ตอนที่4 เเต่งงาน2

"คุณหนู...คุณหนูท่านยัง ปลอดภัย..ฮือ~"

"โอ๋ๆนะพี่หนิงอี้..."

ฉันปลอบหนิงอี้ด้วยการกอดเบาๆ

"เมื่อกี้พี่หายไปไหนกัน?"

"คุณหนูข้าก็ไม่ทราบข้าจำได้เเค่กำลังจะก้าวเเล้วก็โพล่ไปไหนไม่รู้...ที่ นั้นมี..."

หนิงอี้พูดพรางหน้าเเดงไปด้วย

หืมมม

"หุๆ...พี่เจอนายทหารคนนั้นทำไรเเปลกๆหรือ..."

ฉันยิ้มเเหย่ๆ

"จะ..จะบ้า หรอ..ก็เเค่ ขะ..ข้าไปผิดช่วง..."

"พูดติดๆขัดๆเเบบนี้..."

ฉันจงใจต่ออีกนิดเพราะถ้าตามตรงๆหนิงอี้คงไม่พูด

"ขะ...ข้า ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!!"

หนิงอี้พูดก่อนที่กำเดาจะไหล่พล้าออกมา

โหหหห~

"เห็นของดีมาเเน่เลย...ฮ่าๆๆ"

ฉันว่าก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้หนิงอี้เช็ดเลือด

"พี่หนิงอี้ข้าขอเวลาคิดอะไรสักพักนะ.."

ชื่อเดิมของเจ้าของร่างนี้คือเฟิงชิงไม่ใช่เฟิงฮว๋าเหมือนฉันชะตากรรมเหมือนฉัน...ตายในอากาศหนาว

เออ...ฉันตายเพราะฟ้าผ่านิ เฮ้ออ~

ทีนี้ฉันจาใช้ชีวิตยังไงดีเนี่ย...เเต่งกับคนได้ชื่อว่าปีศาจโหดร้าย(เเต่ดูๆไปก็ใจดีนะ)

...ท่านพ่อของเธอเดิมทีก็เคยเป็นพ่อที่ดีเหมือนของฉันสินะ..

อะไที่ทำให้พวกท่านเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้นกันนะ....

ขอโทษนะที่ชั้นตีเขาซะเกือบเต็มเเรง

เเต่ร่างกายของเธออ่อนเเอจริงๆกินไรดีๆออกกำลังพอดีบ้างมั้ยเนี่ย...

โค๊คค~ คราก~

"......คุณหนู...ท่านหิวมากเลยสินะเพคะ.."

หนิงอี้พูดก่อนจาก้มหน้าก้มตาดูท่า...ไม่มีไรให้ฉันกินได้..

"เหอะๆ..ไม่...ไม่หรอกม่ายหิวสักติดเดียวฮ่าๆ"

ฉันพูดเเบบฝืนๆ...

จะบ้าใครไม่หิวกันชั้นกินอะไรล่าสุดตอนไหนละเนี่ยยย!!!

"ขอโทษนะเพคะฮืออ~ ตามประเพณีบ่าวไม่สามารถให้อาหารขนนมอะไรใดๆให้ท่านได้เพคะ...ฮึก.."

"อ่า...ฮ่าๆๆ ...ขอน้ำสักเเก้วนะ..."

โอยย~ ประเพณีเเต่งไรนิชั้นหิวใส้จากิ่วอยู่เเล้วว

"ได้ เพคะ..."

ฉันไม่ชินจริงๆ..เดียวเจ้าค่าเพคะงื้อองง

หรือสถานะเปลี่ยนคำเลยเปลี่ยนอ่า...

"มาเเล้วเพคะ"

"อือ...ถามหน่อยสิทำไมเพคะเจ้าค่าอ่ะ..."

"ข้าน้อยใช้คำว่าเพคะไว้ก่อนนะเจ้าค่าเพราะจะได้ชินเมื่อคุณหนูของบ่าวต้องขึ้นเป็น จักรพรรดิณี"

อออ..ชั้นนึกว่าต้องพะยาค่ะซะเเละ..

"เเล้ว เออ...ทำไมเเก้วเล็กอย่างนี้นะ.."

ชั้นถามพร้อมกับหมุนเเก้วหยกในมือเล่น...ถ้าไม่ใช่หยกเขียวจักพรรดิอันมีค่าราคาหลักล้านเจอเเม่โยนเเน่อ่ะชั้นต้องซดน้ำอีกเป็นสิบเเก้วกว่าจะรองท้องได้เเน่หึ้ย!

"เออ..คุณหนูมีอะไรที่ท่านไม่พอใจหรือเพคะ...สีหน้า"

"ยกกาน้ำมาให้หน่อย"

อืมจะว่าไปกินน้ำก็หอมดีนะ...

"เพคะ..."

"มาเเล้วเพคะ"

โห้ย! ...กาน้ำน้อยเเท้ๆ...ใครมันต้นคิดเนี่ยเอาหยกที่ล้ำค่าทำเป็นกาต้มน้ำอยากโยนก็โยนไม่ลงง..

"เอามานี้หน่อย..."

ฉันพูดเสียงเย็นระงับอาการโกรธที่ออกทางสีหน้า

"..พ..เพคะ.."

นี่เเหนะ!

ฉันยกกาเทน้ำกรอกปากตัวเองทันที

"หว้า!! คุณหนูท่านทำอะไรคะเนี่ยย!!"

หนิงอี้รีบดึงกาน้ำจากมือฉันพร้อมร้องเสียงหลง

"อ่าา~ เเบบนี้สิดี๊ขึ้นหน่อย"

ฉันพูดก่อนจะยกเเขนเสื้อขึ้นเช็ดปากท่ามกลางสายตาอึ้งอือของหนิงอี้...หุๆรู้จักตัวเเม่เฟิงชิงคนนี้น้อยไปละถึงอยู่ต่อหน้าคนในตกูลชั้นจานิ้งเเต่จริงๆเเม่ฮ่าอย่าบอกใครเลย~

ฉันคิดอวยๆตัวเองก่อนจะถกกระโปรนั้งถ้าลุงข้างบ้านเวลากินข้าว

"คุณหนู!!~"

"อะ..."

ฉันยังไม่ทันตอบพี่หนิงอี้ก็หายวัปไปอีกครั้ง

"what!! อะไรอีกนิ"

ฉันอุทายออกมาก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียงเท้าที่เดินได้เบามาก

ตุบ!

ของบางอย่างมันลอยมาตกตรงข้างชั้นเเต่กลิ่นหอมใช้ได้

"เจ้าหิวไม่ใช่หรือกินสิ..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***