บทที่ 2

บทที่ 2

วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้าด้วยความสดใส.. ซะที่ไหนล่ะนอนไม่หลับทั้งคืนนับแกะถึงตัวที่พันแล้วก็ยังไม่หลับ มันคงเป็นเพราะผมตื่นเต้นมากไปหน่อย งานนี้ค่อนข้างใหม่สำหรับผมไง ปกติเคยทำแต่งานโรงงานเป็นคนส่งของกับล้างจานร้านอาหาร

ผมมาถึงบ้านเจ้านายตอนแปดโมงเช้า มากับพี่อิฐเหมือนเดิมแต่วันนี้แกมาส่งผมไว้แล้วก็ขับรถออกไป บอกว่าจะไปทำธุระด่วน ไอ้พี่อิฐทิ้งกันแบบนี้ได้ไงน่าจะอยู่ด้วยกันก่อน ถ้ามีคนอยู่ด้วยคงสบายใจกว่านี้ เพราะผมทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับเขาสองต่อสอง มันรู้สึกเขินๆเวลาที่เขาจ้องตา แบบนี้มันไม่ได้ดิผมต้องพยายามทำตัวให้ชินและเป็นปกติที่สุด ยังไงก็ต้องทำงานใกล้ๆเขาอยู่แล้ว

"จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย"

พอหันหลังไปทางต้นเสียงก็เจอคุณเจ้านายกกอดอกมองผมอยู่ อีกคนอยู่ห่างจากผมแค่นิดเดียว เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย

"สะ สวัสดีครับเจ้านาย"

"ทำไมไม่เข้าไปข้างใน"

"เอ่อ.."

"ชั่งเถอะ วันนี้ฉันจะเข้าบริษัท"

"..ครับ"

"นายขับรถเป็นใช่มั้ย"

"เป็นครับ แต่ผมยังไม่รู้จักเส้นทาง.."

คนตรงหน้าผมก็ยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม จนผมเดาไม่ออกว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่ ตัวผมเพิ่งมากรุงเทพฯครั้งแรกและอยู่ได้แค่ไม่กี่วันจะไปรู้จักเส้นทางได้ยังไง เขาคงคิดผิดแล้วที่รับผมมาทำงานด้วย

"อืม ไม่เป็นไร"

"ฉันขับเอง"

เขาไม่ว่าอะไรผมสักคำ แถมยังบอกว่าจะขับเองอีกต่างหาก เจ้านายผมนี่ใจดีสุดๆไปเลย ตอนนี้เราทั้งสองอยู่ในรถกันแล้วเขาเป็นคนขับส่วนผมก็นั่งเบาะข้างคนขับ รถคันสวยเคลื่อนออกจากโรงรถช้าๆ เขาเป็นคนที่ขับรถได้สมูทสุดๆ ใช้ความเร็วปานกลางไม่มีการเปรคกระทัน มันแตกต่างกับตอนที่ผมนั่งรถพี่อิฐรายนั้นเปรคทีหัวแทบทิ้ม

ตั้งแต่ขึ้นรถมาผมก็มองแต่ด้านนอก ส่วนคนข้างๆก็จดจ่ออยู่กับการขับรถ เราทั้งสองเลยไม่ได้คุยกันสักประโยค จะมีก็แต่เสียงเพลงเบาๆที่แทนความเงียบในตอนนี้ ผมก็กำลังพยายามที่จะจำเส้นทางให้ได้โดยเร็ว อยากจะทำงานให้ได้เต็มที่ให้สมกับที่เจ้านายอุตส่าห์รับผมมาทำงานด้วย

วันนี้ท้องฟ้าไม่ค่อยแจ่มใสนัก มีเมฆสีเทาปกคลุมเต็มไปหมด ผมว่าไม่นานนี้ฝนคงตกแน่นนอน มองนอกรถไปเพลินๆรู้ตัวอีกทีก็ถึงที่หมายแล้ว ผมเดินตามหลังเจ้านายมาเงียบๆ ตั้งแต่เข้ามาในตึกขนาดใหญ่นี้ก็มีคนยกมือไหว้เจ้านายผมไม่ขาดสาย ส่วนเขาก็แค่พยักหน้ารับ ตอนนี้เขาและผมเข้ามาในลิฟต์แล้ว อีกคนกดไปที่ชั้น 18 รอไม่ถึงหนึ่งนาทีประตูลิฟท์ก็เปิดออก ชั้นนี้น่าจะเป็นชั้นบนสุด มีโต๊ะพนักงานแค่ไม่กี่คนแล้วนอกนั้นก็เป็นพื้นที่โล่งๆ และอีกฝั่งหนึ่งก็เป็นห้องของเจ้านายผม

"ท่านประธานสวัสดีค่ะ"

"อืม วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำบ้าง"

"มีแค่ประชุมตอน 11 โมงค่ะ"

"อืม"

"ข้างหลังท่านประธาน.."

