รักร้ายนายเพื่อนสนิท ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ

วันที่ 1

ณ ห้องเรียน หลังหมดคาบเวลาเดิม ห้องเดิม คนปลุกคนเดิม

มีน

ใบ เลิกเรียนแล้ว

ใบไม้

อื้อ

ใบไม้

จานอน

มีน

กลับแล้วนะ

ใบไม้

อื้อ

ย้ำอยู่นั่นแหละ คนมันง่วงนี้น่า พูดย้ำไปก็ไม่หายง่วงอยู่ดี

มีน

ไม่กลัวเพื่อนรอหรือ

ใบไม้

อื้อ...มึงกลับเลย เปลือกตากูบอกว่ากูลุกไม่ไหว

มีน

ไม่ใช่

มีน

ต้นอ่ะ

มีน

น่าจะรอที่บันได

ใบไม้

อื้อ

ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ฟุบหลับกับโต๊ะต่อไป

วันที่ 2

ณ ทางเดินเชื่อมตึกของศูนย์อาหาร

ใบไม้

แย่แล้ว ลืมตังค์ทอนร้านน้ำ

มีน

เฮ้อ เจอกันบนห้อง

ใบไม้

เออๆ กูรีบไปรีบตามไป

ผมรีบหมุนตัวออกวิ่งด้วยความเร็วแสง แต่ว่า...ลืมดูเนินดิน ขาไม่รักดีเลยพารองเท้าผ้าใบเตะดังปึก แถมด้วยตัวที่เอนไปข้างหน้าสี่สิบห้าองศาเตรียมลงไปจับกบ

ใบไม้

อ้าก

ฟึ่บ

ต้นกล้า

ใบ

ใบไม้

...

ผมรีบเอามือใหญ่ๆที่พันรอบเอวผมไว้ก่อนจะลงไปจูบพื้นดันออกห่างตัว ทรงตัวยืนให้มั่นคง พร้อมทั้งแอบด่าคนที่มาช่วยถูกเวลาแต่ไม่ถูกอารมณ์ในใจ

งอนอยู่ ไม่คุยด้วย

ใบไม้

...

