ยามเช้ามาถึง พริ้งลืมตาตื่นมองเห็นเพียงร่างกายของอัคคีที่กอดเธออยู่ เธอเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเขาหลับอยู่กำลังจะขยับหนี แต่อัคคีรู้สึกตัวก่อน เลยกอดเธอแน่นแล้วพูดกลับเธอ
อัคคี:อือออไม่เอานอนต่อ ผมยังไม่อยากตื่น
พริ้ง:มีมาเฟียบ้านไหนเขาขี้เกียดกัน
อัคคี:ผมขอนอนต่อนะตัวเล็ก เมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลย
อัคคี:ผมก็ตัวเล็กตื่นเลยนอนเฝ้าทั้งคืน
พริ้ง:วันคุณนอน เดี๋ยวหนูว่าจะไปคุยกับ ผู้จัดการ
อัคคี:ไม่ต้องไปคุยหรอก นอนต่อดีกว่า...
พริ้ง:ไม่ได้หนูมาอยู่ที่นี่หนูต้องทำงาน
อัคคี:ผมไม่ไห้ทำแล้ว ไม่ไห้ทำแค่อยู่กับผมคนเดียว
พริ้ง:ทำไมกลับคำละ
อัคคี:ตัวเล็กเป็นของผมแคคผมคนเดียว
พริ้ง:ไปเป็นตอนไหนเนี่ย เมื่อคืนลักหลับหรอ
อัคคี:ใช่มั่งนะ...ผมก็จำไม่ได้
พริ้ง:อีโรคจิต!!! ใครเขาเจอกันครั้งแรก ทำกันแบบนี้!!
อัคคี:ที่นี่ที่ไหนล่ะ
พริ้ง:เออวะ
พริ้งเงียบไป อัคคีกอดเธอไม่ปล่อย พริ้งดูกังวลมากเธอคิดกลับตัวเองมาตลอด ว่าในเวลาที่เธอยังมีอายุแค่นี้จะไม่มีวันที่เธอจะขึ้นเตียงกับไครเด็จขาด
อัคคี:ตัวเล็กคะ..ใจเป็นอะไร
พริ้ง:งั้นหนูก็เสียครั้งแรกไปแล้วสิ
อัคคี:หืม...กลัวมากเลยหรอ
พริ้ง:หนูเคยบอกตัวเองท่าเรียนไม่จบ หนูจะไม่ทำอะไรแบบนี้
อัคคี:ขอโทษนะ...ไม่ตั้งใจ
พริ้ง:ไม่เป็นไรมันเกิดขึ้นแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
พริ้ง:หนูต้องรับมันไห้ได้
อัคคี:ผมไม่ตั้งใจแกล้ง
อัคคี:ผมแค่อยากรองดูว่าตัวเล็กจะเป็นยังไง
//อัคคี//
หลังผมพูดจบ เธอมองผมแล้วเลิกตาโต ตีผมอยู่หลายที่ ผมก็ได้แต่หัวเราะ จนเห็นว่าเธอร้องไห้ออกมา ผมก็เข้าใจเลยว่ามันเป็นเรื่องซีเรียสจริงๆ
พริ้ง:ทำไมต้องแกล้งกันด้วย....
