

ผมเป็นมาเฟีย

 

บุคคลคลั่งรัก

เช้าตรู่วันนี้ สองคนตื่นขึ้น อัคคีลุกจากเตียงนอน ไปอาบน้ำ สักพักพริ้งก็ตื่น เธอดูเวลาตอนนี้ แล้วไปดูเสื้อผ้าของเธอ

พริ้ง:ชุดนักเรียนอยู่ไหนนะ

พริ้ง:ไม่อยู่ในนี้หรอ

พริ้งหยิบกุญแจรถลงไปด้านล่าง เพื่อไปหาชุดของเธอ

เมื่ออัคคีออกมาจากห้องน้ำ ไม่เจอเธออยู่ในห้องเขาตกใจมาก เพราะกุญแจรถก็หายไป อัคคีรีบวิ่งลงไปด้านล่าง

//พริ้ง//

ฉันเปิดประตูรถเข้าไป เห็นชุดนักเรียนอยู่ในนั้นฉันเอื้อมมือหยิบชุดนักเรียน แต่ฉันรู้สึกถึงอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง

พริ้ง:อะไร

อัคคี:ผมแค่ตกใจนิดหน่อย ตัวเล็กไม่อยู่ในห้อง

พริ้ง:หนูแค่มาเอาชุดนักเรียน

อัคคี:จะไปโรงเรียนหรอครับ

พริ้ง:หนูยังไม่ได้ลาออกนะ

พริ้ง:พีีต้องไปส่งหนูนะรู้ปะ

อัคคี:วันนี้ก็เหงาตายดิ

พริ้ง:ไปทำงานไม่ใช่หรอ

พริ้ง:เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน

อัคคี:อืม

อัคคีผละกอดออกพริ้งหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นเข้าไปในบ้าน อัคคีก็เดินตามเธอไป พริ้งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ช่วยอัคคีแต่งตัว มือบางๆจับคอเสื้อพับลงมา ปัดที่เสื้อผ้าของเขา อัคคีทำได้แค่มองเธอ

อัคคี:มีคนทำไห้แบบนี้ก็ดี

พริ้ง:ยังไงหรอคะ

อัคคี:มีคนคอยดูแลผมไง จัดเสื้อผ้าไห้ ทำเรื่องอื่นไห้ด้วย

พริ้ง:กลัวจะเป็นเหมือนเรื่องบ้าน

อัคคี:ก็ผมอยู่คนเดียว ผมก็ไม่คิดถึงคั้นนี้ไง

พริ้ง:เสร็จแล้ว อย่าลืมไปส่งด้วย

อัคคี:ครับ แล้วไหนกระเป๋า

พริ้ง:เอาไปไว้บนรถแล้ว

อัคคี:ครับงันเราไปกันนะครับ

พริ้งและอัคคีขับรถออกไปจากบ้าน ในความคิดของเธอคิดแค่ว่า จะโดนจับมาขายตัว ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ในใจก็อยากขอบคุณเขา ที่ใจดีกับเธอ ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย มาเฟียบ้านไหนขี้อ้อน

//พริ้ง//

ฉันหยิบลิปสติกสีแดงออกมา ทาลงบนปากตอนนั้นรถติดไฟแดง เขาสังเกตเห็นฉันพอดีเลยหันมามองฉัน พอฉันทาลิปเสร็จ เขาก็ใช่มือเกลี่ยลิปสติกของฉัน ก่อนจะประกบจูบ

อัคคี:ตัวเล็กทาลิปแดงจังเลยนะคะ

พริ้ง:ทำไมหรอคะ เดี๋ยวหนีใคนเขาก็ทำ

อัคคี:หวงครับ ไม่อยากให้ไครมอง

อัคคี:เป็นคนของผมคนเดียว

เสียงแตรรถด้านหลังดังขึ้น เพราะตอนนี้ไฟเขียวแล้ว อัคคีจึงขับรถต่อไป พริ้งก็หัวเราะเสียงดัง อัคคีก็ยิ้มแล้วหันมาหาเธอ มือข้างหนึ่งกำมือเธอแน่น จนถึงหน้าโรงเรียน พริ้งเปิดประตูลงไปจากรถ อัคคีก็ยังคงกำมือเธอแน่น

