บทที่ 4 รัตติกาลสีเลือด

อะไรหน่ะ"

"วัน!"

"เราว่าไปเถอะอยู่นี้ไม่น่าปลอดภัย"

"อืม"

"พวกเเกต้องช่วยฉันหมคนที่เป็นฆาตกรที่ฆ่าฉัน"

"เเล้วใครล่ะ"

"พวกเธอต้องช่วยฉัน"

"อืม ฉันจะช่วยเธอเอง"

ในคืนนั้น

"คืนนี้เป็นวันพระจันทร์ซิด้วยซิ" เมย์มองบนพระจันทร์

"ใช่"

"ในตระกูลเราก็ว่าไว้นิ ว่าในคืนพระจันทร์เเดงวิญญาณจะสามารถสื่อสารได้ เเละมนต์ดำจะมีอำนาจมากขึ้น"

"ใช่เมย์เเต่ว่ามันจะจริงไหมล่ะ"

"พี่ก็ลองคิดดูนะ ว่าทำไมวันถึงสื่อสารกับเราได้ อ่ะทั้งที่ปกติตอนพระอาทิตน์ใกล้ตกดินเห็นเเค่เงาอ่ะ"

"ก็ถูกนะ"

"พยายามอยู่ในห้องไว้"

"ทำไมล่ะ ดิว"

"บางทีมนตร์ดำมันก็อาจจะอยู่ใกล้ตัวก็ได้"

"อืม เพื่อความปลอดภัย"

"พระจันทร์เเดงกับเรื่องเเบบนี้งั้นหรอ" มิลค์มองไปที่พระจันทร์เเละสงสัย

"บางทีมันก็อาจจะมีคำตอบก็ได้นะ..จากการลอง"

"วีเธอจะทำหรอ"

"ไม่หรอกเเค่ล้อเล่นมันก็คือความเชื่ออ่ะเนอะ"

"อืมๆ"

ในคืนนั้น

"พี่ดาผมไปเดินเล่นซักเเปปนึงนะ"

"ชัช ระวังตัวด้วยละกันยิ่งเป็นวันพระจันทร์เเดงอยู่"

"ครับ"

จากนั้นชัชก็เดินเล่นไปยังสวน

"วิเดื่ยวฉันมานะ เพราะข้างนอกอากาศเย็นอยู่นะ

"ได้ซิๆ"

ระหว่างที่รินเดินออกมาอยู่ๆ รินก็ล้ม

"อ้า"

"คุณเป็นไรไหมครับ" ชัชได้ยันริน

"เปล่าค่ะๆ คุณ?"

"ผมชโยดม หรือชัชครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะฉันรินค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"

"คุณออกมาเดินเล่นหรอค่ะ"

"ใช่ครับ"

"เช่นกันค่ะ"

ทั้งสองคนนี้คุยกับอยู่นานก็ที่จะกลับห้องไปทั้งคู่

"กร เดื่ยวพรุ่งนี้เราต้องกลับบ้านล่ะ เธออยู่ต่อใช่ไหมล่ะ"

"ใช่ๆ งั้นค่อยเจอกันที่นู้นนะสา"

"โอเคๆ เเล้วเจอกันนะ"

...

"จะว่าไปในคืนพระจันทร์เเดงมันก็ยังสามารถทำให้คนเป็นบ้าหรือเกิดอารมณ์ได้นะ หากไปอาบเเสงจันทร์อ่ะ"

"ถ้างั้นความน่ากลัวคือเเบบนี้เเหละ"

"อืม"

ในตอนนั้นเอง

"เดื่ยวฉันขับรถไปซื้อของก่อนนะ นนท์,มิค"

"อืม โอเค"

"ฉันง่วงล่ะเดื่ยวไปอาบน้ำก่อนเเล้วกันนะ"

"อ่างอยู่ข้างนอกใช่ไหม"

"ใช่ๆ"

"โอเคๆ"

จากนั้นมิคก็เรื่มรู้สึกเเปลก

"ทำไมรู้สึกร้อนๆนะ โอ๊ย"

"เดื่ยวเข้าห้องไปพักก่อนเเล้วกัน"

จากนั้นมิคก็เข้าไปในห้อง

"เง่นไม่ไหวล่ะ

จากนั้นมิคกำลังจะถอดกางเกงเพื่อจะชตอ.

"ทำไรนะ"

"เออ"

อยู่ๆ นนท์ก็มีอารทณ์ขึ้นมา

"อืม ถ้างั้นเรามาเยกันไหมล่ะ"

"ห่ะ? อะไรนะ"

"เยกันไหมล่ะ"

"ก็ได้"

จากนั้นทั้งสองก็ได้เยกันในห้องนั้นจนหลับไป

"สองคนนั้นนี่จริงๆ เลยนะชั่งเถอะ"

เช้าวันต่อมา

"ก็ยังดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ"

"ก็เป็นเรื่องดีนั้นเเหละ"

"งั้นเอางี้ไหมล่ะทุกคนไปทำงานกันก่อนเเล้วค่อยกลับมากันอ่ะ"

"ได้ซิ"

"โอเค ถ้างั้นเดื่ยวอยู่นี้เเหละ"

จากนั้นต่างคนก็ต่างเเยกไปทำงานกัน

"มีเเขกมาใหม่หรอ"

"ใช่ค่ะ ที่จองไว้ใช่ไหมล่ะ"

"อืม โอเคถ้างั้นเดื่ยวเราไปข้างนอกก่อนเดื่ยวกลับมา"

"ค่ะ"

จากนั้นเมย์ก็ขับรถออกไปพร้อมอัญญาเเละณิชา

"ว่าเเต่พี่จะไปไหนล่ะ"

"จะไปดูงานอะ"

"ได้ซิ ที่ไหนหรอพี่"

"ห้างสรรพสินค้าอ่ะ"

"โอเค"

"เดื่ยวนะไม่ต้องไปล่ะหุ้นส่วนพี่ไปล่ะ"

"ถ้างั้นกลับใช่ไหมพี่"

"อืมอยากไปเที่ยวไหมล่ะเดื่ยวพี่พาไป"

"ได้ซิ"

"ณิไปไหนดีอ่ะ"

"เเล้วเเต่คุณเลยค่ะ"

"นึกออกล่ะ ไม่ไปนานเลย ฟารม์ประจำตระกูล เเต่ทุกวันนี้มีเเค่ผู้ดูเเลเเทบไม่ได้ไปเลย หลังจากไพรตายก็ไม่มีใครดูเเลเลย"

"น่าสนใจนะ"

"อืมไปกัน"

ในเวลาเดียวกันเอง

"อ้าวเมย์ไปไหนเเล้วล่ะ"

"คุณเมย์ออกไปข้างนอกค่ะ"

"โอเคๆ ถ้างั้นถ้าเมย์มาบอกด้วยล่ะกัน"

"งั้นพี่มายไปพักก่อนก็ได้นะ"

"อืม มินจะเดินเล่นก็ได้นะ"

"ค่ะ"

ณ ฟารม์

"ไม่น่ามานี้นาน มันดูคนเยอะมากนะ"

"น่าจะจริงเเหละ ว่าเเต่ผู้ดูเเลอยู่ไหนล่ะค่ะ"

"นั้นไง ไงทิต ไม่เจอกันนานเลยนะ"

"อ่ะ อ้าวพี่ไม่เจอกันนานเลยนี้ฟารม์ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ"

"ก็พอตัวนะ เสียดายว่าไพรไม่มาเห็นความเจริญนี้"

"พี่ว่าเขาคงรู้เองเเหละ"

"ครับ"

"ว่าเเต่ว่าเห็นทำงานที่นี้นานเเล้วอยากจาก ทำงานอย่างอื่นไหมล่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมผูกพันที่นี้เเล้วตั้งเเต่อยู่มานานรู้สึกไม่อยากไปจากที่นี้เเล้ว"

"อืมถ้างั้นก็โอเคนะ พี่ยกให้เธอเป็นเจ้าของไปเลยเเล้วกัน"

"ขอบคุณมากๆ นะครับ

"งั้นป่ะอัญเเวะกันข้าวมี่นี้ซะหน่อยเดื่ยวไปห้างของยัยกุ้งต่อ"

จากนั้นไม่นานมาก

"ทิตเเล้วเจอกันล่ะกัน ถ้ามีเวลาจะมาหานะ"

"ครับ"

จากนั้นเมย์ก็ไปยังห้างของตระกูลตัวเอง

"ไงยัยกุ้งไม่เจอกันนานเลยนะ เกือบลืมไปเลยว่ามีเธิในตระกูล"

"พี่เนี่ยนะจริงๆ เลยลืมได้ไงเเค่คนล่ะพ่อเองนะลืมซะละ

555 "เธอก็เนอะ ช่างเถอะเดื่ยวเรามาเดินเล่นซักหน่อยล่ะกัน"

"อืมๆ เราว่าที่นี้ดูมีความเเปลกเเต่ก็น่าสนใจนะ"

"อ่ะๆ ถ้าเรามีเวลาจะกลับมานะ"

"จ้า"

"ถ้างั้นเจอกันนะ บาย"

"บาย"

จากนั้นเมย์ก็กลับโรงเเรม

"เพลงน่าจะมาพรุ่งนี้นะพี่"

"อืมๆ ว่าเเต่กี่โมงเเล้วอ่ะ"

"ประมาณ 4 โมงล่ะ"

"มีจะมีเงานั้นอีกไหมล่ะ"

"หรือบางที..."

"เเต่เมื่อคืนเป็นพระจันทร์เลือดนิ"

"เเปลว่ามันต้องเกิดไรขึ้นเเน่ๆ"

"อ้าว ถ้างั้นต้องสำรวจเเล้วล่ะ"

ทั้งหมดได้ทยอยกันหาเเต่ไปสะดุดกันที่ห้องๆนึงที่อยู่ใต้ดิน

"นี้ห้องประชุมเก่าใช่ไหม สมัยเเม่อ่ะ"

"ใช่"

"เเต่ตู้หนังสือเเปลกๆนะ"

"เห้ยมันเป็นห้องลับนิ"

"เดื่ยวนะนี่มัน"

ติดตามบทที่ 5 ได้พรุ่งนี้น้า ขอบคุณที่อ่านจนจบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***