EP.5 " สิ้นสุดสงคราม "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

จากแรงระเบิดที่เกิดขึ้นทำให้เกิดเพลิงไหม้บนเรือมีมนุษย์ที่กำลังโดนไฟเผาหรือบางคนตายจากแรงระเบิดจนมีคนช่วยคนที่กำลังบาดเจ็บแต่ถูกเจคฆ่าไปซะก่อนแล้วเจคเริ่มฆ่าไปทีละคน

*

และยังมีการสู้โต้กลับไปแต่ก็โดนเนทีรีฆ่าไปผู้พันพยายามติดต่อคนของตัวเองแต่ก็ไม่มีการตอบกลับมาทุกคนพยายามยิงเจคกับเนทีรีแต่ไม่โดนพวกเขาทั้งสองคนเลยส่วนใหญ่ถูกฆ่าหมด

*

กำลังคนเริ่มเหลือน้อยลงทุกทีปืนของผู้พันกระสุนหมดไม่มีเหลือผู้พันจึงทิ้งปืนไปและเปลี่ยนมาเป็นมีดแทนแล้วหันมามองลูน่าเขาจึงเดินไปหาลูน่าและปล่อยลูน่าออกมาเขาไม่ลืมจะจับมวยผมลูน่าเอาไว้

*

และยังเอามีดมาจ่อคอลูน่าก่อนจะพาไปหลบซ่อนก่อนแล้วเจคเดินมาตามหาลูน่าแต่กลับไม่เจอเจคพยายามหาลูน่าแต่ผู้พันได้เดินออกมาซะก่อนพร้อมลูน่าที่มีมีดจ่อเอาไว้พร้อมที่จะฆ่าลูน่าได้ตลอดเวลา

*

ผู้พันเอ่ยพูออกมา

*

*

*

*

*

ผู้พัน " ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าแกจะต้องมาช่วยนังลูกเลือดผสมนี่ "

*

เจค " ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ "

*

ผู้พัน " เหอะ เจคแกน่ะมานี่เพราะช่วยนังเด็กนี่และถึงจะไม่ใช่ลูกของแกแต่นี่แกก็ยังมาช่วยได้อีกนะ "

*

เจค " ปล่อยเธอซะ "

*

ผู้พัน " ถ้าแกเข้ามาใกล้อีกนิดเดียวฉันจะฆ่านังเด็กนี่ให้ตายไปซะ "

*

สไปเดอร์ " ไม่! อย่าทำร้ายเธอ! "

*

ผู้พัน " หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ! อย่าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว! "

*

*

*

*

*

สไปเดอร์รีบเข้ามาแต่ก็ต้องถูกผู้พันขวางเอาไว้และยังกดมีดทำให้คอของลูน่ามีเลือดไหลออกมาสไปเดอร์จึงอยู่กับที่ถ้าเข้าไปใกล้กว่านี้ลูน่าอาจตายได้เนทีรีที่กำลังย่องเบาอยู่จึงจะใช้จังหวะนี้จะใช้

*

สไปเดอร์เป็นตัวประกันแต่เนเทยัมได้โผล่มาและจับสไปเดอร์เอาไว้ยังเอามีดจ่อคอสไปเดอร์เอาไว้ผู้พันที่เห็นแบบนั้นก็หน้าซีดขึ้นมาเนเทยัมจึงพูดด้วยเสียงแข็ง

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ปล่อยเธอ..ไม่งั้นข้าจะฆ่าเขาซะ "

*

ผู้พัน " คิดจริงๆงั้นหรอว่าฉันจะสนใจแค่เด็กคนนึงน่ะนั้นมันไม่ใช่ลูกของฉันและไม่ใช่สายเลือดเดียวกันด้วยซ้ำ "

*

สไปเดอร์ " ได้โปรดอย่าทำร้ายเธอ ฟังแค่ผมพอแล้วปล่อยเธอไปได้โปรด "

