EP.3 " ความรู้สึกเกินเลยคำว่า'เพื่อน' "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

หลายวันต่อมาลูน่าแทบไม่ได้ออกจากมารุยเลยโรนัลจึงบอกให้ลูน่าไปเก็บเปลือกหอยที่ชายหาดลูน่าจึงไปตามที่บอกนางกำลังเก็บเปลือกหอยแล้วมีนาวีคนนึงเดินมาหานางและนางก็เงยหน้ามองนาวีคนนััน

*

นาวีตรงหน้านางคือเนเทยัมเขาคุกเข่าลงและเอ่ยพูดพร้อมกับช่วยลูน่าเก็บเปลือกหอย

*

*

*

*

*

เนเทยัม " เจ้าเป็นไงบ้าง? "

*

ลูน่า " ข้าไม่เป็นไร...เนเทยัม "

*

เนเทยัม " ว่าไง "

*

ลูน่า " ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้ "

*

เนเทยัม " ข้ายินดีช่วยอันที่จริง..ข้าแอบตามเจ้าไป "

*

ลูน่า " อาวนุงบอกข้าแล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " ที่ข้าแอบตามเจ้าไปเพราะกลัวว่าเจ้าจะเจออันตราย "

*

ลูน่า " ข้าไม่ฟังพ่อกับแม่ข้าเลยเป็นแบบนััน "

*

เนเทยัม " อาวนุงบอกว่าเจ้าเคยช็อกใต้น้ำมาก่อน "

*

ลูน่า " ใช่..ตอนนั้นข้าได้เจอกับพ่อแม่ครั้งแรกพวกเขาถึงเตือนข้าไม่ให้มาคนเดียว "

*

เนเทยัม " บางทีคำเตือนของพวกผู้ใหญ่มักจะเป็นสิ่งที่ดีเสมอนะลูน่า "

*

ลูน่า " แต่บางทีก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำเตือนตลอดนี่นา "

*

*

*

*

*

ทั้งสองได้ขำขันกันและยิ้มไปด้วยลูน่ากำลังจะหยิบเปลือกหอยที่ทรายแต่มือของเนเทยัมก็จะหยิบเปลือกหอยอันเดียวกันกับลูน่าเมื่อเห็นว่ากำลังหยิบเปลือกหอยอันเดียวกันเนเทยัมจึง

*

ชักมือออกให้ลูน่าได้หยิบแล้วลูน่าก็ได้หยิบเปลือกหอยขึ้นมาใส่ในตะกร้าและลูน่าก็ลุกขึ้นยืนเนเทยัมก็ลุกขึ้นยืนด้วยเขาหยิบตะกร้าขึ้นมาแล้วลูน่าจะเอาตะกร้าแต่เนเทยัมถอยหนีลูน่า

*

ทำให้ลูน่าประหลาดใจกับสิ่งที่เนเทยัมทำนางจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงถอยหนีข้า? ข้าจะเอาตะกร้านะ "

*

เนเทยัม " เดี๋ยวข้าถือให้ "

*

ลูน่า " แต่ข้า "

*

เนเทยัม " ข้าถือให้เจ้าดีกว่าเจ้าจะเก็บเปลือกหอยแค่นี้ใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ก็ได้คือข้าจะกลับแล้ว "

*

*

*

*

*

และลูน่ากับเนเทยัมก็พากันเดินกลับไปยันหมู่บ้านจนถึงมารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกลูน่าจึงเอาตะกร้ามาจากเนเทยัมแล้วเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " ขอบคุณที่ช่วยข้าและเจ้ากลับได้แล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " แล้วเจ้าจะได้ออกไปขี่อิลูรึเปล่า? "

*

ลูน่า " ข้า..ข้าไม่รู้ "

*

เนเทยัม " เจ้าไม่ได้ออกจากมารุยเลยตั้งแต่วันนั้น "

*

ลูน่า " เพราะข้า..ข้ายังไม่พร้อมที่จะออกมาเลย.. "

*

เนเทยัม " เจ้าควรออกมาบ้างอย่างน้อยอาจจะทำให้เจ้าดีขึ้นบ้างก็ได้ "

