EP.2 " ความสัมพันธ์ "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

เมื่อพวกเด็กๆซัลลี่ได้ขี่อิลูได้แล้วศิเรยากับลูน่าได้พาพวกเด็กๆซัลลี่ขี่อิลูเพื่อดำไปใต้น้ำพวกเขาดำไปใต้น้ำพร้อมอิลูด้วยความสนุกกันอย่างมากศิเรยากับโลอัคก็คุมให้อิลูว่ายเคียงคู่กัน

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าก็ได้คุมให้อิลูว่ายไปด้วยกันลูน่าก็เริ่มมีความรู้สึกกับเนเทยัมทั้งสองว่ายใต้น้ำพร้อมกับอิลูด้วยรอยยิ้มและแล้วพวกเด็กซัลลี่กับศิเรยาและลูน่าได้ขึ้นไปบนผิวน้ำเพื่อที่จะหายใจศิเรยาก็เอ่ยชมขึ้นมา

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พวกเจ้าหายใจได้ดีขึ้น "

*

ลูน่า " ใกล้มืดแล้วกลับกันเถอะ "

*

ศิเรยา " จริงด้วยพวกเจากลับเถอะ "

*

โลอัค " งั้นก็กลับกันเถอะ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้แยกกันไปสักพักเนเทยัมเห็นว่าอยู่กับลูน่าแค่2คนเขาจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ลูน่าข้าว่าข้ากับเจ้าไปว่ายเล่นกันดีมั้ย? "

*

ลูน่า " ว่ายเล่น? "

*

เนเทยัม " คือข้าอยากเห็นแนวปะการังน่ะว่ามันจะงดงามเหมือนในป่ารึเปล่า? "

*

ลูน่า " ในป่าของเจ้าไม่ได้งดงามหรอ? "

*

เนเทยัม " งดงามสิแต่ข้าอยากเห็นแนวปะการังบ้าง "

*

ลูน่า " ได้งั้นเจ้าตามข้ามา "

*

*

*

*

*

ลูน่าว่ายไปใต้น้ำก่อนและเนเทยัมก็ว่ายไปใต้น้ำตามลูน่าเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็ได้ว่ายไปด้วยกันทั้งคู่มีรอยยิ้มให้กันจนความรู้สึกมีมากขึ้นเรื่อยๆไม่นานนักทั้งสองก็ได้กลับไปยันมารุยของตัวเอง

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ลับมายันมารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกแล้วโรนัลผู้เป็นซาฮิกได้เอ่ยถามลูน่าทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เจ้าหายไปไหนมา? ทำไมถึงกลับช้าแบบนี้? "

*

ลูน่า " คือข้าขี่อิลูดูปะการังน่ะแม่ "

*

โรนัล " เจ้าได้ไปที่อ่าวบรรพบุรุษรึเปล่า? "

*

ลูน่า " ไม่ข้าไม่ได้ไปแม่ "

*

โรนัล " เจ้าไม่ได้ไปก็ดีแล้วห้ามไปถ้าไม่มีแม่กับพ่อไปด้วย "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้ขยักหน้าเพื่อเป็นการตอบตกลงแล้วโรนัลก็เดินไปในมารุยและลูน่าก็เดินเข้าไปในมารุยเช่นกันเวลาผ่านมาจนถึงเช้าวันต่อมาลูน่ากำลังจะขี่อิลูเสียงศิเรยาก็ดังขึ้นมาก่อน

*

*

*

*

*

ศิเรยา " ลูน่า! "

*

ลูน่า " เราไปหาพวกเขาเจ้าจะไปด้วยมั้ย? "

*

ศิเรยา " ลูน่าเมื่อคืนข้ากับโลอัคได้ไปขี่อิลูด้วยกันจนลืมเวลาเลยข้าว่าข้ากับเขาคงจะชะตาลิขิตข้ากับเขาเหมือนจะมีใจให้กัน "

*

ลูน่า " เจ้าเลือกเขาหรอ? "

*

ศิเรยา " คงงั้นแต่ข้าต้องการมันชัดเจนวันนี้ข้าจำเป็นต้องฝึกโลอัคให้กั้นหายใจใต้น้ำลึกที่เหลือข้าขอฝากร็อตโตกับเจ้าด้วย "