*

เนเทยัม " คิดว่าข้าไม่กล้างั้นหรอ? "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกรีดอกสไปเดอร์จนเลือดไหลผู้พันเริ่มที่จะกังวลกับสิ่งกับการตัดสินใจเมื่อเนเทยัมเห็นท่าทีของผู้พันจึงจะฆ่าสไปเดอร์แต่ผู้พันพูดห้ามเอาไว้ซะก่อนทำให้เนเทยัมต้องหยุดชะงัก

*

ผู้พันเอามีดยกขึ้นสูงจนผู้พันปล่อยลูน่าไปเจคจึงพยุงนางขึ้นมาและเนเทยัมจึงปล่อยสไปเดอร์และเจคก็จะพาออกไปแต่ผู้พันดันพูดยั่วโมโหเจคที่กำลังพาคนออกไปจากเรือ

*

*

*

*

*

ผู้พัน " แกไม่ได้มาเฉยๆแน่เจคแกน่ะต้องมาจัดการฉันอยู่แล้วเพราะฉันกับแกเป็นศัตรูกันไปจนวันตายและฉันจะตามล่าแกจนก่าจะฆ่าพวกแกทั้งหมด "

*

เจค " แล้วแกจะได้เห็นดีกัน "

*

ผู้พัน " ก็เอาสิ! "

*

เนทีรี " เจค! "

*

เนเทยัม " พ่อ! "

*

*

*

*

*

เจคกลับไปสู้กับผู้พันจนกว่าใครสักคนจะตายและแล้วน้ำมันที่ไหลรั่วออกมาจากเรือทำให้ไฟลุกขึ้นมาบนผิวน้ำทั้งเนทีรีกับเนเทยัมและลูน่ากับสไปเดอร์ได้ว่ายขึ้นไปบนเรือแล้วเรือก็จะคว่ำเหมือนกัน

*

ทั้งสี่จึงจะต้องพยายามขึ้นไปเรื่อยในระหว่างที่เรือกำลังจะคว่ำและเจคกับผู้พันก็กำลังจะสู้กันเอาเป็นเอาตายกันให้ได้ไม่มีใครยอมแพ้กับการต่อสู้

*

เรือเริ่มจะคว่ำและจมลงเรื่อยๆเพียงไม่กี่นาทีเรือก็ได้จมลงไปเนทีรีกับเนเทยัมและสไปเดอร์กับลูน่ารอดมาได้แล้วเนทีรีจึงก้มหน้าลงไปในน้ำเพื่อมองหาเจคแต่ไร้วี่แววและแล้วมีเสียงร้องดัง

*

โลอัคกับอาวนุงได้ขี่อิลูมาหาพวกเขาเนเทยัมจึงบอกกับโลอัค

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พ่อยังอยู่ในเรืออยู่เลย "

*

โลอัค " พี่เราไปตามหาพ่อกันเถอะ "

*

เนเทยัม " อาวนุงเจ้าช่วยพาแม่ข้าไปหาคิรีกับทู้ค "

*

โลอัค " สไปเดอร์เจ้าไปกับแม่ข้าด้วย "

*

เนเทยัม " ลูน่า เจ้าเองก็ต้องไปด้วยนะช่วยดูแลน้องสาวข้ากับแม่ข้าที "

*

ลูน่า " ได้..เจ้าเองก็ต้องระวังด้วย "

*

*

*

*

*

เนเทยัมได้ขยักหน้าเพื่อเป็นการตอบและเนทีรีกับลูน่าและสไปเดอร์ได้เกาะอิลูแล้วอาวนุงให้อิลูได้ว่ายออกไปและเนเทยัมเกาะอิลูโลอัคไปแล้วอิลูโลอัคก็ได้ว่ายน้ำลงไปใต้ผิวน้ำเพื่อตามหาเจค

*

เมื่ออาวนุงได้พาเนทีรีกับลูน่าและสไปเดอร์มาที่บนหินได้แล้วพวกเขาได้แต่รอให้เนเทยัมกับโลอัคกลับมาและเวลานั้นก็เป็นช่วงยามค่ำคืนแล้วจนตอนนี้ถึงเวลายามเช้าแล้วเจคกับโลอัคและเนเทยัมได้กลับมา