"คนของฉัน"

พี่ผู้หญิงทำหน้างงนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ คนของฉันก็หมายถึงลูกน้องอะไรประมาณนี้แหละ

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ" สวย.. ผมที่ไม่เคยเจอผู้หญิงยิ้มให้ตรงๆแบบนี้ก็เขินแย่สิครับ

"เตรียมเอกสารประชุมเสร็จหรือยัง"

"ยังค่ะ"

"งั้นก็รีบไปเตรียม"

"ค่ะ"

นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าหน้าเขาดุกว่าเดิม คงคิดไปเองนั่นแหละ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปจากสมองแล้วเข้าห้องตามเจ้านายไป ในห้องนี้เป็นกระจกทั้งหมดสามารถมองเห็นวิวข้างนอกได้ เฟอร์นิเจอร์ในห้องก็มีโซฟา โต๊ะทำงานของเขา โต๊ะทำงานเล็กๆที่คาดว่าจะเป็นของผม และชั้นวางหนังสือกับเอกสารต่างๆ

เขาไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองและลงมือเปิดแฟ้มเอกสารอ่านอย่างช้าๆ ส่วนผมก็ไปนั่งในที่ของตัวเอง นี้เขาจ้างผมมานั่งเฝ้าเหรอวะไม่เห็นได้ทำอะไรสักอย่าง ผมก็เลยได้แต่เขี่ยโต๊ะเล่น เจ้านายก็นั่งอ่านเอกสารอย่างตั้งใจเขาแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

"ไปซื้ออเมริกาโน่เย็นมาให้ฉันที"

"..ร้านอยู่ตรงไหนครับ"

"ตรงข้ามบริษัท บอกพนักงานว่าของคุณฉลาม"

"ครับเจ้านาย"

"นี่เงิน"

ผมรับเงินจากอีกคนมาแล้วรีบลงไปซื้ออเมริกาโน่เย็นให้คุณเจ้านายทันที แต่ฝนข้างนอกดันมาตกอีกผมคงต้องฝ่าฝนไปแหงเลย ออกมายืนมองหาร้านที่หน้าประตูไม่นานก็เจอ ร้านอยู่ตรงข้ามกับบริษัทเป๊ะๆเลย ผมหันซ้ายหัวขวาก่อนจะข้ามถนนแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านเท่าไหร่ เลยนับหนึ่งถึงสามในใจแล้ววิ่งไปฝั่งตรงข้าม พอเข้ามาในร้านได้ก็สั่งเมนูกับพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์

"เอาอเมริกาโน่เย็น ของคุณฉลามนะครับ"

"ค่ะ ลูกค้ารอสักครู่นะคะ"

ผมยิ้มให้พนักงานแล้วมานั่งรอที่เก้าอี้ มองไปด้านนอกฝนก็ยิ่งตกแรงกว่าเดิม รอบนี้ได้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ไอ้เข็ม

"เสร็จแล้วค่ะ"

รอไม่นานผมก็ได้เมนูที่สั่ง ล้วงเอาเงินในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจ่ายให้พนักงาน รอเงินทอนแล้วเดินออกจากร้านมา ผมยืนตั้งหลักอยู่หน้าร้านสักพัก มองดูรถดูลาแล้วรีบวิ่งกลับเข้าตึก ด้วยความที่ฝนตกแรงมากผมก็เปียกเกือบจะทั้งตัว ไม่อยากจะเห็นสภาพตัวเองในตอนนี้เลย

ผมเดินอย่างรีบๆเพราะเขินสายตาของพวกพนักงาน มองอย่างกับผมเป็นตัวประหลาด แค่สภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำเองเถอะ ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงชั้นบนสุด ตอนนี้ปากนี่สั่นไปหมดให้ตายอยากได้ผ้าห่มสักสิบผืน พอมาถึงหน้าห้องเจ้านายก็เจอพี่คนสวยพอดี

"ไปทำอะไรมาถึงเปียกขนาดนี้"

"ไปซื้อของให้เจ้านายมาครับ"

