รักร้ายนายเพื่อนสนิท ไข่ดาวแน่นะวิ

ใบไม้

พอเถอะ

ต้นกล้า

...

ใบไม้

พอเถอะนะ

ใบไม้

พอ

ต้นกล้า

ตามนั้น

ใบไม้

ยังจะตามนั้นอีก

ผมมองไอ้ไข่เน่าๆดำๆที่ไม่มีเค้าของไข่ดาวในกะทะเลย ด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน พร้อมอ้วก

ถ้ากินเข้าไปศพไม่สวยแน่

ใบไม้

ไม่น่าหลุดปากบอกว่าอยากกินไข่ดาวเลย

ต้นกล้า

รอเดี๋ยว

เขาเอาเจ้าก้อนไหม้ๆในกะทะ ลงถังดำ จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมกับคีย์การ์ด

ผมรีบเอาตัวเข้าไปขวาง

ใบไม้

จะไปไหน

ต้นกล้า

ไข่ดาว

ใบไม้

จะออกไปซื้อ?

ต้นกล้า

...

ใบไม้

จริงๆกูอิ่มเค้กที่ซื้อมาแล้วอ่ะ

ใบไม้

สองทุ่มแล้วด้วย

ใบไม้

ไม่ต้องไปซื้อหรอก

ใบไม้

กูเริ่มง่วงแล้ว

ต้นกล้า

ตามนั้น

พอผมห้ามคนหน้านิ่งเสร็จก็เดินไปหยิบของในลิ้นชักตรงผนัง

จากนั้นก็หย่อนตูดนั่งที่โซฟา

ฟึ่บ

ผมสะบัดกางเกงสแลชสีดำหาจุดขาดที่ขากางเกงที่เห็นเมื่อสองสามวันก่อน

ต้นกล้า

ไหนว่าง่วง

ใบไม้

อือ

ใบไม้

ว่าจะเย็บให้มึงมาหลายวันแล้วอ่ะ

ใบไม้

ถ้าไม่เย็บให้เสร็จกูฝันร้ายแน่

ต้นกล้า

เฮ้อ

ใบไม้

ว่าแต่ทำไมมึงไม่ชอบทำอาหาร

ต้นกล้า

รู้

ใบไม้

ไม่รู้ก็แปลกแล้ว แค่ทอดไข่ดาวทำหน้าเครียดเหมือนจะไปออกรบแบบนั้น

ต้นกล้า

เคยหั่นหอมแล้วน้ำตาใหลน่ะ

ใบไม้

หา!

ใบไม้

อย่าบอกนะว่าเหตุผลมีแค่นี้

ต้นกล้า

...

ใบไม้

ฮ่าๆๆ จริงๆเลย

ใบไม้

เพราะมึงเก่งไปทุกอย่างไง

ใบไม้

ทำตัวเป็นเพอร์เฟคชั่นนิสถึงไม่มีแฟน

ผมก็ไม่มีนี่หว่า...ช่างมัน

ฟึ่บ

หมับ

ใบไม้

อ้ะ

ใบไม้

เดี๋ยวก่อน

ใบไม้

มึง

ใบไม้

กูยัง

แกร๊ก

ฟุ่บ

ห้องนอนแบบโมเดิร์น ผนังครึ่งบนสีขาว ครึ่งล่างสีโอ๊ค เตียงสี่ฟุตกับหมอนสองใบคลุมผ้าตารางสีขาวเทาให้ความรู้สึกเป็นระเบียบ ข้างหัวเตียงมีโคมไฟรูปทรงหลายเหลี่ยมดูทันสมัยกับรูปภาพขนาดใหญ่เท่าๆกับหมอนวางอยู่ด้านหลัง

ผ้าม่านสีขาวที่ตอนนี้มองเห็นเป็นสีเทาเพราะแสงราตรีที่ส่องเข้ามาน้อยนิด

มือหนาของคนที่รู้ว่าใครขโมยเข็มกับด้ายในมือผมและกางเกงบนตักของเขาออกไปวางไว้ที่โต๊ะระหว่างโซฟากับทีวีตัวกลม จากนั้นก็ลากผมเดินดุ่มๆเข้ามาในห้อง

ถึงเขาจะไม่พูดอะไรและไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่...

เหวี่ยงกันลงเตียงแบบนี้มันจุกนะ!

หึ งอน

ใบไม้

...

ต้นกล้า

นอนๆ

ต้นกล้า

พรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่หรือ

อยากให้นอนนักใช่ไหม

สะบัดหน้าหนีนอนทับผ้าห่มหันหลังให้

ใบไม้

...

ต้นกล้า

...

แกร๊ก

พอได้ยินเสียงอีกคนเดินออกจากห้องไปเรียบร้อยผมก็เด้งตัวขึ้นมานั่งทำหน้ามุ่ยทันที

....

03.40 น.