อัคคี:ไม่ไปได้ไหมครับ

พริ้ง:ไม่ได้

อัคคี:ผมอยากเอาตัวเล็กไปทุกที่ ที่ผมไป

พริ้ง:รอวันอื่นแล้วกันนะคะ

อัคคี:แล้วตัวเล็กอยากไปไหน

พริ้ง:ไม่รู้สิคะ ยังคิดไม่ออก

อัคคี:เดี๋ยวผมลองไปค้นหาดู เผื่อเจอ

พริ้ง:ค่ะ

พริ้ง:ปล่อยมือด้วย จะไปแล้ว

//อัคคี//

ผมดึงเธอเข้ามาจูบอีกครั้ง ผมกอดเธอแน่นมาก ไม่อยากให้เธอหลุดไปไหน แต่ผมก็ต้องปล่อยเธอไปทำหน้าที่ของเธอ

//บริษัท//

อัคคีนั่งเงียบดูสุขุม กำลังทำงานอยู่ โดยมีมือถือวางอยู่ข้างๆ เขามองไปที่โทรศัพท์หลายครั้ง คิดในใจว่าจะโทรไปกาเธอดีไหม จนเลขาเดินเข้ามา

จิว:คุณอัคคีค่ะ

อัคคี:มีอะไร

จิว:ดิฉันเห็นคุณอัคคี มองมือถือบ่อยๆ

จิว:จะโทรหาไครหรอคะ

อัคคี:ป่าวหรอก ผมแค่ดูเวลา

//จิว//

หลังเขาตอบปฏิเสธฉันไป ก็มีสายเข้ามาเขาวางปากกาอย่างไว้หยิบมือถือมา เบอร์นั้นเขียนว่า//ตัวเล็ก//แต่เขาลังเลเล็กน้อย

จิว:ตัวเล็ก

จิว:รับสิคะคุณอัคคี

อัคคี:เธอโทรมาหาผมเอง

อัคคี:คุณว่าเธอคิดถึงผมรึป่าว

จิว:ดิฉันไม่รู้ค่ะ ดิฉันเป็นแค่เลขา

อัคคี:ตามใจคุณแล้วกัน

(รับสาย)

อัคคี:ฮัลโหล

พริ้ง:พี่ได้เอาของหนูไปรึป่าว

อัคคี:ป่าวนะคะ

จิว:คุณอัคคีคะ เสียงเป็นอะไรรึป่าว

อัคคี:ป่าว เสียงปกติผม

พริ้ง:พี่คีเอาลิปหนูไปรึป่าว

อัคคี:ป่าวครับ ตัวเล็กทำหายรึป่าว

แล้วอัคคีก็หยิบลิปสติกออกมาจากกระเป๋ากางเกง ในตอนที่เขาจูบเธอ มือเขาล่วงไปเอาลิปสติกของเธอมา ใส่กระเป๋าเขา

จิว:คุณอัคคีคะ!

อัคคี:เดี๋ยววันนี้ผมซื้อไห้ไหม่

พริ้ง:ไม่เอา พี่เอาไปใช่ไหม

อัคคี:ป่าวครับ ตัวเล็กฟังผมบ้าง

พริ้ง:ไม่เชื่อ เมื่อเช้าใครไม่รู้ จูบหน้าหน้าไฟแดง

พริ้ง:เอานิ้วมาเกลี่ยลิปหนูด้วย

อัคคี:ผมไม่ได้เอาไปจริงๆ ตัวเล็ก

พริ้ง:ได้เอาอย่างนี้ใช่ปะ เดี๋ยววันนี้หนูนอนห้องนั่งเล่น

อัคคี:ทำไมเป็นงั้นล่ะ

พริ้ง:ไม่รู้แหละคยบางคนชอบฉวยโอกาศ

พริ้ง:ขี้ขโมยด้วย

(ตัดสาย)

จิว:คุณอัคคีคะ คนนี้ไปรอดไหม

อัคคี:ไปรอดสิ คุณจิวคุณอย่ามาแช่งผมสิ

จิว:มันไม่เหลือลุคมาเฟียแล้วนะคะ

จิว:ทีงคนกลัวเมีย

อัคคี:ผมจะกลัวเขาทำไม ผมอายุเยอะกว่าเขานะ

อัคคี:อีกอย่างบ้านก็บ้านผม

จิว:ที่ว่าอายุเยอะกว่าเขา

จิว:เธออายุเท่าไหร่

อัคคี:17-18

จิว:ตายแล้ว คุณอัคคีคะ!!!

อัคคี:ก็คนมันทำไปแล้ว แก้ไขไม่ได้

จิว:จะโดนคดีพากผู้เยาว์ไหมเนี่ย

อัคคี:ผมไม่กลัวหรอก

//โรงเรียน//

พริ้งนั่งทำหน้าหงอยอยู่ ทั้งคาบเช้า ฟ้าได้แต่มองพริ้งแล้วมองดาวต่อด้วยความสงสัย

ฟ้า:พริ้งเป็นอะไร

พริ้ง:โดนฉกลิปไป

ดาว:เดี๋ยวค่อยซื้อไหม

พริ้ง:พึ่งซื้อได้สองวันเอง

ฟ้า:แล้วไครเอาไป

พริ้ง:ก็คนเดียวกันกับคนที่นี่

พริ้งดึงคอเสื้อลงมา เผยไห้เห็นรอยแดง ที่เป็นรอยดูดจากเมื่อวาน ฟ้าและดาวต่างตกใจ เพราะพริ้งไม่มีแฟนตั่งแต่ ม.1มานี้

ฟ้า:ไปโดนมายังไงวะ

พริ้ง:มึงเคยอ่านนิยายปะ

ฟ้า:เคยแล้วยังไง

ดาว:อ๋อ ที่พวกมาเฟียจับไปขัดหนี้

ฟ้า:อะไร! ไปโดนตอนไหน

พริ้ง:เมื่อวานก่อน

ฟ้า:ยังว่ามึงหายไป แล้วเขาทำอะไรมึงปะ

ดาว:พริ้งมึงจะร้องไห้ทำไมวะ

พริ้งร้องไห้ออกมา ก้มหน้าลงกับโต๊ะ น้ำตาหยดลงบนกระโปรงสีกรมท่า ฟ้าและดาวได้โอกาส จึงพาพริ้งหนีเรียน ไปนั่งที่หลังโรง