*

ลูน่า " ได้ข้าจะไม่รบกวนเจ้ากับโลอัค "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ตอบกลับศิเรยาไปแล้วศิเรยาก็จ้องหน้าลูน่าไม่ละจนลูน่าต้องหันมามองศิเรยาด้วยความสงสัยลูน่าจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ลูน่า " อะไร? หน้าข้ามีใบไม้ติดหน้าข้าหรอ? "

*

ศิเรยา " เจ้ากับเนเทยัมไปว่ายด้วยกันใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " อะไร? เจ้าเห็นรึไง? "

*

ศิเรยา " ก็ข้ากับโลอัคบังเอิญไปเห็นเจ้าอยู่กับเขาพอดีเลย "

*

ลูน่า " ศิเรยา "

*

ศิเรยา " ลูน่าเจ้าไม่เห็นหรอว่าเวลาเนเทยัมมองเจ้าแล้วมันเป็นยังไง? "

*

ลูน่า " ... "

*

ศิเรยา " ลูน่า มันชัดเจนแล้วว่าเนเทยัมชอบเจ้า "

*

ลูน่า " แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นนี่ว่าเขาจะชอบข้าจริงๆนิศิเรยา "

*

ศิเรยา " เจ้าน่าจะได้เห็นสายตาที่เขามองเจ้านะลูน่า "

*

ลูน่า " เจ้าไปฝึกโลอัคเถอะข้าจะไปแล้วเดี๋ยวจะล้าช้าไปกว่านี้ "

*

ศิเรยา " ฮึๆ งั้นข้าไปก่อนนะ "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยาได้ไปแล้วลูน่าจึงขี่อิลูไปที่จุดนัดหมายกับพวกเด็กๆซัลลี่พอมาถึงแล้วร็อตโตก็เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ร็อตโต " ลูน่าข้าขอฝากเขาหน่อยนะเพราะข้าจะต้องพาคิรีกับทู้คไปดูแนวปะการังน่ะ "

*

ลูน่า " ได้ "

*

*

*

*

*

เมื่อร็อตโตออกไปพร้อมกับคิรีและทู้คลูน่าได้อยู่กับเนเทยัมเพียงแค่สองคนลูน่าจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " แล้วเจ้าทำเป็นทุกอย่างแล้วขี่อิลูและกั้นหายใจแล้วเจ้าจะไปทำอะไรก็ได้ "

*

เนเทยัม " หากข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้มั้ย? "

*

ลูน่า " เจ้าจะถามอะไรข้า? '

*

เนเทยัม " ข้าอยากถามเรื่องพ่อแม่ของเจ้าน่ะ? "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " เจ้าไม่ต้องตอบก็ได้ถ้ามันกระทบถึงจิตใจของเจ้า "

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงถามเรื่องพ่อแม่ของข้า? "

*

เนเทยัม " ดูเจ้าสิลูน่าเจ้ามีร่างกายเป็นชาวทะเลแต่สีตัวของเจ้าไม่ได้เป็นเหมือนชาวทะเลเลย "

*

ลูน่า " ข้าบอกแล้วว่ามีแม่เป็นชาวทะเลและพ่อข้าเป็นชาวป่าเหมือนกับเจ้า "

*

เนเทยัม " พ่อเจ้าอยู่เผ่าไหน? "

*

ลูน่า " พ่อข้าบอกว่าพ่อจริงๆของข้าอยู่เผ่าโอมาติกาย่า "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปชั่วครู่ลูน่าที่เห็นว่าเนเทยัมได้เงียบไปก็เอ่ยถามทันที

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงเงียบไป? พ่อข้าทำไมงั้นหอ? "

*

เนเทยัม " คือข้า...ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่ "

*

ลูน่า " เจ้าพักผ่อนไม่พอหรอ? เจ้าดูไม่ดีเลย"

*

เนเทยัม " คงจะใช่ข้าคงพักผ่อนน้อยไปหน่อย "

*

อาวนุง " อย่ามาใกล้กับน้องสาวข้า "

*

*

*

*

*

อาวนุงเดินมาแยกเนเทยัมออกจากลูน่าและมายืนขั้นกลางทั้งสองเอาไว้เนเทยัมที่เห็นอาวนุงหวงน้องสาวของเขาจึงเอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ทำไมเจ้าถึงมาล่ะ? ไม่ใช่ว่าเจ้าจะต้องไปล่าปลานิ "