พริ้ง:คนนิสัยไม่ดี.....ฮึก
อัคคี:ตัวเล็กร้องไห้ทำไม
อัคคี:ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว
พริ้ง:คนขี้โกหก ท่าแม่คุณอยู่ขอไห้แม่คุณตี
อัคคี:เบื่อเรียกคุณแล้ว แรกพี่ได้ไหม
พริ้ง:ทำไมไม่เพราะหรอ
อัคคี:ไม่ เดี๋ยวมันจะดูเหินห่างเกิน
พริ้ง:อ๋อ เรียกพี่
พริ้ง:คุณพี่เจ้าจร้าาาา
อัคคี:ตัวเล็กอย่าติดตลกสิ
อัคคี:เดี๋ยวโดนจริงๆจะเข็ดนะ
พริ้งนิ่งไป เธอขยับออกมาจากอ้อมกอดของอัคคี ลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง อัคคีมองตามเธอไป แล้วหยิบมือถือโทรหาผู้จัดการ
รับสาย
อัคคี:ฮัลโหล
ผู้จัดการ:คุณอัคคีมีปัญญาอะไรรึป่าวครับ
อัคคี:เด็กคนนี้ หามเอาไปรับแขก
ผู้จัดการ:ครับ
อัคคี:ถ้ามีใครเห็นเธอ แล้วอยากเรียกใช้เธอ
อัคคี:บอกผม ผมจะมาเคลียเอง ดูแลเธอดีๆ
ผู้จัดการ:คุณอัคคีทำไปแล้วหรอครับ
อัคคี:ยัง ผมเห็นเธอแล้ว น่ารักดี
ผู้จัดการ:ถ้าอย่างนั้นไม่มีปัญหาครับ
//ด้านนอก//
พริ้วออกมาหาของของตัวเอง เหล่าสาวๆก็ตื่นแล้วเหมือนกัน เตรียมตัวแต่เช้า เธอเดินมาหาผู้จัดการแล้วถามหา ของของเธอ
พริ้ง:ผู้จัดการคะ ของของหนูล่ะคะ
ผู้จัดการ:ตอนนั้น เปียมันพาหนูมาเฉยๆ
ผู้จัดการ:ไม่ได้เอาของมา
พริ้ง:อ้าวแล้วหนู จะเอาของที่ไหนใช้ล่ะ
ขณะนั้นก็มีแขกคนประเขาเป็น เสี่ยเจ้าของบ่อนไฮโลใต้ดิน พริ้งยืนคุยกับผู้จัดการไม่ได้สนใจ เสี่ยคนนั้นหันมาเห็นเธอ ด้วยชุดนอนเมื่อคืน ที่มันดูเซ็กซี่เกินไป ทำไห้เสี่ยสนใจเธอ เขาเดินเข้ามาหา พริ้งที่ไม่รู้อยู่ก็ยืนคุยกับผู้จัดการไป
เสี่ย:หนูจร้าาา
เสี่ย:หนูมาไหมหรอจะ
พริ้ง:เขี่ย!!
เสี่ยลูบไปที่ต้นขาเธอ พริ้งตกใจแรงมากผู้จัดการก็เช่นกันเพราะว่า เธอเองก็ถูกอัคคีห้ามรับแขกและเขาก็ได้จองเธอไว้แล้ว
ผู้จัดการ:คุณลูกค้า ขออภัยด้วยนะครับ
เสี่ย:มึงหลบไป
ผู้จัดการ:คนนี้ไม่ได้นะครับ
เสี่ย:ทำไมจะไม่ได้ ก็เหมือนกันหมด พวกกระ*รี่
พริ้ง:กล้ามากนะใช้คำนี้กลับกู
พริ้งกำหมัดต่อยไปที่หน้าเสี่ย ด้วยความโมโหเพราะเธอไม่ชอบคำนี้ที่สุด มันเหมือนการเหยียดหยามพวกเธอ เสี่ยหันกลับมา บีบคอเธอ พริ้งที่สู่กลับไม่ได้เพราะแรงเธอสู่ผู้ชายไม่ได้ ผู้จัดการพยายามช่วยเธอแต่ไม่สำเร็จ
พริ้ง:ปล่อย...กู
เสี่ย:เก่งดีนะมึง
พริ้ง:ไอ้แก่บ้ากาม
เสี่ย:อีนี่ปากดี
เสี่ย:กูจะทำไห้มึงหุบปาก
เสี่ยกำลังจะเงื้อมือตบพริ้ง เธอได้แต่หลับตา มือที่กำลังจบตบลงบนหน้าเธอ แต่เสียงปืนก็ดังขึ้น อัคคีเดินออกมาดู เพราะได้ยินเสียงร้องของเหล่าสาวๆ เสี่ยหันกลับไปมองอัคคีแล้วปล่อยพริ้ง เธอจับมีคอของตัวเองสูดหายใจเข้าออก
เสี่ย:มึงมีปัญหาอะไร
อัคคี:มึงคิดดีแล้วใช่ไหม
เสี่ย:มึงจะทำอะไร
อัคคี:กูจะบอกมึงไห้ ผู้หญิงของกู
อัคคี:ใครหน้าไหน แตะแม้แต่ปลายเล็บมันตาย
เสี่ย:มึงคิดว่ามึงเป็นใคร มาทำอวดเก่ง
อัคคี:กูอัคคีคนเดียวกับที่ล้มตระกูลเฉิน
เสี่ย:ที่แท้ก็มึงนี่เอง
พริ้ง:เรื่องเหี้ยอะไรเนี่ย!
