เริ่มต้นอีกครั้ง

การพูดคุยจบลง ภาพความทรงจำครั้งก่อนหวนคืน ก่อนที่ตนจะหลับไหล ภาพมี่เธอยืนมองเหล่าต้นไม้ ใบหญ้า ดอกไม้ป่า เสียงสัตว์น่าๆชนิดขับขานบรรเลงทำนองเป็นทำนองแห่งความสงบ ใบหน้าที่ซีดเซียวยืนอยู่ท่ามกลางดงป่า ชีวิตนี้ของเรามีไว้เพื่อบ้านเมือง ประชาราช มิได้มีไว้เพื่อตนเอง ในเมื่อเราใช้ชีวิตนี้เพื่อตอบแทนบ้านเกิดแล้ว หากว่าเรายังพอมีวาสนาได้มีชีวิตอีกครั้ง เราขอเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไร้ยศ ไร้ศักดิ์ ไร้ฐานันดรใดๆ ขอแค่ชีวิตที่เรียบง่าย ได้อยู่ที่ที่สงบ ได้รักกับคนที่ตนรัก เป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งเท่านั้นพอ ภาพชายคนรักก็หวนเข้ามาในห้วงความคิด ระหว่างเรามิอาจได้รักกัน มีเพียงแค่ความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือไว้ให้จดจำ หากเป็นไปได้ก็ขออย่าได้พบเจอกันอีกเลย แมนในใจนึกเช่นนั่น แต่กับความรู้สึกแล้วกลับตรงกันข้าม น้ำตาหยดลงบนใบหน้า ร่างที่อ่อนล้าค่อยๆเดินไปยังที่ๆตนพัก เอนกายลงอย่างช้า ใบหน้ามองูเพียงด้านบนมีเพียงความามืดที่หลงเหลือดวงตาค่อยไปมองเห็นอย่างเลือนลาง จนสุดท้ายก็กลายเป็นความมืดลงไป แต่ตอนนี้อยู่ดีๆก็กลับพบว่าตนเองกลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง นี้มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ แต่ทว่าทำไม ทำไมต้องเป็นเขา นี่ฟ้ากำลังเล่นตลกอะไรอีก พวกท่านจะต้องการอะไรอีก

...........................

ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ว่าพวกคุณสองคนจะยังไงต่อจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ต่อไปงั้นเหรอ ที่นี้ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้น่ะธารรบเอยถามขึ้นหลังจากที่ได้สติ

ใช่ครับ พี่สาวสองคนคงอยู่ที่นี่ไม่ได้หลอกครับ

สองคนนั่งมองหน้ากันเพราะว่าก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป เวลาล่วงเลยมานานหลายอย่างคงเปลี่ยนไป จะใช้ชีวิตบนโลกที่ตนนั่นไม่คุ้นเคยแบบนี้คงลำบากมากแน่นอน

พี่สาวครับ ออกไปกับพวกเราไหมครับ ถ้าพี่ไม่มีที่ไป พี่ไปอยู่กับผมก็ได้ ผมอยู่คนเดียว ถ้ามีพี่สาวสองคนไปอยู่ด้วย ต้องดีแน่ๆเลยครับ

เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม "ทำไมล่ะ ทำไมถึงอยากให้เราไปอยู่ด้วย ไม่กลัวรึไง ไม่เห็นหรอว่าคนอื่นเขากลัวเรากันขนาดไหน"

ไม่กลัวครับ ผมรู้ว่าพี่เป็นคนดี ผมรู้สึกได้ พี่ไม่ทำร้ายผมแน่ๆ อีกอย่างผมเองกอยากมีพี่สาวมาตั้งนานแล้ว พี่ไปกับผมน่ะครับ

แล้วครอบครัวนายล่ะ เขาจะว่ายังไง เขาจะเห็นด้วยกับนายรึไง

คือว่า ผมไม่มีครอบครัวหลอกครับ ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่อกับคุณแม่ก็เสียไปตั้งนานแล้ว ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าๆ

งั้นเหรอ ! สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปหลังจากได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม น่าสงสารเสียจริง คงเหงาสิน่ะ ถึงได้ชวนคนที่ไม่รู้จักกันไปอยู่ด้วย

ถ้าเธอไม่คิดว่าเราสองคนจะเป็นภาระ และเธอยินดีที่จะให้เราสองคนอยู่ด้วย เราก็ยินดี

ไม่ครับไม่เลย ถ้าพี่ไม่รังเกียจที่จะไปอยู่ด้วยผมก็โอเคครับ

อะไรน่ะ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรน่ะ

โอเค ครับ โอเค พร้อมกับทำท่าทางให้ดู

โอเค มันคืออะไร

อ๋อ มันหมายถึงการตกลง หรือยินยอมอะไร

ประมาณนั่นน่ะครับ

อ๋อ หญิงสาวพยักหน้าพร้อมด้วยร้อยยิ้มเธอมองดูเด็กหนุ่มด้วยความอ่อนโยน

ถ้าเช่นนั้นก็เตรียมตัวเถอะ เราเหลือเวลาไม่มากต้องรีบเดินทางต่อ

นี่พวกนายจะบ้ากันแล้วรึไง ถึงจะให้คนแปลกหน้าเดินทางไปด้วย แถมยังจะเอาไปอยู่ด้วยอีก สติยังดีกันอยู่ใช่ไหม สิธาเขาไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้

ใช่นั่นนะสิ สงสัยจะเพี้ยนกันไปแล้ว

ธารรบ มองหน้าเพื่อนทั้งสอง

แล้วจะให้ทำยังไง ให้ปล่อยไว้หรอ นี่พวกนายจะไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอ พวกเธอเป็นผู้หญิงจะปล่อยให้อยู่ในป่าแบบนี้หรอมันอันตรายไปไหม

แล้วมันจะเป็นอะไร ก็อยู่มาได้ตั้งนาน ไม่เห็นจะเป็นอะไร

ไหนว่าไม่เชื่อ ที่นี้กลับมาพูดแบบนี้อีกน่ะ

ก็ได้ ก็ได้ ไปด้วยก็ได้ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมาล่ะก็ฉันไม่รับรู้ด้วยน่ะ

ข้อตกลงสิ้นสุด การเดินทางที่แสนไกลจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นเช่นไรกันน่ะ ชีวิตที่เป็นเพียงแค่คนคนหนึ่ง...........

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***