ตอนที่1 เส้นทางเดิน1

"คุณหนู!..ฟื้นเเล้วฮึกๆ"

"ดี! ฟื้นเเล้วก็ไสหัวออกจากตกูลไป๋ซะเเกไม่ใช่ลูกชั้น.."

ผู้ชายตรงหน้าชี้นิ้วมาที่ชั้นก่อนจะชี้ไปที่ประตู

"เเล้วก็เอาของๆเเกออกจากบ้านนี้ให้หมดภายในวันนี้!"

"ตะ...เเต่ว่านายท่าน..คุณหนูจาเอาไปอย่างไร..."

เพี๊ยะ!

"สามหาวเป็นบ่าวกล้าเถียงนาย"

"ถึง..."

ฉันรีบยกมือปิดปากหนิงอี้ทันทีก่อนจาค่อยๆลุกขึ้น

"เอาเถอะหนิงอี้ข้าจะเอาของๆข้าออกไปให้หมดเอง...เเค่นี้สบายมาก"

"เเต่ว่าคุณหนู..."

"ดีที่อย่างน้อยเเกก็รู้ตัวอย่าลืมเอาทาสชั้นต่ำของเเกไปด้วย! สัญญาซื้อขายนั้นก็เป็นของเเก"

สถานะเฟิงชิงคนนี้ก็เหมือนชั้นสินะ...

"เเน่ว่าข้าจะไม่ให้ของๆข้าอยู่รกหูรกตาชายชราเยี่ยงท่าน"

"ข้าเป็นถึงพ่อเจ้าเจ้ากล้าพูดจาเยี่ยงนี้เเก่ข้าได้ไง!"

ชายตรงหน้ายกมือขึ้นเตรียมจะตบตี

"เเล้วข้าเรียกว่าท่านพ่อนะหรือ.."

"น่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี! กับคนที่ปล่อยให้ลูกของตนเจ็บปวดทุกทรมานทั้งกายเเละใจมานานจนสิบปีไม่เรียก เดรัจฉานก็ดีเเค่ไหนเเล้ว!"

ฉันพูดก่อนจะง้าวมือขึ้นตบสวนกับชายตรงหน้าจนเซ

เเละพูดทิ้งท้าย

"ดูสิเเก่มากซะจนเเรงจายืนยังไม่มีน่าสมเพช!"

"คุณหนู..."

"พวกเเก....!"

เเบบนี้ต้องสักไม้จาได้หลับ

โป๊ก!

ไม่รอให้หนิงอี้พูดจบฉันรีบยื่นมือหยิบสำพาระที่เตรียมไว้ก่อนจะคว้ามือเธอวิ่งออกไป

ทันทีที่พ้นประตูเรือนสกุลไป๋ฉันก็เดินเตร่ๆไปทั่วพร้อมกับหนิงอี้

"ว้าววน้ำ!"

ฉันรีบวิ่งไปที่ธารน้ำก่อนจาช๊อกสุดขีด!

"เฮ้ยย! นี่ฉันเเต่งหน้าอย่างนี้เดินมาตลอดทางเลยหรออน่าอายย"

ไม่พูดปล่าวก่อนจะรีบล้างหน้าข้างธารน้ำใสทันที

เห้ออ~ เเบบนี้สิค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อยย

"คุณหนูทำอะไรหนะ!"

ฉันหันไปหาทางทิศของต้นเสียงก่อนจะสังเกตุเห็นหน้าของหนิงอี้

"โหหห นี่ที่นี้เขานิยมเเต่งหน้าทางเเป้งขาวจ๊วะปากเเดงอย่างนั้นหรออ!"

"คุณหนูทุกคนก็เเต่งเเบบนี้กันหมดนะคะ"

ฉันมองหน้าหนิงอี้ก่อนจะร้องครวนในใจ

ให้ตายเถอะหน้าชั้นได้พังเเน่ถ้าเเต่งเเบบนั้นทุกวัน

อัปลักษณ์สิ้นดีอ๊ากก~

"มาทางนี้คะคุณหนูเดี๋ยวบ่าวจะเเต่งให้ใหม่"

"มะ ไม่..ไม่เอา"

"ไม่ได้นะเพคะคุณหนูต้องเเต่ง"

"ฉันใช้เเค่ผ้าปิดก็พออ"

ฉันพูดเเล้วก็รีบค้นห่อผ้าที่สพายมาทันที

โห~ นี่มันเครื่องเงินเครื่องทองปิ่นหยกว้าววว!