*

อาวนุง " ข้าไม่ไว้ใจเจ้าให้เข้าใกล้น้องสาวข้าได้หรอกนะ อยู่ห่างๆน้องไว้ยังดีกว่า "

*

ลูน่า " อาวนุงพอได้แล้วเขาแค่ถามเรื่องพ่อแม่ข้าเอง "

*

อาวนุง " ทำไมจะอยากรู้เรื่องพ่อแม่ของนางนักหนา? "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมถูกถามแบบนั้นจากอาวนุงเขาก็เงียบไปทันทีเมื่ออาวนุงไม่ได้คำตอบจากเนเทยัมเขายิ้มมุมปากออกมาแล้วเอ่ยพูดขึ้นมาทันที

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าเป็นลูกของผู้นำสงครามอย่ามาก้าวก่ายเรื่องที่นางไม่อยากตอบไม่งั้นเจ้าจะอาจจะอยู่สุขเลย "

*

เนเทยัม " ข้าเข้าใจว่าเจ้าปกป้องนางสาวของเจ้าแต่ข้าเพียงแค่ถามเพียงแค่อยากรู้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเจ้าไม่ควรจะโกรธแทนน้องสาวของเจ้าเช่นนี้เลย "

*

อาวนุง " เจ้า! "

*

*

*

*

*

อาวนุงจะไปผลักเนเทยัมแต่ลูน่าได้มาห้ามไว้ก่อนทำให้อาวนุงไม่ได้ทำอะไรเนเทยัมลูน่าจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " พอได้แล้วอาวนุงเขาเพียงแค่ถามข้าจะต้องตอบกลับไปสิเขาเป็นลูกของโทรุคมัตโตและเจ้าเป็นลูกของโอโลเอทานทำตัวให้สมกับเป็นลูกโอโลเอทานหน่อยสิ "

*

อาวนุง " ข้าเพียงแค่- "

*

ลูน่า " อย่าให้ข้าต้องบอกพ่อนะ "

*

อาวนุง " ... "

*

*

*

*

*

อาวนุงเงียบสงบไปในทันทีทำให้ไม่ได้มีเรื่องไปมากกว่านี้และแล้วในเวลาไม่นานนักโลอัคกับศิเรยาได้ขี่อิลูกลับมาหลังจากฝึกกั้นหายใจใต้น้ำ

*

อาวนุงเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจที่ชาวป่ามาใกล้กับน้องสาวของเขาทั้งสองคนเขาได้แค่ทำหน้าไม่พอใจเงียบๆและศิเรยาที่เห็นทั้งสามก็เอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ศิเรยา " เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ? "

*

ลูน่า " ไม่มีอะไร "

*

*

*

*

*

โลอัคเห็นว่าอาวนุงจ้องหน้าพี่ชายของตนอย่างโกรธแค้นโลอัคจึงเดินไปหาเนเทยัมเพื่อถามไถ่

*

*

*

*

*

โลอัค " พี่ข้าเป็นอะไรรึเปล่า? "

*

เนเทยัม " ข้าไม่เป็นไรโลอัคไม่ได้มีเรื่องกันหรอก "

*

ลูน่า " ข้าว่าเราควรพอแค่นี้ก่อนและพวกเจ้าก็ขี่อิลูแถวแนวปะการังก็พออย่าออกไปนอกแนวปะปการังเด็ดเจ้าอาจถึงตายได้ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้ยินดังนั้นก็แยกย้ายกันไปทันทีลูน่าได้กลับมายันมารุยอาวนุงกับศิเรยาก็กลับมายันมารุยเช่นกันอาวนุงจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าไม่ควรปกป้องมัน "

*

ลูน่า " เจ้าก็ไม่ควรไปหาเรื่องกับเขาวกเขาเป็นคนที่มาอยู่ในเผ่าเราแล้วเราควรปฎิบัติต่อเขาในฐานะเจ้าของบ้านนะ "

*

อาวนุง " ลูน่าเจ้าไม่เข้าใจพวกมันเป็นชาวป่าพวกมันไม่ใช่ชาวทะเลแบบเรา "

*

ศิเรยา " พ่อของนางก็เป็นชาวป่าเหมือนกันอาวนุง "

*

อาวนุง " ... "

*

ลูน่า " ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบพวกเขาแต่เจ้าควรปัฎิบัติต่อพวกเขาดีๆไม่ใช่การยั่วยุให้ทะเลาะกัน "

*

อาวนุง " แต่เจ้าไม่เข้าใจในสิ่งที่มันจ้องมองเจ้ามันจ้องมองเจ้าเหมือนกับจะ- "

*

โตโนวารี " จะอะไรอาวนุง? "

*

*

*

*

*

เมื่อเสียงของโตโนวารรีผู้เป็นพ่อดังขึ้นความเงียบในทันทีเมือไม่มีคำตอบโตโนวารีจึงไปอยู่ระหว่างทั้งสามและเอ่ยถามอีกครั้ง

*

*

*

*

*

โตโนวารี " ทำไมไม่ตอบข้า? ไหนบอกซิว่าทำไมถึงมาทะเลาะกันแบบนี้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ "

*

อาวนุง " ไม่มีอะไรพ่อ "

*

โตโนวารี " ไม่มีอะไรจริงๆงั้นหรอ? การที่พวกเจ้าทะเลาะมันย่อมมีเหตุผลไม่งั้นพวกเจ้าคงไม่มาทะเลาะกันเองได้ขนาดนี้ "

*

ลูน่า " เขาเกือบมีเรื่องกับเนเทยัมพ่อ..พอข้าห้ามเขาก็ไม่พอใจ "

*

โตโนวารี " เพราะอะไรอาวนุง? ที่เจ้าจะไปยั่วยุหาเรื่องเขา? "

*

อาวนุง " ชาวป่ามันจ้องมองนางตั้งแต่ที่เข้ามายันเผ่าของเราข้าเพียงแค่ปกป้องน้องสาวข้าเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นเหมือนอย่างแม่ของนางกับพ่อนางด้วย "

*

ศิเรยา " อาวนุง พอได้แล้ว "

*

โตโนวารี " ถ้าแม่ของเจ้ามาได้ยินแม่เจ้าได้ต่อว่าหนักกว่าพ่ออีกนะอาวนุงรู้ใช่มั้ย? "

*

อาวนุง " ข้ารู้พ่อ..ข้าแค่เป็นห่วงนาง "

*

โตโนวารี " เลิกทะเลาะกันซะและอย่าให้แม่พวกเจ้าได้ยินเรื่องที่พวกเจ้าทะเลาะกันด้วย "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยากับลูน่าและอาวนุงได้รับคำสั่งอย่างนั้นแล้วจึงรับปากเพื่อไม่ให้เรื่องที่ทะเลาะกันไปหูโรนัลลูน่าจึงออกจากมารุยจึงเดินไปเรื่อยๆไม่นานก็เจอเนเทยัมกับทู้คกำลังยืนคุยกันอยู่

*

เนเทยัมที่เห็นลูน่ากำลังเดินมาทางเขาเนเทยัมจึงเอ่ยทักลูน่าแล้วลูน่าก็เดินไปหาเนเทยัมกับทู้ค

*

*

*

*

*

ลูน่า " ข้าต้องขอโทษแทนพี่ชายข้าด้วยเนเทยัม "

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรข้าเข้าใจว่าเขาเพียงแค่ปกป้องเจ้าหากเป็นข้า ข้าก็ทำเหมือนกัน "

*

ลูน่า " ใช่.. "

*

ทู้ค " เราไปหาเปลือกหอยที่ทะเลได้รึเปล่า? "

*

ลูน่า " อีก4วันจะมีการเก็บของใต้น้ำและเจ้าจะได้เห็นสัตว์ชนิดนึงเจ้าต้องชอบมันแน่ๆ "

*

ทู้ค " ข้าอยากไปจัง "

*

เนเทยัม " อดทนรอหน่อยทู้คแค่ไม่กี่วันเอง "

*

ทู้ค " อื้อ! ข้าจะรอวันนั้น "

*

*

*

*

*

ทั้งสามได้คุยกันสนุกด้วยกันเจคกับเนทีรีที่เห็นว่าลูกชายกับลูกสาวกำลังคุยกับลูกสาวของโอโลเอทานเผ่าเม็ตคายีน่าก็มีรอยยิ้มขึ้นมามองดูทั้งสามอย่างห่างๆเวลาเริ่มเลยผ่านไปจนถึง3เดือน

