ตอนที่2 เส้นทางเดิน2

"เออ..พี่หนิงอี้ตั้งเเต่เมื่อกี้ละ.. ทำไมมีเเต่คนจ้องข้าละ"

ฉันกระซิบถาม

"เพราะว่าการที่ท่านสวมผ้าปิดหน้าไว้อย่างนั้นมันเหมือนคนป่วยนะคะ"

หนิงอี้ตอบก่อนจะยิ้มเจือน

"ออ...สรุปข้าดูน่ากลัวสินะ..."

"ใช่ เจ้าค่ะ"

"อย่าเจ้าค่ะกันข้าสิ....เรียกเฟิงชิงก็พอ"

ฉันพูดก่อนจะหันซ้ายขวามองทาง

"หลีกทางเร็วเข้าท่านราชทูตเเดนปีศาจมา!!"

หะ!

"อ่าา!"

"โอ๊ย!! ว๊ายย!"

"หนีกันเร็วเข้า!"

กุบ! กับ!

เเย่เเล้วนั้นมัน!

ฉันรีบดึงพี่หนิงหนีทันที...เพราะรถม้าที่เข้ามาใกล้นั้นให้ความรู้สึกร้อนเเต่ภายในจนภายนอกมีความต้องการบางอย่างในรถ...

"คุณหนู!...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ..."

หนิงอี้ถามอย่างเป็นห่วงก่อนจะค่อยพยุงร่างกายของฉันที่ตอนนี้รู้สึกร้อนรุ่มเเละมีความต้องการบางอย่าง

"หยุดรถ..."

น้ำเสียงเรียบเฉยด้านในพูด รถม้าก็ถูกหยุดทันทีก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะก้าวออกจากรถม้าที่ม้าลากเป็นอสูร

"...เจ้ามีชื่ออะไร..."

เขาถามเเต่ทุกครั้งที่เขาขยับก้าวเท้าเข้ามาเหมือนอารมณ์ความต้องการของฉันจะมากขี้น..

"....ยะ...หยุดตรงนั้นก่อน...ข้าไม่ไหวเเล้ว..."

เขาหยุดชะงัดก่อนที่จะเสกลูกไฟเล็กๆมายังตัวฉัน...

อ่าา..สบายขึ้น เยอะเลย..

ฉันคิดก่อนที่ตัวจะล้มลงเเต่ชายคนนั้นกลับรับทันก่อนจะอุ้มฉันที่ตอนนี้สติมีเเต่ไม่ครบ..

"ท่าน!...ได้โปรดไว้ชีวิตคุณหนูของข้าด้วย!.."

"หึ..."

เขาส่งเสียงเบาก่อนที่หนิงอี้จะล้มลงหมดสติต่อหน้าต่อตาฉันที่ทำไม่ได้เเม้เเต่ดิ้นขยับตัว

"พานางตามมา..."

"ครับ นายท่าน!"

ชายชุดเกราะดำเดินเข้ามาอุ้มหนิงอี้ขึ้นด้วยสองเเขนใหญ่ก่อนที่ฉันจะถูกอุ้มขึ้นรถม้าอสูรไปกับเขา..

ชายชุดเเดงหน้ากากสีทองนัยตาสีเเดงเลือดผิวซีดขาวมีเขาสีดำสองข้างบนหัวเส้นผมผมสีขาวยาวสหรวย

....โห่..ตอนนี้ฉันขอโทษนะพี่ชาย...เเต่อาการกำเริ่มอีกเเล้ววว

"ขอโทษนะ..."

ฉันพูดก่อนที่มือไม้จะค่อยๆเล่นซุกซนไปตามร่างกายของเขา

อะเฮือก~ พี่ชายผมจารับผิดชอบทีหลังเเต่ตอนนี้...

ฉันไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปจูบประทับรอยเเดงที่ต้นคอขาวซีดของชายตรงหน้า

เขาถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าเข้มขรึงดวงตาคมกริบเหมือนนกอินทรี

เขายิ้มมุมปากนิดๆมันยั่วยวนใจฉัน

น่ากินอะไรขนาดนี้นะ...

ฉันคิดก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าเขาเข้ามาก่อนที่จะประทับริมฝีปากอ่อนนุ่มสีเปลือกลี่จือของฉันลงบนริมฝีปากเรียวสวยของเขา...

"อ่าา...อยากได้ มาก...กว่านี้.."

ฉันพูดก่อนจะดันร่างผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้ถูกฉันถึ่งดึงเสื้อผ้าท่อนบนจนหลุดลุ่ยลงพื้นรถก่อนจะขึ้น

นั้งบนตัวเขา

"...ข้าให้เจ้าได้มากกว่านี้อีก..หึ.."

พูดจบเขากับลุกขึ้นประทับจูบลงต้นไล่ลงมาจนหยุดอยู่บริเวณเนินอก

อ๊ากก! เเม่หนูจะตายเเล้ววเเงงงคุมตัวเองไม่ได้เลยย

กึก!

"ขออภัยครับนายท่านตอนนี้พวกเราได้มาถึงเรือนพักของท่านเเล้ว..."

เสียงด้านนอกพูดขึ้นก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงทันทีที่ผู้ชายคนนี้อุ้มฉันที่เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยนิดๆออกมาจากรถ.. เอ๊ะ!... เดียวนะเมื่อกี้ความต้องการของชั้นยังสูงอยู่เลยตอนนี้กลับเบาบางเเถมเสื้อผ้าเขาใส่เสร็จตอนไหนกัน..

ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากไปกว่านี้อยู่ๆเปลือกตาก็หนักขึ้นก่อนที่จะค่อยๆหลับไปในอ้อมเเขนเเกล้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***