ฉันรีบหยิบขึ้นมาลองกัดทีละชิ้นทดสอบทันที

"นี้มันทองเเท้!...อุป..เสียงดัง ไม่ได้..."

นี่ไงเจอละผ้า

"คุณหนู...ท่านเเน่ใจหรือว่าจะปิดหน้าไม่เเต่ง..."

"เเน่ สิ ตอนนี้ไปหาร้านเสื้อผ้ากัน"

"คุณหนู คงไม่ได้..."

"เเน่นอนสิว่าต้องขายเเรกเงินเพื่อตั้งต้นชีวิต"

ฉันพูดก่อนจะเดินมั่วไม่รู้ทิศ

"เเล้วก็นี้ข้าให้ "

ทันทีที่หนิงอี้เปิดกระดาษเเผ่นนั้นดูก็ตกใจสุดขีด

"คุณหนูท่านให้ข้าท่านไม่กลัวข้าหนีหรือ..."

"ถ้าจะหนีก็ไปเถอะจะไปไหนก็ได้เลยตอนนี้เจ้าเป็นอิสระหุๆ"

ฉันพูดยิ้มก่อนจะฮำเพลงเบาเเละจะเดินไปต่อ

เเต่เเล้วก็ต้องหยุดชะงัดหันกลับมา

"...ฮึกๆ..คุณหนูนับต่อจากนี้ข้าเป็นของท่าน...ข้าจะไม่ทิ้งท่านไปไหนทั้งนั้น...ฮึก..ที่ผ่านมามีเเค่ท่านที่รักเเละห่วงใยข้า..."

"เเละก็ดีกับข้าที่สุด...ฮึก...ให้ข้าได้ตามรับใช้ท่านต่อเถอะ..."

ไม่พูดปล่าวหนิงอี้ก้มหน้าหมอบลงกับพื้นฉันที่กลังจะปล่อยอะไรต่างๆผ่านไปรีบนั้งลงดึงตัวหนิงอี้ขึ้นทันที

"ทำเเบบนี้ไม่ได้นะพี่หนิงอี้พี่จะทำให้ข้าอายุสั้น...ถ้าท่านจะไปกับข้าก็ลุกขึ้น..."

ฉันพูดก่อนจะมองหนิงอี้ด้วยสายตาอ่อนโยน

"ฮึกก...คุณหนูที่เเสนดีของข้าเหตุใดนายท่านช่างใจร้ายนัก..."

"โอ๋ๆนะไปกันนะ.."

ฉันดึงหนิงอี้เข้ากอดก่อนจะรูบหัวเบาๆเป็นการปลอบใจ

"...ค่ะ คุณหนู.."

"เรียกเฟิงชิงก็พอคุณคุณนกอะไรฉันตอนนี้นะเเค่คนธรรมดา"

ฉันพูดจบก่อนจะจุงมือหนิงอี้เดินไปข้างหน้า

เอ๊ะ...เดียวนะ...

"คือพี่หนิงอี้...ข้าไปรู้ทางช่วยนำทางให้ข้าหน่อยสิ..เคหะ"

ฉันยิ้มเขิลก่อนจะหันหน้าไปหาหนิงอี้ที่กลังยิ้มอย่าปิติดีใจกับอะไรสักอย่างก่อนจะพูด

"ข้าน้อยดีใจเหลือเกิน..ในที่สุดคุณหนูก็ยิ้มออกมาอีกครั้งเเม้ข้าจะเห็นไม่ชัดเเต่ก็รู้...ข้าจะนำทางเองค่ะ!"

หนิงอี้ตอบด้วยน้ำเสียงกะตือรือร้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***