*

หน้าท้องของโรนัลก็เริ่มโตขึ้นเพราะด้วยโรนัลกำลังมีลูกอีกคนนึงและความสัมพันธ์ของเนเทยัมกับลูน่าเริ่มมีกันมากขึ้นนั้นรวมถึงศิเรยากับโลอัคด้วยแล้วลูน่าได้ออกมาขี่อิลูคนเดียว

*

นางได้ไปที่อ่าวบรรพบุรุษคนเดียวโดยเนเทยัมคอยแอบตามลูน่าไปอย่างห่างๆจนมาถึงรุกชาตแห่งวิญญาณใต้น้ำทะเลเมื่อลูน่าได้มาถึงแล้วลูน่าจึงลงจากอิลูทันทีและว่ายไปใต้น้ำเพื่อไปยันต้นไม้ที่เชื่อมต่อกับบุคคลในเอวา

*

เนเทยัมจึงว่ายตามลงไปและคอยดูอย่างห่างๆลูน่าจึงหยิบมวยผมของตัวเองมาเชื่อมกับต้นไม้แล้วลูน่าก็ได้ไปอยู่ในเอวาลูน่าได้เดินมาและได้เจอกับซูมากับลูเนียผู้เป็นพ่อแม่ของนาง

*

*

*

*

*

ลูน่า " พ่อ..แม่ "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าเรียกทั้งสองก็หันมามองลูน่าทันทีด้วยความดีใจที่ได้เจอกับลูกสาวของตัวเองก็รีบไปกอดลูน่าทันทีและด้วยความคิดถึงลูน่ากอดกลับผู้เป็นพ่อแม่

*

*

*

*

*

ลูเนีย " ลูกรักของแม่ "

*

ซูมา " เราดีใจที่ได้เจอเจ้าลูน่า "

*

ลูน่า " ข้าเองก็ดีใจที่ได้เจอพวกท่าน "

*

*

*

*

*

ทั้งสามได้ผละกอดกันและลูเนียลูบโครงหน้าของลูน่าและได้ยิ้มไปด้วยแล้วซูมาก็เอ่ยถามขึ้นมา

*

*

*

*

*

ซูมา " เจ้าคงไม่ได้มาคนเดียวใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ข้ามาคนเดียว "

*

ซูมา " ลูน่าเจ้าไม่ควรมาคนเดียวเจ้าควรมีป้าของเจ้าหรือโอโลเอทานมากับเจ้าด้วยแต่เจ้ามาคนเดียวแบบนี้มันไม่ได้ "

*

ลูน่า " ข้าอยากมาหาพ่อกับแม่ถ้าข้าไปบอกพวกเขาแล้วพวกเขาไม่ว่างพาข้ามาข้าก็ทนรอไม่ได้ "

*

ลูเนีย " แต่ลูกจะมาคนเดียวไม่ได้ลูน่า"

*

ลูน่า " ข้าอยู่กับพวกท่านนานกว่านี้ไม่ได้หรอ? "

*

ซูมา " ลูน่าหากเจ้าเป็นอะไรไปคนที่รักเจ้าจะเป็นมากแค่ไหนเจ้าคิดซะบ้างสิ "

*

ลูเนีย " ซูมา "

*

ลูน่า " ... "

*

ซูมา " ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงพ่อกับแม่แต่เจ้าต้องห่วงชีวิตของตัวเองก่อนถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาจนถึงตายคนที่เลี้ยงดูเจ้าตั้งแต่เกิดจะเสียใจมากแค่ไหนเจ้าต้องลองคิดดูลูน่า "

*

*

*

*

*

เมื่อซูมาพูดจบลูน่าก็เงียบไปในทันทีพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มแล้วลูเนียก็กุมมือลูกสาวของตนเพื่อเป็นการปลอบและซูมาก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

*

*

*

*

*

ซูมา " ตอนนี้เจ้าควรกลับไม่งั้นพวกเขาจะผิดสังเกตหากพวกเขารู้ว่าเจ้ามาที่นี่เจ้าจะโดนต่อว่าได้ "

*

ลูน่า " ข้าเข้าใจแล้วและข้าจะมะ- "

*

ลูเนีย " ลูน่า!? "

*

ซูมา " ลูน่า!? "

