

พรายอัสดง

 

บทที่ 2 เงา

หลังจากนั้นเมทินีได้เดินทางไปยังตึกกุหลาบพร้อมกับเมธาชา

"คุณคือคุณเมทินีใช่ไหม" ฐิติภูมิกล่าว

"ใช่ค่ะ"

"ถ้างั้นผมขอติดต่องานกับคุณนะ"

เเต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

"ถ้าเจ้าของหายไปก็เเปลกดีนะ" นัทธมนมองไปวรรณ

"เขาคงไปเเค่ทำไรธุระอ่ะค่ะ"

"คงงั้นเเหละ"

"พี่เขาก็ไปคุยกับคนที่ลงทุนด้วยไง" อัญมองมา

"อืมๆ"

ณ ห้องพัก

"บางทีโรงเเรมนี้ก็เเปลกซะจริง"

"ทำไมล่ะ" อลิสามองมา

"ตั้งเเต่มันมีคดีฆาตกรรมทุกอย่างก็เเปลกขึ้นเยอะ"

"มันก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิงก็ได้บางทีที่พนักงานเขาตกก็เพราะเมาไง"

"เเต่ฉันไม่คิดเเบบนั้นอะซิเหมือนมันคือคดีฆาตกรรมมากกว่า"

"ชั่งเถอะอย่าไปสนใจเลย"

"อืม"

ในตอนเย็นวันนั้นเอง

"โรงเเรมนี้ใช่ไหมที่จองอ่ะ" ชัชมองรอบๆอย่างสงสัย

"ใช่ๆ" ดาได้พูดไป

"เเล้วเมื่อไหรพนักงานจะมากันซะทีนะ"

"คงจะอีกต้องรออ่ะ"

"อ้าวคุณดามาเเล่วหรอ"

"อ้าวเมย์ไม่เจอกันนานเลย"

"จองห้องไว้ใช่ไหมตามมาเลย...ห้องจะอยู่ตรงนั้นนะ"

"โอเคๆ"

"ถ้ามีปัญหาไรเรียกได้นะ"

"โอเคๆ"

"เเล้วถ้าหิวเรียกได้เสมอนะ"

"อืมๆ"

หลังจากนั้นเมย์ก็เดินกลับห้องทำงานไป เเต่ระหว่างทางเมย์กลับพบเงาบอกอย่างเดินอยู่ข้างหลังเธอ

"ใครนะ" เมย์มองด้วยสีหน้าอันสงสัยก่อนเงาจะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้

เมย์จึงรีบวิ่งเข้าโซนพนักงานก่อนรีบเข้าห้องเเละล็อคประตู

"เมย์เธอทำไรเนี่ย"

"เมื่อกี้หนูเห็นเป็นเงาอ่ะ ตามหนูมา"

"หืม? ใช่หรอ"

"ใช่ๆ เเต่ตอนนี้น่าจะไม่เจอเเล้วมั้ง"

"อืมๆ" มายมองเมย์เเละคิดในใจว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก

"เเปปนะพี่มีคนโทรมา"

"โอเค"

"ฮัลโหล"

"คิดไปคิดมาเดื่ยวำปหานะเมย์ จองห้องไว้หนึ่งห้องนะ"

"ได้ซิ รินเจอกัน"

"เออเเละอีกอย่างเดี่นวฉันพาเพื่อนไปด้วยนะ"

"อืม"

"เเล้วเจอกันนะ" รินก็วางสายไป

เช้าวันต่อมา

"จะว่าไป พี่ไม่ไปโรงพยาบาลเลยหรอ"

"เดื่ยวพี่ค่อยไป มีธนาเพื่อนพี่มี่เป็นหุ้นส่วนดูอยู่เเล้ว"

"โอเคพี่งั้นพี่รีบไปเถอะเดื่ยวดูโรงเเรมเอง"

"โอเคๆ"

คุณเมย์!

