บทที่4เริ่มไม่เป็นอย่างที่เห็น

ภายในเรือนรับรอง

เมื่อฉันมาถึงเรือนรับรองหน้าตำหนักใหญ่  ฉันเห็นนางร้ายที่ตอนนี้สวมใส่เสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อยมากนักกำลังเดินตามองครักษ์ไปที่โต๊ะนั่งของเรือนรับรอง  ยิ่งมองนางฉันยิ่งรู้สึกหดหู่อย่างไรไม่รู้  คือนางโดนพระเอกเยไม่พอ  ซ้ำยังโดนขับไสไล่ส่งให้พ้นตาอีก  เพื่อที่ตนเองจะได้พลอดรักกับแม่นางเอกดอกบัวขาวนั่น  ทำไมฉันถึงเรียกแม่ดอกบัวขาวนะหรอ  ก็เพราะว่าฉันมั่นใจในสายตาของฉันไงล่ะ  ฉันไม่มีทางมองพลาดแน่ๆ ว่ายัยแม่นางเอกไม่ได้ใสๆ อย่างที่ใครๆ เห็นหรอก  จะว่าไปพระเอกกับนางเอกก็สมกันดีอยู่นะ  ร้ายกับเลวมาเจอกันช่างดูเป็นผีเน่ากับโลงผุเสียจริง ฮ่าๆๆ

“เจ้าไม่ต้องให้สตรีร้ายกาจเช่นนางนั่งที่โต๊ะรับรองหรอกซ่งเอ้อ  สตรีเช่นนางหาควรปฏิบัติดีด้วยไม่  นางสมควรที่จะยืนสำนึกผิดอยู่ตรงนี้มิใช่นั่งเรียกร้องความสนใจอยู่ตรงนั้น” จวิ้นอ๋องกล่าวสั่งลูกน้องก็เหมือนกล่าวว่านางไปด้วย  ทำไมเขาต้องเห็นใจนางด้วยเล่า  สตรีร้ายกาจเช่นนางก็สมควรได้รับเช่นนี้แหละ

เฟิ่งเหม่ยหลินมองเขาที่เดินเข้ามาเคียงคู่กับหญิงนางนั้น  เขาใช้สายตาจ้องมองนางกลับด้วยสายตาเกลียดชังพร้อมกับคำกล่าวเชือดเฉือนใจนาง  เขาช่างเป็นมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจนางได้ดีเหลือคณานับ  เขาไม่รักนางคืนก็ไม่เป็นไร  แต่เขาจำต้องกล่าวทำร้ายจิตใจนางมากขนาดนี้เลยหรือ

“แม้หม่อมฉัน...จะรักพระองค์มากแค่ไหน ไม่ว่าหม่อมฉันจะทำดีกับพระองค์มากเพียงใด  พระองค์ก็คงมองไม่เห็นค่า ต่างจากนาง!ไม่ว่านางจะทำอะไร  พระองค์ก็ทรงมองนางดีเสมอ  วันนี้! พระองค์ก็เชื่อว่าหม่อมฉันวางยาพระองค์  ทั้งที่หม่อมฉันก็เป็นคู่หมั้นของพระองค์  แล้วเช่นนี้หม่อมฉันจะพยายามสร้างสถานการณ์นี้ไปเพื่ออะไรกันเพคะ” เฟิ่งเหม่ยหลินกล่าวตัดพ้อด้วยหัวใจที่รวดร้าวก่อนจะย้อนถามเขาเพื่อหวังว่าคำกล่าวของนางจะช่วยให้เขาตาสว่างขึ้นมาบ้าง  แต่แล้วสิ่งที่นางเห็นช่างตอกย้ำราวกับตอกตะปูลงไปที่กลางหัวใจของนางเอง  เมื่อพบเขากำลังเข้าไปโอบกอดปลอบใจหญิงผู้นั้นที่แสร้งร้องไห้ต่อหน้าเขา  ที่ตรงนั้น!มันควรเป็นของนาง  นางสมควรที่ถูกโอบกอดไม่ใช่หรือ  นางยกมือขึ้นกำสาบเสื้อที่หลุดรุ่ยเข้าหาร่างทาบทับเสื้อตัวบางที่ยังคงอยู่ในร่างอันเย้ายวน  มือบางแนบที่กลางอกสะอึกสะอื้นตัวโยนร่ำไห้น้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง  ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากับขาของนางที่เริ่มอ่อนแรงจนค้ำรางของตนเองไม่ไหว  ก่อนจะร่วงลงไปนั่งร้ำไห้อยู่กับพื้นห้องที่เย็นเฉียบ ตอนนี้นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนักที่หลงรักเขามาตั้งแต่วัยเยาว์  แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าความรักของนางเลย  มีแต่นางที่ดื้อรั้นทุ่มเทใจให้เขามาโดยตลอด  เพื่อหวังว่าสักวันเขาจะเห็นในความรักของนาง  แต่วันนี้นางได้รับรู้แล้วว่าความรักของนางช่างเปล่าประโยชน์นักสำหรับเขา

สายตาของจวิ้นอ๋องวาวโรจน์เมื่อเห็นคนรักร่ำไห้เสียใจที่ถูกนางกล่าวถึง  สตรีร้ายกาจผู้นี้ช่างกล่าวผลิกลิ้นให้นางเป็นผู้ถูกกระทำเสียจริง  แล้วยังแสร้งร่ำไห้ต่อหน้าเขาเช่นนี้อีก  อย่าคิดว่าเขาจะหลงกลมารยาของนางง่ายๆ

“เฟิ่งเหม่ยหลิน! เจ้าช่างเป็นสตรีร้ายกาจที่กล่าววาจาเก่งเสียจริง  ที่สามารถผลิกดำให้เป็นขาวได้  เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางสายตามิมีหรืออย่างไร  ถึงได้กล่าววาจาราวเป็นผู้ที่ถูกกระทำเยี่ยงนี้เล่า  ถึงแม้เจ้าจะหมั้นหมายกับเปิ่นหวางใช่ว่าเจ้าจะมีสิทธิในตัวของเปิ่นหวาง  คนที่เปิ่นหวางรักคือเซี่ยชินฮวาผู้เดียวเท่านั้นและเป็นนางมาโดยตลอด  ที่ผ่านมาเปิ่นหวางคงรักษาน้ำใจเจ้ามากไปสินะ  เจ้าถึงได้กล้าวางยาปลุกกำหนัดเปิ่นหวางเพื่อให้เปิ่นหวางรับผิดชอบเจ้า  บิดาเป็นถึงท่านแม่ทัพใหญ่แต่เจ้ากลับทำตัวยิ่งกว่านางโลม  คิดว่าเปิ่นหวางจะพิศวาสรูปลักษณ์ภายนอกของเจ้าหรือไร  เปิ่นหวางจะบอกเจ้าให้ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะยาชั้นต่ำนั้นเปิ่นหวางก็มิมีทางแตะต้องตัวเจ้าเป็นแน่”

หลังจากกล่าวเสร็จจวิ้นอ๋องก็ปล่อยเซี่ยชินฮวาออกจากอ้อมกอด  แล้วเดินเข้าไปหาเฟิ่งเหม่ยหลินที่กำลังนั่งร่ำไห้อยู่ที่พื้น ก่อนที่เขาจะใช้สายตาเรียกหลี่กงกงที่ยืนถือถ้วยยาห้ามครรภ์อยู่ให้เดินเข้ามายืนข้างหลังเขา  เขาย่อตัวลงที่เบื้องหน้าของนางที่ก้มหน้าร่ำไห้อยู่  เขายกมือใหญ่ยื่นไปบีบกรามของนางแน่นก่อนจะเชยหน้านางให้เงยขึ้นมามองที่เขาแล้วกล่าวกับนางต่อ

“เจ้าจงฟังและจำใส่ใจไว้ให้ดี  เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ระหว่างเจ้ากับเปิ่นหวางจะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เพราะเจ้าวางยาเปิ่นหวาง  โทษที่เจ้าควรได้รับจากเรื่องนี้สามารถตัดหัวเจ้าได้  แต่เปิ่นหวางจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งเพราะเห็นแก่ที่เคยรู้จักกันมานาน  เจ้าจงยินยอมถอนหมั้นกับเปิ่นหวางเสียและกินยาห้ามครรภ์นี้! เปิ่นหวางจะถือว่าจบแล้วต่อกัน  และถ้าเจ้ายังมากความอย่าหาว่าเปิ่นหวางไม่เตือน!” จวิ้นอ๋องพูดเน้นย้ำด้วยสายตาจริงจัง  เขาสะบัดมือออกจากใบหน้าไปรับถ้วยยาจากหลี่กงกง แต่นางกลับเม้มริมฝีปากแน่นหันหนีหน้าเขาเมื่อเขาหยิบยื่นถ้วยยาให้  ฉับพลันเขาเริ่มมีโทสะมากยิ่งขึ้นไปอีก  จึงยื่นมือใหญ่ไปจับที่เก่าบนใบหน้าของนางที่มีรอยแดงช้ำตรงช่วงระหว่างโครงใบหน้างามจากน้ำมือเขาก่อนหน้านี้  แต่หามีความปราณีไม่เมื่อพบเห็นรอยที่ตนกระทำทิ้งไว้  เขาบีบกรามของนางแน่นกว่าเดิมเพื่อให้นางเผยอริมฝีปากให้อ้าออก  แล้วเขาก็นำถ้วยยามาจ่อริมฝีปากบางของนางก่อนจะเทยาห้ามครรภ์กรอกปากของนางทันที  น้ำของยาที่ป้อนลงบางส่วนไหลออกจากริมฝีปากบางเคลื่อนตัวลงผ่านลำคอเสลาลงมาจนถึงสาบเสื้อจนเปรอะเปื้อนไปทั่วตัวนาง  แม้บางช่วงนางจะสำลักยาห้ามครรภ์  เขาก็ไม่ได้สนใจใยดีนางกลับกรอกยานางจนหมดถ้วย  ก่อนจะเอามือหนาอีกข้างปิดปากของนางแน่นเพื่อให้มั่นใจว่านางกลืนยาลงไปแล้วจริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***