*

*

*

*

*

ลูน่าพูดไม่ทันจบลูน่าก็ถูกดูดออกไปจากซูมากับลูเนียในโลกแพนดอร่าลูน่ากำลังช็อกใต้น้ำเนเทยัมที่คอยดูห่างๆก็รีบว่ายไปหาลูน่าและพาขึ้นไปเหนือผิวน้ำทันทีเขาขึ้นหลังอิลูแล้วได้ช่วยลูน่าให้หายใจ

*

แต่ไม่มีทีท่าจะฟื้นหรือหายใจเนเทยัมจึงรีบคุมอิลูให้ออกจากอ่าวบรรพบุรุษรีบตรงไปที่มารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกเมื่อมาถึงอาวนุงกำลังกลับไปที่มารุยได้เห็นเนเทยัมพาร่างลูน่ามาเขาจึงรีบไปช่วยทันที

*

ทั้งสองได้พาร่างของลูน่าไปยันมารุยทันทีเมื่อโรนัลได้เห็นร่างลูน่าแน่นิ่งไปนางรีบไปยันร่างของลูน่าด้วยความเป็นห่วงและไถ่ถามทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เกิดอะไรขึ้นทำไมนางถึงเป็นเช่นนี้!? "

*

เนเทยัม " นางไปที่อ่าวบรรพบุรุษแล้วช็อกใต้น้ำ "

*

อาวนุง " แม่ช่วยนางได้ใช่มั้ย? "

*

โรนัล " พวกเจ้าออกไปให้หมดศิเรยามาช่วยแม่จับตัวลูน่า "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับอาวนุงได้เดินออกไปศิเรยาคอยช่วยโรนัลและโรนัลก็ได้เริ่มทำวิถีทางให้ลูน่าได้ฟื้นใช้เวลาอยู่นานและเนเทยัมจึงเอ่ยถามอาวนุง

*

*

*

*

*

เนเทยัม " เคยเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้กับนางรึเปล่า? "

*

อาวนุง " เคย..แต่ตอนนั้นนางพึ่งได้สัมผัสกับต้นไม้แค่ครั้งแรกทำใหันางเกือบช็อกใต้น้ำแต่ยังดีที่ไม่เป็นไรมากไม่เหมือนอย่างตอนนี้แล้วเจ้าแอบตามน้องข้าไปงั้นหรอ? "

*

เนเทยัม " ที่ข้าแอบตามนางเพราะเป็นห่วงนางถ้าข้าไม่แอบตามนางไปนางอาจตายได้ "

*

อาวนุง " ... "

*

*

*

*

*

เมื่อทั้งสองได้คุยกันเสร็จก็ได้หันไปมองโรนัลกับศิเรยาและลูน่ายังไม่ฟื้นโรนัลพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ลูน่าต้องตายนางรักลูน่ามากเพราะด้วยลูน่าหน้าตาคล้ายคลึงกับลูเนีย

*

โรนัลจึงไม่อยากเสียลูน่าไปเหมือนกับซูมาและลูเนียพ่อแม่ของนางเวลาล่วงเลยจนถึงมืดค่ำโตโนวารีที่ได้ข่าวก็รีบมายันมารุยทันทีเขาก็ได้เห็นโรนัลที่กำลังช่วยลูน่าอยู่เขาจึงรออยู่นอกมารุยจนกว่าโรนัลจะอนุญาต

*

และในวินาทีนั้นเองลูน่าได้ลืมตาอีกครั้งเมื่อลูน่าได้ลืมตาแล้วศิเรยาจึงดีใจและเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ศิเรยา "ลูน่า เจ้าฟื้นแล้ว"

*

โรนัล " โอ้ว ลูน่าลูกรักของแม่ "

*

ลูน่า " ฮึก ข้าขอโทษฮืออ ข้าขอโทษ "

*

*

*

*

*

โรนัลที่เห็นว่าลูน่าฟื้นแล้วนางดีใจมากที่ได้เห็นลูน่าฟื้นนางจุ๊บหัวลูน่าด้วยความดีใจและลูน่านั้นก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับเอ่ยขอโทษอาวนุงกับโตโนวารีที่เห็นว่าลูน่าฟื้นแล้วก็รีบเข้าไปในมารุยทันทีและปลอบลูน่า

*

เนเทยัมที่เห็นลูน่าฟื้นเขาก็ผ่อนคลายลงและได้ยิ้มออกมาด้วยความห่วงใยลูน่า

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***