ต้นกล้า

เจ็บไหม

เชอะ

แล้วสถานการณ์แง่งอนนี้ก็ดำเนินไปอีกสี่วัน

สี่วันที่ทำเอาคนหน้าแดงเพราะความโมโหแบบผมจะกลายเป็นหน้าดำแทน

ก็เขาไม่ง้อน่ะสิ เผลอๆยังไม่รู้เลยมั้งว่า ผมงอน

ณ โรงอาหาร

มีน

ใบ เป็นอะไร ซื้อข้าวมาทำไมไม่กิน

มีน

หมู่นี้ไม่ค่อยร่าเริงนะ

มีน

แปลกๆ

ใบไม้

ยุ่งน่า กินข้าวไป เดี๋ยวบ่ายไปห้องสมุดกัน ง่วง

มีน

ยุ่งเรื่องอะไรหรือ ช่วงนี้อาจารย์ก็ไม่ได้สั่งงานนิ

เอิ่ม คือ กูไม่ได้หมายถึงยุ่งแบบนั้นไหมล่ะ

กูหมายถึงยุ่งเรื่องชาวบ้านค่ะ

มีน

รู้แล้ว

มีน

เรื่องอาทิแน่ๆ

ใบไม้

จริงด้วย ลืมไปเลยว่าชอบเขา

มีน

ว่าไงนะ เมื่อกี้เสียงคนในโรงอาหารดังพอดีอ่ะ เลยไม่ได้ยิน

ใบไม้

บอกว่าจะจีบเขายังไงดี

มีน

ยาก

มีน

ตัดใจเถอะ นั่นดาวคณะนะ

มีน

หมอดูก็หมอเดานั่นแหละ

ใบไม้

ได้ไงอ่า ก็กูบอกแล้ว หมอดูที่เจอในวันคริสมาสต์คราวก่อน แม่นมาก

ใบไม้

คนต่อแถวยาวงี้เลย

ผมทำมืออ้ากว้างๆยืดๆประกอบ

ใบไม้

เขาบอกกูเองว่าเนื้อคู่คือคนที่กูชอบ

ใบไม้

แถมอยู่ใกล้

ใบไม้

พอกูหันหลังไปเห็นอาทิเดินผ่านก็รู้เลยว่านี่แหละ แม่ของลูก

มีน

โน่น

มีน

เนื้อคู่อยู่ตรงโน้น

ผมมองตามนิ้วมือเพื่อนที่ชี้ไปยังต้นไม้ร่มรื่นต้นหนึ่งใกล้ร้านน้ำ ทางด้านหลังผม มีเสื่อปิกนิกกับข้าวของมือกลางวันสุดน่ารัก และที่บนเสื่อนั้น

มีเนื้อคู่ผมนั่งอยู่

ใบไม้

รออะไรล่ะ ก็สี่คูณร้อยสิ

ใบไม้

วันนี้ไม่เบอร์ก็ไลน์ กูจะเอามาให้ได้

ใบไม้

มึงขึ้นห้องไปก่อนนะเพื่อน

ประโยคสุดท้ายผมหันมาบอกมีน ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปหาสาวฟาสแปด

แสงแดงที่ส่องเข้ามากระทบพื้นตามช่องว่างระหว่างใบไม้ทำให้พื้นเป็นเงาลาย ต้นไม้หลายต้นช่วยขจัดร้อนและให้ความร่มรื่นสีเขียวขจีมาแทนที่

หญิงสาวผมดำรูปร่างอรชรกำลังจัดเตรียมมือกลางวันอยู่คนเดียว

ผมที่เดินไปใกล้จะถึง เตรียมออกไปเซย์ฮายก็ต้องรีบหาที่ซ่อน หยุดฝีเท้าชะงักตาโต

อาทิ

มาช้าจังเลยนะคะ นึกว่าลืมรายงานที่ต้องทำด้วยกันแล้ว

ต้นกล้า

คุณกินให้เสร็จก่อนเถอะ ยังไงก็ห้องเดียวกัน

ต้นกล้า

บ่ายไม่มีเรียน ผมรอได้

อาทิ

แหมๆๆๆ ให้ทิกินคนเดียวทิก็เหงาแย่สิคะ

อาทิ

เอ๊ะหรือว่า คุณกับน้องชายดีกันแล้วคะ แหมมีนัดทานข้าวก็ไม่บอก

น้องชาย?

ต้นกล้า

ผมไม่มีน้องชาย

อาทิ

อ้าว ไม่ใช่หรือคะ

อาทิ

แล้วคนที่เห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆละคะ

อาทิ

ช่วงนี้หายไปไหนซะแล้ว

หมายถึงผมหรือเปล่า ผมสงสัยแต่ก็ค่อนข้างมั่นใจ เพราะอีกคนค่อนข้างรักสันโดษนอกจากผมก็ไม่มีผู้ชายคนอื่นมาคุยด้วยหรอก

อาทิ

หรือที่จริง ที่บอกว่าไม่ใช่น้องชายจะเป็นแฟน

ตึกตัก ตึกตัก

จู่ๆใจผมมันก็เต้นเร็วลุ้นกับคำพูดหรือปฏิกิริยาคนสนิทจนต้องแอบชะโงกหน้าออกจากหลังต้นไม้ไปดู

ชายหญิงสองคนนั่งเป็นตัวแอลอยู่บนเสื่อ เจ้าของใบหน้าที่ผมคุ้นเคย นั่งทำหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนราวกับมีหน้าเดียว เขามองหญิงสาวที่ถามคำถามนั้น ก่อนจะผินหน้ามองธรรมชาติ

ต้นกล้า

ไม่มีทาง

ฉึก

ทั้งที่เสียงที่เขาพูดก็เรียบๆนิ่งๆเหมือนปกติ

แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่าเขามาตะคอกใส่หูผมก็ไม่รู้

อาทิ

ฮ่าๆ ทิพูดเล่นน่ะค่ะ ทิรู้อยู่แล้วล่ะ

อาทิ

จะเป็นไปได้อย่างไร จริงไหมคะ

ต้นกล้า

...

ใบไม้