อัคคี:ตัวเล็กกลับไปรอไป พวกเธอก็ไปหลบไป
เสี่ย:มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม
พริ้งถูกผู้จัดการพาตัวไปรอในห้อง ผู้หญิงคนอื่นก็กลับไป เหลือแค่อัคคีกับเสี่ย เขายกปืนขึ้น เล็งไปที่เสี่ย เสี่ยก็ยืนมองเขา เพราะคิดว่าเขาไม่กล้าทำ
เสี่ย:ลูกไก่แบบมึง ไม่มีปัญญาทำหรอก
อัคคี:มึงดูมั่นใจเนาะ
(ปั๋ง ปั้ง ปั่ง)
อัคคี:กูไม่ใช่ลูกไก่ แต่ก็คือพญาเหยี่ยว
อัคคียิงเสี่ย ไปสามนัด เมื่อเสี่ยล้มลงเขาเดินไปเหยียบบนหน้าอก เสี่ยที่หายใจรวยริน กอนจะเตะคางอย่างแรง
//ห้อง//
อัคคีเดินเข้ามาด้านใน เจอพริ้งนั่งมองเขาอยู่ด้วยสายตากวาดกลัว เขาเดินเข้าไปหาเธอ พยายามจะนั่งข้างเธอ แต่พริ้งกลับขยับตัวหนี
พริ้ง:พี่ยิ่งเขา...ใช่ไหม
อัคคี:ใช่
พริ้ง:ทำไม
อัคคี:ผมยอมไม่ได้หรอกนะ
อัคคี:ตอนนี้ผมเห็นตัวเล็กเป็นคนสำคัญไปแล้ว
พริ้ง:ไว้จังวะ
อัคคี:ไม่มีไครทำกลับผมแบบนี้
พริ้ง:ทำไม
อัคคี:ทุกคนมองผมเป็นตัวอันตรายทั้งนั้น
พริ้ง:เข้าใจพี่นะ
อัคคี:เรื่องนี้ตัวเล็กไม่เข้าใจหรอก
//พริ้ง//
เขาเดินไปนั่งบนเตียง ทั้งที่ตัวมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ เขานั่งเงียบอยู่ ฉันทำได้แค่มองเขาจากมุมห้อง ฉันคิดกับตัวเอง ว่าฉันตัดสินใจที่จะเป็นที่ปรึกษาไห้เข้าแล้ว จึงรวบรวมความกล้า ก้าวออกมาจากมุมห้อง แล้วมานั่งข้างๆเขา ก่อนจะกอดเขาอีกครั้ง
พริ้ง:ถึงหนูจะไม่เข้าใจ
พริ้ง:แต่หนูพร้อมจะรับฟังนะ
อัคคี:เด็กสมัยนี้โตวัยจังเนอะ
พริ้ง:แล้วพี่ไม่เด็กรึไง
อัคคี:ตัวเล็กคะผม30แล้วนะ
พริ้ง:ทำไมชอบเป็นคนขี้โกหก
อัคคี:จริงนะดูบัตรประชาชนก็ได้
อัคคี:หรืออยากดูอย่างอื่น
อัคคีหันกลับมาดันเธอนอนลงบนเตียง แล้วคร่อมตัวเธอ
พริ้ง:เชื่อก็ได้
พริ้ง:แต่อย่าเล่นแบบนี้
อัคคี:กลัวหรอ หืม....
อัคคี:ไม่ได้อยากรองหรอคะ
อัคคี:ตัวเล็ก
อัคคีกระซิบข้างหูพริ้ง เธอดันตัวเขาออกไป แล้วลุกขึ้นยืน มองเขาด้วยสายตาโกรธเคลือง
พริ้ง:หนูไม่ชอบนะ พี่ชอบเล่นแบบนี้
อัคคี:ไม่ชอบหรอ งั้นผมไม่มำอีดระกัน
พริ้ง:บ้ากามรึไง
อัคคี:ป่าว แค่ตัวเล็กมันน่า...
