ต้อนรับขับสู่

นางกลับมาถึงหอบัวแดงซึ่งอยู่ล่ะหว่างแปดแคว้นนางไม่เข้าทางประตูอีกต่อไปเพราะนางกลับมายังไม่ทันได้เยียบเข้าไปข้างในก็มีสามีกวงเฉินมารอรับอยู่หน้าหอแล้วนางจึงเข้าทางหน้าต่างแทนตอนนี้นางเหมือนโจนเข้าไปทุกทีแล้ว

" นายท่านทำไมนายท่านถึงไม่เข้าทางหน้าประตูหอหล่ะขอรับ " อาจื่อ ถามออกมาด้วยความสงสัย

" ขืนข้าเข้าทางด้านหน้าคืนนี้คงไม่รับแขกกันพอดีแถมยังเป็นแขกสำคัญเสียด้วยอ่อจัดเพิ่มขึ้นอีกสามที่นะประมุขปราสาททั้งสามจถมาด้วยข้านัดพวกเขาไว้ที่สวนท้อเชิญชม " หลิวชิงชิง ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

" ขอรับข้าน้อยจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ขอรับ " อาจื่อ ต้องโทษพวกท่านก็แล้วกันสวนนั้นมันเป็นสวนที่หน้าขนลุกที่สุดแล้วสถานที่โหดที่สุดถึงสวนจะสวยแต่สอนความหน้ากลัวเอาไว้ด้วยพวกท่านมาผิดเวลาเองนะนายท่านไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมาก็ไม่รู้ทุกภาระกิจในตอนนี้นายหญิงรับไว้คนเดียวหมดแล้วแถมยังลงมีสังหารด้วยตัวเองอีกต่างหากไม่รู้จะสงบเมื่อไหร่

" คนดีเดี๋ยวนี้หัดเป็นโจรแล้วรึประตูมีแต่เจ้าชอบเข้าทางหน้าต่างเช่นนี้ " กงเฉิง เขาเข้ามาได้ยินสิ่งที่นางพูดพอดีกับลูกสมุนของนางว่าคืนนี้นางจะรับแขกแสนพิเศษถึงสามใหญ่ๆเชียวมีปราสาทเดี่ยวที่ประมุขเป็นสตรีแต่อีกสองปราสาทเขานี้ยอมรับไม่ได้ที่จถให้นางไป

" อะไรกันข้าจะเข้าออกทางใดมันก็เรื่องของข้าจริงรึไม่ท่าน ท่านก็นิยมเข้าทางหน้าต่างห้องข้าไม่ใช่รึไงอย่าคิดนะว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านแอบเข้ามาในห้องข้าทุกครั้งที่ผ่านมาแต่หน้าเสียดายข้าต้องไปรับแขกก่อนขอตัว " หลิวชิงชิง พูดยี่ยวนกวนประสาทไปแล้วตัดจบเผ่นแนบทันทีนางกระโดดออกทางหน้าต่างเหมือนตอนเข้ามาไม่ผิด

" ไวจริงเชียวหนีรอดไปได้อีกแล้วหึไม่เป็นไรคืนนี้ข้ารอได้ข้าจะรอเจ้ากลับมาคราวนี้ไม่รอดแน่นอน " กวงเฉิง เขากะจะรวบรัดนางอีกครั้งหนึ่งเพราะว่าเขาอยากจะทำลูกท้อกับนางสักสองสามลูกถึงแม้นางไปที่ไหนแคว้นนั้นก็จะกลายเป็นแคว้นที่ยากจนที่สุดเพราะพวกเขาทำตัวเองทั้งนั้นอยากฆ่ากันเองนางเลยจัดให้แล้วนางก็กอบโกยผลประโยชน์ให้มากที่สุดให้กับตัวเองเขาตามสืบอยู่นานเวลานางหายไปนานจนรู้ว่านางเป็นเจ้าขอหอต่างๆในตลาดมืดแถมยังฝังรากลึกมากจนไม่สามารถถอดถอนออกไปได้ผู้คนจะจ่างนางทำงานแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับค่าตอบแทนแต่บางครั้งนางก็ไปเอาจากคลังบ้านนั้นด้วยตัวเองจนเกลียงคลังเลย

