ไปซื้อของกัน

ยามบ่ายมาถึง อัคคีตื่นขึ้นเห็นพริ้งนอนอยู่ข้างๆกัน เขาพยายามปลุกเธอ แต่พริ้งก็ขัดขืนเธอจะนอนต่อ ไม่มีม่าทีจะยอมอัคคีเลยแม้แต่นิดเดียว

อัคคี:ตัวเล็กครับ ตื่นได้แล้ว

อัคคี:จะไปธุระไม่ใช่หรอ

พริ้ง:ไม่ตื่น...ขอนอนอีกแป๊บนึง

พริ้ง:ยังง่วงอยู่เลย

อัคคี:ตื่นเถอะนะครับ ผมจะได้พาไป

อัคคี:ไม่คิดถึงคุณยสยหรอตัวเล็ก

พริ้ง:ทำไม..ถึงรู้

อัคคี:มีคนนอนละเมอ เรียกชื่อยายตลอดเลย

พริ้ง:ไม่...ไปพรุ่งนี้นะ...

อัคคี:ไปเอานิสัยนี้มาจากไหน

อัคคี:ระวังเหอะเป็นบ่อยระวังจะโดนดีละกัน

พริ้ง:เอาสิ...ทำยังไงก็ไม่ยอมหรอก

อัคคีลุกขึ้นนั่งชันเข่า ถอดเสื้อออกแล้วขึ้นคร่อมตัวพริ้ง เขามองพริ้งที่ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจแล้วยิ้มมุมปาก

อัคคี:จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมตัวเล็ก

เขาโน้มตัวลงไปใกล้ไหนถ้าเธอ ประกบจูบบนริมฝีปากสีชมพู พริ้งลืมตาตื่นขึ้นมาพยายามผลักเขาออก อัคคีจับมือสองข้างของเธอ เขายังคงจูบเธอต่อไป อัคคีกัดปากพริ้ง เธอรู้สึกเจ็บตีที่หน้าอกเขาอย่างแรง อยู่หลายรอบ อัคคีผละจูบแล้วมองหน้าพริ้ง

อัคคี:ยอมตื่นรึยัง

พริ้ง:นี่เล่นบ้าอะไรเนี่ย

อัคคี:นี่กลัวผมหรอตัวเล็ก

อัคคี:ยังไม่หายเลยหรอครับ

พริ้ง:แล้วมาทำแบบนี้ทำไม

อัคคี:แค่อยากรองใจคน

พริ้ง:มันไม่เรื่องเล่นๆนะ

พริ้ง:ถ้าพลาดขึ้นมาแล้ว...

อัคคี:นี่คิดไปถึงคั่นนั้นแล้วหรอครับ

อัคคี:ไปเร็วกว่าผมอีกนะ

อัคคีประกบจูบอีกครั้งทำแบบเดิม พริ้งก็ยังทำอย่างเดิม

พริ้ง:จะกิดปากกันทำไม

พริ้ง:เจ็บนะเนี่ย

อัคคี:ตัวเล็กก็อาปากสิครับ

พริ้ง:ทำทำไม

อัคคี:ก็จะได้แรกลิ้นกันได้ไง

อัคคีประกบจูบอีกครั้ง กัดปากพริ้งอีกครั้ง เมื่อเธออ้าปากเพียงเล็กน้อย ลิ้นอุ่นก็ แทรกเข้าไปในปาก ของพริ้ง อัคคีที่ตอนนี้ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ได้ทำการแรกลิ้นกับพริ้งอยู่ เขาปล่อยมือเธอแล้วเอวมารองหัว มองสองข้างทางพริ้งมาจับอยู่ที่หลังของเขา สองคนแรกลิ้นอย่างดูดดื่ม และในที่สุดพริ้งก็ทำรายคำพูดของตัวเองจนได้ อัคคีผละจูบแล้วจ้องมองพริ้ง ที่ตอนนี้หน้าเธอเป็นเป็นสีแดง ตอนนี้เธอเคลิ้มตามเขาไปแล้ว