ดาว:พริ้งมึงเป็นอะไร

ดาว:มึงไม่ได้โดนมาใช้ไหม

พริ้ง:ฮือ กูโดนมาจริงๆ

ฟ้า:นี่คือเหตุผลที่มึงร้องไห้

พริ้ง:ป่าว กูแค่กลัวถ้าในเวลานี้

พริ้ง:ตอนนี้กูยังเรียนไม่จบ แล้วกูท้องขึ้นมา

ฟ้า:กูก็มีหลานไง จะไห้ชื่อว่าน้ำ

ฟ้า:แล้วเขาไม่ได้ป้องกันหรอวะ

พริ้ง:ไม่ ผิดที่กูเองที่ขี้เกียด

ดาว:อ๋อ แล้วเขาเป็นคนดีปะ

พริ้ง:เขาดีกับกูมาก็เลยเวย กับพ่อแม่ดูด้วย

ดาว:งันมึงก็ไม่ต้องห่วง ถ้ามันเกิดขึ้นจริงพวกกู

ดาว:จะไปตบหน้ามันเอง ที่มันทำเพื่อนกูเสียใจ

พริ้ง:ดาวทำไมชอบติดตลกวะ

พริ้ง:มันไม่ท้องหรอกมั้ง เขาก็น่าจะรู้อยู่แหละ

ฟ้า:แล้วเขาเป็นยังไงวะ

พริ้ง:มึงจะแฟนเก่าบีได้ปะ

พริ้ง:ประมาณนั้นเลย แต่หนักกว่าเยอะ

ฟ้า:นึกว่ามันดวงตก แต่เสือกดวงดี

ดาว:เป็นยังไงบอกหน่อย

พริ้ง:คืนก่อน กูหนาวเลยเผลอไปนอนกอดเขา

พริ้ง:เขาเห็นกูหนาวเลยกอดกูกลับ

พริ้ง:แล้วพอตอนเช้ากูตื่น เขาก็นอนอยู่

ฟ้า:แล้วนังไงต่อวะ

พริ้ง:กูจะลุก เขาไห้กูนอนต่อ แล้วก็กอดกูอยู่แบบนั้น

ดาว:มึงมีรูปป่าววะ

พริ้ง:พอมีอยู่ เขาก็มีกิจการที่ใหญ่อยู่พอสมควร

พริ้งเปิดรูปไห้สองคนดู ฟ้าและดาวตกใจมาก อัคคีหน้าเด็กมากดูห่างจากพริ้งไม่กี่ปีแต่อายุจริงๆกะบปาไป30ปีแล้ว

ฟ้า:มึงเล่นรุ่นนี้เลยหรอวะ

พริ้ง:ช่วยไม่ได้วะ กูโดนไปแล้ว

ดาว:เขามีน้องชายรึป่าว

พริ้ง:เสียใจด้วยจร้า ลูกคนเดียวพ่อแม่ตายหมดแล้ว

ดาม:เสียดายซะ

พริ้ง:เผื่อเขามีเพื่อนน่ะนะ

แล้วก็มีสายเข้ามา เป็นอัคคีที่โทรมา หลังจากที่เธอโทรไปไม่นาน

(รับสาย)

พริ้ง:ฮัลโหลค่ะ

อัคคี:ทำอะไรอยู่คะ

อัคคี:เหนื่อยไหม

พริ้ง:ไม่เหนื่อยค่ะ สบายดี

อัคคี:ตอนเที่ยงไปกินข้าวกันไหม

พริ้ง:เรียนมัธยมค่ะ ไม่ใช่มหาลัย

อัคคี:หรอครับ ไปแอบลักพาตัวมาได้ไหม

อัคคี:ได้ยินไหมตัวเล็ก

ฟ้า:มึงมีตัวลงตัวเล็กด้วย

ดาว:หวานเกินไปวะ เพื่อนเราจะโดนตามใจแค่ไหน

พริ้ง:บ้ารึป่าวไครเขาทำกัน

อัคคี:ผมไง ตัวเล็กระวังตัวไว้แล้วกัน

ฟ้าและดาวแย่งมือถือพริ้งมาแล้วคุยกับอัคคี

ฟ้า:ไม่ได้ค่ะ เพื่อนเราเราหวง

ดาว:อยากได้ก็ผ่านประตูเงินประตูทองก่อน

พริ้ง:เฮ้ย!

อัคคี:ครับ จะเอาเท่าไหร่ล่ะครับ

ฟ้า-ดาว:พันนึวค่ะ

อัคคี:ผมไม่มีสิครับ พันนึง

อัคคี:มีสักร้อยสองร้อยล้าน

พริ้ง:พวกเพื่อนเหี้ย! ยกกูไห้เขาเลยนะมึง

ฟ้า:ขอโทษค่ะ

ดาว:ไม่ได้ตั้งใจ

อัคคี:ตัวเล็กคะ งันตอนเย็นไปรับนะ

อัคคี:อยากได้อะไรรึป่าว

พริ้ง:เอาลิปหนูมาคืน

อัคคี:ผมไม่ได้เอาไปไม่เชท่อใจกันบ้างเลย

พริ้ง:เชื่อได้ที่ไหน ชอบฉวยโอกาส

อัคคี:วันตามนั้นนะครับ

อัคคี:บายครับ รักตัวเล็กนะ

พริ้ง:ไม่รักด้วยหรอก

อัคคี:สนใจเป็นที่หรือป่าวคะ

อัคคี:โซฟายังว่างนะ

พริ้ง:ทะลึ่ง!