*

คิรีกับทู้ครีบไปกอดคนเป็นพ่อทันทีและเนทีรีก็ได้เดินไปกอดเจคด้วยเช่นกันแล้วเจคก็ได้ดึงเนเทยัมกับโลอัคมากอดด้วยพวกเขากอดกันไปสักพักก็ได้ผละกอดกันส่วนศิเรยากับอาวนุงและลูน่า

*

ก็ได้กอดกันแค่ไม่นานแล้วพวกเขาก็ได้กลับไปยันเผ่าเม็ตคายีน่าเมื่อโรนัลกับโตโนวารีได้หันลูกๆของพวกเขาก็ไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงทันที

*

*

*

*

*

โตโนวารี " ไม่เป็นไรใช่มั้ย? บาดเจ็บตรงไหนมั้ย? "

*

อาวนุง " พวกข้าไม่เป็นไรพ่อพวกเราปลอดภัย "

*

โรนัล " ไหนให้แม่ดูหน่อย "

*

ศิเรยา " แม่พวกเราไม่เป็นไรแล้วพวกเราไม่บาดเจ็บตรงไหนแล้ว "

*

โรนัล " ลูน่าเจ้าล่ะ? เดี๋ยว เจ้าบาดเจ็บนิที่คอเจ้า "

*

ลูน่า " แค่โดนบาดนิดหน่อยแม่ข้าไม่เป็นไร "

*

โรนัล " อย่าออกไปที่สนามรบแบบนั้นอีกเข้าใจมั้ย "

*

อาวนุง " เข้าใจแล้ว "

*

ศิเรยา " ข้าเข้าใจแล้ว "

*

ลูน่า " เข้าใจแล้ว "

*

*

*

*

*

พวกเขากอดกันทันทีและในเวลาไม่นานเจคได้เดินมาที่มารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานเพื่อมาคุยกับโรนัลและโตโนวารี

*

*

*

*

*

เจค " พรุ่งนี้ข้าจะออกไปจากที่นี่ให้ห่างไกลจากที่นี่และให้เร็วที่สุด "

*

โตโนวารี " เจ้าไม่ต้องไปไหนแล้วครอบครัวของเจ้าอยู่ที่นี่เนี่ยแหละเพราะเจ้าคือเม็ตคายีน่าแล้ว "

*

โรนัล " และลูกๆของเราและลูกๆของเจ้าคงไม่ยอมกันแน่ๆที่จะออกไปจากที่นี่..อยู่ที่นี่เถอะจะได้ปลอดภัยและเจ้านำสงครามมาให้กับเราแล้วเราต้องรับมันไว้แล้ว "

*

*

*

*

*

โตโนวารียื่นมือมาและเจคนิ่งไปสักพักก่อนจะยื่นมือไปจับมือกับโตโนวารีส่วนเนเทยัมกับลูน่ากำลังพูดคุยกันอยู่ที่มารุยของครอบครัวซัลลี่

*

*

*

*

*

ลูน่า " เจ้าจะไปจริงๆหรอ? "

*

เนเทยัม " พ่อข้าคิดว่ามันจะทำให้เผ่าชาวทะเลล้มตายกันไปมากเหมือนในสงครามครั้งที่แล้วที่ต้องมีนาวีตายกันไปเยอะพ่อข้าจึงคิดว่าควรออกไปจากที่นี่ "

*

ลูน่า " ...ข้าเข้าใจแล้ว "

*

เจค " ไม่ต้องแล้วล่ะ "

*

*

*

*

*

เจคเดินมาที่มารุยแล้วเดินไปหาเนเทยัมกับลูน่าเมื่อเจคได้กล่าวแบบนั้นทำให้ลูน่ากับเนเทยัมถึงกับหันมามองเจคก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วเนเทยัมจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

เนเทยัม " จริงหรอพ่อ? "

*

เจค " ใช่..มันไม่จำเป็นแล้วเพราะพวกเราเป็นเผ่าเม็ตคายีน่าแล้ว "

*

เนทีรี " หมายความว่าเราอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปงั้นหรอ? "

*

เจค " ใช่เราอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป "

*

เนทีรี " ... "

*

เจค " ข้ารู้ว่าเจ้าอาจจะไม่ยอมรับที่ต้องมาอยู่ที่นี่ที่ไม่ใช่บ้านเกิดของเจ้าแต่มันจำเป็น "

*

เนทีรี " ข้าเข้าใจมาเจค...เจ้าทำเพื่อเผ่าและเพื่อพวกเราข้ารู้ว่าสิ่งที่เจ้าทำอาจไม่ถูกใจข้าแต่ข้าก็ควรยอมรับมัน "

*

*

*

*

*

เนทีรีกับเจคได้กอดกันอีกครั้งแล้วเนเทยัมกับลูน่าได้จับมือกันแล้วหันมามองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาและในเวลาไม่นานลูน่ากับเนเทยัมจึงออกไปขี่อิลูด้วยกันในยามค่ำคืนก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นไปเหนือน้ำ

*

ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันและได้เอาหน้าผากมาชนติดกันแล้วเต็มไปด้วยรอยยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะได้คุย

*

*

*

*

*

เนเทยัม " หากข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้เจ้าจะยังออกมาขี่อิลูอยู่รึเปล่า? "

*

ลูน่า " ข้างมาขี่อิลูคนเดียวและคงเหงามาก "

*

เนเทยัม " หึๆ แต่ตอนนี้ข้าอยู่นี่แล้วไม่ได้จากเจ้าไปไหนหากข้าจากไปข้าคงไม่ยอมตายหรอก "

*

ลูน่า " และข้าคงไม่อยากมีคู่อีกตลอดไป "

*

เนเทยัม " ข้าอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปอยู่กับเจ้า "

*

ลูน่า " ข้าก็เหมือนกันข้ามีความสุขเหมือนอย่างนี้ตลอดไป "

*

*

*

*

*

่เนเทยัมได้กุมมือลูน่าเอาไว้ก่อนที่ทั้งสองจะกลับไปที่เผ่าเพื่อกลับไปยันมารุยเวลาได้ผ่านมา4วันลูน่ากับโมซูลและโมโนก็ได้มาบอกลากันก่อนจะจากไป

*

*

*

*

*

โมซูล " ข้าจะต้องไปแล้วลูน่าวันที่มีสงครามเจ้ากล้าหาญมากลูน่าเหมือนพ่อของเจ้า "

*

ลูน่า " ท่านเองก็เดินทางปลอดภัยและคอยระวังไว้หน่อยก็ดีข้าไม่อยากเสียท่านเหมือนอย่างพ่อแม่หรือโทคูลตัวอื่นๆ "

*

โมซูล " ข้าจะระวังตัวเจ้าไม่ต้องห่วงลูน่าเจ้าจงใช้ชีวิตอย่างราบรื่นกับคู่หมั้นของเจ้า "

*

โมโน " ข้าจะไม่ลืมเจ้าลูน่า "

*

ลูน่า " ข้าเองก็เหมือนกันโมโนข้คงคิดถึงท่านกับโมโน "

*

โมซูล " และข้าจะมาใหม่ลูน่าเจ้าจะเป็นหลานของข้าเสมอและพ่อแม่ของเจ้าจะภูใจเจ้าข้าต้องไปแล้ว "

*

*

*

*

*

โมซูลกับโมโนได้ว่ายออกไปจากเผ่าเม็ตคายีน่าลูน่ามองดูญาติของตัวเองว่ายออกไปอย่างโศกเศร้าเนเทยัมที่ขี่อิลูมาหาลูน่าก็ได้โอบกอดลูน่าเอาไว้เพื่อเป็นการปลอบ

*

ก่อนจะพากันไปหาปลากันใต้น้ำและทั้งสองก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาบางครั้งก็จะอยู่กับอาวนุง,ศิเรยา,ร็อตโต,คิรี,โลอัคและทู้คเพื่อใช้เวลาร่วมกันความสนิทสนมของทั้งสองฝ่าย

