เจ้าสาวในคืนเเรก

ณ เวลาเที่ยงคืนตรง รถครูคันสีดำย่อมเดินทางไปตามป่าที่โดดเดี่ยวโดยด้านในยังคงมีหญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่เเดงหรูหราหนึ่งคน

ฉันต้องเป็นตัวตายตัวเเทนของพี่วีร่า

นี่ฉัน...ต้องกลายเป็นเครื่องสังเวยเเละเจ้าสาวของผีดิบจริงๆสินะ ต่อให้หลอกตนเองตอนนี้ก็ไม่ทันเเล้วล่ะ

เมื่อนานเเล้วบรรพบุรุษของเราเกิดมีเรื่องพิพาทกับเเวมไพร์ชั้นสูง ตระกูลของเราเสียจำนวนคนไปมากมายตั้งเเต่ปีค.ศ1870 สงครามนี้กินระยะเวลามามากจนถึงสิบปี

สุดท้ายทั้งผู้นำตระกูลเเวมไพร์เเละบรรพบุรุษของฉันจึงยุติสงครามลง

พวกเขาทำสัญญากัน เมื่อยามใดในเวลาเที่ยงคืนวันศุกร์ หากหญิงสาวใดในตระกูลซึ่งคือเเม่ของฉันให้กำเนิดทายาทเเฝดใดออกมาเป็นผู้หญิงสองคน จะต้องนำทายาทคนเล็กเป็นเครื่องสังเวยเลือดให้กับเเวมไพร์ หากไม่ทำเช่นนั้นก็อาจจะชดเชยด้วยการมีบุตรเเทนหรือการมีลูกนั่นเอง เเต่ถ้าหากไม่ส่งไป

จะเกิดสงครามเเละการสูญเสีย

อันที่จริงฉันเเละพี่วีร่าไม่ได้คลอดออกมาพร้อมกัน พี่เกิดก่อนฉันสามปี จากนั้นเเม่จึงกำเนิดฉันขึ้นมา เพราะฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่มีใครต้องการ พวกเขาจึงส่งฉันมาที่นี่

ที่ตระกูลเราไม่สามารถมีเด็กสองคนได้เพราะกลัวการจะเกิดสงครามเเย่งชิงอำนาจเมื่อใครคนนึงตายลง

เเละตอนนี้ฉันกำลังเป็นเจ้าสาวของเเวมไพร์

ในตระกูลของเราสืบต่อกันมายาวนานนับร้อยปี โดยกฏนึงที่ว่าให้เจ้าสาวนำสมบัติชิ้นหนึ่งใดก็ได้ติดตัวตามไปด้วย ท่านทวดของครอบครัวเราเองตอนที่ท่านอายุครบสิบเเปดปีเเละถูกส่งมาก็ได้นำเอาอาวุธไปเช่นกัน

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่าน

เธอหายตัวไปเเละไม่กลับมาอีกเลย

ส่วนของที่ฉันนำมาคงจะเป็นจี้เพชสีเเดงอันเล็ก

ท่านพ่อเล่าว่าเมื่อฉันยังเด็ก มีหญิงเเก่คนนึงนำจี้นี้มาขายให้ครอบครัวเราในราคาสูงลิบลิ่ว ท่านพ่อของฉันนึกสงสารจึงซื้อมันมา เเต่หล่อนบอกกับท่านพ่อฉันว่า 'มันจะมีประโยชน์ หากเด็กของคุณถูกส่งตัวไปในท่ามกลางผีดิบ'

เพราะงั้นท่านพ่อเลยให้ฉันมา

บางที...นี่อาจจะดีกว่าการตายเเบบอุบัติเหตุ

้เราไม่สามารถรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"..."

"ถึงเเล้วครับคุณหนูไวโอเล็ต"

ฉันชะงัก เงยหน้ามองที่หน้าต่างนอกรถ คฤหาสสีดำเด่นระหง่าอยู่กลางป่าที่โดดเดี่ยว บรรยากาศดูน่ากลัวเเละวังเวงจนร่างกายของฉันก้าวออกไปไม่ได้

ตึกตัก ตึกตัก

ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นบ้าระห่ำอยู่ด้านใน

น่ากลัว

น่ากลัวจัง

"คุณวินสัน พาฉันไปที่วิหารก่อนได้ไหมคะ"

"เเต่คุณหนูครับ...เรามาถึงที่นี่เเล้ว กระผมเกรงว่าจะไม่ได้ครับ"

"..." ฉันเผยรอยยิ้มฝืนๆให้กับเขา มันเป็นรอยยิ้มที่เเฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าเเละหวาดกลัว คุณวิลสันมีท่าทางกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก

ถ้าหากเลยเวลาเที่ยงคืนเเต่เจ้าสาวยังไม่เข้าหอจะเกิดปัญหาใหญ่อีกครา

เอาเถอะ ถึงคราจบชีวิตเเล้ว พรที่ฉันนำมาในกระดาษคงจะไม่ได้ส่งไปถึงพระเจ้าเเละท่านพ่อ

"ชั่งมันเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยิ้มพลางเอื้อมมือไปจับประตูรถเเละเปิดมันออก จากนั้นก็เอื้อมหยิบกล่องสมบัติสีน้ำตาลทรงไทยอันเล็กตามติดมา

"เอ่อ คุณหนูครับ"

"..?"

