

ลิขิตรักเสน่หา

 

บทที่ 3 นี่โต๊ะฉัน!!

สนามบินแห่งหนึ่งเพื่อเปลี่ยนเครื่อง

“นี่คุณ!” เสียงเรียกเป็นภาษาอังกฤษปลุกหญิงสาวข้างๆ

“ค่ะ” ปลายฟ้าที่ถูกปลุกขึ้นรีบอุทานอย่างตกใจ

หันไปมองหน้าชายหนุ่มที่เรียกเธอทันที

‘หล่อ’ ปลายฟ้าที่เพิ่งงัวเงียจากการหลับไปหลายชั่วโมงตื่นขึ้นอย่างเพ้อๆ

“นี่คุณ ถึงเวลาเปลี่ยนเครื่องแล้วครับ

คุณจะนั่งยิ้มแบบนี้อีกนานมั้ย” หนุ่มหน้าหล่อเอียงหน้าอย่างสงสัย

“อ่อ ขอโทษค่ะ เชิญค่ะ” เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขานั่งในสุดถ้าเธอไม่ออกแล้วเขาจะออกได้ยังไง

หญิงสาวรีบเดินออกไปก่อนเพื่อให้ชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อเหลาเดินออกไปได้

“ขอบคุณครับ” หนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อเหลาเอ่ยขึ้น

แล้วเดินจากไป

ปลายฟ้าต้องรอเวลาเปลี่ยนเครื่องถึงสามชั่วโมงไม่รู้จะทำอะไรคร่าเวลา

เธอเลยเลือกจะนั่งในร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีอินเตอร์เน็ตดูจากภายนอกร้านแล้วตกแต่งได้น่ารักเลยทีเดียว

แต่พอเดินเข้าไปข้างในก็เหลือเพียงที่นั่งโต๊ะเล็กๆ ที่ยังคงว่างอยู่เพียงโต๊ะเดียว

เธอจึงเดินเข้าไปเพื่อที่จะเอากระเป๋าโน๊ตบุ๊ควางไว้ก่อน แต่พอดีกับชายหนุ่มอีกคนที่วางกระเป๋าของเขาลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ตรงกันข้ามเช่นกัน

“อ่ะ/อ่ะ” สองเสียงอุทานพร้อม

และจ้องมองอีกฝ่าย

“คุณ” เธอจำเขาได้

“ขอโทษนะค่ะ แต่โต๊ะตัวนี้ฉันเห็นก่อน” ปลายฟ้าบอกชายหนุ่มออกไปเป็นภาษาอังกฤษ

“แต่ว่าตัวนี้ผมก็เห็นมาก่อนเช่นกัน” ชายหนุ่มต่างชาติเถียงกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

‘เธอจะเอาอะไรมาวัดว่าเธอเห็นโต๊ะตัวนี้ก่อนเขากันเนี่ย’ หนุ่มต่างชาติแอบค่อนขอดอยู่ในใจ

“เฮ้อ” ปลายฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่

โดยปกติแล้วเธอจะเป็นคนที่ไม่ชอบเถียงใครสักเท่าไหร่ แต่วันนี้เธอเหนื่อยและการหาที่นั่งเพื่อเขียนนิยายที่ค้างต่อให้ได้อีกสักบทก็ยังดี

ยังไงเธอก็ต้องได้นั่งที่ตรงนี้

“คุณค่ะ อย่างน้อยฉันก็เป็นสุภาพสตรี

รบกวนคุณหาที่ตรงอื่นนั่งได้มั้ยค่ะ ฉันจะนั่งตรงนี้”

“คุณครับ ผมก็อยากจะหาที่ตรงอื่นนั่งนะครับ

แต่ตอนนี้ผมต้องรีบทำงาน ดังนั้นรบกวนคุณหาที่ตรงอื่นได้มั้ยครับ

แล้วเดี๋ยวผมเลี้ยงกาแฟคุณเอง” เสียงชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“ขอโทษนะค่ะ

แต่คุณก็เห็นว่ามันไม่มีที่อื่นจะให้นั่งแล้ว แล้วจะให้นั่งที่ไหนค่ะ” เสียงปลายฟ้าเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากอารมณ์ที่เริ่มเดือดปุดๆ

“โอเค งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน

ในเมื่อมันมีที่นั่งสองที่เราก็นั่งกันคนละที่

แล้วต่างคนต่างทำงานส่วนกาแฟมื้อนี้ผมขอเลี้ยงคุณเอง เพราะผมมารบกวนคุณ

โอเคมั้ยครับ” เสียงชายหนุ่มพูดอย่างประนีประนอมเพื่อที่จะหาข้อยุติให้ได้เพราะตอนนี้เขาจะต้องรีบเช็คงานและส่งงานด่วนไปให้เลขาเพื่อจัดการต่อ

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องเลี้ยงกาแฟฉันหรอก” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบๆ

“อย่างงั้นก็ได้ครับ

เชิญนั่งครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมขยับเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งก่อน

‘หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดูมีเงิน แต่ดูท่าทางจะงก

แค่บอกว่าไม่ให้เลี้ยง ก็ไม่เลี้ยงจริงๆ ซะงั้น ไม่น่าปากเร็วเลยเรา’

ตอนนี้ทั้งสองต่างหยิบแลปทอปตัวเองขึ้นมาคนละเครื่องเพื่อที่จะทำงาน

จากนั้นต่างคนก็ต่างทำงานของตัวเองไป

แต่ดูท่าชายหนุ่มจะมีงานที่เคร่งเครียดต้องสะสางจริงๆ เพราะตั้งแต่เขานั่งลง

เขาก็นั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่กับหน้าจอ ต่างจากหญิงสาวที่มีงานต้องทำเช่นกัน

แต่ดูเธอไม่ค่อยมีสมาธิกับงานตรงหน้าสักเท่าไหร่

ก็มีหนุ่มต่างชาติหน้าตาดีมานั่งตรงหน้าจะให้เธอมีสมาธิได้ยังไงกัน

“นี่คุณจะนั่งจ้องหน้าผมแบบนี้อีกนานมั้ย” เสียงชายหนุ่มต่างชาติถามขึ้นขณะที่หน้าก็ยังคงจ้องหน้าจออยู่

“เอ่อ เอ่อ” เสียงหญิงสาวติดๆ

ขัดขึ้นมาทันที

“ฉันไม่ได้จ้องคุณสักหน่อย ฉันก็แค่มองไปรอบๆ

เท่านั้นเอง” ปลายฟ้าไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เธอเลยแก้ตัวลอยๆ

ไป

“ครับ

คงจะอย่างงั้น” ชายหนุ่มตอบรับแต่ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเฉย แต่สายตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอตามเดิม

ปลายฟ้าได้แต่นั่งทำหน้าเขินอายและหันไปจดจ่อกับหน้าจอแลปทอปของตัวเองตามเดิม

แม้จะไม่มีสมาธิทำงานตรงหน้าเลยก็ตาม

ปลายฟ้านั่งทำงานมาได้สักพักใหญ่ จึงดูเวลาอีกทีซึ่งก็ใกล้เวลาต่อเครื่องแล้ว

เธอจึงตัดสินใจหันไปหาชายหนุ่มที่นั่งตรงกันข้ามเพื่อที่จะบอกเขาว่าเธอได้เวลาต่อเครื่องแล้ว

แต่ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้ทำให้หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย

เขากำลังนั่งหลับตาเอามือเท้าคางอยู่พอดี

เธอไม่รู้ว่าเขากำลังหลับหรือเขาแค่ปิดตาเฉยๆ แต่กลายเป็นว่าเธอได้แต่จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความพินิจวิเคราะห์ตั้งแต่ขนตางอนยาว

จมูกโด่งเป็นสัน เสี้ยวหน้าได้รูป ผิวหน้าที่ละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิง

“จ้องพอหรือยังครับ” เสียงชายหนุ่มที่ยังคงปิดตาอยู่ถามขึ้น

“ฉันไม่ได้จ้องคุณแค่ดูว่าคุณกำลังหลับอยู่หรือป่าว

เพราะฉันจะไปต่อเครื่องแล้วเลยจะบอกเพื่อนนั่งร่วมโต๊ะก็แค่นั้น” หญิงสาวพูดไปก็ยังคงจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่ปิดตาอยู่ เมื่ออยู่ๆ ชายหนุ่มที่กำลังปิดตาลืมตาขึ้น

เธอหลบหน้าหนีแทบไม่ทัน

“เอาเป็นว่ายังไงกาแฟมื้อนี้ผมเลี้ยงคุณเองก็แล้วกัน

ไม่ต้องเกรงใจหรอก เพราะดูจากที่คุณนั่งจ้องผมมาสองสามชั่วโมงก็ไม่น่าจะเกรงใจอยู่แล้ว” ชายหนุ่มที่รู้ทันได้ทีจึงพูดแซว

ปลายฟ้าไม่ได้ตอบอะไรได้แต่กรอกตาไปมาทำเหมือนว่ารำคาญ

แต่จริงๆ เธอรู้สึกเขินเพราะเขารู้ทันก็แค่นั้นล่ะ

‘ผู้ชายบ้าอะไรละเอียดทุกเม็ด นี่ขนาดแค่จ้องยังรู้เลย’

เธอรีบเก็บแล็ปท็อปประจำตัวและข้าวของเครื่องใช้บนโต๊ะเข้ากระเป๋าอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะลุกขึ้น

และทำท่าจะเดินจากไป

“ยินดีที่ได้พบนะครับ” เสียงของชายหนุ่มที่เธอนั่งจ้องเขามานานเอ่ยขึ้น

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและยื่นมือออกไปเป็นการทักทายตามธรรมเนียมฝรั่ง

“ค่ะ ขอบคุณสำหรับกาแฟเช่นกันนะค่ะ” ปลายฟ้ายื่นมือไปจับมือใหญ่ตรงหน้า

และยิ้มให้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เจอหน้ากัน จากนั้นเธอก็รีบเดินไปขึ้นเครื่องต่อ