(วางสาย)

ฟ้าและดาวมองพริ้งตาค้าง ไม่แม้แต่กระพิบตาอ้าปากค้าง พริ้งทำหน้างง

พริ้ง:ฟ้า ดาวเป็นอะไร

ฟ้า:อะไรคือที่ว่า โซฟาว่าง

พริ้ง:ป่าววววไม่มีอะไร

ดาว:ป่าวซะยาวเลยนะ

ดาว:น่าจะโดนจับกดอีก

ฟ้า:เสร็จแล้วก็โทรมาหากูนะ

ฟ้า:จะซื้อยาแก้ปวดไปไห้

ฟ้า:ไม่ต้องเดินขาถ่าง

พริ้ง:ฟ้า มึงพูดอะไรวะเนี่ย

พริ้ง:คนที่ไหนมันจะบ้ากามขนาดนั้น

พริ้ง:แต่จริงๆก็พอสมควรแหละ

ดาว:ฝากบอกเขาด้วยนะ ถ้าจะไม่ป้องกันกูอยากได้

ดาว:หลานแฝด หญิงชายก็ดีนะเดี๋ยวช่วยเลี้ยง

พริ้ง:สัส! มึงมาเบ่งไหมวะ

(ตอนเย็น)

พริ้งและฟ้า,ดาว นั่งคุยกันอยู่ในโรงเรียน หัวเราะกันสนุกสนาน พริ้งคุยกับสองคนจนเพลิน แต่ก็ไม่เห็นวี้แววว่าอัคคีจะมารับเธอ ผ่านไปเกือบห้าโมงครึ่ง เธอก็ยังรอเขา ฟ้าและดาวก็อยู่เป็นเพื่อนเธอ จนถึงเวลาที่อัคคีมา รถปอร์เช่สีเทาขับเข้ามาจอด สามคนมองไปที่รถ แล้วอัคคีก็เดินลงมาจากรถ

อัคคี:ตัวเล็กรอนานไหม

พริ้ง:ไหนบอกสี่โมง

อัคคี:มีเคลียงานนิดหน่อย

ฟ้า:กลับบ้านดีๆนะเพื่อน

ดาว:โชคดีนะ

พริ้ง:กูยังไม่กลับหรอก

อัคคี:ทำไมละครับ ตัวเล็กไม่ได้รีบหรอ

พริ้ง:ไม่รีบค่ะ คนบางคนก็ไม่ได้รีบ

อัคคี:ขอโทษครับ

ฟ้า:เบาหน่อยนะคะ เพื่อนหนูตัวนิดเดียว

ดาว:ลมพัดก็ปลิวแล้ว

พริ้ง:มันก็เกินไปป่าว

อัคคี:ครับ เดี๋ยวผมจะดูแลดีๆ

ฟ้า:คุณมีเพื่อนรึป่าวคะ

ฟ้า:หรือคนรู้จัก

พริ้ง:ไอ้ฟ้า ถามอะไรแบบนี้วะเนี่ย

พริ้ง:มันได้ซะที่ไหน

อัคคี:พอมีอยู่นะครับ แต่คนนี้เขาเรียนนอก

อัคคี:ลูกพี่ลูกน้องผมเอง

พริ้ง:ดูพี่เป็นดิ

อัคคี:เขาเรียกทำคะแนน

//พริ้ง//

พวกเรานั่งคุยกันถึงเรื่องต่างๆ สวนเขาก็คอยนั่งข้างฉันมือข้างหนึ่งก็กลุมมือฉัน เอาหน้าซบไหล่เธอ มืออีกข้างหนึ่งโอบเอวฉันไว้แน่น

พริ้ง:เป็นอะไรรึป่าวคะ

พริ้ง:งวงหรอคะ

อัคคี:ป่าวครับผมแค่อยากอ้อนเฉยๆ

ฟ้า:ตามสบายนะคะ

ฟ้า:ยินดีเป็นอากาศไห้

พริ้ง:ฟ้านี่ก็เล่นด้วยไปอีกคน

พริ้ง:พี่นี่ก็อ้อนเก่งจริงๆ

อัคคี:คิดถึง ไม่ได้เจอทั้งวันเลยนะ

พริ้ง:แค่วันเดียวเอง จะตายเลยหรอ

อัคคีมองหน้าเธอ มือจับที่ริมฝีปากเธอ เอาหน้าเข้าไปใกล้

อัคคี:วันเดียวไม่ตายหรอกครับ

อัคคี:แต่ถ้าหายไปนานๆผมน่าจะตายนะครับ

พริ้ว:ทำอะไร

อัคคี:ป่าวครับ

ฟ้า-ดาว:ฉันคืออากาศ ฉันไม่รู้อะไรเลย ไม่เห็นอะไรเลย

พริ้ง:หนูว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าไหม

พริ้ง:กลับด้วยกันไหม

ฟ้า:จะดีหรอ

ฟ้า:จะไม่ไปขัดจังหวะคุณอัคคีดขาหรอ

อัคคี:เรียกคีเฉยๆก็ได้ครับ

อัคคี:กลับพร้อมกันได้นะครับ

ดาว:ไม่เอาดีกว่า พวกเราเกรงใจ

อัคคี:ตัวเล็กเขาขอ ผมทำไห้หมดแหละครับ

พริ้ง:ไปเถอะนะ จะได้คุยกันต่อ

พริ้งจูงมือฟ้าและดาวขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วเธอก็ขึ้นไปนั่งข้างหน้า บอกสองคนไห้รัดเข็มขัด อัคคีขับรถออกไป สาคนก็ยังคงคุยกัน ส่วนอัคคีก็จับมืออีกข้างของพริ้งไว้

ฟ้า:จำได้ปะ ที่เราไปสวนน้ำกัน

ฟ้า:พริ้งกรี๊ดเสียงดังมากเลย

พริ้ง:ก็คนมันกลัว

พริ้ง:อีกอย่างมันก็สูงด้วย

พริ้ง:คนที่กลัวที่สุดก็มึงไม่ใช่หรอ

ฟ้า:อย่าย้อนดิซะ

อัคคี:ข้างหน้าไฟแดงนะครับ

พริ้ง:ไฟแดงหรอ

อัคคี:ครับ

ดาว:มึงจำได้ปะ

ฟ้า:จำได้ มึงกลับกูปิดตาดีกว่านะ

ดาว:ดีเหมือนกันนะเพื่อน

เมื่อรถหยุดจอดที่หน้าไฟแดง อัคคีหันกลับไปมองสองคนแล้วมองพริ้ง ก่อนจะโน้มตัวเขามาหาพริ้ง ฟ้าและดาวแอบดูอยู่ได้เห็นเหตุการทุกอย่าง อัคคีดึงตัวพริ้งเข้ามาจูบ เขาไม่สนใจสายตาของฟ้าและด้าว อัคคีประกบจูบลงบนริมฝีปากของพริ้ง ลินอุ่นไปแทรกเข้าไปในปาก พริ้งดันตัวอัคคีออกทันที่

พริ้ว:พี่ทำอะไร

อัคคี:ผมจูบไม่ได้หรอ

พริ้ง:ไม่ใช่ จะแรกลิ้มทำไม

พริ้ง:นี้กลางไฟแดงเลยนะ

อัคคี:อ๋อ งั้นรอกลับบ้านก่อนละกัน

พริ้ง:คนอะไรหื่นเหลือเกิน

อัคคี:แล้วรักไหมล่ะ

พริ้ง:รักคร้าาาถามทั้งวันแล้ว

ฟ้า:เก็บโมเมนต์เร็ว

ดาว:เออได้แล้ว

ดาวยกมือถือขึ้นมาถ่ายภาพสองคนไว้ แล้วก็เอาไปไห้ฟ้าดู พริ้งหันกลับมามองสองคน แล้วก็หยิบมือถือมา แล้วก็เอาคืนดาว

พริ้ง:หาทำนะมึง

ดาว:นานที่ได้เห็น ขอเก็บไว้หน่อย

ฟ้า:เนอะออกจะน่ารัก

พริ้ง:โอ๊ยยยยเพื่อนเราไม่เหมือนใคร

อัคคี:มีรูปอื่นอีกไหม ส่งทาไห้ผมได้นะ

อัคคี:จะเก็บไว้เป็นที่ระลึก

พริ้ง:อะไรวะเนี่ย ขะไม่มีใครเข้าข้างกันบ้างรึไง

//พริ้ง//

เราไปส่งฟ้ากับดาวที่บ้าน เขาพาฉันขับรถกลับบ้าน ระหว่างทาง เราสองคนนั่งเงียบ ไม่พูดอะไรฉันหันไปมองเขา เอื้อมมือไปจับที่แขนเขา แต่เขาก็ร้องออกมา

อัคคี:โอ๊ย!!!

พริ้ง:หึ้ย! หนูขอโทษ

อัคคี:ไม่เป็นอะไร แผลนิดเดียว

พริ้ง:ไปทำอะไรมา

อัคคี:ป่าว อุบัติเหตุนิดหน่อย

พริ้ง:มันไม่นิดเดียวแล้วไหม

//อัคคี//

เธอบอกไห้ผมหยุดรถ เธอพับแขนเสื้อผมขึ้น เธอดูตกใจเมื่อเห็นแผลที่แขนผม เรื่องวันนี้มันวุ่นวายเกินไป และนี่คือสาเหตุที่ผมาช้า

พริ้ง:ไปโดนอะไรมา

อัคคี:กระสุนเฉี่ยวนิดเดียว

พริ้ง:นิดเดียวอะไร

//อัคคี//

เธอใช้มือจับที่บริเวณใกล้ๆแผลผม แล้วก็หยิบแอลกอฮอล์กับน้ำเกลือออกมา เธอทำแผลไห้ผมอย่างเบามือ ก่อนนะหยิบผ้าก็อตออกมา แล้วพันแผลไห้ ติดด้วย ที่ปิดแผลสีชมพู

พริ้ง:เจ็บไหม

พริ้ง:จะทำเบาๆนะ

อัคคี:ผมไม่เจ็บหรอก

อัคคี:แต่ตัวเล็กไปเอาของพวกนี้มาจากไหน

พริ้ง:พกติดตัว เป็นคนซุ่มซ่ามน่ะ

พริ้ง:บางครั้งก็ได้แผล

อัคคี:เจ็บไหม

พริ้ง:เจ็บอยู่ นิดหน่อย

อัคคี:ขอบคุณนะ

พริ้ง:ไม่เป็นไรมันยังน้อยไป สำหรับเรื่องอื่นๆ

//บ้าน//

สองคนเข้ามาในบ้าน พริ้งเดินขึ้นไปด้านบนเปลี่ยนชุด อัคคีเดินตามขึ้นไป เปิดประตูเข้าไป เดินเข้าไปกอดพริ้งจากด้านหลัง พริ้งสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปถาม

พริ้ง:ตามมาทำไม

อัคคี:อยากอยู่ด้วย

พริ้ง:ก็อยู่ด้วยกันไม่ใช่หรอ

อัคคี:ฮือ

อัคคี:ตัวเล็กกลัวผมรึป่าว

พริ้ง:ถามทำไม

อัคคี:เมื่อวานนี้ ที่ตัวเล็กละเมอ

อัคคี:ตัวเล็กบอกว่ากลัวผม

อัคคี:ทำไม...

พริ้ง:มันทำไห้พี่รู้สึกไม่ดีรึป่าว

พริ้ง:ไม่ต้องกลัวนะ หนูจะไม่ไปไหนแน่นอน

อัคคี:ครับ