อัคคี:ผมสัญญานะ

อัคคี:ว่าผมจะไม่ทำไห้ตัวเล็กเจ็บ

พริ้ง:อืม แต่อย่าเล่นแรงได้ไหม กลัว

อัคคี:กลัวเรื่องอื่นหรอ

พริ้ง:อืม กลัวมากเลยด้วย

อัคคี:ผมสัญญา ท่ามันพลาดไปจริงๆผมรับผิดชอบเอง

พริ้ง:หนูเชื่อพี่ได้ไหม

อัคคี:ได้สิ

สองคนเริ่มบรรเลงเพลงรักของทั้งสอง ไฟรักอันเร่าร้อน อัคคีที่ทำการถอดเสื้อผ้าของเธออก เขาใช้ปากดูดไปที่คอเธอ จนเป็นรอยแดง ไหล่หรือทั้งตัวเลยก็ว่าได้

//14:03//

อัคคีที่นอนหอบอยู่ข้างๆกับพริ้ง ด้วยความเหนื่อยล้า พริ้งรู้สึกผิดกลับตัวเอง จึงอยู่เงียบๆ ไปพูดอะไรเลยอัคคีหันมามองเธอแล้วพูด

อัคคี:ไหวไหมตัวเล็ก

พริ้ง:ไหว...อยู่มั่ง

อัคคี:ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวผมไม่ซื้อมาไห้

อัคคี:ตัวเล็กนอนพักอยู่ที่นี่ดีไหม

พริ้ง:ไม่เป็นไร หนูไหวหนูไปได้

พริ้ง:อีกอย่างหนูอยากไปลาพ่อกับแม่หนูด้วย

อัคคี:ทำไมละ

พริ้ง:หนูไม่ต้องทำงานอะไรนี่แล้วหรอ

อัคคี:ไม่ต้องทำแล้ว คนของผมผมชอบใช่ร่วมกับคนอื่น

อัคคี:ตอนนี้ตัวเล็กเป็นของผม แต่ของผมคนเดียว

พริ้ง:งั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ

อัคคี:ไห้ช่วยอาบน้ำไหม ท่าจะเดินไม่ไหว

พริ้ง:ไม่ต้อง พี่ชอบฉวยโอกาส

อัคคี:ครับ

พริ้งลุกจากเตียงจะเดินไปที่ห้องน้ำ แต่กลับล้มลงเพราะเดินไม่ไหว

พริ้ง:โอ๊ยยยย

อัคคี:ผมบอกแล้วตัวเล็ก ไปไม่ไหวหรอก

อัคคี:มานี่เดี๋ยวผมพาไป

อัคคีอุ้มพริ้งท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ

//ห้องน้ำ//

อัคคี:ถึงแล้วยืนไหวไหม

พริ้ง:พอไหว

อัคคี:แล้วถ้าผมออกไปล่ะ

พริ้ง:วันก็ไปหาอะไรมาไห้เกาะ

อัคคี:คิดดูดีแล้วอาบพร้อมกันดีกว่าเนอะ

อัคคีเป็นน้ำ น้ำอุ่นไหลออกมาจากฝักบัว อัคคียืนเอาตัวอยู่ด้านหน้าพริ้ง พริ้งที่เกาะให้ล่อัคคจอยู่ก็พยายาอาบน้ำ ด้วยส่วนสูงของ อัคคีทำไห้น้ำมาไม่ถึงพริ้งจึงต้องเขย่งเท้า

