แขกไม่ยอมกลับ

เขาไปส่งแขกถึงหน้าประตูหอแล้วกลับเข้ามาที่ห้องนายหญิงนั่งทำงานประจำและเป็นห้องนอนอีกด้วยพอเขาเข้ามาถึงเขาก็เห็นนายหญิงกระโดดหนีท่านเขยไปอยู่บนคานห้องแล้วทิ้งท่านเขยโวยวายอยู่ข้างล่าง

" ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะอาชิง " กวงเฉิง เขาโวยวายเพราะนางไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาในการผลิตลูกน้อยให้เขา

" อาจื่อพาเขาออกไปเร็วเข้าไม่งั้นข้าจะส่งเจ้าไปอยู่หอสิบสี่นะ " หลิวชิงชิง นางขู่อาจื่อเพราะหอสิบสี่เป็นหอที่โหดที่สุดมีการเหยียดหยามกันบางครั้งก็มีคนตายโดยไม่ต้องสนใจศพจากที่นั่นก็จะกลายเป็นอาหารของสวนท้อชวนชมของนางทันที

" ไม่เอาขอรับข้าไม่อยากไปอยู่ที่นั่นนะขอรับท่านเขยข้าต้องขออภัยด้วยด้วยนะขอรับ " อาจื่อ เขาขอโทษล่วงหน้าแล้วพุ่งตัวเข้าไปตีหลังคอของเขาจนสลบไปแล้วรีบพาออกไปข้างนอกทันที

" โฮ่ รอดพ้นเสียทีสงสัยห้องนี้ไม่ปลอดภัยอีกแล้วอาหยงจัดการให้ข้าที่ภายในสองเค่อเจ้าไปเจอข้าที่ห้องใหม่อย่าชักช้าเชียว " หลิวชิงชิง นางโบกมือของสำคัญของนางก็เก็บไปอยู่ในแหวนของนางแล้วนางก็เดินเข้าทางลับขึ้นถึงชั้นสูงสุดนางก็ออกมาจากทางลับแล้วเปิดช่องหลังคาแล้วเป็นบันไดนางก็ขึ้นไปชั้นบนก็เป็นห้องใต้หลังคา

" อาเมิ่งจัดการให้สะอาดห้องนี้ข้าจำได้ว่าห้องนี้ข้าสั่งให้ทำความสะอาดตลอดเวลาไม่ใช่รึทำไมถึงได้มีฝุ่นมากขนาดนี้ได้อย่างไร " หลิวชิงชิง ห้องนี้นางมาไม่ปล่อยนักแต่เป็นที่นางมาพักผ่อนมากที่สุดนางสั่งให้ทำความสะอาดทุกวันเลยห้องนี้มีคนในหอที่รู้ไม่กี่คนส่วนใหญ่จะเป็นคนทำความสะอาดห้องนี้แล้วห้องใต้หลังคามีทุกหอสั่งทำความสะอาดห้องหลังคาทุกหอสิ่งที่นางเห็นในตอนนี้คือมีฝุ่นเยอะขนาดนี่

" ขออภัยขอรับนายท่านพวกคนที่มาทำความสะอาดตายหมดแล้วขอรับพวกเขาตายตอนที่มีผู้บุกรุกเข้ามาขอรับพวกเขาเลยเสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ขอรับ ข้าน้อยกำลังหาตัวแทนทำความสะอาดใหม่ขอรับ " อาเมิ่ง เขาทำอะไรไม่เลยเพราะพวกชั่วนั้นทำให้เขาโดนตำหนิจากนายท่านที่รักของเขาอย่าให้เจอนะจะฆ่าล้างโคตรเลย

" จัดการให้เสร็จก่อนหนึ่งเค่อข้าจะไปรออยู่บนหลังคาเสร็จเมื่อไหร่มาเรียกข้าได้ " หลิวชิงชิง นางหายตัวไปนั่งอยู่บนหลังคาพร้อมเหล้าที่นางหมักเองกับมือนางนั่งดูบรรยากาศข้างนอกดื่มสุราไปด้วยท่าทางสบายอารมณ์ของนางดูสง่างามชุดสีดำรัตติกาลผิวไหวไปกับสายลม

" ทำไมเจ้าถึงมาดื่มคนเดียวเช่นนี้ได้อย่างไรเล่าสามีของเจ้าไม่มาดูแลเจ้าเช่นนี้มาอยู่กับข้าดีกว่ากะมั่ง " เว่ยหลง เขาทำที่ว่ากลับไปแล้วที่จริงเขายังไม่กลับไปเขากำลังหาวิธีเข้ามาหานางใครจะไปคิดว่านางนั่งดื่มสุราชมวิวอยู่บนหลังคาเช่นนี้ถึงเขาจะรู้จากปากของคนในหอว่านางแต่งงานนานแล้วแต่ใครจะสนในเมื่อเขาและนางก็การเป็นสามีภรรยาก่อนไอ้องค์ชายนั้นซะอีกตอนนั้นนางยังบริสุทย์ยังไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนแค่นั้นเขาก็ชื่นใจมาหน่อยคนแต่งในนามก็คือองค์ชายนั่นต่างหากเมียข้าใครอย่าแตะ

" มันก็เรื่องของข้าประมุขเว่ยข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของข้าไม่ใช่หรืออ่อข้าให้คนของข้าไปส่งท่านที่หน้าหอไม่ใช่รึกลับมาทำไมมีอะไรให้ข้ารับใช้อีกรึ " หลิวชิงชิง แม้สุราเข้าปากแล้วนางเริ่มเมาเล็กน้อยแล้วแต่ก็ยังมีสติรับรู้ได้ดีเยี่ยมเหมือนเดิม

" มีแน่นอนแค่เจ้ายอมรับข้าในฐานะท่านเขยของที่นี่ก็เท่านั้นและก็เรามาผลิตลูกหลานกัน " เว่ยหลง เขาเข้ามาประชิดตัวนางและกระชิบข้างหูนาง

" หึทำไมถึงมีแต่คนชอบอยากเป็นท่านเขยของหอข้านักมันใช่เรื่องสนุกแล้วรึเท่าที่ข้าจดจำได้ว่ามีคนแอบอ้างชื่อมาหลายครั้งแล้วครั้งเล่าจนข้าโยนพวกมันเป็นอาหารของต้นไม้ในสวนของข้าไปหลายต่อหลายคนแล้ว " หลิวชิงชิง นางเอ่ยขึ้นมาแต่ไม่หันกลับไปมองหน้าเขาเพราะว่ามันจะเข้าแผนการของคนแซ่เว่ยผู้นี้นางก็จะกลายเป็นผู้เสียเปรียบกันพอดีคนแซ่เว่ยหน้าตาหล่อเหลาคมคายพูดจาสองแง่สองง่ามแต่ก็มีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของเขานางฟังคำพูดของเขาแล้วนางรับรู้ได้ว่าคืนนี้เขาชวนนางมีอะไรกันแน่นอนนางไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้

" ข้าก็อยากจะบอกว่าข้าคือท่านเขยใหญ่ของที่นี่ไงเล่าข้าได้เสียกับเจ้าก่อนไอ้องค์ชายนั้นอีกจริงหรือไม่ภรรยาคนดี " เว่ยหลง เขารั้งตัวนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดายเพราะนางกำลังจะเมาเต็มที่แล้ว

" เจ้าคงเห็นด้านโหดร้ายของข้าไปแล้วหน้าจะรู้ว่าข้าสามารถจัดการเจ้าได้ภายในพริบตาเดียว " หลิวชิงชิง นางออกอาการไม่พึงปรารถนาของตัวเขาทำเช่นนี้กับนางอีกครั้งหนึ่งรู้สึกตัวเองว่าโดนวางยาปลุกอารมณ์อีกครั้งหนึ่งแล้วอารมณ์ของนางตอนนี้มีความอยากมากจนเกินไปอารมณ์ของนางเริ่มแปรปรวนไปมาแล้วพร้อมทั้งจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา

" ขอโทษด้วยนะคนดีข้าอยากมานานแล้วนะข้าติดตามเจ้ามานานแล้วแต่เจ้าไม่เคยสนใจข้าเจ้าไม่เคยเรียกข้าเข้าไปหาถึงที่นอนเลยสักครั้ง " เว่ยหลง เขาตัดพ้อนางเขาอยู่ข้างกายนางมาโดยตลอดนางเรียกเขาว่าอาหลงเขาได้แต่เฝ้ามองนางอยู่ตลอดเวลาและทุกคืนวันเขาก็เป็นคนที่นอนกับนางให้ความอบอุ่นกับนางเองในบางครั้งเขาก็เป็นคนวางยาสลบกับนางเพื่อมีอะไรกันนางแต่คราวนี้นานแล้วนะที่เขาไม่ได้แตะต้องตัวนางเลยความต้องการของเขามันพุ่งขึ้นมากเขาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากร่างบางเข้าเต็มปอด

" หรือว่าเจ้าคืออาหลงข้าเริ่มสงสัยเจ้ามานานแล้วที่แท้เจ้ากับอาหลงคือคนๆเดียวกันเจ้าหรอกข้าอย่างนั้นรึ " หลิวชิงชิง นางโกรธมากจนขึ้นสมองของนางแล้ว

" ขอโทษนะแต่เจ้าต้องระบายความต้องการของเจ้าก่อนข้าจัดการให้เจ้าเอง " เว่ยหลง อุ้มร่างปวกเปียกของนางขึ้นมาแล้วเขาก็พาเข้าไปในห้องใต้หลังคาที่ทำความสะอาดเสร็จแล้ว

" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก นี้เจ้ากล้าหลอกข้าเชียวรึดีนะที่ข้าไม่ได้ไว้ใจเจ้ามาก " หลิวชิงชิง นางกำลังจะต่อว่าเขาแต่คำพูดของเขาหายไปกับการจูบของอาหลงที่นางเกือบจะไว้ใจเขาแล้วอาหลงที่นางรู้จักกับตอนนี้มันช่างแตกต่างกันเสียจริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***