*

มีมากขึ้นจนเป็นเพื่อนสนิทกันและความรักของโลอัคกับศิเรยามีมากขึ้นจนทั้งสองมักจะใช้เวลาด้วยกันเวลาได้ผ่านมา5ปีเนเทยัมกับอาวนุงก็อายุครบ20แล้วทั้งสอง

*

จะถูกฝึกให้เป็นเม็ตคายีน่าเต็มตัวทั้งสองจะมีรอยสักอยู่ตามตัวและที่ใบหน้าแล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา5ปีเนเทยัมกับอาวนุงและร็อตโตกับโลอัคได้ถูกฝึกจนได้เป็นเม็ตคายีน่าเต็มตัว

*

และศิเรยากับลูน่าและคิรีได้ฝึกเหมือนกันแต่จะแตกต่างจากอาวนุงกับเนเทยัมและโลอัคกับร็อตโตมากเพราะด้วยทั้งสามคนเป็นนาวีหญิงจะถูกฝึกโดยโรนัลด้วยการเป็นแม่บ้านแม่เรือน

*

ถ้าเมื่อทั้งสามได้มีสามีจะได้เพียบพร้อมพอได้อยู่กับสามีจนถึงตอนนั้นเนเทยัมกับลูน่าก็ได้แต่งงานกันตามประเพณีนาวีเมื่อทำตามประเพณีนาวีเรียบร้อยแล้วทั้งสองจะต้องมีมารุย

*

ของทั้งสองเองเมื่อทั้งสองได้มีมารุยเป็นของตัวเองแล้วเนเทยัมจึงไปกอดภรรยาของตัวเองจากด้านหลังทำให้ผู้เป็นภรรยาตกใจกับสิ่งที่เนเทยัมทำกับนางลูน่าจึงเอ่ยถามขึ้นมา

*

*

*

*

*

ลูน่า " เนเทยัมเจ้าทำอะไรของเจ้า? "

*

เนเทยัม " ข้าจะทำเหมือนอย่างที่สามีภรรยาทำกันไง "

*

ลูน่า " เจ้าเหนื่อยมากแล้วสามีข้างั้นข้าจะทำให้เจ้าหายเหนื่อยเองมาเนเทยัม "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้หันมาหาเนเทยัมก่อนที่นางจะคล้องคอเนเทยัมเอาไว้ก่อนจะเริ่มป้อนจูบให้กับเขาเนเทยัมจึงกอดลูน่าเอาไว้ก่อนจะเริ่มจับมวยผมขึ้นมาซาเฮลูกับลูน่าจนได้เริ่มบทเพลงรักด้วยกัน

*

ในคืนนั้นจนทั้งสองทำกันบ่อยขึ้นในตลอดเวลาหลายวันเนเทยัมกับลูน่ามีความรักที่เกินบรรยายเมื่อผ่านมา2เดือนลูน่าได้มีอาการแปลกๆกับตัวนางเนเทยัมผู้เป็นสามี

*

จึงเป็นห่วงนางเพราะด้วยนางไม่กินข้าวที่ทำเลยและยังมีอาการแปลกๆชอบงอแงกับงอนง่ายและยังโกรธง่ายกว่าปกติเนเทยัมจึงสงสัยและห่วงใยลูน่าเอามากๆ

*

เนเทยัมจึงไปคุยกับเจคที่มารุยเพื่อปรึษา

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พ่อข้าว่านางมีอาการแปลกๆ "

*

เจค " เจ้าพูดมาชัดๆซิ "

*

เนเทยัม " ลูน่ามีอาการแปลกๆมานานแล้วแต่ข้าก็ไม่เข้าใจนางดูอารมณ์แปรปวนไปหมดเลยและนางเองจะกินข้าวก็ไม่ยอมกินอะไรเลยแต่นางพอกินอะไรที่ไม่ใช่ข้าวที่ข้าทำให้กับนางบ่อยๆ "

*

เจค " เจ้าคิดว่านางเป็นอะไรล่ะเนเทยัม? "

*

เนเทยัม " ข้าก็ไม่รู้พ่อแต่ข้าอยากรู้ว่านางเป็นอะไรรึเปล่าข้าอาจจะสามารถช่วยนางได้ก็ได้ "