อัคคี:ถึงไหมครับตัวเล็ก

อัคคี:ตัวแค่นี้เอง จะถึงหรอ

พริ้ง:อย่ามาบู้บี้ส่วนสูงหนูนะ

พริ้ง:เดี๋ยวไม่ต้องมานอนด้วย ไม่ต้องไปขอด้วย

อัคคี:ทำไมชอบขู่ เป็นหมาหรอ

พริ้ง:สวยดิ ว่าหนูเป็นหมา พ่อพญาเหยี่ยวเคยโดนยิงร่วงไหม

อัคคี:เคยสิ เคยเมื่อวานนี้ ยอมเป็นทาสเลย

พริ้ง:บ้างครั้งก็เกินไป

//บ้านพริ้ง//

รถขับมาจอดหน้าบ้านของ วิชิตและวันยา อัคคีเปิดประตูลงมาจากรถ แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้พริ้ง เขายื่นมือไห้เธอจับ พริ้งจับมือเขาแล้วอแกมาจากรถ อัคคีปิดประตูรถ แล้วพาเธอเดินไปที่หน้าบ้านพริ้งที่เจ็บขาแทบจะยืนไม่ไหวก็บนไห้อัคคี

พริ้ง:อะไรก็ไม่รู้

พริ้ง:ก็รู้อยู่ว่าจะมา ก็ทำกันได้

อัคคี:ขอโทษครับ

อัคคี:ผมไม่ได้ตั้งใจ

พริ้ง:ไม่ได้ตั้งใจ แต่ใส่ซะเต็มเหนี่ยวเลยนะ

พริ้ง:บางครั้งก็ควรเกรงใจกันบ้าง

อัคคี:ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว

พริ้งกดกริ่งกี่ครั้งก็ไม่มีคนมาเปิด จนเธอเริ่มท้อ พริ้งนั่งลงบนพื้น แต่ก็สะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บ ตอนนั้นวิชิตและวันยาก็กลับมาจากตลาด สองคนเห็นรถหรูจอดอยู่ที่หน้าบ้าน จึงแปลกใจ อีกใจนึงก็กลัวเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น เมื่อรถหยุดลงที่หน้าบ้าน ทั้งสองเห็นลูกสาวสุดที่รัก รอพวกเขาอยู่ วันยาไม่รอช้ายื่นของทั้งหมดไห้ซิชิท แล้ววิ่งเข้าไปโผกอดพริ้ง

วันยา:พริ้ง!!!

พริ้ง:แม่

วันยา:หนูเป็นยังไงบ้างลูก..ฮึก

วันยา:แม่ขอโทษนะลูกนะ...ฮือ...

พริ้ง:ไม่เป็นไรนะคะ หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ

วันยาผละกอดจากพริ้งแล้วหันไปมอง อัคคีด้วยความสงสัยแล้วกันกลับมามองพริ้ง

วันยา:พริ้งนี่ไครหรลูก

พริ้ง:คือ....

อัคคี:สวัสดีครับคุณแม่

พริ้ง:เฮ้ย! ทำไมเป็นแบบนี้

อัคคี:ช่วยไม่ได้ผมบอกไปแล้วนิ

วิชิต:พริ้งลูกพ่อ กลับมาก็ดีแล้ว

วิชิต:แล้วนี่เพื่อนหรอ

อัคคี:ป่าวครับ ผมลูก..

พริ้ง:เพื่อนค่ะพ่อ เพื่อน

วันยา:พริ้งเอ๋ย...

พริ้ง:วันนี้มีอะไรกินหรอคะ

วันยา:ว่าจะต้มพะแนง หนูจะอยู่กินรึป่าวล่ะ

พริ้ง:คือหนู..

