ตอนที่ 3 ขุดถั่งเช่า

เว่ยเว่ยก็เข้าครัวทำอาหาร เว่ยเว่ยอยากกินตุ๋นไก่ใส่เห็ดจึงให้น้าลู่ฆ่าไก่ให้1ตัว เกิดมาเธอไม่เคยฆ่าไก่เธอจึงทำไม่เป็น งานหินๆ เช่นนี้จึงเป็นของนางลู่ ทั้งสองทำกับข้าวกันอย่างสนุกสนาน เว่ยเว่ยผัดเห็ดสองจานใหญ่ เธอบอกน้าลู่หุงข้าวมากหน่อยเพราะเธอหิวมากๆ กับข้าเสร็จพอดีกับลู่เหวินเหยียนกลับมาพอดี เขามีอาการเหม่อลอยเดินมาถึงบ้านตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้อีกทีก็เห็นหน้าทั้งสองมายืนอยู่ด้านหน้าแล้ว เขามีอาการสะดุ้งเล็กน้อย

“เป็นไงบ้างพี่เหยียนเหนื่อยไหม”

เว่ยเว่ยช่วยปลดตระกร้าออกมาจากหลังของลู่เหวินเหยียน เขายิ้มกลับยิ้มกว้าง

“ท่านแม่ เว่ยเว่ยเข้าบ้านเร็วเข้า ข้ามีเรื่องจะบอก”

ลู่เหวินเหยียนฉุดทั้งสองเข้าไปในบ้าน ปิดประตูลงกลอน เดินมาที่โต๊ะกินข้าวเอาเงินทั้งหมดมากองไว้ นางลู่เบิกตากว้างเมื่อเห็นเงินมากมายกองอยู่ตรงหน้า เว่ยเว่ยก็ตื่นเต้นเช่นกัน

“พี่เหยียนทั้งหมดนี่เท่าไรเจ้าคะ”

"โสมซานชีอายุ500ปีหัวละสองพันตำลึงทอง  มีทั้งหมดห้าหัวรวมเป็นเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทอง ส่วนดอกมีห้าดอก  ราคาดอกละ 100 ตำลังทอง ถั่งเช่า จินละสองพันตำลึงทอง มี4จินกับ1เหลียงข้าเอาแค่4จินที่เหลือก็แถมให้เขาเพราะเราไม่ได้ล้างทำความสะอาด  ในตอนนี้เงินที่กองอยู่ตรงหน้าทั้งหมด18,500 ตำลึงทอง"

“ว้าว ไม่คิดว่าจะได้ราคาดีขนาดนี้”

“เงินทั้งหมดนี้มันเป็นของเจ้าเว่ยเว่ย”

“ไม่ๆ ท่านไปขุดข้าไปขุด เช่นนั้นก็คนละครึ่งนะ อ่อไม่สิ ข้าเอาแค่ห้าพันพอ ข้าอยากให้พี่เหยียนสร้างบ้านใหม่ หน้าหนาวจะได้ไม่ลำบาก ท่านซื้อที่เพิ่มอีกสักหน่อย ข้าอยากให้ท่านสร้างบ้านแบบตรงกลางว่างไว้ข้าปลูกผักตอนหน้าหนาว เดี๋ยวข้าจะวาดแบบให้”

“ได้สิอ้อ! ที่ร้านยานั้นน่ะเขาบอกว่ารับซื้อถั่งเช่าไม่อั้น โสมถ้ามีอีกเขารับหมด”

“เราเว้นช่วงบ้างสักหน่อยก็ได้ อีกสักสามวันเราค่อยเอาไปขาย เราไปช่วยกันขุดแต่เช้าสักหน่อย ห่อข้าวไปกินด้วยนะรอบหน้า”

“เดี๋ยวแม่จะไปช่วยขุดด้วยนะ”

นางลู่พูดอย่างตื่นเต้น

“ข้าว่าตอนนี้เรากินข้าวกันเถอะ ข้าหิวแล้ว”