"ทำไมไม่ยืมร่มพี่"

ตอนที่ผมออกมาก็ไม่เห็นใครอยู่หน้าห้อง แล้วจะให้ผมไปยืมกับใครอะ แต่ถึงพี่เขาอยู่ผมก็คงไม่กล้ายืมอยู่ดี ก็เพราะไอ้นิสัยพูดไม่ค่อยเก่งนี่แหละ

"ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรครับ"

ผมได้แต่หัวเราะแบบแห้ง ๆ แล้วก็ผลักประตูเข้าห้องมาสิ่งแรกที่เห็นก็คือหน้าของเจ้านาย เขามองผมสลับกับมองแก้วที่อยู่ในมือ ผมเดินเข้าไปหาอีกคนแล้ววางแก้วอเมริกาโน่เย็นไว้ที่โต๊ะเขา

"ไปซื้อทั้งๆที่ฝนตก?"

"อะ เอ่อ..ครับ"

"รู้ว่าฝนตกทำไมไม่กลับขึ้นมา จะตากฝนไปซื้อทำไม"

"..."

"ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนั้น ซื้อไม่ได้ฉันก็ไม่กิน"

"ครับ ผมจะจำไว้'

"อืม ขอบใจที่ไปซื้อมาจนได้"

"ครับ"

ตอนนี้ผมยิ่งตัวสั่นมากกว่าเดิม ความเย็นของแอร์กระทบผิวทำให้รู้สึกขึ้นกว่าเดิมอีก คนตรงหน้ายืนขึ้นแล้วถอดสูทของเขามาคลุมตัวผมไว้

"เอ่อ.. เจ้านายครับ"

"?" เขาทำหน้าประมาณว่ามีปัญหาอะไร ผมที่ไม่อยากมีปัญหาเลยไม่กล้าพูดออกไป

"เปล่าครับ"

"นายกว่าเล็กกว่าที่ฉันคิดไว้"

ผมคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ สูง174 น้ำหนัก 58 กำลังพอดิบพอดี เขาต่างหากที่สูงเกินไปถ้ายืนเทียบกันจริงๆผมสูงแค่ติ่งหูเขาเอง ส่วนขนาดตัวก็ห่างกันพอสมควรเพราะผมไม่มีกล้ามเนื้ออะไรเลย กำลังกายก็ขี้เกียจออกแต่มีข้อดีตรงกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนนี้แหละ

"ฉันจะเข้าประชุม ส่วนนายก็อยู่ที่ห้องนี้"

"ครับ"

"ถ้าหนาวก็เบาแอร์ลง"

ผมพยักหน้าเข้าใจ ส่วนอีกคนก็เดินออกไปจากห้องแล้ว ผมหยิบรีโมทแอร์มาเพิ่มอุณหภูมิขึ้น แบบนี้ค่อยอุ่นขึ้นมาหน่อย

สูทตัวใหญ่นี่คลุมตัวผมได้มิดเลย ทีแรกก็ไม่คิดหรอกว่าอีกคนจะถอดเสื้อมาคลุมให้ ผมเป็นลูกน้องเขาหรือเป็นใครกันแน่วะ

เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว ผมก็นั่งหายใจทิ้งไปเฉยๆ เสื้อผ้าก็เริ่มแห้งบ้างแล้วแต่บางส่วนก็ยังชื้นอยู่ ตอนนี้ผมเริ่มง่วงขึ้นมาแล้วแต่จะไม่หลับเด็ดขาด เพราะตัวเองตื่นยากกลัวเจ้านายรำคาญเพราะปลุกแล้วผมไม่ตื่นสักที มันเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้ว ย้อนกลับไปตอนผมเรียนอยู่ปี2 ในคาบเขียนแบบซึ่งเป็นคาบสุดท้ายก่อนเลิกเรียน ผมทำงานตามที่ครูสั่งเสร็จแล้ว เลยว่าจะหลับไปสัก10นาที แต่มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนครูเวรมาเขย่าแขน ผมตื่นขึ้นมาอย่างงงๆพอดูเวลาก็ปาไปหกโมงแล้ว รู้ทันทีเลยว่าโดนเพื่อนแกล้งกลับไปถึงบ้านก็โดนยายด่า เพราะไม่เคยกลับช้าขนาดนี้ หลังจากครั้งนั้นผมก็ไม่กล้าหลับในห้องเรียนอีกเลย