อัคคี:ดีนะครับจะได้รู้จักกันมากขึ้น

วันยา:วันก็ดีเลยมาจะ

ด้านในบ้านพริ้งไปช่วยสัญญาเตรียมอาหาร ในครัวส่วนอัคคีก็นั่งดูมวยกับวิชิต

วิชิต:แทงเข่า แทงเข่า

วิชิต:เออ!อย่างงั้นแหละ

อัคคี:คุณพ่อครับ

วิชิต:มีอะไรอะหนุ่ม

อัคคี:คือเขาดูกันยังไง ผมดูไม่เป็น

วิชิต:ก็ดูต่อยมวยเฉยนี่แหละพ่อก็ดูไม่เป็น

วิชิต:และเมื่อกี้พจว่าอะไรนะ

อัคคี:คุณพ่อครับ

วิชิต:เรียกตามภาษาเพื่อน

อัคคี:ป่าวครับ

วิชิต:อ่าวแล้ว

วิชิต:เป็นอะไรกับพริ้งมัน

อัคคี:คุณพ่อนอไปถามเขาดูครับ

อัคคียิ้มแล้วก็ดูมวยต่อ ทิ้งไห้วิชิตอึ้งอยู่อย่างนั้น ผ่านไปสักพัก อาหารก็เสร็จ สีคนนั่งทานอาหารบนโต๊ะทานอาหาร เป็นครอบครัวที่อบอุ่น

วันยา:มามากินข้าวกัน

วันยา:พริ้งตักข้าวกินสิลูก

พริ้ง:อ๋อค่ะ

อัคคี:ไม่ต้อง เดี๋ยวผมทำไห้

อัคคี:เอาเยอะไหม หรือจะกินนิดเดี๋ยว

อัคคี:เพราะน่าจะอิ่มมาจากรอบที่แล้ว

พริ้ง:พี่.....พูดอะไรเนี่ย

วิชิต:ไปกินอะไรมาหรอลูก

อัคคี:กินมาจากที่นูนแล้วครับนิดหน่อย

พริ้ง:ไม่รอดหรอกเยอะเลย

สี่คนกินข้าวพร้อมพูดคุยกัน สนุกสนานนี่คือสิ่งที่อัคคีไม่เคยแม้แต่จะสัมผัส เมื่อเขาเข้ามาอยู่ในจุดนี้จุดสูงสุดของชีวิต แต่เจอพริ้งกับชีวิตแบบง่ายๆสบายๆ ก็ทำไห้เขาหวนคิดถึงวัยเด็ก

วิชิต:หนุ่มที่บ้านทำงานอะไร

อัคคี:ผมบอกไม่ได้ กลัวถ้าบอกแล้ว

อัคคี:คุณพ่อคุณแม่จะรับไม่ได้

วิชิต:พ่อไม่ได้ว่าอะไรหรอก

วิชิต:แต่ก่อนนะพ่อ ก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละ

พริ้ง:พ่อคะ กลัวพ่อจะตกใจมากกว่า

15:47

อัคคีขับรถพาพริ้งไปที่ที่หนึ่ง พริ้งก็ได้แต่งงเพราะไม่ใช่ทางไปที่ซ่อง

พริ้ง:พี่เราจะไปไหน

อัคคี:จะพาไปซื้อของ

พริ้ง:ที่ไหน

อัคคี:ไปห้างเลยดีไหม

พริ้ง:ไม่เอาไปตลาดดีกว่า

อัคคี:ทำไม หนูชอบหรอคะตัวเล็ก

พริ้ง:มันไห้บรรยากาศวันเก่าๆ

อัคคี:งั้นตัวเล็กบอกทางผมนะ

พริ้ง:อืม...เดี๋ยวตรงไปแล้วเลี้ยวข้างหน้า

//อัคคี//

ผมตกใจนะที่เธอเลือกตลาด ไม่ใช่ห้างสรรพสินค้า แต่ผมก็เข้าใจเธอ เธอไม่ใช่นางแบบ ไม่ใช่ลูกไฮโซ แต่เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจนมาเจอผม ผมเห็นเธอซื้อนู่นซื้อ เห็นเธอดูอันนู้นอันนี้บางผมก็มีความสุขแล้ว