*

เนทีรี " ทำไมเจ้าไม่ไปให้โรนัลดูอาการของนางหน่อยล่ะ? "

*

*

*

*

*

เนทีรีเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าและนางได้ยินสิ่งที่พ่อลูกคุยกันอยู่สองคนเนทีรีจึงเอ่ยถามขึ้นมาเพื่อให้ลูกของตัวเองได้นึกออกมาได้เมื่อเนทีรีได้เอ่ยถามมาแบบนั้นเนเทยัมจึงคุกคิด

*

จนเนเทยัมหันมามองเนทีรีแล้วเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

เนเทยัม " แม่คิดว่านางไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงแต่เป็นเรื่องดีงั้นหรอ? "

*

เนทีรี " อาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้เนเทยัมนาวีหญิงมักจะเป็นแบบนั้นเมื่อนางผิดปกติทางร่างกาย "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมได้ฟังจบแล้วเขาจึงรีบเดินออกไปจากมารุยทันทีและเจคกับเนทีรีจึงหันมามองหน้ากันและที่มารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกเมื่อเนเทยัมได้เดินมาที่มารุยของทั้งสอง

*

เนเทยัมจึงเอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ท่านโรนัลข้าต้องการให้ท่านช่วย "

*

โรนัล " ลูกข้าเป็นอะไร? "

*

เนเทยัม " ข้าอยากให้ท่านไปตรวจร่างกายของนางหน่อยนางดูแปลกๆมาตั้งนานแล้ว "

*

*

*

*

*

โรนัลได้ยินแบบนั้นจึงตามเนเทยัมไปที่มารุยของทั้งสองเมื่อได้มาถึงแล้วลูน่าที่กำลังนั่งทำอาหารอยู่โรนัลจึงมาตรวจร่างกายของลูน่าทันทีเพียงแค่ผ่านไปไม่นาน

*

โรนัลก็ได้รู้สึกบางอย่างในตัวของลูน่าโรนัลจึงเอ่ยถามลูน่า

*

*

*

*

*

โรนัล " ลูน่าเดี๋ยวนี้เจ้าได้ฝันอะไรรึเปล่า? "

*

ลูน่า " ฝันหรอ? ข้าว่าข้าฝันถึงว่าข้าอยู่ที่ทะเลและมีเสียงเด็กร้องแต่ข้าไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร "

*

โรนัล " ... "

*

เนเทยัม " นางมีอะไรผิดปกติหรอ? ท่านบอกข้าทีเถอะข้าเป็นห่วงนางมาก "

*

โรนัล " นางไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกเนเทยัม...นางเพียงแค่ตั้งครรภ์พวกเจ้ากำลังเป็นพ่อคนแม่คนนะ "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมกับลูน่าได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปตามกันเนเทยัมจึงเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ

*

*

*

*

*

เนเทยัม " จริงๆหรอท่าน? "

*

โรนัล " ต่อให้เจ้าไม่เรียกข้ามาเมื่อถึงเดือนที่เหมาะสมเจ้าก็จะรู้เองนั้นแหละแต่เพียงแค่ว่าเจ้าห่วงนางจนให้ข้ามาดู "

*

ลูน่า " เรากำลังจะมีลูกงั้นหรอ? "

*

โรนัล " ใช่แล้วลูกข้าเจ้ากำลังจะมีลูกแล้ว "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้ยินแบบนั้นก็น้ำตาคลอขึ้นมาด้วยความดีใจเนเทยัมที่เห็นว่าภรรยาของตัวเองดีใจเขาเองก็ดีใจไปด้วยเขาจึงเดินไปหาลูน่าและกอดนางทันทีโรนัลที่เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกัน

*

นางเองก็รู้สึกดีใจที่ได้เห็นลูกสาวบุญธรรมมีความสุขกับคู่รักของตัวเองและโรนัลได้เอ่ยในใจขึ้นมา

*

*

*

*

*

โรนัล " ลูเนีย..ซูมาพวกเจ้ากำลังมีหลานแล้ว "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***