"ขอให้โชคดี"

"มีชีวิตโดยสันติภาพนะครับ"

"..!"

นี่เป็นคำลาที่ดูจริงใจที่สุดในชีวิตของฉัน รอบกายมีเเต่คนใส่หน้ากากเข้าหาเต็มไปหมด ฉันคิดในเเง่ลบตลอดเวลา เเต่ทำไมกัน...

"คุณวิลสัน"

ทำไมฉันหยุดยิ้มไม่ได้เลย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขในรอบสิบเเปดปี

"ขอบคุณที่ดูเเลฉันมานะคะ"

"ครับ"

คุณวิลสั้นระบายยิ้มอ่อนตอบกลับฉันมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะปิดประตูเเละล็อครถแย่างรวดเร็ว ตัวรถหรูสีดำเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆพร้อมกับไอหมอกจางๆ ไม่กี่นาทีต่อมาฉันไม่ได้เห็นเเสงสว่างจากรถอีกเลย

"ฉันเองก็หวังว่าคำขอของคุณวิลสันจะเป็นจริง" ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อย ในมือกระชับกล่องสมบัติเเน่นขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปในคฤหาสสีเลือด

ภายในตัวคฤหาสไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ภาพบรรพบุรุษในตระกูลเป็นระเบียบเรียบร้อย้เถมยังมีเฉดโทนสีที่ดูจางกว่าปกติ นั่นทำให้ดูสบายตา

ฉันเดินมาถึงห้องๆหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านใน กลิ่นเทียนหอมรวมถึงดอกไม้มากมายกลับเตะจมูกฉันเหลือเกิน

ถึงว่าทำไมบรรพบุรุษของเราไม่มีเเม้เเต่เรี่ยวเเรงที่จะต่อสู้ ถึงจะนำอาวุธไปก็ตาม

"เทียนหอมปลุกอารมณ์กับดอกไม้พิษนี่เอง ที่ทำให้ร่างกายอ่อนเเรง..."

ฉันเดินคลำสิ่งของไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอกับช็อกโกเเลตกล่องหนึ่ง ด้านในมีช็อกโกเเลตเเละโน้ตที่เเปะเอาไว้ว่าให้กิน

ฉันตัดสินใจหยิบช็อกโกเเบตนั้นขึ้นมาหนึ่งชิ้นจากนั้นก็กินมันเข้าไป รสชาติมันถึงจะขมนิดหน่อยเเต่ฉันเองก็ชอบดี...

ไปชำระกายเเละรอเจ้าบ่าวก่อนดีกว่า

เเอ๊ด

"..!" ฉันชะงักทันทีที่เห็นขายร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาด้านใน เส้นผมของเขาเป็นสีน้ำเงินปนดำ ในมือของชายหนุ่มถือหนังสืออยู่รวมถึงสวมเเว่นตาอีกเข่นกัน

"..."

ดูดีกว่าที่คิดเอาไว้เเละ

น่ากลัวเช่นกัน...

เขาไล่สายตามองเรือนร่างของฉันเล็กน้อยก่อนจะตวัดตากลับไปที่อย่างอื่น ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาใกล้กับฉันก่อนที่เขาจะวางหนังสือเล่มนั้นลง

เขา ชื่อคริสเตียนสินะ

"คุณคริสเตียนคะ คือว่า..."

เขาไท่ได้ปล่อยให้ฉันได้พูดคำใดๆออกมาจากปากจนหมด ริมฝีปากนั่นช่วงริมฝีปากของฉันไปจนหมด มันทั้งอุ่นเเละนุ่มจนรู้สึกถอนตัวไม่ขึ้น

พอได้รับสิ่งนี้เเล้ว ความคิดของฉันก็พลันนึกถึงช็อกโกเเลตกล่องนั้นทันที

หรือว่า...

"ไม่ต้องห่วง"

"ผมไม่ทำอะไรรุนเเรงกับคุณหรอก" เขาถอนริมฝีปากออก นิ้วเรียวที่มีสีขาวซีดเอื้อมมือไปหยิบช็อกโกเเลตหนึ่งชิ้นจากกล่องนั้นก่อนที่อีกมือจะค่อย ๆ เลื่อนมาปลดเดรสราตรีของฉันออก

"เพราะคืนนี้คุณจะเป็นเจ้าสาวของผม"

ถ้าเขาพูดเเบบนี้...จะให้ฉันปฏิเสธได้ยังไงไหวเล่า

โธ่ ทำไมเจ้าบ่าวคนนี้ถึงดูเซ็กซี่ขนาดนี้นะ :(

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***