"มีอะไรหรอมิวค์"

"คือว่ามีคนถามหาคุณอ่ะค่ะ"

"โอเคเดื่ยวลงไปดู"

"คุณ?"

"พอดีว่าพี่ดาบอกว่าถ้ามีปัญหาให้หาคุณ" ริวมองมา

"ออ ใช่พนักงานพี่ดานี้เอง มีปัญหาหรอค่ะ"

"คือว่ามอเตอร์มันไหบอ่านมากเลยอ่ะครับ"

"เดื่ยวจะเรียกช่างไปดูนะคะ"

"โอเคครับ"

เมย์เดินกลับมาเพื่อจะเรียกช่างไปซ่อมอเตอร์

"ช่างไม่อยู่อีก ออใช่วันนี้วันหยุดนิตั้งโทรอีกเเล้วซินะ"

ในเวลาเดียวกันนั้นที่โรงพยาบาล

"สัญญา มีเคสไรที่เร่งด่วนหรือมีใครเรียกฉันบ้างไหม"

"ไม่มีนะ ตอนนี้"

"คุณมาย! ตอนนี้มีเเคสที่ต้องการคุณไปด่วนเลย"

"สัญญา ฟ้าเรียกฉันไปล่ะเดื่ยวค่อยคุยกันนะ"

"อ้าว โอเค"

หลังจากนั้นมมยได้เข้าไปในห้องผ่าตัด

"เเคสด่วนขนาดนั้นเลยหรอ"

"ใช่ค่ะ เขาคือนายสงกานต์ ถูกยิงมาค่ะ"

"อืม งั้นเตรียมผ่าตัดกระสุนออก"

หลังจากนั้น

"คนไข้พ้นขีดอันตรายล่ะ ว่าเเต่ธนาหายไปไหนเเล้ว"

"คุณธนาหรอค่ะ"

"ใช่"

"คุณธนาเขากลับไปนานเเล้วนะคะ"

"อิงค์ งั้นถ้าเขามาโทรเรียกนะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ค่ะ"

"งั้นเดี่ยวฉันกลับก่อนนะ"

จากนั้นมายได้ขับรถกลับไปยังโรงเเรม เเต่ระหว่างทางนั้นเอง

"มีรถชนงั้นหรอทำไมมันติดจังเลย"

"นั้นซิค่ะคุณมาย"

"นี เธอลองเป็น gogle map ดูว่ามันเเดงทั้ลเเทบเลบหรอ"

"เดื่ยวนะคะ มันติดทั้งเเทบอ่ะค่ะ เเต่มันชึ้นทางลัดอยู่"

"ลองใช้ทางลัดดู"

"ค่ะ"

จากนั้นมายก็ได้นั่งโดยใช้ทางลัดเเต่มันพามาในป่าช้า"

"Gogle map เพื้ยนอีกหรือไง ตลอดจริงๆ เลยนะ"

"นั้นซิค่ะ เดื่ยวนะนี่มันป่าช้านิ อ้าวเดื่ยวโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ"

"เอาล่ะ เดื่ยวลองเปิดโทรศัพท์ดู เดื่ยวนะก็ไม่มีสัญญาณเหมือนกันต้องลงไปหน่อยล่ะ"

"อย่าลงไป"

"ทำไมล่ะดิว"

"ฉันรู้สึกว่าเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในนี้อ่ะ"

"ไร้สาระน่า"

"เชื่อผมเถอะ"

"อ่ะๆ"

"เดื่ยวนะพี่นั้นเงาอะไรนะ"

"ไหน...จริงด้วย"

"มันเเปลกๆ เเล้วนะ"

"นีเธอขับรถออกไปด่วนเลย"

"เเต่มันเป็นทางตันนะคะ เเล้วก็ไม่รู้ทางออกด้วย"

"ออกไปก่อน"

"คะๆ"

หลังจากนันช่วงบ่ายเเก่ๆ

"รินน่าจะมาเเล้วล่ะ"

"คงงั้นอ่ะ"

"นั้นไงมาเเล้ว"

"ไม่เจอกันนานเลยนะเมย์"

"อืม เข้ามาก่อนเลย"

"ว่าเเต่ห้องอยู่ไหนอ่ะ"

"ตามมาซิ"

"โอเคๆ"

"นั้นไงถึงล่ะ"

"โอเคจ้า ขอบคุณที่มาส่ง"

"ไม่เป็นไรๆ" จากนั้นรินล็อคประตูเเละเมย์เดินออกไป

"วิ เเกจะนอนห้องไหนล่ะ"

"เเล้วเเต่เเกเลย"

"โอเคงั้นฉันน้องห้องนี้เเล้วเเกนอนห้องนู้นก็ได้"

"โอเค"

เมย์ได้เดินไปยังห้องทำงานตัวเอง

"ว่าเเต่วันหายไปไหนนะ นี่ก็เกือบหกเย็นโมงล่ะ"

"เมย์มีคนจะมาเจอน้องอ่ะ"

"ใครอีก"

"น้องลองลงไปดูก่อนซิ"

"อืมๆ"

"อ้าวไม่เจอกันนานเลยนะ มิน"

"ไงเมย์ เราไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ว่าเเต่มาได้ไงอ่ะ"

"ก็ไปโรงพยาบาลของพี่มายไงเเล้วเห็นพี่มายก็นึกถึงโรงเเรมเลย"

"ว่าเเต่บริษัทเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีนะ"

"อืมตระกูลพัฒนกุลในเเต่ล่ะธุรกิจน่าจะดีขึ้นล่ะ"

"ใช่ธุรกิจครอบครัวก็ดีขึ้นเยอะเลยเเต่เสียดายพ่อเเม่เนอะที่ไม่มาเห็นความเจริญของตระกูลเขาอ่ะ"

"อืมน่าเสียดายที่พวกเขาเสียไปซะก่อนเหลือเเต่เรา 5 คนเนี่ยเเหละ"

"เเต่โมเเละยัยตาก็หายไปเลย"

"โม นี่น่าจะอยู่สนามบินเรานะ ส่วนตาไปทำธุรกิจร้านอาหารครอบครัวเรา"

"เพราะพินัยกรรมนั้นจริงๆ เราจึงต้องไปทำธุรกิจต่างๆ ทั้งพี่มายต้องไปทำโรงพยาบาลของตระกูลเราที่ตาเปิด เมย์ที่ต้องมาทำโรงเเรมต่อจากเเม่ เราที่ต้องไปทำบริษัทต่อจากพ่อ โมที่ไปทำธุรกิจสนามบินจากปู่ เเละก็ตาอีกที่ไปธุรกิจร้านอาหารของย่า เเต่อย่างน้อยพวกเราก็ได้รายได้เดือนล่ะ สิบล้านล่ะกัน"

"อืมมันเป็นทั้งข้อดีเเละเสีย"

"จะว่าไปตอนเราเข้ามาในโรงเเรมรู้สึกเเปลกๆ อ่ะ"

"คิดเหมือนกันเลยเพราะก่อนหน้านี้ มีพนักงานที่ชื่อเนยพลัดตกตึกอ่ะซิ"

"ฉันก็รู้สึกตรงดาดฟ้านี่เเหละเหมือนมีเงาอยู่อ่ะ"

"จริงๆ ฉันก็เห็นเเต่พยายามจะไม่เชื่อ" มายพูดออกมา

"บางทีวิญญาณต้องการจะสื่อไรหรือเปล่า เพราะยามอาทิตย์อัสดรวิญญาณจะติดต่อกับเราได้ เป็นความเชื่อตระกูลเรานิ"

"เออจริงด้วย"

"ลองไปดูไหมล่ะ"

"ก็ดีนะ"

"ฉันไปด้วยได้ไหมล่ะ" วินเดินมา

"เอาจริงหรอ"

"ใช่ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไรกันเเน่"