อัคคี:ตัวเล็กพอรึยังครับ

อัคคี:ผมถือไม่ไหวนะ

พริ้ง:งั้นเดี๋ยวหนูถือเอง

อัคคี:ผมไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะถือไห้เอง

พริ้ง:ดูร้านนี่สิ

อัคคี:ก็ร้านขายของปกตินิครับ

พริ้ง:ไม่จะไห้ดูอันนี้สวยไหม

อัคคี:ถ้าตัวเล็กอยากได้ก็บอกผม เดี๋ยวสั่งทำไห้

พริ้ง:มันไม่สำคัญหรอก ว่าจะราคาเท่าไหร่ แต่มันมีความสำคัญที่จิตใจ

อัคคี:อ๋อครับ

อัคคี:แล้วตัวเล็กอยากได้เส้นไหน

พริ้ง:อันนี้ไหม ม้าน้ำไง

พริ้ง:เพราะว่าในครั้งหนึ่งของชีวิต ม้าน้ำจะมีคู่แค่ตัวเดียว

อัคคี:เข้าใจเลือกจริงๆ

พริ้ง:พี่คะเส้นละกี่บาทคะ

พ่อค้า:20ครับ

//อัคคี//

ผมรู้สึกดี ที่มีเธอตรงนี้ เธอทำทุกอย่างที่ใจต้องการ การเฝ้าดูเธอแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมถะลัมรึก

//บ้านของอัคคี//

อัคคีเข้ามาในบ้านพร้อมกับพริ้ง เธอดูแปลกใจ ความคิดกับความเป็นจริงมันช่างต่างกัน แต่เธอก็รู้ว่าเขาอยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องมีแม่บ้าน เพราะการที่อัคคีโตมาคนเดียว เขาจะเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง

อัคคี:ถึงแล้วครับตัวเล็ก

พริ้ง:ทำไมมืดจังเลย

อัคคี:ผมชอบอยู่มืดๆเลยไม่ค่อยได้เปิดไฟ

พริ้ง:แล้วถ้าพี่ยายหนูมาอยู่ด้วย

อัคคี:ก็ยังเหมือนเดิม

พริ้ง:ทำไมอะ

อัคคี:ถ้าตัวเล็กกลัว เดี๋ยวผมจะกอดตัวเล็กเอง

พริ้ง:ทำเป็นพูด เปิดไฟได้แล้ว

อัคคี:ครับ

อัคคีเดินไปเปิดไฟเมื่อแสงไฟปรากฏขึ้นทำเอาพริ้งแทบช็อคกับสิ่งที่เห็น อัคคีไม่แม้แต่จะเก็บบ้าน

พริ้ง:พี่...

พริ้ง:ทำไมไม่ทำความสะอาดบ้าง

อัคคี:ผมไม่ค่อยว่าง ทำแต่งานกลับมาก็นอนเลย

พริ้ง:เดี๋ยวหนูทำไห้

อัคคี:ไม่ต้องเดี๋ยวผมทำเอง

พริ้ง:เถอะน่า

พริ้งทำความสะอาดบ้าน ของอัคครขนสะอาดสวนอัคคีก็เอาเสื้อผ้าของพริ้งไปเก็บใบชั้นบน เมื่อถึงเวลาสองทุ่ม อัคคีและพริ้งนั่งอยู่บนโซฟา ดูละครกัน จะเศร้าหรือรัก สยองขวัญ ทั้งคู่ก็ยังดู

อัคคี:ตัวเล็ก

พริ้ง:คะ

อัคคี:ถ้าการที่เราตกหลุมรักใคร โดยที่เราพึ่งรู้จักเขามันผิดไหม

พริ้ง:ไม่ผิดค่ะ

พริ้ง:แต่ที่ผิดคือการข่มขืนค่ะ

อัคคี:จะเอาอีกไหม ได้เปลี่ยนที่ไหมพอดี

พริ้ง:ตอนบ่ายยังไม่หายเจ็บเลย จะมาซ้ำทำไม

อัคคี:เอาไหมละตัวเล็ก

พริ้ง:บ้ากาม

อัคคี:แล้วรักไหมละ

พริ้ง:ไม่รัก

อัคคี:ถ้าไมรักผม จะจับล่ามโซ่ไว้บนเตียง ไม่ไห้ไปไหนเลย