ชายผู้เร่าร้อน

//ซ่องขายตัว//

รถคันหรูเข้ามาจอดหน้าซ่อง ชายวัย30ลงมาจากรถ ถึงอายุจะเยอะแล้วแต่ยังหน้าเด็กเหมือนเดิม เมื่อเข้าไปด้านใน ทุกคนต่างก็ก้มหัวให้เข้า เขาคืออัคคีมาเฟียใหญ่ และเจ้าของที่นี่ เขาเข้าไปคุยกับ ผู้ดูแลและผู้ดูแลก็บอกว่า ได้ตัวเด็กไหม่มา จะพาอัคคีไปดู

ผู้ดูแล:คุณอัคคีครับ วันนี้เราได้เด็กไหม้มา

ผู้ดูแล:คุณอัคคีจะไปไหมครับ

อัคคี:อืม...ได้

เขาไม่ขัดข้องใดๆ เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรผู้หญิงที่นี่อยู่แล้ว เขาเดินตามไปอย่างว่าง่ายพร้อม บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่ง เมื่อถึงที่ห้อง เปิดเข้าไปเจอ เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ผู้ดูแลตะคอกเธอ แต่อัคคีกลับบอกไห้เขาหยุด

อัคคี:หยุด เดี๋ยวฉันเคลียเอง

ผู้ดูแล:คุณอัคคีจะ..

อัคคี:ป่าว ฉันแค่จะคุยกับเธอ

ผู้ดูแล:อ๋อครับ

//อัคคี//

ผมเดินเข้าไปด้านใน ประตูปิดลง เธอมองผมเล็กน้อยตัวเธอสั่นเทา ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเธอ จับไปที่ไหล่เธอแล้วเริ่มพูดกลับเธอ

อัคคี:เธอชื่ออะไร

พริ้ง:พริ้ง

อัคคี:เพราะดีนะ ทำไมเธอถึง

พริ้ง:หนูไม่ชอบงานนี้

อัคคี:อ๋อหรอ ทำไมละ

พริ้ง:มันน่าเกียด

อัคคี:วันเธอก็จะบอกว่า ผู้หญิงขายบริการทุกคนน่าเกียด

พริ้ง:ป่าว แค่มันเป็นอาชีพที่...

//พริ้ง//

ฉันพูดกลับเข้า จนบทสนทนาเงียบลง เขาเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าฉัน แล้วบอกไห้เงยหน้าขึ้น ฉันกลัวมากจึงทำตามอย่างว่าง่าย ฉันหลับตาปี๋ เขาบอกไห้ฉันลืมตาขึ้น เราบังเอิญสบตากัน เขาหน้าตาดีพอสมควร ดูสุขุมมาก แต่ไม่ใช่เลย

อัคคี:ไหนเธอเงยหน้าสิ

อัคคี:สวยดีนะ ตัวเล็ก

อัคคี:หลับตาทำไม ลืมตาสิ

//อัคคี//

เหมือนผมโดนมนต์สะกดบางอย่าง เธอสวยมาก สาวน้อยน่ารัก ผมปล่อยมือจากเธอ เรานั่งห่างกัน เธอดูกลัว ผมเดินออกไปจากห้อง ไปหยิบวายมา ผมชวนเธอดื่ม เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย

อัคคี:เธอดื่มเป็นไหม

พริ้ง:ก็พอได้อยู่ค่ะ

อัคคี:วันดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อย

พริ้ง:ได้ ไม่มีปัญหา

อัคคี:แล้วเธอรู้ไหม ผมเป็นไคร

//อัคคี//

ผมถามเธอ พลางจิบวายไปด้วย เธอได้แต่ถือแก้ววายไม่ได้จิบเลยสักนิด เธอเอาแต่มองผม ด้วยสายตากังวล

อัคคี:ดื่มสิ

พริ้ง:ไม่ดีกว่าค่ะ

อัคคี:ทุกอย่างที่นี่ เป็นของผม

อัคคี:รวมทั้งเธอด้วยตัวเล็ก

พริ้ง:คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรอ?

อัคคี:ใช่ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ รวมทั้งหนี้ของพ่อแม่เธอด้วยตัวเล็ก

พริ้ง:คุณจะไม่ทำอะไรหนูใช่ไหม

//พริ้ง//

เขาไม่ตอบอะไร แค่จิบวายต่อไม่สนใจ ฉันรู้สึกกลัวมาก ได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง เขาอาจจะไม่ใช่ชายผู้แสนดี แบบที่ฉันคิดไว้

อัคคี:เธออายุเท่าไหร่แล้วตัวเล็ก

พริ้ง:18 อีกสองเดือน18

อัคคี:เธอรู้ไหม เธอเป็นคนที่น่าดึงดูดมากเลยนะ

พริ้ง:คุณหมายความว่ายังไง

อัคคี:เธอไม่ต้องรู้หรอกนะตัวเล็ก

อัคคี:ฉันจะประนีประนอมเธอนะตัวเล็ก

พริ้ง:คุณไม่ใช่คนดีแน่

อัคคี:แล้วเธอคิดว่ายังไงละ

อัคคีเข้าไปหาเธอ เอาหน้าไปใกล้ มือจับที่ปลายคางเธอ พริ้งหันหน้าหนี ส่วนอัคคีหัวเราะเยาะ แล้วจิบสายต่อ สองคนนั่งจิบสายต่อ จนถึงตอนที่อัคคีเริ่มจะเมา

พริ้ง:นี่คุณพอได้แล้วมั่ง หนูว่าคุณน่าจะเมาแล้ว

อัคคี:นี่...ตัวเล็กไม่เอาไม่พูด ผมขอแข็งจะตาย

พริ้ง:หนูว่าคุณน่าจะเมาแล้ว เดี๋ยวหนูไหมผู้จัดการเอาน้ำไห้นะคะ

//พริ้ง//

ฉันลุกขึ้นจากเตียง ไปที่ประตูแต่ไปไม่ได้กี่ก้าว เขาก็คว้ามือฉันดึงมานั่งบนตักเข้า ใจฉันตกไปที่ตาตุ่ม มือสองข้างโอบเอวฉันไว้

พริ้ง:คุณทำอะไร เดี๋ยวหนูจะไปเอาน้ำไห้

อัคคี:ไม่ต้อง...ไม่ต้องไปไหน เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน

พริ้ง:อย่าคิดอะไร แบบนั้นนะหนูสู่นะ

อัคคี:ชอบจังเลย ผู้หญิงแบบนี้ ดูสิจะเก่งไปได้กี่น้ำ

พริ้ง:นี่!!!ปล่อยหนูนะโว้ย!!!!

พริ้งดินสุดแรงที่มี แต่เธอก็สู้แรงอัคคีไม่ไหว สวนอัคคีก็เริ่มกอดแน่นขึ้นเลื่อยๆ จนตอนนี้ตัวสองคนติดกัน จนถึงที่สุดทำนิ้วก็หยุด เพราะรู้ว่าเธอสู่เขาไม่ได้

อัคคี:ตัวเล็กดินไปเสียแรงเปล่าคะ

พริ้ง:อีโรคจิต!!!ปล่อยนะ!!

อัคคี:อืออออไม่เอาไม่ดีนะคะ

พริ้ง:อีบ้าฮีโรคจิตปล่อยกู!!!!

อัคคี:ผมพูดดีเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ!

พริ้ง:คุณ.....

อัคคี:ผมบอกแล้วไง จะประนีประนอม

อัคคี:แต่ตัวเล็กไม่ฟังกันเลย ท่าจะประนีประนอมไม่ได้แล้ว

อัคคีจับที่หธงพริ้งแล้วกดเขามา เขาประกบจูบทันที่ พนิ้งทุบที่หน้าอกเขาไปหลายรอบ แต่ก็ไใ่มีท่าทีที่จะหยุดเลย

พริ้ง:อือ อืออออ

อัคคี:จะไม่ยอมกันเลยใช่ไหม

พริ้ง:ทำบ้าอะไร แจ้งคดีพลาดผู้เยาว์นะเว้ย!

อัคคี:ถ้ากล้าก็ทำสิ ระหว่างความเป็นธรรมกับเงิน

อัคคี:พวกตำรวจจะเห็นอะไรดีกว่า

พริ้ง:ก็ต้องตามเป็นธรรมอยู่แล้วสิ!

อัคคี:มันใจขนาดนั้นเชียว

อัคคี:เธอรู้ไหม กว่าที่ผมจะมาอยู่จุดนี้ได้ ผมเสียไตรไปบ้าง!

อัคคี:พ่อแม่ผมตาย แต่ตำรวจแค่เอาเงินฟาดหัว ก็ปล่อยคดี ปลิวตามลม!!!!!

//พริ้ง//

หลังจากจบประโยคนั้น ฉันเงียบไปไม่ตอบอะไร แค่รู้สึกผิดแต่ฉัน ก็แอบสงสารเขา เพราะจากที่อ่านนิยายมา พวกนี้จะสืบทอดกันมาเป็นวงตระกูล แต่เขากลับสร้างตระกูลของตัวเองขึ้นมาไหม

พริ้ง:หนูขอโทษนะ....