" นายของเจ้าอยู่ที่ไหน " แม่ทัพหลี่ เขาถามถึงเจ้าของหอและสวนแห่งนี้มันงดงามมากจนไม่อยากจะกลับออกไป

" หืม พวกท่านนี้ใจร้อนจริงๆเลยนะข้าแค่ไปเอาสุราชั้นดีของข้ามาให้พวกท่านรองชิมไม่ต้องกลัวไม่มีพิษใส่ลงไปแน่นอนว่าแต่พวกท่านมาหาข้าถึงที่เช่นนี้มีธุระอะไรกับข้าหรือเจ้าค่ะ " หลิวชิงชิง เปิดตัวด้วยการเหาะข้ามต้นไม้มาถึงลานของงานทั้งที่ใบหน้าของนางสวมหน้ากากเหล็กปกปิดใบหน้าเอาไว้

" ข้าแค่ต้องการเจรจากับเจ้าว่าให้คืนสมบัติของราชวงศ์ทั้งแปดแคว้นคืนมา " แม่ทัพจง เขาดั่น

ดนมาถึงที่นี่เพื่อมาทวงของคืนก็เท่านั้นเอง

" อืมแล้วมีอะไรมาแลกหล่ะถ้าไม่มีอะไรที่หน้าสนใจข้าก็ไม่คืน " หลิวชิงชิง นางตอบพร้อมให้โอกาสในการยื่นข้อเสนอมาให้นางสิ่งที่นางสนใจในตอนนี้ก็คือไข่มุขหิมะของหายากที่สุดของล้ำค่าร้อยปีถึงจะมีหนึ่งเม็ดออกมา

" ข้าจะยกเมืองครึ่งหนึ่งของแคว้นจงให้เจ้าปกครองราชาของข้ายอมยกเมืองครึ่งนึงให้เจ้าครองเชียวนะ ขนาดนี้เจ้าสนใจหรือไม่ " แม่ทัพจง นางเอาไปแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตีคืนไม่ได้

" ไม่หน้าสนใจนักข้าไม่ชอบการอยู่ในเมืองหลวงสักเท่าไหร่มันไม่สะดวกในการทำภาระกิจของข้า " หลิวชิงชิง เหอะแต่เมืองป่าวๆปี้แค่ไม่กี่เมืองข้ามีเงินมากมายสามารถซื้อทั้งแปดแคว้นก็ยังไหวข้าจะเอาไปทำไมแค่เมืองเล็กๆไม่กี่เมือง

" นี้เจ้า!!! " แม่ทัพจง เขาถึงกับพูดไม่ออกเลย

" อ่ะๆอย่างทำอะไรวู่วามเชียวนะเจ้าอย่าลืมว่าเจ้ากำลังอยู่ในถิ่นของใคร " หลิวชิงชิง นางชี้นิ้วเล็กน้อยเถาวัลย์ก็เลี้อยไปมา

" ขออภัยด้วยเขาอารมณ์ร้อนไปหน่อย " เขาห้ามแม่ทัพแคว้นจงได้ทันเวลา

" หืมประมุขปราสาทเว่ยมาแล้วรึข้ากำลังรอท่านอยู่พอดิบพอดีเลย เว่ยจิง " หลิงชิงชิง ยิ้มออกมาอย่างยั่วยวน

" เจ้ารอข้าทำไมในเมื่อเจ้าก็สามารถไปหาข้าถึงที่ก็ยังได้ " เว่ยจิง ภรรยาเจ้าเล่นละครทำไมข้าไม่ชอบเล่นละครนะ

" ขออภัยข้าไม่อยากไปเยี่ยมเยียนท่านที่ปราสาทของท่านเพราะข้าขี้เกียดไป " หลิวชิงชิง เพราะข้าโดนเจ้าบ้าที่ไหนก็ไม่รู้วางยาเสียสาวแล้วยังโดนไอ้บ้านี่เข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้านางกำลังขับพิษออกจากร่างอยู่ไอ้นี่มันโดนยาชนิดเดียวกันเข้ามาในห้องของนางที่นี่หล่ะเอ้ยนางเลยเสียความบริสุทธิ์ของนางทันทีดีนะที่นางเอายาห้ามครรภ์ไปด้วยเลยไม่ท้องนางรีบหนีเขามาถึงหอก็มาระบายอารมณ์กับลูกน้องทั้งยี่สิบหอในมาเป็นคู่ซ้อมมือกับนางเพื่อเป็นการทดสอบไปด้วยในตัว