ผมว่าเรื่องนี้มันไม่ตลกนะ การที่เป็นคนหลับลึกถ้าเกิดเหตุร้ายอะไรก็คงตายก่อนใครเพื่อน แล้วถ้าไม่ตั้งนาฬิกาปลุกเสียงดังๆก็จะตื่นสายจนเสียการเสียงาน ไม่มีข้อดีเลยสักนิดเดียว

เจ้านายกลับมาเข้ามาในห้องอีกทีตอนบ่ายโมงครึ่ง พร้อมกับแฟ้มเอกสารสองแฟ้ม เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานวางแฟ้มไว้บนโต๊ะเอนตัวไปทางด้านหลังแล้วหลับตาลง ผมเดาว่าเขาคงเหนื่อยน่าดูเข้าประชุมตั้งหลายชั่วโมง

"ให้ผมนวดให้มั้ยครับ"

"อืม มาสิ"

ผมเดินอ้อมไปทางด้านหลังของอีกคน ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเขา มันเป็นกลิ่นที่ทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มจนอยากดมอยู่ตลอด

"จะเริ่มนวดได้หรือยัง"

"คะ..ครับ"

ผมวางมือลงที่ไหล่เขาและเริ่มนวดทันที แต่ไหล่อีกคนใหญ่กว่ามือผมทำให้นวดได้ไม่ถนัดเท่าไหร่

"นายมีแรงแค่นี้เองเหรอ"

"..."

"ฉันแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย"

"..ผมก็นวดแรงแล้วนะครับ"

เขาเป็นคนหรือหินวะ ตอนผมนวดให้ยายก็โดนบ่นว่ามือหนักตลอด ผมเลยกดแรงทั้งหมดที่มีลงไปที่ไหล่เขาเต็มๆ ไม่รู้สึกให้ให้รู้ไปสิ

"นี่นายประชดฉันเหรอ"

"ก็เจ้านายอยากได้แรงๆหนิครับ"

"..พอ"

ผมหยุดนวดแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง ส่วนเขาก็ทำงานต่อแต่ไม่ได้อ่านละเอียดเหมือนตอนเช้าแล้ว เขาแค่เปิดแฟ้มแล้วก็เซ็นแค่นั้น ไม่นานก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปเปิดตู้สีขาวแล้วหยิบร่มออกมา

"ฉันเคลียร์งานเสร็จแล้ว"

"อ่า..ครับ"

"กลับ"

"ถือแฟ้มที่อยู่บนโต๊ะออกมาด้วย"

ผมลุกไปหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินตามอีกคนออกจากห้องไป ตอนนี้เราลงมาอยู่ชั้นล่างกันแล้ว ข้างนอกฝนยังตกแรงอยู่เหมือนเดิม ส่วนรถก็จอดอยู่หน้าบริษัทต้องเดินไปอีกหลายเมตรกว่าจะถึง ร่มสีดำถูกกางออกขนาดของมันไม่ได้ใหญ่มาก คงจะไปพร้อมกันสองคนได้ยาก

"มานี่"

"อะไรนะครับ" ด้วยความที่เสียงฝนค่อนข้างดังผมเลยฟังอีกคนไม่ค่อยรู้เรื่อง

เขาไม่ได้พูดอะไรแต่เอาแขนมาโอบไหล่ผมเข้ามาไปตัวเองแทนผมก็กอดแฟ้มเอกสารไว้กับอก มือข้างซ้ายของเขาถือร่มขึ้นแล้วเราก็เดินไปที่รถ ผมเดินตัวเกร็งเพราะไม่เคยโดนผู้ชายด้วยกันมาโอบแบบนี้ แต่คงเพราะร่มมันคันเล็กก็เลยต้องใกล้กันขนาดนี้

"เข้าไป"

พอผมเข้าในรถเสร็จเขาก็เดินไปฝั่งคนขับ ผมและเขาเข้ามาในรถเรียบร้อยแล้ว ทั้งตัวก็มีแค่กางเกงที่เปียกเพราะน้ำฝนกระเด็นใส่ ฝนตกแรงมากจนเริ่มมีน้ำขังที่ถนนทั้งที่ไม่ใช้ฤดูฝนแต่ทำไมตกแรงขนาดนี้นะ

"ฝนตกหนักแบบนี้ขับรถลำบาก"

"..."

"..ไปคอนโดฉันก่อนแล้วกัน"

(ยังไม่ได้ตรวจคำผิดค่ะ)

ปล.ขอโทษในความบรรยายแบบบ้านๆของเราด้วยนะคะ5555555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***