ย่อง..ย่อง...ย่อง

แกร๊ก

ผมออกมาห้องรับแขกอีกครั้งหลังจากมั่นใจว่าเวลานี้จะไม่จ๊ะเอ๋กับเจ้าของห้องนอนห้องข้างๆแน่นอน

ใบไม้

เข็มกับด้ายอยู่ที่เดิม

ใบไม้

แต่กางเกงไปไหนแล้วล่ะ

แกร๊ก

ย่อง...ย่อง...ย่อง

ห้องนอนโทนสีเทาที่ไม่ค่อยมีของอะไรมากมาย ผ้าห่มและตู้เสื้อผ้าบิ้วอินสีเทา ต้นไม้กระถางหนึ่งตรงมุมห้อง และชั้นวางหนังสือ ดูแล้วห้องกว้างห้องนี้จะมีพื้นที่มากเกินความจำเป็นของเจ้าของห้อง

ผู้ชายที่นอนหนุนหมอนสีขาวอยู่บนเตียงนั้น เป็นดั่งราชสีห์ที่หมอบอยู่อย่างสงบนิ่ง

จนผมต้องทำทุกอย่างให้เงียบที่สุด

ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลย

กึก...กึก...กึก

โอ๊ย เจ้าตู้เสื้อผ้าจะทำเสียเรื่องไหมเนี่ย

ผมเลื่อนตู้ไปชำเลืองมองที่เตียงข้างหลังผมไป

เอาวะ เลื่อนทีเดียวเลย

กึกๆๆๆ

หมับ!

ใบไม้

อื้อ

ฟุ่บ

ใบไม้

!!!

ต้นกล้า

....

กอดแน่น

แน่นไป

โอ๊ย

ผมหันไปมองคนข้างๆที่เป่าลมหายใจรดซอกคอผมอย่างเอาเรื่อง

ยังหลับอยู่?

ต้นกล้า

...

ใบไม้

...

คนหลับบ้านไหน รวบคนอื่นขึ้นมากอดบนเตียงได้เนี่ย

ใบไม้

มึง

ผมลองเรียกเบาๆ

แต่ไร้การตอบสนอง

นี่เขาเห็นผมเป็นหมอนข้างหรือ?

หน็อยแน่

ดิ้นๆๆๆๆๆ

ต้นกล้า

....

กอดแน่น

โอ๊ย

ไม่ตื่นใช่ไหม

เอ่อ....นอนนี่เลยก็ได้ อยากกอดก็กอดไปเลย จะนอนแล้ว

เชอะ!

......

08.00

ต้นกล้า

ใบ

ต้นกล้า

ตื่นได้แล้ว

ต้นกล้า

แปดโมงแล้ว

ใบไม้

อื้อ...

เจ้านาฬิกาปลุกนี่น่ารำคาญจัง

กดวางสายตรงไหนเนี่ย

เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ได้กดรับสายไม่ใช่หรือ

ผมลืมตามองก็เห็นต้นในชุดนักศึกษากำลังอุ้มผมในท่าเจ้าสาวอยู่

ใบไม้

!!!

ใบไม้

ทำอะไรเนี่ย

ด้วยความที่เพิ่งตื่นและเห็นหน้าเพื่อนตัวเองในระยะประชิด ใบหน้าที่แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามากระทบสันกรามจนดูราวกับภาพวาด ทำให้ผมตะลึงค้าง

แต่สัมผัสที่โอบกอดก็เรียกสติผมทันควัน

ต้นกล้า

ปลุกไม่ตื่นเลยจะอุ้มไปกินข้าว

ใบไม้

แล้วทำไมไม่โทรมา

ต้นกล้า

....

เขาไม่ตอบอะไรแต่เบือนหน้าไปมองบนเตียงที่ผ้าปูยับยู่ยี่

เหมือนจะบอกว่าก็นอนเตียงเดียวกันแล้วจะโทรปลุกทำไม

ใบไม้

ถึงจะนอนเตียงเดียวกันก็เถอะ

ใบไม้

กูไม่ชิน

ใบไม้

ปกติมึงโทรปลุก วันนี้ก็ต้องโทรสิ

ใบไม้

ปล่อย

ผมเป็นคนชอบนอน และไม่ใช่นอนธรรมดา ถ้าได้นอนจะขี้เซามากๆ แต่เพื่อนผมอย่างไอ้ยีนมันชินแล้ว ต้นเองก็เหมือนกัน

ตอนนี้ทุกคนก็เลยร่วมด้วยช่วยกันปลุกไม่ให้ผมขยันนอนจนได้รางวัลกินเนสบุ๊ค

ต้นกล้า

ค่อยๆนะ

ต้นค่อยๆปล่อยผมลงพื้นเหมือนกลัวว่าผมจะเซล้มจนทรงตัวไม่อยู่

ใบไม้

....

ทำไมมันรู้สึกเขินแปลกๆ

.......

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