" เจ้านี่มันร้ายนักนะกล้าทิ้งข้ามาข้าเสียความบริสุทธิ์ให้เจ้าแล้วเจ้ายังไม่รับผิดชอบอีก " เขาผู้มาที่หลังจากเจ้าของปราสาทเว่ยผู้นั่นเพียงเซียววิ

" อ้าวข้าน้อยหาได้รู้จักท่านไม่แต่ข้าเคยได้ยินว่าท่านคือเจ้าของปราสาทหลงประมุขหลงเทียนข้าจำได้ว่าข้าไม่ได้เชิญพวกท่านทั้งสองไม่ใช่รึ " หลิวชิงชิง ยกขโยกมากันขนาดนี้เลยนะไอ้นี่มันเป็นความผิดพลาดของนางเองนางกะจะวางยาพิษให้เขาตายด้วยกำยานสูตรพิเศษของนางที่ไอ้ลูกน้องซื่อบื่อมันหยิบมาจากห้องเก็บยาผิดนางกะจะเข้าไปเอากำยานนั้นนางเอาผ้าปิดจมูกอย่างดีปิดไว้แล้วกำลังจะหยิบมันออกมาไอ้บ้านี่มันกะชากนางเข้าไปปลุกปล้ำจนได้เสียอีกจนได้

" ขอโทษด้วยที่ข้ามาช้าไปหน่อยแต่ข้าก็มา " นางเดินเข้ามาใกล้เจ้าของสถานที่แห่งนี้แล้วเอนร่างบางๆของนางเพื่อให้เจ้าของสถานที่จดจำนางเอาไว้ว่าเคยมีอะไรต่อกันมานานแล้วจนนางคิดถึงแต่เขาไม่เคยมาหานางเลยนางเลยต้องมาหาเขาด้วยตัวเองทุกครั้งละทุกครั้งนางจะต้องเป็นวางยาปลุกกำหนัดเองแต่ใครจะไปคลาดคิดว่าแทนที่จะเป็นนางที่อยู่ใต้ร่างกับเป็นไอ้บุรุษหน้าเหม็นสองตัวนี้แทนเพราะนางวางผิดที่ผิดเวลาเอง

" แล้วข้าก็จำได้อีกด้วยว่าข้าไม่ได้เชิญเจ้ามาด้วยไม่ใช่รึ " หลิวชิงชิง นางให้ลูกน้องของนางไปตามสืบอยู่นานว่าใครเป็นคนวางยานางใครจะไปคาดคิดว่าตัวการคืนเจ้าของปราสาทเฟยกันเล่านางผู้นี้นามว่าเฟยชิงชิง ชิงเดียวกันกับนางชื่อเดียวกันแต่คนละแซ่ก็เท่านั้นเอง

" ข้าเป็นคนเชิญพวกเขามาเองแถมที่ก็ยังเหลืออยู่ให้พวกเขานั่งไม่ใช่รึ " แม่ทัพเยี่ย เขาสืบได้ว่าเจ้าของปราสาททั้งสามเคยมีความหลังกับเจ้าของหอยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินนี้ยั้งรากฐานฝังลึกอยู่ในยุทธภพไม่มีใครสามารถถอนรากถอนโคนได้เลยยิ่งใหญ่เหนือจักพรรดิก็นางผู้นี้แล้วมีตัวช่วยในการเจรจาต่อรองกับนางสูค่อยกันหน่อย

" รึเจ้าเล่ห์ไม่หน่อยเลยนะคิดว่าข้าจะยอมให้แต่พวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้วสิ่งที่ข้าสนใจในแคว้นแดนของเจ้าก็คือหยกมังกรทมิฬพระกาฬเท่านั้นข้าเคยบุกไปรองหาดูในวังแล้วไม่เจอบอกข้ามาดีกว่ามันอยู่ที่ใด " หลิวชิงชิง นางพุ่งตัวไปอยู่ตรงหน้าแม่ทัพเยี่ยแบบใกล้ชิดกับใบหน้าของเขา

แต่โดนกระชากกลับมาโดยแซ่ในมือของคนแซ่เว่ยมาซบอกของเขา นางพยายามดิ้นจนแซ่ขาดแต่ยังติดอยู่ในกรงเหล็กของเขานั้นก็คือแขนของเขานั้นเอง

" ปล่อยข้านะคนแซ่เว่ยข้ายังไม่ได้จัดการเรื่องของเจ้าปล่อยข้านะข้ากับเจ้ายังมีบัญชีที่ยังไม่ได้สสลางกับเจ้าอย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปได้ง่ายๆแต่ตอนนี้ข้าเมื่องที่ต้องจัดการอยู่ปล่อยข้านะ " หลิวชิงชิง นางดิ้นไปมาเพราะนางไม่มีความสามารถในการที่จะหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้เพราะไม่ว่านางจะเตะจะต่อยเขาก็ไม่สะท้านสะเทือนเลยสักนิดนางเริ่มหมั่นไส้ใบหน้าอันงดงามเยี่ยงสตรีของเขาเต็มที่แล้ว

" คุยตรงนี้ก็ได้อย่าเอาหน้าไปใกล้มันข้าไม่ชอบใจ " เว่ยจิง วันนี้เขาไหน้ำส้มแตกแล้วไม่ว่าคนผู้นี้จะเจรจากับนางอย่างไรเขาก็ไม่ช่วยอีกแล้ว

" ไม่ได้ของประจำราชวงศ์แคว้นเยี่ยนจะตกลงไปอยู่ในมือผู้อื่นไม่ได้เด็ดขาดเลย " แม่ทัพเยี่ย เขาตอบออกมาอย่างโกรธมาก

" อ่อเจ้าคิดรึว่าข้าอ่อนให้เจ้า ต่อให้เจ้าเอาข้าวมาประทุมข้า ข้าก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น " หลิวชิงชิง นางไม่ยอมปล่อยมือจากสิ่งที่นั้นเด็ดขาด

" เจ้ากล้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ สมบัติของราชวงศ์ดั่งเดิมเจ้ายังกล้าที่จะเอาไป " แม่ทัพเยี่ย เขาเกือบขาดสติแล้วท้าสู้กับนางอยู่แล้วนางเป็นแค่สตรีจะสู้บุรุษทั้งแท่งอย่างเขาได้อย่างไรกัน

" กล้าทำไมข้าจะไม่กล้าข้าทำงานของพวกเจ้าก็ต้องมีค่าตอบแทนจริงหรือไม่ข้าไม่ทำอะไรให้พวกท่านฟรีๆหรอกนะค่าตอบแทนที่จะต้องสมน้ำสมเนื้อกับงานที่พวกท่านให้ข้าทำด้วยในเมื่อท่านให้ข้ากำจัดกบฏพวกนั้นข้าก็ทำให้อย่างเรียบเนียนไล้ช่องโว่อยากให้ข้าหาของสำคัญให้ข้าก็ทำรอบสังหารพวกท่านมอบให้ข้าทำข้าก็ทำแต่พวกท่านไม่เคยจะให้ค่าตอบแทนที่สมควรที่ข้าจะได้พวกท่านคิดว่าข้าโง่หรือไงข้าก็แค่เก็บค่าตอบแทนจากเบี้ยหวัดของพวกท่านและคลังราชวงค์ก็เท่านั้นเองมันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือในเมื่อพวกท่านอยากได้สมบัติคืนพวกท่านก็ต้องเอาอะไรที่ทัดเทียมหรือมากกว่ามาแลกเท่านั้นพวกท่านจะดูถูกข้าไปหรือไม่ " หลิวชิงชิง เอาจริงขึ้นมาแล้วนางของขึ้นของจริงนางกลางม่านอาคมเรียกพวกเล็กในสวนของนางต้นไม้พวกนี้เป็นต้นไม้กินคนมันจะจำได้อย่างเดียวก็คือเจ้าของมันเท่านั้นนางเป็นคนคิดค้นต้นไม้พวกนี้เองภายนอกดูสวยงามแต่ภายในแฝงด้วยอัตรายหลากหลายประการพวกเขาไม่สามารถนี้รอดไปได้แน่นอน

ต้นไม้เริ่มขยับตัวไปมาบางต้นก็เป็นมือแล้วเอารากเป็นเท้าพร้อมกับจะกินพวกเขาแล้วพวกมันไม่ได้กินแบบนี้มานานแล้วส่วนใหญ่จะเป็นซากศพมาให้พวกมันกินของเป็นไม่ได้กินนานแล้ว

" เจ้าสั่งหยุดพวกมันก่อนเถอะนะใจเย็นๆก่อนเดี๋ยวจะส่งผลต่อการตั้งครรภ์ลูกของพวกเราได้นะ " หลงเทียน รีบห้ามเพราะเขารู้ว่าต้นไม้พวกนี้กินได้ไม่เลือกแถมยังเป็นลูกรักของนางอีกด้วยนางจะให้เกิดเหตุนองเลือดต่อหน้าเขาไม่ได้เพราะขืนนางวู่วามจะเกิดศึกใหญ่รบเสียเลือดเนื้อไปมากแน่

" มันเรื่องของข้าไม่ใช่เรื่องของเจ้าตกลงมาจะเอาอย่างไรกับข้าตอบดีๆนะไม่งั้นข้าจะให้เจ้าประเดิมด้วยคนแรกเป็นอาหารของลูกรักของข้าที่กำลังหิวอยู่พอดีด้วย " หลิวชิงชิง นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาถ้านางกำมือเมื่อไหร่ต้นไม้พวกนี้จะฉีกกระชากร่างกายของแม่ทัพเยี่ยผู้นี้มันที่เขาก็จะกลายเป็นอาหารจานออเดิร์ฟของต้นไม้นางทันทีโดยไม่ต้องสงสัยเลย

" หึฮึ่ย ก็ได้ข้าไม่เอาเงินพระคลังคืนก็ได้เพื่อแรกกับหยกประจำราชวงค์ " แม่ทัพเยี่ย ได้แต่ยอมให้เท่านั้นเพราะเขากลัวว่าต้นจะโดนต้นไม้ที่น้ำลายยืดย้อยลงมาแล้ว

" คำตอบที่ดีในเมื่อท่านแน่ใจแล้วว่านี่คือคำตอบของท่าน โอ๊ะขอโทษข้าเอามือลงแต่มือของข้าเพ้อกำมือแล้วต้องขอโทษท่านจริงด้วย " หลิวชิงชิง นางทำเป็นแกล้งเอามือลงแล้วเพ้อกำมือหลังจากนั้นไม่นานร่างของแม่ทัพเยี่ยก็กลายเป็นอาหารของต้นไม้พวกนี้ทันที

" มีใครอยากจะต่อรองข้อเสนอแนะดีๆกว่านี้หรือไม่ " หลิวชิงชิง นางเริ่มหมดความอดทนเต็มที่แล้วเป็นอะไรที่หน้าเบื่อมากพวกเขายังไม่เลิกเล่นละครให้นางดูอีกหล่ะก็นางจะให้พวกเขากลายเป็นจานหลักและของหวานพวกต้นไม้พวกนี้ซะ

" เอ่อองค์ฮ่องเต้ทรงขอมอบไข่มุกเพลิงพระกาฬให้ท่านของประจำราชวงศ์เป็นการแลกเสบียงทั้งหมดขอรับ " แม่ทัพแคว้นโจว ยื่นกล่องที่ใส่ไข่มุกสีแดงสีให้นางรับไป

" ไข่มุกชนิดนี้ข้ามีไม่มากข้าให้เสบียงคืนครึ่งหนึ่งเท่ากับของที่ข้าได้มา " หลิวชิงชิง นางเอาของคืนให้ตามคำพูดของนางแต่ๆเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นเอง

" ขอบคุณขอรับที่ท่านคืนของ " แม่ทัพโจวน้ำตาแทบไหลออกมามันแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นเองได้แต่จนใจจริง

" ไม่เป็นข้าได้เป็นอะไรไม่ได้เดือดร้อนอยู่แล้ว " หลิวชิงชิง มันก็แค่เศษเงินของข้าเท่านั้นเองแค่นี้จะสักเท่าไหร่กันเชียว

แม่ทัพท่านอื่นๆก็ยื่นข้อเสนอแนะของตัวเองเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากต้นไม้มรณะพวกนี้ที่จ้องพวกเขาไม่วางตาเลยบางคนรอดไปได้แต่บางคนก็ตายอย่างหน้าสดสยองขวัญจากต้นไม้ของนางส่วนใหญ่จะตายซะมากกว่าตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่เจ้าของปราสาททั้งสามคนที่ยังคงปักหลักชุมนุมอยู่ตรงหน้านางอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะจากไป

" พวกท่านต้องการอะไรจากข้าว่ามาคำต้องการของท่านมีได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่ฟรีในตอนนี้เพราะข้าอารมณ์ดีขึ้นมากแล้วมีอะไรรีบพูดมา " หลิวชิงชิง นางพูดออกมาทันทีหลุดจากอ้อมกอดของคนแซ่เว่ยได้สำเร็จเพราะภาพสยดสยองตรงหน้าทำให้นางหลุดออกจากพันธนาการได้สำเร็จ

" แต่งงานกับข้า!!!! " พวกเขาตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายกันเลย

" เรื่องอะไรไร้สาระสิ้นดี " หลิวชิงชิง ตอบปัดทันทีโดยไม่ต้องคิดมากเลยสักนิดเลย

" ไม่ได้!! " พวกเขายังคงพร้อมเพรียงกันเช่นเคย

" ส่งแขก " หลิวชิงชิง นางไล่พวกเขาแอบไม่คิดอีกเช่นกัน

" ขอรับนายท่านเชิญพวกท่านทางนี้ขอรับตามข้ามาขอรับป่าท้อแห่งนี้เป็นเขาวงกตขอรับนายท่านกลัวว่าพวกท่านจะหลงทางกันเลยให้ข้าน้อยนำทางขอรับ " อาจื่อ เขาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้แล้วรู้สึกหวาดเสียวแทนพวกเขาทั้งสามเลยเขาสาบานตนต่อหน้าฟ้าดินจะไม่มีทางเข้าไปยังจุดที่เขาต้องกลายเป็นปู๋ยของต้นไม้พวกนั้นเด็ดขาด

" เอาไว้ข้าจะส่งสิ่งของมาให้นายของเจ้าถือว่าข้าได้แต่งงานกับนายของเจ้าอย่างเป็นทางการแล้วแต่แค่ไม่มีพิธีการก็เท่านั้นเองต่อจากนี้ไปข้าก็คือท่านเขยของหอพวกเจ้าเช่นกัน " พวกเขาก็พูดพร้อมเพรียงกันอีกครั้งหนึ่งจนหันมามองหน้ากันอย่างเชือดเฉือนกันแล้ว

" เห็นที่ท่านเขยใหญ่คงจะเดือดร้อนเป็นแน่ " อาจื่อ ได้แต่พึมพำกับตัวเองไปมาเขาได้ยินเสียงของนายตนเข้ามาถึงโซนประสาทของเขาว่าส่งแขกให้ไวแล้วรีบขึ้นมาจัดการเอาตัวท่านเขยใหญ่ออกจากห้องนอนส่วนตัวของนายท่านอย่างเร่งด่วนเลยเขาเริ่มรู้สึกอิฉาอาหมิงทุกทีแล้วนะอาหมิงแทบไม่ต้องทำการทำงานอะไรเลยนอกจากคุ้มกันนายท่านอย่างเดียวที่เหลือเขาผู้นี้เป็นคนจัดการทั้งหมดสิ้น

" อาจื่อเร็วเข้าอย่าชักช้า ขอรับนายท่าน " เขาได้แต่รับคำส่งแขกอย่างว่องไวเมื่อได้ยินเสียเรียกซ้ำจากนายท่านทันที

" อาจื่อหนออาจื่อชีวิตของเจ้าลำบากเสียจริง " เขาบ่นไปเรื่อยอีกตามเคย

จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***