อัคคี:ชั่งเถอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

เขายกตัวเธอออกจากตัก พริ้วนั่งมองเขาที่เดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ ก้มหน้าลงเขาดูอ่อนแอมาก ฉันเข้าใจเลยว่า ถึงภายนอกจะดูแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เนื้อในนั้นอาจจะซ่อนจุดอ่อนไว้ พริ้งลุกขึ้นไป เดินไปหาเขาแล้วกอดเขา เหมือนที่ยายเธอทำกับเธอ เมื่อตอนเด็กมีแค่ยายที่เขาใจเธอ จนยายเสียไปอ้อมกอดนี้เธอยังคงจำมาเสมอ และได้ส่งต่อมันไห้อัคคี

พริ้ง:คุณไม่เป็นไรนะคะ

อัคคี:ผมok ตัวเล็กไม่ต้องห่วง

พริ้ง:เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถึงมันจะลืมยาก แต่อย่างน้อยเราก็เคยมีพวกเขา

อัคคี:ผมขอโทษนะตัวเล็ก

พริ้ง:อืม....ไม่เป็นไรถึงมันจะ...

อัคคี:ขอโทษที่เอามันมาลงที่เธอ

พริ้ง:หนูเข้าใจ

พริ้งประกบจูบลงบนหน้าผากเขา พวกเขากอดกัน ชั่งแตกต่างจากเมื่อกี้ ที่มันดูเร่าร้อนเกินไป

สองคนนั่งคุยกัน จนดึกอัคคีมีที่ระบายไห้ฟัง ถึงเรื่องงานและเรื่องพ่อแม่ พริ้งรับฟังเขาแล้วคอยปลอบใจแต่ด้วยความเหนื่อยล้า พริ้งผลอยหลับไป เธอนั่งของอัคคี หัวซบลงบนไหล่ อัคคีหันมาดูเธอ แล้วก็ยิ้ม เข้าอุ้มเธอไปนอน ห่มผ้าไห้ มองดูเธอด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินไปอาบน้ำที่ห้องนำในห้อง หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินมานอนข้างๆเธอ แล้วก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

//02:00//

ด้วยความเย็นของแอร์ ร่างบางไปของพริ้งสั้นระริก มือคล้ำหาผ้าห่ม เมื่อคว้าผ้าห่มได้จึงทำไห้อัคคีตื่นขึ้น เขาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เห็นพริ้งที่นอนตัวสั่น เขาเอาผ้าห่มไห้เธอ แล้วนอนลงโดยที่ไม่ห่มผ้าพริ้วกลิ้งมานอนข้างไปเขาแล้วเอาผ้าห่มไห้

พริ้ง:นี่....ห่มผ้าเดี๋ยวป่วย

อัคคี:ไม่เป็นไร เอาตัวเองไห้รอดเถอะน่า

พริ้ง:อย่าเถียงดิ เดี๋ยวตีนะ

//อัคคี//

เธอห่มผ้าให้ผม แล้วหลับตาลง แต่สักพักร่างเล็กๆก็กอดผมกอดแน่นมาก เธอน่าจะเป็นคนชอบกอด ส่วนตอนนี้ผมเป็นหมอนข้างไห้เธอไปแล้ว //กอดหน่อยหนาว// เสียงเล็กไปพูดขึ้นทผมหันกลับไปกอดเธอเอาไว้แน่น ก้มลงไปห้อมหัวเธอเล็กน้อย ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ผมผ่านผู้หญิงมาไม่รู้กี่คน แต่เธอแตกต่าง เธออ้อน แต่เธอก็รักศักดิ์ศรีของตัวเอง และมีความเห็นใจ พวกเธอที่ผ่านเขามา ไม่มีใครอยู่กับผมด้วยความรักเลย

พริ้ง:กอดหน่อย...หนาว...

อัคคี:เอาสิ

พริ้ง:อืออออย่าก่วนดิจะนอน

อัคคี:ขอโทษตัวเล็ก ผมไม่ได้ตั้งใจ

พริ้ง:ไม่เชื่อหรอก อย่าบอกใครนะ

อัคคี:หืม ทำไมละคะ

พริ้ง:แม่บอกว่าโตแล้ว เลิกทำตัวเหมือนเด็ก

อัคคี:ไม่เป็นไรเลย น่ารักออก

พริ้ง:อีคนผีทะเล

พวกเขานอนกอดกันอยู่แบบนั้น จนพริ้งหลับไปแต่อัคคีกลับหลับไม่ลง เพราะกลัวเธอจะตื่นอีก เลยนอนกอดเธออยู่อย่างนั้น

จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***