*

ลูน่า " ข้าจะลองคิดดูก่อนเจ้าควรกลับได้แล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมก็เดินออกไปจากตรงนั้นลูน่าเอาตะกร้าไปเก็บไว้และนั่งทำซองคอร์ดของซูมากับลูเนียมาติดกับซองคอร์ดของตัวเองต่อแล้วโตโนวารีก็มายันมารุย

*

เขาได้เห็นลูน่านั่งทำซองคอร์ดอยู่โตโนวารีจึงเดินไปหาลูน่าและนั่งลงข้างๆลูน่าแล้วเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

โตโนวารี " เจ้ายังต่อซองคอร์ดไม่ได้อยู่หรอ? "

*

ลูน่า " เดี๋ยวก็ต่อเสร็จแล้วพ่ออีกแค่นิดเดียวเอง "

*

โตโนวารี " ที่เจ้ายังต่อไม่เสร็จเพราะต้องสอนพวกเขาใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ก็พ่อเป็นคนสั่งให้สอนพวกเขาให้รู้จักวิถีของเรานิ "

*

*

*

*

*

โตโนวารีไม่พูดอะไรต่อทำเพียงแค่ลูบหัวลูน่าและเวลาผ่านมาลูน่าก็ได้ต่อซองคอร์ดของตัวเองต่อกับซองคอร์ดของซูมากับลูเนียและลูน่าได้เอามาติดที่เอวของตัวเอง

*

โรนัลเห็นว่าลูน่าต่อซองคอร์ดเสร็จแล้วก็ยิ้มด้วยความเอ็นดูและเวลาผ่านมาจนถึงมืดอาวนุงกับศิเรยาก็เดินมายันมารุย

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าควรจะออกไปขี่อิลูบ้างนะลูน่า "

*

ลูน่า " พรุ่งนี้ข้าจะออกไปขี่อิลูพอใจเจ้ารึยัง? "

*

อาวนุง " ก็นั้นแหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมมายันมารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานเขามาจับมวยผมของอาวนุงเอาไว้ด้วยความโมโหแล้วพาออกไปลูน่ากับศิเรยาหันมามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจและไม่นานก็ได้มีการออกตามหาโลอัค

*

เขาถูกปล่อยไว้นอกแนวปะการังและลูน่าก็จะไปรอแต่เนเทยีมได้เดินมาหานางและเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ลูน่าเจ้าจะไปไหนงั้นหรอ? "

*

ลูน่า " ข้าจะรอจนกว่าคนค้นหาจะกลับมา "

*

เนเทยัม " อยู่กับน้องสาวข้าหน่อย "

*

ลูน่า " ทำไม? "

*

เนเทยัม " คือน้องสาวข้าค่อนข้างที่จะกลัวเพราะวันนี้พี่สาวของนางพึ่งจะช็อกใต้น้ำเหมือนกับเจ้าคิรีพึ่งได้พักฟื้นแล้วแต่น้องสาวข้าก็ยังกลัวๆอยู่ข้าอยากให้เจ้าอยู่กับนางหน่อยได้มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ได้ข้าจะอยู่นางเอง "

*

เนเทยัม " ทู้คน้องต้องอยู่กับลูน่าเอาไว้นะเดี๋ยวพี่จะมารับถ้าโลอัคกลับมาแล้ว "

*

ทู้ค " อื้อ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมลูบแก้มลูน่าก่อนจะเดินออกไปแล้วสักพักก็ได้มีเสียงนาวีแจ้งเตือนว่าเจอโลอัคแล้วนาวีแต่ละคนได้ไปดูโลอัคมีบาดแผลนิดหน่อยและอาวนุงเป็นคนให้โลอัคไปอยู่นอกแนวปะการังแล้วปล่อยเขาไว้ที่นั้นโดยไม่

*

คิดว่าจะอันตรายขนาดไหนแต่โลอัคยอมรับผิดแทนก่อนจะแยกย้ายกันไปและเนเทยัมก็มารับทู้ค

*

*

*

*

*

ลูน่า " น้องชายเจ้าเป็นไงบ้าง? "

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรแค่ได้แผลนิดหน่อยแต่ก็ปลอดภัย "

*

ลูน่า " ขอโทษแทนพี่ข้าด้วยเนเทยัมข้าคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องเล่นพิเรน "

*

เนเทยัม " น้องข้าปลอดภัยก็พอแล้วล่ะไม่งั้นอาวนุงคงโดนข้าต่อยแน่ๆ "

*

ลูน่า " พาน้องของเจ้ากลับได้แล้วล่ะเดี๋ยวพ่อแม่เจ้าจะเป็นห่วง "

*

เนเทยัม " โอเค ทู้คไปกัน "

*

*

*

*

*

เช้าวันต่อมาลูน่าจะขี่อิลูแต่มีเสียงเรียกจากด้านหลังนางเมื่อนางได้หันไปตามเสียงก็ได้พบกับคิรี

*

*

*

*

*

ลูน่า " คิรี? "

*

คิรี " อ่า ข้ามารบกวนเจ้ารึเปล่า? "

*

ลูน่า " ไม่หรอกทำไมหรอ? "

*

คิรี " เมื่อวานเรื่องที่ข้าช็อกใต้น้ำตอนที่เจ้าช็อกใต้น้ำมันรู้สึกยังไง? "

*

ลูน่า " มันเหมือนมีอะไรดึงข้าไปจากพ่อแม่ข้าและข้าก็ไม่รู้ว่าช็อกใต้น้ำ "

*

คิรี " ใช่..ข้าก็รู้สึกเหมือนกับเจ้าลูน่าเราไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงโดนดึงมาแบบนั้นแต่น่าจะมีเหตุผลที่เราสองคนที่ช็อกใต้น้ำแบบนั้น "

*

ลูน่า " มันไม่ใช่แค่เราสองคนหรอกคิรีแต่ชาวนาวีทะเลก็เคยช็อกใต้น้ำเหมือนกันแต่น้อยมากที่จะเกิดขึ้นแม่ข้าคาดว่ามันเพราะอารมณ์ระหว่างที่กำลังเชื่อมกับต้นไม้แห่งจิตวิญญาณ "

*

คิรี " นั่นสินะแต่ก็รอดมาได้ก็ยังดี..จริงสิไปกับข้าหน่อย คือโลอัคไปเจออะไรบ้างอย่างน่ะ "

*

*

*

*

*

คิรีกับลูน่าได้ไปยันจุดรวมตัวของพวกเขามีอาวนุง,ศิเรยา,ร็อตโต,ทู้ค,เนเทยัมและโลอัคเมื่อถึงแล้วโลอัคก็ได้เล่าถึงโทคูลที่อยู่ตัวเดียวและมีครีบนึงหายไปศิเรยาจึงได้เอ่ยชื่อของโทคูล

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พญาคาร..มันคือพญาคาร "

*

คิรี " ใคร? "

*

ร็อตโต " มันเป็นโทคูลเลือดร้อนถูกเนรเทศให้อยู่ตัวเดียว "

*

ศิเรยา " ว่ากันว่ามันเป็นนักฆ่า "

*

โลอัค " ไม่มันไม่- "

*

อาวนุง " มันเคยฆ่าชาวนาวีและโทคูลตัวอื่นไม่ใช่ที่นี่ห่างออกไปทางใต้ "

*

โลอัค " ไม่ข้าไม่เชื่ออย่างนั้นมันไม่มีทางฆ่าใครได้หรอก "

*

ศิเรยา " โลอัค เจ้าโชคดีที่รอดมาได้ "

*

โลอัค " ข้าจะบอกอะไรให้นะมันช่วยชีวิตข้าเอาไว้เขาไม่มีทางไปฆ่าใครโดยไร้เหตุผลหรอก "

*

เนเทยัม " น้องชายของข้าเจ้ารอดมาจากโทคูลเพชรฆาตมาได้เจ้ายังกลับมาเล่าให้ฟังได้อีก "

*

โลอัค " พวกเจ้าไม่เชื่อข้า "

*

ทู้ค " โลอัคข้าเชื่อพี่นะ "

*

ศิเรยา " โลอัคกลับมาก่อน "

*

*

*

*

*

โลอัคลุกขึ้นและเดินออกไปจากตรงนั้นสักพักพวกเขาก็ต้องแยกย้ายกันไปเนเทยัมกับลูน่ากำลังขี่อิลูกลับแต่ก็มีการคุยกันระหว่างทาง

*

*

*

*

*

ลูน่า " หากพญาคารคิดจะฆ่าโลอัคคงจะฆ่าไปนานแล้วเจ้าเชื่อสิ่งที่น้องของเจ้าพูดรึเปล่า? "

*

เนเทยัม " ข้าเชื่อน้องข้าไม่มีทางโกหกหรอกถ้าโลอัคพูดความจริงงั้นแสดงว่าพญาคารไม่ได้เป็นฆาตกรตั้งแต่แรก "

*

ลูน่า " ข้าสงสัยมานานแล้วว่าทำไมครีบของพญาคารถึงหายไปข้างนึงข้าว่าคงไม่ได้ต่อสู้กับโทคูลจนครีบต้องหายไปมันคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ครีบของเขาหายไป "

*

เนเทยัม " ...คนจากฟ้า "

*

ลูน่า " ใคร?เจ้าหมายถึงใคร? "

*

เนเทยัม " พวกเขาเป็นพวกที่โหดเหี้ยมและทำลายทุกอย่างที่บ้านของข้าต้องมีศึกสงครามก็เพราะคนจากฟ้าหรือปีศาจที่เรียกกันที่ครอบครัวข้าต้องจากบ้านมาเพราะพวกมันออกตามล่าครอบครัวข้าจนต้องมาที่นี่ "

*

ลูน่า " ที่พ่อข้าต้องตายก็เพราะ.. "

*

เนเทยัม " คนจากฟ้า "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " ข้ารู้ว่ามันกระทบจิตใจเจ้าแต่เราไม่สามารถ พาคนที่จากไปแล้วกลับมาไม่ได้ "

*

ลูน่า " พ่อข้าบอกข้าแบบนั้นเรือปีศาจฆ่าเขาคงจะเป็นคนจากฟ้าอย่างที่เจ้าพูด "

*

เนเทยัม " กลับกันเถอะเดี๋ยวข้าพาไปส่งที่มารุย "

*

ลูน่า " ข้าจะขี่อิลูสักหน่อยและตอนเย็นค่อยกลับเจ้ากลับไปก่อนเถอะ "

*

เนเทยัม " งั้นข้าจะขอไปด้วยเผื่อว่าเจ้าจะตกในอันตราย "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าได้ขี่อิลูกันไปตามสายน้ำและได้มีว่ายน้ำด้วยกันทั้งคู่ยิ้มกันและสนุกด้วยกันอยู่สองคนจนเวลายันใกล้มืดค่ำที่มารุยซาฮิกกับโอโลเอทาน

*

โรนัลกำลังเป็นห่วงลูน่าที่ยังไม่กลับมายันมารุยนางเดินไปเดินมาในมารุยด้วยความกังวลศิเรยากับอาวนุงและโตโนวารีที่เห็นโรนัลกำลังกังวลก็ได้เอ่ยบอก

*

*

*

*

*

อาวนุง " แม่นางอาจจะไปขี่อิลูก็ได้นางคงไม่เป็นไร "

*

โรนัล " แต่ข้าห่วงว่านางจะเจอพวกเรือปีศาจเนี่ยสิ "

*

*

*

*

*

ระหว่างที่โรนัลกำลังมองหาลูน่าก็ได้เห็นลูน่าเดินมากับเนเทยัมกำลังคุยกันและยิ้มให้กันแล้วเนเทยัมก็เดินออกไปลูน่าก็เดินเข้ามารุยโรนัลเห็นแบบนั้นก็รีบเอ่ยถามทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เจ้าไปไหนมา? "

*

ลูน่า " ข้าเพียงแค่ขี่อิลูแม่ "

*

โรนัล " แล้วทำไมเจ้าถึงไปอยู่กับลูกของสายเลือดปีศาจ "

*

ลูน่า " เนเทยัมเพียงแค่ขี่อิลูไปกับข้าเผื่อหากข้าตกอันตรายอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน "

*

โรนัล " ...ไปกินข้าวเถอะ "

*

*

*

*

*

จนผ่านมา1เดือนโรนัลคอยแอบสังเกตลูน่ากับเนเทยัมตลอดโรนัลได้เห็นถึงความสัมพันธ์ของลูน่ากับเนเทยัมมันชัดเจนจนโรนัลก็แอบกังวลหน่อยๆโรนัลให้คนคอยแอบดูลูน่ากับเนเทยัมเอาไว้

*

ทั้งสองมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาและมีบางครั้งที่เนเทยัมมักจะเป็นคนตามลูน่าเสมอและตลอด1เดือนมานี้เนเทยัมมักจะสอนลูน่ายิงธนูอยู่บ่อยๆจนตอนนี้โรนัลได้แต่คิดกังวลอยู่ใจ

*

โตโนวารีที่เห็นซาฮิกของตัวเองกำลังกังวลเขาจึงเอ่ยถามโรนัล

*

*

*

*

*

โตโนวารี " เจ้าเป็นอะไรไปโรนัล "

*

โรนัล " โตโนวารี..ท่านคิดว่ามันแปลกๆบ้างมั้ย? "

*

โตโนวารี " แปลกยังไง? "

*

โรนัล " ลูน่ากับลูกชายคนโตของยอดนักรบอยู่ด้วยกันตลอด "

*

โตโนวารี " เด็กๆจะอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกหรอกโรนัล "

*

โรนัล " มันไม่เหมือนกันนะโตโนวารี..ข้าต้องการพบเจคซูลี่กับเมียของเขา "

*

โตโนวารี " ตอนนี้? "

*

โรนัล " ใช่ตอนนี้ "

*

*

*

*

*

โตโนวารีอึ้งไปสักพักก่อนที่จะไปส่งคนให้ไปตามเจคกับเนทีรีเมื่อเจคกับเนทีรีมาถึงมารุยซาฮิกกับโอโลเอทานเผ่าเม็ตคายีน่าโรนัลจ้องเจคกับเนทีรีสักพักแล้วเนทีรีจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

เนทีรี " เหตุใดมองข้ากับสามีข้าแบบนั้น? "

*

โรนัล " พวกเจ้ารู้บ้างมั้ยว่าลูกชายเจ้าอยู่ใกล้กับลูกสาวข้ามากเกินไป "

*

เนทีรี " ลูกข้า?..ลูกข้าไปทำอะไรลูกเจ้า "

*

เจค " เอ่อ..เราควรใจเย็นๆกันก่อนมั้ยคุยกันดีๆดีกว่านะไม่งั้นเรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ "

*

โรนัล " พวกเจ้าดูเอาเอง "

*

*

*

*

*

เจคกับเนทีรีและโตโนวารีหันไปทางเดียวกันได้เห็นเนเทยัมกับลูน่าเดินมาด้วยกันและยิ้มคุยกันไปในมือลูน่ายังมีธนูที่ถือเอาไว้อยู่เนทีรีได้หันมามองเจคแล้วเจคก็หันมามองเนทีรีด้วยเช่นกัน

*

เมื่อลูน่ากับเนเทยัมได้มาถึงมารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานเนเทยัมเห็นพ่อแม่ของตัวเองมาที่มารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานจึงเดินตามหลังลูน่าไปในมารุย

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พ่อแม่..ทำไมพวกท่านมาอยู่นี่? "

*

เจค " เจ้าอยู่กับนางตลอดเลยหรอ? "

*

เนเทยัม " ...ครับ "

*

เนทีรี " หากท่านอยากให้ลูกชายข้าออกห่างนางพวกเราจะคอยบอกเขาให้ "

*

เนเทยัม " ไม่! แม่คือ- "

*

โรนัล " ข้าลองไปที่ต้นไม้แห่งจิตวิญญาณข้าลองถามเอวาลูกของเจ้ากับลูกข้าเป็นคู่ชะตาลิขิตกัน "

*

*

*

*

*

เมื่อโรนัลได้เอ่ยออกมาแบบนั้นทำให้เจคกับเนทีรีอึ้งไปตามกันไม่เว้นกับโตโนวารีและลูน่ากับเนเทยัมตอนนี้สถานการณ์เงียบสงัดโรนัลจึงพูดต่อ

*

*

*

*

*

โรนัล " ข้าคอยสังเกตมานานแล้วตั้งแต่ที่พวกเจ้าเข้ามายันเผ่าเราลูกชายของเจ้าและลูกสาวสนิทสนมกันจนอยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้วข้าได้เห็นชัดแล้วว่าลูกชายของเจ้าและลูกสาวข้าควรหมั้นหมายกัน "

*

เจค " เอ่อ..คือ...ให้พวกข้าได้คิดกันหรือปรึกษากันก่อนดีกว่าลูกข้าอาจจะยังไม่พร้อมหมั้นหมาย "

*

เนเทยัม " ข้าพร้อมหมั้นหมาย "

*

เนทีรี " เนเทยัม "

*

เนเทยัม " ข้ากับลูน่ามีความรู้สึกต่อกันแม่..ข้าเลือกนางและข้าอยากใช้ชีวิตอยู่กับนาง "

*

โตโนวารี " ลูน่าเจ้าเลือกเขามั้ย? "

*

ลูน่า " ข้าเลือกเขาพ่อความรู้สึกของข้ากับเขามันเกินคำว่าเพื่อน "

*

เจค " แน่ใจแล้วใช่มั้ย? ว่าพวกเจ้าจะหมั้นหมาย "

*

เนเทยัม / ลูน่า " แน่ใจแล้ว "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าได้พูดออกมาพร้อมกันเจคกับเนทีรีได้หันมามองกันอีกครั้งเจคจึงหันมามองโรนัลกับโตโนวารีแล้วเอ่ยพูดทันที

*

*

*

*

*

เจค " ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วก็หมั้นหมายกันเลยเด็กๆก็...หมั้นหมายเลย "

*

โรนัล " ข้าค่อยหาวันที่เหมาะกับการหมั้นหมาย "

*

*

*

*

*

ลูน่ากับเนเทยัมได้หันมามองกันและยิ้มให้กันแล้วเนเทยัมก็จับมือลูน่าเอาไว้ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อถึงเวลาอาหารค่ำครอบครัวเม็ตคายีน่าก็ได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาและยังบอกอาวนุงกับศิเรยา

*

อาวนุงถึงกับอึ้งและศิเรยาก็ยินดีกับลูน่าแล้วอาวนุงก็เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

อาวนุง " แม่กับพ่อกับพ่อแม่เนเทยัมตกลงให้ลูน่ากับเนเทยัมหมั้นหมายกันเนี่ยนะ!? "

*

โตโนวารี " ในเมื่อทั้งสองตกลงจะหมั้นหมายกันก็ไม่เห็นแปลกเลยอาวนุง "

*

อาวนุง " แต่อายุของลูน่ายังไม่ถึงเวลาเลยนะพ่อจะให้หมั้นหมายกันอายุก็ยังไม่เหมาะสมที่จะหมั้นหมาย "

*

โรนัล " แค่หมั้นหมายไม่ได้แต่งงานเจ้าควรแยกแยะให้ออกด้วยอาวนุง "

*

ศิเรยา " เนเทยัมกับลูน่ามีความเหมาะสมกันมากเหมือนเนเทยัมจะสนใจลูน่าเป็นพิเศษเลยตอนที่ฝึกแรกๆเนเทยัมก็มองลูน่าไม่หยุดเลย "

*

ลูน่า " แม่พ่อ..ศิเรยาเองก็ควรจะหมั้นหมายด้วยเหมือนกันนางควรหมั้นหมายกับโลอัค "

*

ศิเรยา " ลูน่า!? "

*

โรนัล " เจ้าก็ด้วยอีกคนงั้นหรอศิเรยา? "

*

ศิเรยา " เอ่อ..ข้ากับโลอัคก็เคยอยู่ด้วยกันสองต่อสองเหมือนกันแต่เรามีความสัมพันธ์ที่ดีไม่ใช่แค่เพื่อน "

*

โรนัล " หมั้นหมายพร้อมกันไปเลยจะได้จบๆ "

*

โตโนวารี " รอแม่เจ้าบอกวันที่สมควรหมั้นหมาย "

*

อาวนุง " ข้าไม่ชอบเลยแบบนี้ "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***