พริ้ง:น่าอะไร
พริ้ง:ไหนรองพูดไห้มันชัดๆหน่อยได้ปะ
อัคคีไม่พูดอะไร แต่แค่ดึงเธอมานั่งตักเขา แล้วก็กอดเธอไว้ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถึงจะรู้ว่าตอนนี้เวลาที่เขาต้องเข้าบริษัทก็เถอะ
อัคคี:ขออยู่แบบนี้ไปนานๆเลยได้ไหม
พริ้ง:ได้แต่มีข้อแม้นะ
อัคคี:ว่ามาเล่นค่ะตัวเล็ก
พริ้ง:พาไปเอาของที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ
อัคคี:ซื้อไหมเลยไม่ดีหรอ
พริ้ง:มีเงินก็ประหยัดหน่อย ใช่อันเดิมไปก่อน
อัคคี:ครับ แต่ขออยู่แบบนี้ก่อนนะ
พริ้ง:ขาดความอบอุ่นรึไง
อัคคี:ใครกันแน่ที่ขาดความอบอุ่น
พริ้ง:อย่าย้อนดิ เดี๋ยวไม่ต้องกอด ไปกอดกอดเสานู่น
อัคคี:ทำไมใจร้ายจัง ถ้าจะอยู่ด้วยไปนานๆ
อัคคี:คงจะตายแน่ๆ
พริ้ง:ก็ไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้นปะ
พริ้ง:เดี๋ยวเมื่อกี้พูดอะไรนะ
อัคคี:อยากอยู่ด้วยไปนานๆ
อัคคี:นานที่สุด จะไม่ไปไหนเลย
พริ้ง:ยังไม่ทันตกเรื่องอื่นเลย
อัคคี:เคยโดนขืนใจปะ
พริ้ง:เคย
อัคคี:ใครเป็นคนทำ!!!!
พริ้ง:คนเมื่อคืน
อัคคี:ขอโทษครับ
อัคคีกอดพริ้ง เอาหน้าซบใหล่หลับตาลง กลายเป็นเพียงชายขี้อ้อนคนหนึ่ง พริ้งมองเขาแล้วเอามือไปจับมือเขา แล้วเอียงหัวไปซบเข้า มือหนาไปจับหัวของเธออัคคีหอมแก้มเธอฟอดหนึ่ง ก่อนจะเอนตัวลงนอน เขาตะแคงตัวมองพริ้ง พริ้งก็ต้องเข้าไม่ละสายตา มือกนาๆจับที่ริมฝีปากเธอ กินประกบจูบลงบนปาก อัคคีหลับตาลง กอดเธอไว้กลัวเธอจะหนี่ไป พริ้งก็ทำได้แต่มองดูเขา
พริ้ง:ทำไมขี้อ้อนแบบนี้
อัคคี:ไม่น่ารักหรอ
พริ้ง:ป่าว แต่มันไม่เหลือภาพลักษณ์มาเฟียแล้ว
อัคคี:ผมต้องอ้อนโยนกับตัวเล็ก เพราะไม่อยากนั้น
อัคคี:คงช้ำไปทั้งตัว
พริ้ง:หยุดพูดเลย ปากเก็บไว้ทำอย่างอื่นบ้างเถอะ
อัคคี:ครับ เดี๋ยวจะเก็บไว้ใช้ทำอีกอย่างหนึ่ง
อัคคีหัวเราะและก็หลับตาลง กอดเธออยู่อย่างนั้น ส่วนพริ้งก็นอนไห้เขากอดอยู่แบบนั้น ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยหายไปกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกปลอดภัยอีกครั้งถ้าจะให้พูดถึงเรื่องโรงเรียน เธอเป็นคนที่ห่างเหินกับเพื่อนมากที่สุด
พริ้ง:หนูไห้พี่อย่าทิ้งหนูไปไหนละกัน
พริ้ง:อ้อจกอดที่อบอุ่นกลับมาอีกครั้งแล้ว
