เเต่งงานเเต่ไม่หวั่นไหว?

ไวโอเล็ตพลิกร่างกายไปมาทว่ายอ่งเธอพลิกตัวหันเเผ่นหลังกลับไป คนที่อยู่ด้านข้างยิ่งใช้มือสวมกอดเธอเเน่นขึ้นมากยิ่งขึ้น

"คะ-คุณคริสเตียน" ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดงก่ำด้วยความอายอย่างหนัก เเต่จนสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถขยับได้อีก ใบหน้าของเขาซุกลงที่เเผ่นหลังของเธอก่อนที่จะหลับไหล

เอาเถอะ...รอดมาได้ถึงวันนี้ก็ยังดี

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียง เเตกต่างกันที่ครั้วนี้ร่างกายของเธอนั้นสวมเดรสสีชมพูอ่อนอยู่ เปลือกตาจองเธอเปิดขึ้นเเละกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างเเผ่วเบา

เเม้อยากที่จะให้ทุกอย่างเป็นเเค่เพียงภาพลวงตาเเต่ไม่ว่ายังไงทุกอย่างยังคงเป็นความจริง

เธอไม่มีทางเลือก นอกจากจะตายลงหรือจะอุ้มท้องให้กับเเวมไพร์

ถึงจะดูอ่อนโยนเเต่เขาไม่สามารถลบล้างคำพูดที่วนเวียนในหัวของไวโอเล็ตได้เลย

'ถ้าไม่มีบุตรจะต้องตาย'

'น้องสาวของพี่ การตายเเทนมันทรมานเเต่เธอต้องทำให้ได้นะ'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ตัวตายตัวเเทนของครอบครัว การตายเเทนพี่สาวเป็นเกียรติมากเลยนะ'

'วีร่าอ่อนเเอไม่สามารถมีลูกได้ เเต่เธอพิเศษกว่านั้นไวโอเล็ต เธอต้องทำประโยชน์ในฐานะทาสที่เราไม่ต้องการเเก่ตระกูล'

คำพูดที่คอยตอกย้ำจิตใจวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ ไม่ว่าจะพยามมากขนาดไหนก็ไม่มีทางสำเร็จที่จะลบมันออกไป ไวโอเล็ตได้เเต่สั่นเทาด้วยความกลัวโดยที่ร่างกายของเธอนั้นไม่รู้สึกตัวใดๆ

ฉันอยากตาย

ฉันไม่มีประโยชน์...

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูจากชายหนุ่มปริศนาด้านนอก เขาเคาะประตูสามครั้งเเต่กลับไม่มีน้ำเสียงใดๆตอบกลับมา คริสเตียนตัดสินใจก้าวเท้าเดินไปด้านหน้าก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป

"ผมไม่ได้ยินเสียงคุณ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า" คริสเตียนเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เขายดถาดอาหารเข้ามาด้านในห้องก่อนที่ประตูจะปิดลง เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงที่ข้างเตียง

"..."

"ไวโอเล็ตครับ?"

"..."

"คุณคริสเตียน"

"คุณจะฆ่าฉันเมื่อไหร่เหรอคะ"

"..!" เขาชะงักกับคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของหญิงสาว หรือ เธอหมายถึงเรื่องในอดีตที่บรรพบุรุษของเขาสังเวยหญิงสาวที่ไม่ได้ตั้งครรภ์ หรือหนีจากไป

คริสเตียนมีท่าทางอึกอักเล็กน้อย เเต่ประเด็นสำคัญที่เขารู้สึกตกใจไม่น้อยคือเเววตาของเธอไม่มีความปราถนาจะมีชีวิตอยู่ต่ออีก

มีใครบางคนใช้คำพูดที่ไม่ควรกรอกหูภรรยาของเขาก่อนเเต่งงาน

น่ารำคาญ

คงจะไม่พ้นฝั่งครอบครัวเจ้าสาวอยู่ดี

มีความสุขในช่วงเวลาที่สั้น ที่ไม่สามารถเเทนที่สิ่งนั้น ได้

"ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก สบายใจเถอะครับ"

"จริงอยู่ที่บรรพบุรุษของเราทำเรื่องโหดร้ายเเบบนั้นกับคนในตระกูลคุณมาหลายร้อยปี"

"เเต่คุณพิเศษกว่านั้น" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน จกานั้นก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่เเละพูดต่อ "ต่อให้คุณจะเป็นมนุษย์ คุณก็ยังเป็นภรรยาของผม เเละผมจะไม่มีวันเสียคุณให้ใครเด็ดขาด"

หากพูดเเค่นี้อาจจะทำให้เจ้ตัวรู้สึกผ่อนคลายบรรยากาศอึดอัดลงได้บ้าง เเค่อย่างน้อยก็พอเพราะคริสเตียนไม่ได้หวังอะไรมากจากเธอ เเต่...ครอบครัวของเธอนั้นเเตกต่างกันออกไปจากตระกูลของเขา ดูราวกับจะส่งตัวตายมาเเทนมากกว่า เขารู้กฏข้อนั้นดีเมื่อได้อ่านจดหมายก่อนวันเเต่งงานเป็นเวลาหนึ่งปีที่จะถูกเปลี่ยนตัวเจ้าสาว ครอบครัวของไวโอเล็ตมีอยู่สี่คน พี่สาวคนโตสองคนเเละไวโอเล็ต

เเต่เมื่อหนึ่งปีก่อนพี่สาวคนโตได้จากไปจากอุบัติเหคุ เพราะงั้นหน้าที่เเต่งงานจึงตกอยู่ในมือของวีร่า น่าเสียดายที่ร่างกายของเธอนั้นอ่อนเเอเกินกว่าจะอุ้มท้องได้ เพราะงั้นจึงสลับเปลี่ยนเจ้าสาวโดยการส่งจดหมายยินยอมมาให้พ่อของเขา

'ไวโอเล็ต หนามกง'

เเละ

'วีร่า หนามกง'

ทั้ฝคู่มีหน้าตาที่คลับคล้ายกันดั่งในภาพวาด ทว่าไวดอเล็ตกลับเเตกต่างออกไปในวัยเด็กภาพวาดถูกส่งให้กับตัวเจ้าบ่าวก่อนเเต่งงานหลายอาทิตย์ 'จี้เพรชสีเเดง'ที่สวมอยู่กับไวโอเล็ตทำให้เขาประหลาดใจ

ทั้งที่เป้าหมายคือการสวมหน้ากากคนดีเข้าหา จะว่ายังไงดีล่ะ...

คริสเตียนนึกลูบต้นคอของตนเองเบาๆ ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนลามไปจนถึงหู

เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะตกหลุมรักมนุษย์เข้าเเล้ว

ใบหน้าของไวโอเล็ตค่อนข้างเอียงไปทางเด็กใสซื่อ น่ารักมากดว่าวีร่าที่ดูลึกลับเเละรุนเเรง เพราะนึกว่าจะเป็นเด็กที่ใสซื่อเเละล่อลวงง่ายจึงตอบตกลง เเต่ไม่คิดว่าเธอจะมีมุมที่เเตกต่างไปนิดหน่อย

"เพราะงั้นห้ามพูดถึงเรื่องความเป็นความตายอีกนะ ไม่งั้นผมจะลงโทษคุณเเน่" มือของคริสเตียนเลื่อนไปที่เเก้มนุ่มนิ่ม ๆ ของไวโอเล็ตก่อนจะดึงมัน น่าเเปลกใจกว่านั้นเพราะมันนุ่มนิ่มเหมือนกับซาลาเปาซะเลย ไวโอเล็ตชะงัก

" อื้อ เจ็บ ๆ "

"เข้าใจเเล้วค่ะ..." ไวโอเบ็ตยอมตอบรับตามคำพูดของคริสเตียน ไม่งั้นมีหวังเขาคงจะเบ่นเเก้มเธอจนยุ่ยเเน่ๆ คริสเตียนปล่อยมือให้เเก้มของเธอเป็นอิสระก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มอ่อนโยนออกมา

"ดีมากครับ อย่าลืมทานอาหารเช้าด้วยนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้เลย"

"ขอบคุณนะคะ" เธอตอบกลับไปอย่างเรียบง่ายก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากเตียงเเละก้าวขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้อาจจะไม่เเย่อย่างที่เธอคิด...อีกไม่กี่วันต้องไปที่สถาบันเเล้วซินะ

เธอจะไม่ได้เจอกับคริสเตียนอีกเลย

ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดี ๆ ค่ะ คริสเตียน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***