เว่ยเว่ยโอดครวญ ท้องของเธอก็ร้องโครกคราก เสียงดังทุกคนต่างหัวเราะพร้อมกัน

“เว่ยเว่ยเห็ดนี่มันอร่อยมากเลย”

นางลู่และเหยียนเหยียนชมไม่ขาดปาก

“อร่อยก็กินเยอะๆ เจ้าค่ะ”

วันนี้ทุกคนกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ลู่เหวินเหยียนเติมข้าวหลายรอบจนข้าวหมดหม้อ เว่ยเว่ยพึ่งจะรู้ว่าลู่เหวินเหยียนนอนที่ห้องกินข้าว เดิมห้องที่เธอนอนนั้นเป็นห้องเขา แต่ก็ต้องเสียสละให้เธอนอน เธอรู้สึกทราบซึ้งกับครอบครัวนี้มาก เงินทองก็ไม่ค่อยจะมี ยังตามหมอมารักษาเธออีก เธอตอนแทนก็สมควรแล้ว ตัวเธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน มาได้อย่างไร เธอคงต้องอาศัยอยู่ที่นี่ไปจนกว่าเธอจะกลับไปได้ หากกลับไปไม่ได้ ก็คงต้องแล้วแต่วาสนาจะนำพา

เมื่อทุกคนกินอิ่มกันหมดแล้วก็ช่วยกันเก็บกวาดล้างจาน ลู่เหวินเหยียนก็มาช่วยเว่ยเว่ยล้างจานด้วย นางลู่มองแล้วเกิดมีความคิดบางอย่างขึ้นในใจ รอให้บ้านสร้างเสร็จก่อนนางจะขอเว่ยเว่ยแต่งเข้าบ้าน นางคิดโดยไม่สนใจที่มาที่ไปของเว่ยเว่ย ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนนางและลูกชายพึงพอใจเสียอย่าง ก็ไม่ต้องสนคนอื่น เพราะคนอื่นไม่ได้มาซื้อข้าวให้นางกิน

เช้าวันรุ่งขึ้นนางลู่ตื่นมาหุงข้าว และทำซาลาเปาโดยมีลู่เหวินเหยียนนวดแป้งให้ เว่ยเว่ยทำข้าวข้าวผัดใส่เห็ด เห็ดผัด เห็ดชุบแป้งทอดเธอทำกับข้าวเสร็จก็ยกมาที่โต๊ะกินข้าว นางลู่ยกซาลาเปาตั้งไฟนึ่งไว้ กินข้าวเสร็จก็สุกพอดี แล้วค่อยห่อไปกินในป่า วันนี้ทั้งหมดจะไปขุดถั่งเช่ากัน

แล้วก็อีกเช่นเคยข้าวผัดเห็ดใส่เนยหมดเกลี้ยง อาหารที่โต๊ะก็หมดเช่นกัน

“หากเป็นเช่นนี้ข้าต้องเป็นหมูแน่ๆ เลยขอรับท่านแม่”

ลู่เหวินเหยียนเอ่ยขึ้นทุกคนต่างหัวเราะคิกคัก นางลู่เดินไปดูซาลาเปา เว่ยเว่ยและเหยียนเหยียนเก็บถ้วยชามไปล้าง นางลู่เก็บซาลาเปาใส่ปิ่นโตเตรียมน้ำดื่มไว้เรียบร้อย เมื่อทั้งสองล้างถ้วยชามเสร็จก็สะพายตระกร้าคนละใบทันที

เมื่อทุกคนมาถึงที่หมาย ก็ตั้งหน้าตั้งตาขุดทันที หิวก็กินซาลาเปาและน้ำชา เหยียนเหยียนก่อไฟต้มชาไว้ตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้ว ขุดทั้งวันถั่งเช่าก็ยังไม่หมด แต่ก็ได้มามากเกือบเต็มตระกร้าทั่งสามใบ แต่แล้วทุกคนก็ต้องหยุดมือ เพราะต้องรีบออกจากป่าถ้าออกจากป่ามืดค่ำเกรงว่าจะหลงป่าเอาได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***