อัคคี:ครับ
อัคคี:ผมจะกอดตัวเล็กไว้แบบนี้แหละครับ
ด้านนอกห้องผู้จัดการ แล้วเฮียเปียยืนแอบฟังบทสนทนาอยู่ด้านนอก ต่างยิ้มกลุ้มกริ่มเพราะอัคคีไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จากคนที่แข็งกระด้างกลายเป็นคนอ่อนโยนภายในชั่วคำ่คืน
เปีย:คุณอัคคีเปลี่ยนไปเยอะเลย
ผู้จัดการ:จริงแหละลุง
ผู้จัดการ:คุณอัคคีผู้อ่อนโยน อ้อนได้อ้อนดี
เปีย:เด็กนี่ก็ เหมือนทำของใส่กัน
เปีย:หลังจากเมื่อคืน หลงขนาดไหนนะเนี่ย
ผู้จัดการ:ไม่ใช่หรอก เขาบังเอิญไปเข้าใจ ไปคอยโอ๋คอยพูดด้วย
ผู้จัดการ:เมื่อคืนจะขืนใจเขาอยู่แล้ว
เปีย:จริงหรอวะ
เปีย:แล้วโดนไหมวะ
ผู้จัดการ:ไม่อะ เห็นน้ำตานิดหน่อยก็ใจอ่อน
ผู้จัดการ:ถ้าได้คนนี้จริง คงจะดี
เปีย:ทำไมวะ
ผู้จัดการ:ผู้หญิงคนนี้สู่เป็น ไม่ยอมคนด้วย
เปีย:ได้แบบนี้ก็ดีสิ ดูจากทรงได้พอ่มาชั่ว
ผู้จัดการ:ทำไมหรอลุง
เปีย:พ่อมันน่ะนักเลงเก่า พอมีลูกก็เลิก
ผู้จัดการ:อ๋อ
อัคคีนอนหลับไปพร้อมกลับพริ้ง แต่พริ้งดันนอนละเมอถึงยาย เธอร้องไห้ เรียกยายไม่ไห้ทิ้งเธอไป อัคคีที่ตื่นขึ้นมา เห็นเธอก็ปลอบใจเธแ
พริ้ง:ยาย จะทิ้งหนูไปไหน
พริ้ง:ไม่เอายายอยู่กับหนูนะยาย
อัคคี:ฝันร้ายหรอ
พริ้ง:ยายอย่าไปเลยนะคะ
อัคคี:โอ๋เอ๋นะลูกนะ
อัคคี:ยายขอโทษนะที่อยู่กับหนูไม่ได้
อัคคี:แต่หนูต้องอยู่ต่อไปนะลูกนะ
อัคคี:คนนั้นเขาดูแลหนูได้นะลูก
พริ้ง:ยายไม่เอาอะ
พริ้ง:หนูจะอยู่กับยาย
พริ้ง:ไอ้บ้านั่นจะข่มขืนหนูไหมก็ไม่รู้
พริ้ง:อยู่กับหนูเถอะนะ
อัคคี:ตัวเล็กผมดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ
อัคคี:ผมทำไห้ตัวเล็กกลัวหรือป่าว
อัคคี:แต่ผมรักตัวเล็กนะ ตัวเล็กอย่ากลัวผมได้ไหม
//อัคคี//
ผมได้ยินคำพูดนั้นของเธอ ทำไห้ผมรู้ว่าสิ่งทีาผมทำ มันทำไห้เธอกลัวผม ผมรู้สึกโกรธตัวเองนิดหน่อย ที่ทำไห้เธอกลัวผม ผมไม่รู้ควรทำยังไง ผมแต่กอดเธออยู่แบบนั้น เฝ้ามองเธอ แต่ผมทำได้แค่แอบจูบลงที่หน้าผากเธอ เวลาเผลอหรือหลับ
อัคคี:ผมจะดูแลตัวเล็กเองนะ
อัคคี:ขอบคุณที่ทำไห้ผมได้ขนาดนี้
อัคคี:ถึงมันจะเร็วหน่อย แต่ผมยินดีที่จะรักตัวเล็กนะ
อัคคีประกบจูบบนริมฝีปากพริ้ง
จบ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments