บทที่2 ไม่เข้าใจ

ภายในห้องนอน

ฉันได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่งก็เกิดความไม่เข้าใจในเนื้อเรื่องที่อ่าน  ว่าทำไมพล็อตเรื่องถึงป่วยแบบนี้! ป่วยเสียจนฉันนี่อยากจะสาปส่งทั้งคนแต่ง  ทั้งพระเอกของเรื่องให้ตกนรกปอยเปต  หมื่นแสนล้านภพ  หมื่นแสนล้านชาติชั่วนิจนิรันดร์เสียจริง!

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวรักจีนโบราณมีพลังปราณ  พลังธาตุ  มีสัตว์อสูรและมารเข้ามาเกี่ยวข้อง  ซึ่งถ้าผู้อ่านไม่คิดอะไรมากก็ถือว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่อ่านสนุกมากเลยทีเดียวแต่มันไม่ใช่สำหรับฉันไงล่ะ  มีอย่างที่ไหนให้จุดเริ่มต้นของการเป็นนางร้ายของเรื่องมาจากผลการกระทำของผู้อื่นที่เข้ามาสิงสู่ร่างของนางแทนไม่ใช่ตัวตนของนางเลยด้วยซ้ำ

เรื่องมันเกิดขึ้นในช่วงตอนที่ทั้งนางและพระเอกโดนวางยาปลุกกำหนัดจนได้มีซัมติงกัน  แต่ที่พีคขึ้นไปอีกคือพระเอกกลับไม่คิดรับผิดชอบนางแต่อย่างใดแบบฉีกกฏพระเอกแสนดีไปแล้วหนึ่ง  แต่ยังไม่พอ!นอกจากพระเอกจะไม่คิดรับผิดชอบนางแล้ว  ก็ยังอยากจะเซฟตนเองเพื่อไม่ให้นางกลับมาเรียกร้องเขาในภายหลัง  เลยจับนางกรอกยาห้ามครรภ์ที่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นยาพิษจนนางกระอักเลือดจนสิ้นใจตายสุดท้ายก็กลายเป็นนางมารสวีเยว่เข้ามาสิงสู่ร่างของนางจนกลายเป็นนางร้ายสมใจนักเขียนนั่นเอง  คือฉากตอนนี้พระเอกแทบไม่ใช่พระเอกแล้วอ่ะ  ต่อให้อนาคตนางจะกลายเป็นนางร้ายจริงๆ ก็เถอะ

กริ้งงงงง!! กริ้งงงงง!!!

“ใครมาหาว่ะ  กดเรียกอยู่ได้” ฉันสบถคำแล้วเดินไปหน้าประตูห้องแล้วส่องผ่านตาแมวหน้าประตูเพื่อมองว่าเป็นใคร  แต่กลับมองไม่เห็นใครยืนอยู่เลย  ฉันเลยยืนรอดูอีกสักพักก่อนจะหันหลังกลับด้วยความหงุดหงิดที่คิดว่าน่าจะเป็นเด็กมากดกริ่งเล่นเป็นแน่

กริ้งงงงงงงง!!!

“รอบนี้กดยาวเลยนะ  ขอดูหนังหน้าหน่อยเถอะใครมากวนทีนฉันมืดค่ำขนาดนี้” ฉันบ่นแล้วรีบเปิดประตูทันที  ด้วยเพราะกลัวรบกวนห้องชาวบ้าน  และด้วยเสียงกริ่งที่ดังไม่หยุดจึงไม่ได้ส่งตาแมวดูอีกครั้ง

แกร็ก แกร็ก

ฟิ้ว!!! ฉึ้บ!!!!

พรึบ!!!

เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมากฉันหงายหลังล้มลงตรงหน้าห้องทันที  มันทั้งเจ็บ  ทั้งจุก  ทั้งตกใจและกลัวปนเปไปหมด  อยู่ๆ ฉันก็ถูกชายชุดดำร่างใหญ่ปกปิดใบหน้าด้วยไอ้โม่งสีดำใช้ปืนเก็บเสียงยิงฉันร่วงไปกองกับพื้นทันที  ตอนนี้คงได้แต่ภาวนาให้มีคนมาช่วยฉันได้ทันเพราะฉันยังไม่อยากตายตอนนี้  ฉันยังไม่ได้ร่ำลาพ่อแม่ฉันเลย

เวลาผ่านล่วงเลยผ่านไปนานเท่าไรแล้วไม่รู้  จนตอนนี้โจรร้ายได้ออกไปจากห้องของฉันแล้ว  แต่ฉันก็ยังไม่เห็นมีใครเขามาช่วยฉันสักคน  ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนร่างกายค่อยๆ หนาวเย็นจนชาไปทั้งตัว  มือที่เคยยกมาปิดตรงบาดแผลที่หน้าอกเริ่มอ่อนแรงจนร่วงตกลงพื้น  ลมหายใจค่อยๆ เหือดแห้ง  ยิ่งพยายามหายใจเลือดก็ยิ่งไหลออกมา  จนสุดท้ายสติของฉันก็ดับวูบจนตัดภาพที่ห้องฉันไป

…

..

.

พรึบ!!!

ฉันรู้สึกตัวเองอีกทีก็มายืนอยู่ตรงนี้เสียแล้ว  เห็นลานสนามหญ้าขนาดใหญ่ จัดอย่างกับสวนสาธารณะดูร่มรื่นชื่นใจถัดไปมีหน้าคฤหาสน์หรูหลังใหญ่อย่างกับราชวังแห่งหนึ่ง  แล้วฉันก็เห็นคนสวมใส่ชุดจีนโบราณที่เหมือนนางกำนัลในซีรี่ย์จีนที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์  ฉันเริ่มเดินดูความสวยงามของคฤหาสน์หรูหลังนี้ไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียง  ดังออกมาจากภายในห้องๆ หนึ่ง  ด้วยความอยากเผือกเรื่องชาวบ้านก็ต้องเข้าไปดูสิค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***