บทที่ 1

บทที่ 1

ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีผมที่เรียนจบแค่ปวช.ก็ถูกเลิกจ้าง ตอนนี้เลยกลายเป็นคนตกงาน ไปสมัครที่ไหนเขาก็ไม่รับแต่จู่ ๆรุ่นพี่ที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนก็โทรมาหาผม พี่มันบอกว่าเจ้านายอยากได้บอดี้การ์ดไว้ทำงานใกล้ ๆตัว แต่ผมไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลยสักนิดเดียว ไม่เคยต่อสู้อะไรเลยและเขาจะรับผมทำงานเหรอวะ

ผมนอนคิดทั้งคืนว่าจะไปหรือไม่ไปดี กลัวว่าจะไปเสียเที่ยวถ้าเขาไม่รับผมทำงานขึ้นมานี่เสียค่ารถฟรีเลยนะเว้ย ยิ่งไม่ค่อยมีเงินอยู่ด้วย ตื่นเช้ามาเลยลองปรึกษายายดูยายผมก็บอกว่าให้ไปลองดู แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากทำงานอยู่ใกล้ๆ บ้านจะได้ดูแลยายไปด้วยถึงตอนนี้ยายจะยังแข็งแรงแต่ใครจะไปรู้อนาคตล่ะ

แต่สุดท้ายผมก็ไปซื้อตัวรถทัวร์ไว้เรียบร้อย ยายมาส่งผมขึ้นรถในช่วงเย็น ผมก็เกือบจะร้องไห้แต่ดีที่คนเยอะเลยอายร้องไม่ออก ตั้งแต่จำความได้ผมก็ไม่เคยห่างยายเลยจะมีก็แต่ตอนไปเข้าค่ายลูกเสือนั่นแหละ

พอรถออกได้ไม่นานผมก็เริ่มง่วงและหลับไปในที่สุด รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็เพราะแรงสะกิดที่ไหล่ ลืมตาขึ้นมาก็เจอพี่คนเก็บตั๋วทำหน้าเหมือนผมไปเหยียบเท้าแกแล้วไม่ขอโทษ ผมฉีกยิ้มให้พี่หนึ่งทีแล้วรีบเดินลงจากรถ

ตอนนี้ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ ที่ที่ไม่คิดว่าจะมา เพราะยายบอกว่ามันมีแต่ความวุ่นวายอากาศก็ไม่ดีเหมือนบ้านเรา แต่ทำไงได้คนที่เรียนมาน้อยอย่างผมมีทางเลือกให้ไม่เยอะหรอก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่อิฐทันที พี่มันบอกว่าถ้าถึงแล้วให้โทรหาแล้วพี่มันจะมารับ แต่โทรไปเป็น10สายแล้วก็ยังไม่รับ พี่มึงจะเอายังไงวะ ผมที่เริ่มหัวร้อนนิดๆเพราะโมโหหิวด้วย ก็เลยไปหาซื้ออะไรกินรองท้องก่อน

Rrrrrrr!

กว่าจะโทรกลับมาได้นะไอ้พี่อิฐ! ผมจะแกล้งรับสายช้าๆ ซะเลยแต่ลืมไปผมมันแค่ไอ้เข็ม ไม่ใช้ผู้วิเศษวิโสที่ไหนพี่มันไม่ง้อผมแน่..

"พี่อีดดดดด"

(ไอ้สัดหูกูจะแตก)

"ผมถึงแล้วพี่ มารับหน่อยดิ"

(เออกำลังไป)

"ครับผมมมมม"

(วางให้กูด้วย)

"เค"

ผมวางสายจากพี่อิฐแล้วกินลูกชิ้นปิ้งต่อ กินไปก็มองรอบข้างไปด้วยหันไปทางไหนก็เห็นแต่ตึกสูงๆ ต้นไม่แทบจะไม่มีเลยแบบนี้อากาศมันจะดีได้ยังไง ผมนั่งคิดอะไรไปเพลินๆ ก็สะดุ้งตกใจมีรถคันหนึ่งมาบีบแตรใส่ ผมกำลังจะหันไปด่าแต่ก็ต้องกลืนคำด่าลงไป ไอ้พี่อิฐยิ้มหน้าระรื่นอยู่บนรถถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่ผมตบหัวทิ้มไปแล้ว

"ขึ้นรถดิ รอให้กูจุดธูปอันเชิญมึงก่อนเหรอ"

"ครับ ๆ "

ตอนนี้ผมขึ้นรถเรียบร้อยแล้วพี่อิฐก็ขับรถออกไปทันที ส่วนผมมองสำรวจในรถอย่างสนใจ เบาะโคตรนุ่มแอร์ก็เย็นโคตรจะดี

"อันนี้รถพี่เหรอ"

"เออ"

"ดีว่ะ กี่บาทวะพี่"

"แปดแสนกว่าๆ "

"อื้อหือ แพงสัด"

"กูผ่อนเอา ไม่ได้ซื้อสด"

"อ๋อ"

หลังจากนั้นเราทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก นั่งรถมาประมาณ10นาทีก็ถึงบ้านพี่อิฐ เป็นบ้านสองชั้นขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ทำไมบ้านแถวนี้มันเหมือนกันทุกหลังเลยวะ เขาลอกแบบบ้านกันเหรอผมได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ชั่งมันแล้วกันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย

พี่อิฐเดินเข้าไปในบ้านตัวเองไปนานแล้ว ส่วนผมก็ยังยืนมองบ้านข้างๆอยู่ แล้วผมก็เดินเข้าบ้านพี่มันมาข้างในนี้ตกแต่งได้น่าอยู่สุดๆ ทุกอย่างเป็นสัดเป็นส่วนหมด ผมก็อยากจะมีแบบนี้บ้างเอาไว้อยู่กับยายสองคน มีรถสักคันไว้พายายไปเที่ยวแค่นี้ชีวิตผมก็มีความสุขแล้ว

ผมวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาแล้วเดินสำรวจทุกซอกทุกมุม บ้านหลังนี้มีสองห้องนอน สามห้องน้ำ ห้องครัวแล้วก็ห้องนั่งเล่น พอเดินสำรวจจนพอใจแล้วก็กลับมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ก็เห็นพี่อิฐที่กำลังนั่งกินข้าวไข่เจียวอยู่

"ไอ้เข็ม มากินข้าว"

"เอาเลยพี่ ผมกินมาแล้ว"  จะหมดจานอยู่แล้วพี่มันยังจะชวนผมกินอีก -_-

"เออพี่แล้วผมจะได้ไปสมัครงานตอนไหนอะ"

"พรุ่งนี้ๆ "

"เขาจะรับผมมั้ยวะพี่ ผมทำอะไรไม่เป็นเลยนะเว้ย"

"ไอ้เข็ม มึงไปกับกูจะกลัวอะไร"

"แน่นะ ถ้าเจ้านายพี่ไม่รับผมทำงานพี่จ่ายเงินค่ารถผมมาเลย"

"เออ กูไม่ให้มึงกลับไปมือเปล่าหรอก"

พอพี่มันพูดแบบนี้มาผมค่อยสบายใจหน่อย ไม่อยากกลับไปมือเปล่าหรอกนะ เพราะผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแต่ยังมียายอีกคน จะทำอะไรเลยต้องคิดเยอะๆ และที่ผมไม่เรียนต่อก็เพราะไม่อยากให้ยายต้องเหนื่อย ถึงผมจะทำงานตอนเย็นได้แต่ต้องเก็บไว้เป็นค่าเรียน ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ยายก็เป็นคนจัดการทั้งหมด และถ้าผมได้งานก็จะแบ่งเบาภาระยายลงไปได้มาก

ผมนั่งพูดคุยกับอีกคนอยู่สักพัก ก็ขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน ผมนอนคนละห้องกับพี่อิฐในห้องนี้มีแค่เตียงและตู้เสื้อผ้า เมื่ออาบน้ำเสร็จก็มานอนทันที ผมเป็นคนหลับง่ายและหลับได้ทุกทีเลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องการนอน แต่ผมน่ะตื่นยากมากไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองหลับลึกขนาดนี้

ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกง่วงเลยได้แต่ตอนเบื่อๆ พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาแล้วถึงรู้ว่ามันเพิ่งจะสองทุ่มครึ่ง ปกติแล้วผมจะนอนตอน 5 ทุ่มเพราะต้องช่วยยายเตรียมของไว้ขายตอนเช้า ยิ่งคิดผมก็ยิ่งคิดถึงยาย อยากจะโทรหาแต่ติดที่ว่ายายไม่มีโทรศัพท์ พอผมจะซื้อให้ก็บอกว่าใช้ไม่เป็นซื้อมาเปลืองเงินเปล่าๆ

ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยจนรู้สึกเริ่มง่วงขึ้นมาแล้ว เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งปลุกไว้ เปิดเสียงให้สุดแล้วสอดไว้ที่ใต้หมอน ตามด้วยปิดไฟที่หัวเตียงและไม่นานผมก็หลับไป

ในตอนเช้าผมก็ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ตามที่คาดไว้ แต่ยังไม่ทันได้ลงจากเตียง ไอ้พี่อิฐก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมทำหน้าเหมือนจะฆ่าผม

"ไอ้เข็ม เสียงโทรศัพท์มึงเหรอ"

"ใช่พี่ ผมปลุกไว้"

"ตีห้าเนี่ยนะ มึงตื่นมาใส่บาตรเหรอสัด"

"ผมตั้งไว้แบบนี้ประจำแหละพี่"

"ไอ้เวรรร มึงทำให้กูเสียเวลานอน"

"โทษครับ พี่ไปนอนต่อดิ"

"ไม่มีอารมณ์นอนแม่งแล้ว!"

พูดจบพี่แกก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป ผมถูกเกลียดแล้วแน่ๆ เมื่อคืนผมง่วงมากไปหน่อยเลยลืมเปลี่ยนเวลา ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้นะเว้ย ส่วนเรื่องเสียงก็ต้องเปิดดังไว้ก่อนเพราะผมนั้นตื่นยากมาก ถ้าเปิดเหมือนคนปกติทั่วไปจ้างให้ผมก็ไม่ได้ยิน

ผมเข้าไปอาบน้ำสระผมอยู่นาน วันนี้เป็นวันที่จะไปสมัครงานต้องทำตัวให้หอมๆ หน่อย หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็ลงมาเปิดทีวีดูข่าวตอนเช้า นั่งดูไปสักพักพี่อิฐก็เดินลงมา วันนี้อีกคนใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวผูกเนกไทสีดำกางเกงดำ พร้อมกับเซตผมข้างหน้าขึ้น พี่ผมมันหล่อจังวะสาวๆพลาดได้ไงเนี่ย ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะคงจีบพี่มันไปแล้ว

"พี่โคตรหล่อเลย"

"เออ กูรู้ตัว" ชมแล้วเหลิงสัด -_-

"มึงทำกับข้าวเป็นมั้ยวะ"

"เป็นดิ ทำให้ยายกินทุกวัน"

"เออดี งั้นมึงไปทำจะได้ไม่ต้องไปกินข้างนอก"

"ได้พี่"

ผมเดินมาเปิดตู้เย็นดูก็เห็นหมู กะหล่ำปี แครอทแล้วก็เต้าหู้ไข่ หยิบวัถุดิบออกมาพร้อมกับคิดเมนูอาหารไปพลางๆ งั้นทำกะหล่ำปลีผัดใส่หมูแล้วก็ต้มจืด แต่ก่อนอื่นต้องหุงข้าวก่อนผมกะข้าวไว้แค่กินอิ่มจะได้ไม่เหลือค้างหม้อ หุงข้าวเสร็จก็ลงมือทำอาหารทันที นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำให้คนอื่นที่ไม่ใช้ยายกิน ยายก็ชมผมตลอดว่าทำอร่อย ผมเลยค่อนข้างมั่นใจในฝีมือตัวเอง

ไม่นานกับข้าวทั้งสองอย่างก็เสร็จส่วนข้าวก็สุกพอดี ผมจัดกับข้าวใส่ถาดแล้วยกออกมาตั้งที่โต๊ะกินข้าว แล้วเดินกลับไปเอาหมอหุงข้าวอีกหนึ่งเที่ยว

"โห่ น่ากินสัดๆ "

"แน่นอน"

พี่อิฐแกตักข้าวใส่จานจนพูนแล้วลงมือกินทันที พี่แกทั้งกินทั้งชมผมไม่หยุดปาก เรากินข้าวกันอย่างรีบๆ เพราะอีกคนบอกว่าถ้าไปสายรถจะติด ตอนนี้ผมกับพี่อิฐอยู่บนรถกันแล้วการจราจรก็เรื่อยๆ รถไม่ติดแต่ก็ไม่ได้คล่องตัวมาก

สักพักใหญ่เราก็ถึงที่หมาย คนข้างๆ ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ เจ้านายพี่แกต้องรวยมากแน่เลยถึงมีบ้านหลังโคตรใหญ่ขนาดนี้

"ลงๆ ถึงแล้ว"

"เดินตามกูมา"

ผมเดินตามพี่แกมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านใหญ่ คนข้างๆ เคาะประตูสามครั้งแล้วเปิดเข้าไปข้างใน ห้องนี้ถูกตกแต่งอย่างดี ภายในห้องเป็นโทนสีเทาขาวมีโซฟาตัวใหญ่แล้วก็โต๊ะทำงานที่อยู่กลางห้อง

"นายครับ"

เกาอี้ที่อยู่หลังโต๊ะทำงานถูกหมุนกลับมา เผยให้เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่สายตาของเขาจ้องมาที่ผมนิ่งๆ ตอนแรกผมก็จ้องกลับอยู่หรอกแต่พอนานเข้าต้องหลบสายตาไปก่อน ก็เขาหล่ออะให้มองนานๆ มันก็เขินไง

"นี่รุ่นน้องผมเองครับ มันมาสมัครงาน"

"..อืม"

"ฉันรับ"

ห๊ะ.. ง่ายไปป่ะวะ เขาไม่ได้คิดว่าผมมาเป็นคนสวนหรอกใหม่มั้ย งานบอดี้การ์ดเลยนะเว้ย เขาจะไม่ถามประวัติผมสักหน่อยเหรอวะ อุตส่าห์เตรียมคำพูดมากตั้งเยอะ

"ไอ้เข็ม ขอบคุณนายดิ"

"ขะ..ขอบคณครับ"

เขาพยักหน้ารับมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย นี่ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่าหน้าเจ้านายคนใหม่ผมโคตรเจ้าเล่ห์เลย

"อิฐออกไปก่อน"

"ครับ"  ผมก็กำลังจะก้าวขาเดินตามอีกคนออกไป

"ส่วนนาย ฉันยังไม่อนุญาตให้ออก"

พี่อิฐส่งสายตาให้ผมทำนองว่ามันไม่มีอะไรหรอก แต่ผมก็ยังเกร็งอยู่ดี ผมเข้ากับคนค่อนข้างยากตั้งแต่เด็กยันโตก็มีเพื่อนไม่กี่คนเอง พี่อิฐแกเดินออกไปได้สักพักแล้วในห้องตอนนี้เหลือแค่ผมกับเขา เราทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันสักคำบรรยากาศมันเลยโคตรจะอึดอัด

"นายอายุเท่าไหร่"

"21ครับ" ผมตอบเขาแต่หน้าก็ก้มมองมือตัวเองอยู่อย่างนั้น

"จบอะไรมา"

"ปวช.ครับ

"อืม.."

"เงยหน้าขึ้นแล้วมองฉัน"

ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นตามที่คนตรงหน้าบอก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เอามือมาจับคางผมแล้วยื่นมามาใกล้ๆ

"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่กัดนายหรอก"

"..."

พูดแค่นั้นแล้วคุณเขาก็นั่งลงที่เดิม เจ้านายอธิบายงานที่ผมต้องทำให้ฟังคล่าวๆ มันฟังดูง่ายนะเขาบอกว่าแค่ตามไปทุกที่แค่นั้น ส่วนเงินเดือนก็ให้ผมคิดเอาเองว่าอยากได้เท่าไหร่ โห..เจ้านายผมจะใจดีเกินไปแล้วนะ

ตอนนี้พี่อิฐพาผมมาตัดชุดใหม่ ขับรถไม่นานก็ถึงร้านพอเข้าไปข้างในก็มีพนักงานมายืนต้อนรับ พี่แกคุยกับพนักงานเสร็จ พนักงานคนนั้นก็เอาสายวัดมาวัดผมทั้งตัว จากนั้นก็เรียบร้อยเขาบอกว่าต้องรอประมาณ10วันถึงจะตัดเสร็จ แต่ผมต้องทำงานวันพรุ่งนี้พี่อิฐเลยซื้อชุดอื่นให้ใส่ไปก่อน ผมก็ได้แต่เออออตามอีกคนไป เพราะตัวเองก็ไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้

ชุดที่ผมจะได้ใส่พรุ่งนี้ก็คล้ายๆ ของพี่อิฐ มันเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดามีเนคไทและก็กางเกงขายาวสีดำแค่นั้น แต่ลองใส่แล้วมันก็ค่อนข้างใหญ่กว่าตัวผมอยู่พอประมาณ ทางร้านบอกว่าเหลือแค่ไซต์นี้ ผมที่เป็นคนง่ายๆ อะไรก็ได้เลยไม่มีปัญหากับเรื่องนี้

"ไม่ลองไปร้านอื่นดูวะ"

"ไม่เป็นไรพี่ มันก็ใส่ได้อยู่"

"เออ ต่อไปก็หัดกินข้าวให้มันเยอะๆ หน่อย ผอมอย่างกับก้าง"

"ครับ ๆ "

หลังจากซื้อเสร็จเราก็แวะกินข้าวที่ร้านข้างทาง เพราะที่บ้านไม่มีอะไรเหลือให้ทำกินแล้ว กินเสร็จรับก็กลับมาบ้านต่างคนต่างเข้าห้องของตัวเอง ตอนนี้เวลาทุ่มกว่าๆ ผมเข้าไปอาบน้ำสระผม พอออกมาแล้วหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าตัวเองมาใส่ คงต้องได้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้วเพราะมันเหลืออีกแค่ไม่กี่ชุด

แต่งตัวเสร็จแล้วผมก็มานอนแผ่ที่เตียง พรุ่งนี้ผมเริ่มงานวันแรกก็ได้แต่ขอว่าให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

(ยังไม่ได้ตรวจคำผิดค่ะ)

babysasisy

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***