกว่าเจ้าเด็กทีมนั่นรู้สึกยังไง “จริงๆ แล้วฉันก็เคยขอร้องเบนเหมือนกัน แต่เบนบอกว่าฉันไม่มี พรสวรรค์ทางด้านนี้ เซ้าซี้ไปก็เจ็บตัวฟรีเปล่าๆ
“หมอนั่นพูดได้ถูกใจฉันจริงๆ”
"ยัยซิน ..."
“แล้วเธออยากเล่นกีฬาอะไร” ไนท์รีบพูดแทรกก่อนที่เฟียร์จะ กระโจนมาขย้ำคอหอยฉันให้ตายคามือเสียก่อน
“กีฬาอะไรก็ได้ที่เล่นง่ายๆ และไม่เจ็บตัว ”
ื "หมากเก็บ กระโดดยาง เต้นแอร์โรบิก..
'วิ่งแข่ง'
เมย์ยื่นโทรศัพท์มือถือที่พิมพ์ข้อความว่า “วิ่งแข่ง” ซึ่ง นั่นก็ทำให้คนอ่านตาโตเป็นประกาย กระโดดกอดคอพร้อมกับจุ๊บแก้ม ขาวๆ ของคนที่ชี้ทางสว่างให้ทันที
“ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะเมย์ เธอเป็นนางฟ้าน้อยๆ ของฉันจริงๆผิดกับใครบางคน...”
แล้วก็เหล่หางตามาที่ฉัน \= \= ใช่! ฉันมันนางมารในขุมนรกโลกันตร์นี่นา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ มีทางเป็นคนดีในสายตาพวกเธอหรอก ชิส์!
“ตกลงฉันจะเป็นนักวิ่งนะไนท์ นายต้องเป็นเทรนเนอร์ให้ฉันนะ ("0")"
"อืม" อ้างพยักหน้ารับคำ เฟียร์ จึงกระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่
ซิส! เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ หมอนี่ใจดีกันทุกคนยกเว้นฉัน เชื่อเลยว่าถ้าเป็นฉัน เขาต้องตอบกลับมาว่า... "น้ำหน้าอย่างเธอ นอนดูการ์ตูนอยู่บ้านจะดีกว่ามั้ง อย่าไปถ่วง ความเจริญของชมรมฉันเลย
Y_Y
"อุ๊ย! ข้างนอกฝนตก!"
น้ำเสียงตกใจของเฟียร์ช่วยเรียกสติฉันกลับคืนมา ก่อนจะมอง ออกไปที่นอกอาคารเรียนแล้วพบว่าตอนนี้เม็ดฝนกำลังโปรยปรายไปทั่ว ท้องฟ้า
“ตายแล้ว! ร่มของพี่ทอยู่กับฉันซะด้วยสิ” เฟียร์บ่นพึมพำกับตัว เองขณะหยิบร่มสีดำขึ้นมากาง
“ฉันคงต้องเอาร่มไปคืนเบนที่ห้องชมรม วันนี้คงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะ"
ขอบอกว่าฉันดีใจมาก แต่ถ้าจะให้เวิร์ค เธอช่วยพายัยเพื่อนใบ้ของฉันไปด้วยได้ปะ เผื่อฉันจะได้มีโอกาสอยู่กับไนท์สองต่อสองบ้าง -..-
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน อ้อ” เฟียร์โบกมือลาเพื่อนทุกคน ก่อนจะหันมากระซิบกับฉัน
“อย่าลืมถามเรื่องฝนละ แล้วคืนนี้ฉันจะโทรหา"
"ยะ -_-+"
แล้วเฟียร์ก็วิ่งกางร่มฝ่าสายฝนโปรยปรายไปที่โรงยิมทางด้าน หลังโรงเรียน ทิ้งให้ฉัน ไนท์ และเมย์มองตามหลังตาปริบๆ ก่อนไนท์จะหยิบ ร่มจากกระเป๋าเป้ตัวเองมากางบังฝนให้เมย์.....
O_o
ให้เมย์คนเดียวเนี่ยนะ!!! แล้วฉันล่ะ... อย่าบอกนะว่านายตั้งใจจะ ให้ฉันวิ่งตากฝนกลับบ้าน
"ร่มฉันล่ะ -_-"
"ไม่มี"
"ว่าไงนะ!" “เมื่อเช้ากรมอุตุบอกว่าวันนี้จะมีฝนตก..
“ก็ฉันไม่ชอบฟังพยากรณ์อากาศเหมือนนายนี่!”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
“หมายความว่าไง นี่นายจะให้ฉันวิ่งตากฝนกลับบ้านเองงั้น”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้หมาไนท์!” ฉันผลักอกคนสูงกว่า อย่างเหลืออดพร้อมกับจ้องตาเขาเขม็ง ในสถานการณ์นี้พูดได้คำเดียวว่าโกรธมากกกก
“ฉันรู้ว่าสำหรับนายแล้ว ฉันก็เป็นแค่คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แทบจะเรียกว่าเพื่อนไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะนายไม่เคยให้ความสำคัญกับฉันเลย แต่ที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าที่นายทำเฉยชากับฉันเป็นเพราะนายเกลียดฉัน”
“.....”
“ทำไมละไนท์ ทำไมถึงเกลียดฉันนัก!
“.....”
ไนท์ไม่ยอมสบตาฉัน เขาเพียงนิ่งงันอยู่แบบนั้นกว่านาที ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชาว่า
"ฉันไม่ได้เกลียดเธอ"
และส่งร่มให้จนถือ ส่วนตัวเองก็หยิบเอาแฟ้มเอกสารมาบัง ศีรษะแล้ววิ่งฝ่าสายฝนออกจากอาคารเรียนโดยไม่ยอมเหลียวกลับมามองฉันอีกเลย
“ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอเมย์ หมอนั่นถึงยอมที่จะเปียกฝนมากกว่าที่จะเดินอยู่ในร่มคันเดียวกับฉัน”
“อย่าคิดมากสิจะซิน ไนท์คงไม่อยากเข้ามาเบียดพวกเรา แล้วทำให้ทั้งเธอและฉันพลอยเปียกฝนไปด้วย” เมย์ส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะพาฉันเดินกลับบ้านโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าตอนนี้สายฝนบนฟ้ากำลังกลบคราบน้ำตาในใจฉันอยู่
ฉันควรตัดใจได้แล้วสินะ
เช้าวันต่อมา...
“มอร์นิ่งเบบี๋”
“พอร์ช !?” ฉันแทบผงะเมื่อเห็นก๊กคนล่าสุดมายืนส่งยิ้มหวานอยู่หน้าบ้าน
"นายมาทำอะไรที่นี่"
“มารับเบบี้ไปโรงเรียนด้วยไงครับ.. จุ๊บ!"
พอร์ชฉวยโอกาสที่ฉันกำลังหันซ้ายแลขวาว่ามีใครเห็นหรือเปล่าว่าฉันมีหนุ่มหน้าใสมารอรับถึงหน้าบ้าน เล่นเอาฉันสะดุ้งเฮือก รีบก้าวถอยหลังมาตั้งหลักทันที
“ทำบ้าอะไรของนาย ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาหาที่บ้าน”
“ก็เค้าคิดถึงเบบี้นี่นา T.T”
“เจอกันที่โรงเรียนยังไม่พออีกรึไง นายก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่อนุญาตให้มีแฟนหรืออยากถูกบังคับให้เลิกกันหา!”
"ม่ายยยยยย!" พอร์ชส่ายหน้าหัวพร้อมกับลากฉันไปหลบหลังเสาไฟ -_- ;; คงหลบพ้นหรอกนะ
“จริงๆ เค้าก็ไม่อยากจะขัดคำสั่งเบบี้หรอกนะ แต่เมื่อเช้าเพื่อน เบบี้โทรบอกให้เค้ามารับเบบี้ไปโรงเรียนด้วยกัน...”
"เพื่อนฉัน? ใคร?"
“ไอ้คิ้วหนา”
“ไนท์”
พอได้ยินดังนั้น ฉันก็ปรี๊ดแตกทันที หน็อย.... ปกติก็ไม่เคยไปโรงเรียนด้วยกันอยู่แล้ว แล้วมีสิทธิ์อะไรมาเจ้ากี้เจ้าการให้คนนั้นคนนี้มารับฉันไปโรงเรียน มันจะมากเกินไปแล้วน้าาา >< +
“ทำไมหายใจแรงแบบนั้นล่ะเบบี้ เค้ากลัวนะ T_T เบบี้คงไม่ได้กำลังคิดจะกินหัวเค้าอยู่ใช่มั้ย เฮ้ย แล้วนั่นเบบี้จะไปไหน รอแฟนสุดหล่อด้วยสิคร๊าบบบบ อ๊ากก”
ฉันไม่รู้ว่าทำไมพอร์ชถึงแหกปากลั่นซอยขนาดนั้น แต่เมื่อได้ยิน เสียงโครม!!! ดังตามหลังมาติดๆ ก็พอจะเดาออกแล้วว่าคนซุ่มซ่ามอย่าง หมอนั่น คงไม่พ้นสะดุดรักในท่อระบายน้ำหน้าบ้านใครสักคนในละแวกนี้แหงๆ -_-
ปัง!!
ทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องนอนของไนท์ ฉันก็ทุบประตูเรียกเขา อย่างไม่เกรงใจ เพราะเช็คเรียบร้อยก่อนเข้ามาในบ้านแล้วว่าไม่มีใครอยู่
เลยนอกจากไอ้หมาไนท์
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะไอ้หมาไนท์”
ปัง ปัง ปัง!!!
ิ เมื่อใช้มือทุบไม่ได้ผล และคนในห้องยังคงหน้ามันไม่ยอมเปิด ต้อนรับฉันเข้าไปสักที คราวนี้ฉันเลยถลกกระโปรงขึ้นเตรียมยันโครมที่ ประตูให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ทว่า....
โครม!!!!!
ทันทีที่ยันฝ่าเท้าออกไป ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับการ ปรากฏตัวของคนหัวยุ่งที่รับฝ่าเท้าฉันเข้ากลางอกเต็มๆ
O_O!???
แต่แทนที่ไนท์จะกระเด็นออกจากวงโคจร เขากลับใช้สองมือจับ ข้อเท้าฉันไว้ ขณะที่ตากลมๆ จะเบิกกว้างขึ้น กว้างขึ้น กว้างขึ้น และสาเหตุที่มันกว้างขึ้นจนแทบจะถลนออกนอกเป้าก็เพราะ
ว่า...
ตอนนี้เคโระน้อยของฉันกำลังออกมาส่งยิ้มทักทายเขาอยู่น่ะสิ กรีด!!!!
“หลับตาเดี๋ยวนี้นะ >
ฉันออกแรงกันเขาให้ออกห่างอีกครั้ง พร้อมกับวิ่งไปคว้าผ้าห่ม มาปิดหน้าปิดตาตัวเองแก้อาย โฮกกกก
เคโระน้อยของช้านนนน ไม่น่าจะมนุษยสัมพันธ์ดีขนาดนี้เลยยย YYOYY
“ทำบ้าอะไรของเธอ... จุกชิป”
“แค่นี้ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำกับที่นายแอบดูเคโระน้อยของฉัน”
“เคโระน้อย? หมายถึงกกน.สีเขียวของเธอน่ะเหรอ?” "หุบปากไปเลยนะไอ้บ้า!!”
ฉันเลิกผ้าห่มออกมาจึงตาใส่คนกวนประสาท หากอีกฝ่ายกลับหัวเราะขำ ก่อนจะเดินไปนั่งไขว่ห้างวางมาดเป็นคุณชายที่โต๊ะเขียน หนังสือ
“แล้วมาทำอะไรที่บ้านฉันแต่เช้า ทะเลาะกับแฟนรึไง"
“เสียใจที่ต้องทำให้ผิดหวังย่ะ เผอิญว่าฉันกับพอร์ชยังรักกัน หวานชื่นเหมือนเดิม” ฉันแลบลิ้นเยาะเย้ย
“นายต่างหากที่ควรเตรียมตัว ไปลงนรกได้แล้ว กล้าดียังไงโทรไปรบกวนพอร์ชแต่เช้าให้มารับฉันถึงบ้านหา ใครขอร้องมีทราบ”
“เรื่องนี้เอง.. ” ไนท์เหยียดเสียงหัวเราะในลำคอ
“ฉันแค่ไม่อยากถูกแย่งร่มเหมือนเมื่อคืน อีกอย่าง เธอน่าจะ ขอบใจฉันด้วยซ้ำที่ทำให้เธอมีโอกาสได้เดินกางร่มกับแฟน... โรแมนติกจะตาย
“ขอบใจกับผีน่ะสิ” นายก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่อนุญาตให้มีแฟน
“แต่เธอก็แอบมีมาหลายคนแล้วนี่”
ทำย้อน -_- ^แล้วใครล่ะที่เป็นต้นเหตุให้ฉันต้องเรียกร้องความ สนใจด้วยวิธีคบผู้ชายไม่เลือกหน้า เพื่อกระตุ้นให้นายหันมามองฉันบ้าง ซึ่งมันดูเหมือนว่าไม่เคยสำเร็จ
“ฉันจะมีแฟนก็คนมันก็เรื่องของฉัน! นายไม่มีสิทธิ์มาเจ้ากี้เจ้า การสั่งให้แฟนฉันทำตามที่นายสั่งนะว้อยยย”
“ก็ไม่ได้บังคับ... หมอนั้นเต็มใจไปรับเธอถึงบ้านต่างหาก”
“ถ้านายไม่โทรไปขอร้องเขา เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งฉันหรอก”
“งั้นเธอก็ต้องไปตกลงกับหมอนั่นเอาเอง หน้าที่ของฉันคือดูแล เธอในฐานะเพื่อน ตามที่พ่อแม่เธอขอร้องไว้” เพื่อนๆๆๆๆ ปัดโธน้อยยย....
“ไม่จําเป็น!!!”
“ถ้าไม่เต็มใจดูแลฉัน ก็อย่ารับปากส่งเดชเซ! คิดว่าฉันจะปลื้มกับสิ่งที่นายทำไง”
ไนท์มองฉันด้วยสายตาเอือมระอา ซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันปรี๊ดแตก จนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่ มองซ้ายมองขวาเพื่อหาของที่อยู่ใกล้มือที่สุด
เขวี้ยงใส่เขา ทว่าก็ต้องชะงักสายตาที่กรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง
“นายสนิทกับยัยนั่นแหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วถามพลางเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่มีไนท์กับยัยฝนถ่ายคู่กันด้วยรอยยิ้มเริงร่า ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นรูปที่พวกเราสามคน (ฉัน ไนท์ เมย์)
ถ่ายด้วยกันสมัยเรียนมัธยมต้น
หน่อย... เดี๋ยวนี้นายเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเพื่อนสนิทนั้นเรอะ! สถานการณ์นี้พูดได้คำเดียวว่า หมั่นไส้โว้ยยยย
“งั้นข่าวที่นายกำลังคบอยู่กับยัยนี่ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ?"
"ไม่เกี่ยวกับเธอ” เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์พร้อม
ื กับแย่งกรอบรูปคืนไป แล้วจัดการยัดมันใส่ลิ้นชักโต๊ะอย่างรวดเร็วปาน กลัวว่าฉันจะเอารูปคู่ของพวกเขาไปทำลายทิ้งซะงั้น
"เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเทียนรึไง ถ้าเมย์รู้ว่านายให้ความ
สำคัญกับรูปยัยฝนมากกว่ารูปเธอ คงเสียใจแย่
“เมย์ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น”
ไนท์ยังคงเถียงคำไม่ตกฟาก เชอะ! นายกำลังจะบอกว่าพวกฉัน ไม่มีสิทธิ์ไปวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของนายอีกแล้วใช่มั้ย!
“เธอกลับไปได้แล้ว ฉันจะนอน”
“นอนตอนนี้เนี่ยนะ!?” ฉันหรี่มองคนตรงหน้าและเพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงก่ำคล้ายกำลังมีใช้สูง
“นาย ไม่สบายเหรอ?”
“.....”
“ตัวร้อนจี้เลย”
ไนท์ปัดมือฉันที่เอื้อมไปยังหน้าผากเขาออก แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“อ๊ะ! หรือว่านายเป็นไข้เพราะตากฝนกลับบ้านเมื่อวาน?”
“ถ้ายังไม่รีบออกไป เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
"แล้วนายล่ะ”
ที่แรกฉันกะจะหยุดเรียนเป็นเพื่อนเขา แต่พอเห็นถุงยาที่วางอยู่ บนโต๊ะ ก็พอจะเดาออกแล้วว่าฉันไม่ใช่เพื่อนคนแรกที่รู้ว่าเขาไม่สบาย
ชิส์! คงได้ยาวิเศษจากเมย์แล้วอ่ะสิ งั้นความเป็นห่วงของฉันคงมี ค่าไม่ต่างจากอ้วกหมาใช่มั้ย!
“ถึงนายไม่บอก ฉันก็จะไปอยู่แล้ว คิดว่าฉันเป็นห่วงนายรึไง แค่รอดูให้แน่ใจว่านายจะไม่รีบชิ่งตายไปซะก่อนเท่านั้น แต่ก็อย่างว่า... นาย มันพันธุ์หนาถึกทนยิ่งกว่ากระทิงป่าอยู่แล้วนี่ คงไม่ตายง่ายๆ หรอกมั้ง” “ชอบใจที่ชม” ว่าพลางเดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
“ตอนออกไปช่วยล็อกประตูให้ด้วย”
"ย่ะ!" ฉันเบ้ปากหมั่นไส้ ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้อง นอนของไนท์พร้อมกับกระแทกประตูปิดดังโครม!
เชอะ! เชิญนายนอนกอดถุงยาของเมย์กับกรอบรูปของยัยฝน หน้าหมวยจมคราบน้ำลายตัวเองไปเถอะย่ะ ต่อไปนี้ไม่ว่านายจะไปขึ้น สวรรค์หรือลงนรกที่ไหน ฉันก็จะไม่สนใจนายอีกแล้ว.. ไอ้เพื่อนบ้า!!!!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments