ณ เวลาเที่ยงคืนตรง รถครูคันสีดำย่อมเดินทางไปตามป่าที่โดดเดี่ยวโดยด้านในยังคงมีหญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่เเดงหรูหราหนึ่งคน

ฉันต้องเป็นตัวตายตัวเเทนของพี่วีร่า

นี่ฉัน...ต้องกลายเป็นเครื่องสังเวยเเละเจ้าสาวของผีดิบจริงๆสินะ ต่อให้หลอกตนเองตอนนี้ก็ไม่ทันเเล้วล่ะ

เมื่อนานเเล้วบรรพบุรุษของเราเกิดมีเรื่องพิพาทกับเเวมไพร์ชั้นสูง ตระกูลของเราเสียจำนวนคนไปมากมายตั้งเเต่ปีค.ศ1870 สงครามนี้กินระยะเวลามามากจนถึงสิบปี

สุดท้ายทั้งผู้นำตระกูลเเวมไพร์เเละบรรพบุรุษของฉันจึงยุติสงครามลง

พวกเขาทำสัญญากัน เมื่อยามใดในเวลาเที่ยงคืนวันศุกร์ หากหญิงสาวใดในตระกูลซึ่งคือเเม่ของฉันให้กำเนิดทายาทเเฝดใดออกมาเป็นผู้หญิงสองคน จะต้องนำทายาทคนเล็กเป็นเครื่องสังเวยเลือดให้กับเเวมไพร์ หากไม่ทำเช่นนั้นก็อาจจะชดเชยด้วยการมีบุตรเเทนหรือการมีลูกนั่นเอง เเต่ถ้าหากไม่ส่งไป

จะเกิดสงครามเเละการสูญเสีย

อันที่จริงฉันเเละพี่วีร่าไม่ได้คลอดออกมาพร้อมกัน พี่เกิดก่อนฉันสามปี จากนั้นเเม่จึงกำเนิดฉันขึ้นมา เพราะฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่มีใครต้องการ พวกเขาจึงส่งฉันมาที่นี่

ที่ตระกูลเราไม่สามารถมีเด็กสองคนได้เพราะกลัวการจะเกิดสงครามเเย่งชิงอำนาจเมื่อใครคนนึงตายลง

เเละตอนนี้ฉันกำลังเป็นเจ้าสาวของเเวมไพร์

ในตระกูลของเราสืบต่อกันมายาวนานนับร้อยปี โดยกฏนึงที่ว่าให้เจ้าสาวนำสมบัติชิ้นหนึ่งใดก็ได้ติดตัวตามไปด้วย ท่านทวดของครอบครัวเราเองตอนที่ท่านอายุครบสิบเเปดปีเเละถูกส่งมาก็ได้นำเอาอาวุธไปเช่นกัน

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่าน

เธอหายตัวไปเเละไม่กลับมาอีกเลย

ส่วนของที่ฉันนำมาคงจะเป็นจี้เพชสีเเดงอันเล็ก

ท่านพ่อเล่าว่าเมื่อฉันยังเด็ก มีหญิงเเก่คนนึงนำจี้นี้มาขายให้ครอบครัวเราในราคาสูงลิบลิ่ว ท่านพ่อของฉันนึกสงสารจึงซื้อมันมา เเต่หล่อนบอกกับท่านพ่อฉันว่า 'มันจะมีประโยชน์ หากเด็กของคุณถูกส่งตัวไปในท่ามกลางผีดิบ'

เพราะงั้นท่านพ่อเลยให้ฉันมา

บางที...นี่อาจจะดีกว่าการตายเเบบอุบัติเหตุ

้เราไม่สามารถรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"..."

"ถึงเเล้วครับคุณหนูไวโอเล็ต"

ฉันชะงัก เงยหน้ามองที่หน้าต่างนอกรถ คฤหาสสีดำเด่นระหง่าอยู่กลางป่าที่โดดเดี่ยว บรรยากาศดูน่ากลัวเเละวังเวงจนร่างกายของฉันก้าวออกไปไม่ได้

ตึกตัก ตึกตัก

ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นบ้าระห่ำอยู่ด้านใน

น่ากลัว

น่ากลัวจัง

"คุณวินสัน พาฉันไปที่วิหารก่อนได้ไหมคะ"

"เเต่คุณหนูครับ...เรามาถึงที่นี่เเล้ว กระผมเกรงว่าจะไม่ได้ครับ"

"..." ฉันเผยรอยยิ้มฝืนๆให้กับเขา มันเป็นรอยยิ้มที่เเฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าเเละหวาดกลัว คุณวิลสันมีท่าทางกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก

ถ้าหากเลยเวลาเที่ยงคืนเเต่เจ้าสาวยังไม่เข้าหอจะเกิดปัญหาใหญ่อีกครา

เอาเถอะ ถึงคราจบชีวิตเเล้ว พรที่ฉันนำมาในกระดาษคงจะไม่ได้ส่งไปถึงพระเจ้าเเละท่านพ่อ

"ชั่งมันเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยิ้มพลางเอื้อมมือไปจับประตูรถเเละเปิดมันออก จากนั้นก็เอื้อมหยิบกล่องสมบัติสีน้ำตาลทรงไทยอันเล็กตามติดมา

"เอ่อ คุณหนูครับ"

"..?"

"ขอให้โชคดี"

"มีชีวิตโดยสันติภาพนะครับ"

"..!"

นี่เป็นคำลาที่ดูจริงใจที่สุดในชีวิตของฉัน รอบกายมีเเต่คนใส่หน้ากากเข้าหาเต็มไปหมด ฉันคิดในเเง่ลบตลอดเวลา เเต่ทำไมกัน...

"คุณวิลสัน"

ทำไมฉันหยุดยิ้มไม่ได้เลย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขในรอบสิบเเปดปี

"ขอบคุณที่ดูเเลฉันมานะคะ"

"ครับ"

คุณวิลสั้นระบายยิ้มอ่อนตอบกลับฉันมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะปิดประตูเเละล็อครถแย่างรวดเร็ว ตัวรถหรูสีดำเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆพร้อมกับไอหมอกจางๆ ไม่กี่นาทีต่อมาฉันไม่ได้เห็นเเสงสว่างจากรถอีกเลย

"ฉันเองก็หวังว่าคำขอของคุณวิลสันจะเป็นจริง" ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อย ในมือกระชับกล่องสมบัติเเน่นขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปในคฤหาสสีเลือด

ภายในตัวคฤหาสไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ภาพบรรพบุรุษในตระกูลเป็นระเบียบเรียบร้อย้เถมยังมีเฉดโทนสีที่ดูจางกว่าปกติ นั่นทำให้ดูสบายตา

ฉันเดินมาถึงห้องๆหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านใน กลิ่นเทียนหอมรวมถึงดอกไม้มากมายกลับเตะจมูกฉันเหลือเกิน

ถึงว่าทำไมบรรพบุรุษของเราไม่มีเเม้เเต่เรี่ยวเเรงที่จะต่อสู้ ถึงจะนำอาวุธไปก็ตาม

"เทียนหอมปลุกอารมณ์กับดอกไม้พิษนี่เอง ที่ทำให้ร่างกายอ่อนเเรง..."

ฉันเดินคลำสิ่งของไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอกับช็อกโกเเลตกล่องหนึ่ง ด้านในมีช็อกโกเเลตเเละโน้ตที่เเปะเอาไว้ว่าให้กิน

ฉันตัดสินใจหยิบช็อกโกเเบตนั้นขึ้นมาหนึ่งชิ้นจากนั้นก็กินมันเข้าไป รสชาติมันถึงจะขมนิดหน่อยเเต่ฉันเองก็ชอบดี...

ไปชำระกายเเละรอเจ้าบ่าวก่อนดีกว่า

เเอ๊ด

"..!" ฉันชะงักทันทีที่เห็นขายร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาด้านใน เส้นผมของเขาเป็นสีน้ำเงินปนดำ ในมือของชายหนุ่มถือหนังสืออยู่รวมถึงสวมเเว่นตาอีกเข่นกัน

"..."

ดูดีกว่าที่คิดเอาไว้เเละ

น่ากลัวเช่นกัน...

เขาไล่สายตามองเรือนร่างของฉันเล็กน้อยก่อนจะตวัดตากลับไปที่อย่างอื่น ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาใกล้กับฉันก่อนที่เขาจะวางหนังสือเล่มนั้นลง

เขา ชื่อคริสเตียนสินะ

"คุณคริสเตียนคะ คือว่า..."

เขาไท่ได้ปล่อยให้ฉันได้พูดคำใดๆออกมาจากปากจนหมด ริมฝีปากนั่นช่วงริมฝีปากของฉันไปจนหมด มันทั้งอุ่นเเละนุ่มจนรู้สึกถอนตัวไม่ขึ้น

พอได้รับสิ่งนี้เเล้ว ความคิดของฉันก็พลันนึกถึงช็อกโกเเลตกล่องนั้นทันที

หรือว่า...

"ไม่ต้องห่วง"

"ผมไม่ทำอะไรรุนเเรงกับคุณหรอก" เขาถอนริมฝีปากออก นิ้วเรียวที่มีสีขาวซีดเอื้อมมือไปหยิบช็อกโกเเลตหนึ่งชิ้นจากกล่องนั้นก่อนที่อีกมือจะค่อย ๆ เลื่อนมาปลดเดรสราตรีของฉันออก

"เพราะคืนนี้คุณจะเป็นเจ้าสาวของผม"

ถ้าเขาพูดเเบบนี้...จะให้ฉันปฏิเสธได้ยังไงไหวเล่า

โธ่ ทำไมเจ้าบ่าวคนนี้ถึงดูเซ็กซี่ขนาดนี้นะ :(

ทั้งที่ตอนเเรกริมฝีปากของเขามันดูอ่อนโยนเเละอบอุ่นมากเกินกว่าจะทนไหว

เเต่ตอนนี้กลับรุกล้ำอย่างหนักจนร้อนไปหมดเลย...

"ผมจะไปช้าๆ...ไม่ต้องเกร็งนะ"

ฉันพยักหน้าตอบรับกลับ น่าอายจังที่ฉันต้องมาทำเเบบนี้กับผีดิบที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเเวมไพร์ที่น่ากลัว เเละมีลูกกับเขาเพื่อให้ทีชีวิตรอด เเต่ว่า...

สวบ!

"ฮึก..เจ็บ..." ฉันร้องครวญครางในอ้อมกอดของเขา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เขาเป็นคนที่ทำให้ความบริสุทธิ์ของฉันหายไป ส่วนล่างของฉันเมื่อเขาดันมันเข้าไปมันเจ็บหน่วงไปหมด...

ฉันรู้สึกเหมือนตนเองกำลังเเตกสลาย

ทว่าความอบอุ่นจากมือของเขากลับปลอบประโลมเเก้มของฉันอย่างอ่อนโยน

"ผมขอโทษ"

ถึงคำพูดนั้นจะเเสดงความรู้สึกผิดขนาดไหน เเต่ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะหยุดอยู่เเค่นี้ สิ่งนั้นยังคงค้างเอาไว้ในกลับกุหลาบของฉัน

เขาเองคงทรมานไม่ต่างกัน

"ฮึก...ชั่งเรื่องนี้เถอะค่ะ" ฉันพยามปาดน้ำตาของตนเองลวกๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น

"ต่อเถอะค่ะ เเค่นี้...ฉันทนไหว"

"คุณเเน่ใจนะ..?"

คริสเตียนถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบาเเละยังไม่ลดละการปลอบใจฉัน เขาลูบเเก้มฉันอย่างช้าๆก่อนที่จะชะงักเมื่อมือของฉันทาบลงไปกับมือคู่งามนั้นของเขาอีกที

"ไม่เป็นไรค่ะ..."

เพราะพรุ่งนี้ฉันก็จะตายเเล้ว

"อืม" เขาครางตอบรับในลำคอก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะขยับสิ่งนั้นช้า ๆ

ฉันเจ็บ เจ็บไปหมดเลย

เเต่ความเป็นความตายมันจะยิ่งทรมานมากกว่านี้

อย่างน้อยฉันจะพยามคุ้นชินกับมัน

เมื่อเวลาผ่านไป น่าเเปลกที่ความเจ็บปวดนั้นหายไปจากฉันทีะบนิดจนกระทั่งเหลือเเต่ควาทรู้สึกเสียวซ่านเเทน

"อ๊ะ..! อ๊าา!"

ฉันอายที่จะต้องครวญครางอะไรเเบบนี้ เเต่พอยิ่งเอามือปิดหน้า คนตรงหน้าฉันกลัยเเสยะยิ้มเจ้าเล่ห์เเละทำให้ฉันยิ่งน้องมากขึ้นเข้าไปอีก

"อึก..." คริสเตียนกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ไม่สิ เขาไม่ควรจะปฏิเสธตนเองว่าพอใจกับเธอมาก เขาไม่อยากจะทำอะไรรุนเเรงกับเธอ เเต่ผู้หญิงคนนี้จะทำให้เขาคลั่งจนเสียสติ เพราะกลิ่นหอมๆของเลือดเเละร่างกายของเธอ

จนสุดท้ายเวลาล่วงเลยมาหลายนาที เขาปลดปล่อยน้ำขุ่นออกมาราวกับหมดเหมือนเป็นความอิ่มเอมในร่างกาย เเต่ไม่ใช่ นั่นคือโดยปกติ

พรวด!

เเต่เมื่อสายตาของเขาเห็นเเก้มที่เเดงๆน่ารักอย่างนั้นของมนุษย์...

อย่างเเวมไพร์เหรอจะทนไหว

ยิ่งกับหญิงสาวที่เป็นภรรยาของเขา การปฏิเสธเป็นเรื่องยากทีเดียว

"เเฮ่ก..เเฮ่ก" ฉันหอบหายใจออกมาถี่ ๆ รู้สึกว่าร่างกายจะอ่อนเเรงเเละเพลียเหลือเกิน กว่าอีกคนกลับจับที่เอวของฉันยกขึ้นจากนั้นก็ใส่มันเข้าไปจนสุด

สวบ!

"อ๊า..!"

"คุณคริสเตียน ฉัน..."

"ผมไม่ให้คุณพักหรอก"

ฉันชะงัก

"คืนนี้คุณเป็นเจ้าสาวเพียงคนเดียวของผม เพราะผมจะทำให้คุณพอใจ..."

"เเต่...ฉันเพลีย" ฉันทิ้งตัวลงบนอกของเขาอย่างเพลีย ๆ นี่ไม่ใช่รอบเเรกที่พวกเราทำเเต่เป็นรอบที่สอง เเต่เขากลับยืนยันคำเดิม

"คุณลองหลับตาดูสิ ผมจะลงโทษคุณ"

เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะหยิบช็อกโกเเลตนั้นเข้ามากินอีกครั้ง รวมถึงป้อนฉันด้วยริมฝีปากร้อนเเรงของเขา...

ช็อกโกเเลตนั่นผสมยาชูกำลัง!

"อึก...อ๊า... "

ฉันครางออกมา เขาดูยิ้มเเละพอใจกับสิ่งตรงหน้าซึ่งเเตกต่างกับฉัน คริสเตียนใช้สายตาเล้าโลมร่างกายของฉันก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน

ฉันไท่รู้ว่าจะตอยรับยังไงเลยยอมเปิดอปากให้เขาได้ตักตวงความหวานจากด้านในจนพอใจ

"คืนนี้กว่าคุณจะได้นอน...เมื่อผมพอใจเเล้ว"

เเละหลังจากนั้นเจาก็ทำมันอีกครั้ง เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ

...

เธอหลับไปเเล้ว

เธออาจจะเพลียมากเพราะเขานั้นก็ทำมันไปหลายต่อหลายครั้ง

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองอยากขึ้นมาอีกครั้ง

สายตาของเจามองพลางกายของเธอที่เต็มไปด้วยรอยเเดงตามอก คอ เเละข้อมือ เฮ้อ...

"ผมขอโทษอีกครั้ง"

คริสเตียนเอื้อมมือไปหยิบช็อกโกเเลตนั้นอีกครั้ง

"ครั้งสุดท้ายเเล้วจริงๆ"

@06:12

คฤหาสว่ากลายเป็นสีเลือด ในยามเช้ามันกลับดูโดเด่นเป็นพิเศษ เเสวอาทิตย์อ่อนๆที่อบอุ่นส่องมาที่ปลายเตียงของสองร่างที่นอนอยู่ ปลายเท้าของพวกเขามีสองคู่ ยามที่เหล่านกโบยบินกลับมาหารังที่กิ่งไม้ กลับมีสองร่างที่เหนื่อยล้าหลับไหลบนเตียง

มือของฝ่ายชายสวมกอดร่างของหญิงสาวเอาไว้เเน่น เส้นผมของเธอโปรยปรายใกล้กับจมูก ซึ่งส่วกลิ่นหอมอ่อนๆของเเชมพูที่เพิ่งชำระกายใหม่โดยที่ชายหนุ่มอุ้มเธอจากเตียง

ใบหน้าของเธอซุกลงที่อ้อมกอด ในลักษณะเปลือยเปล่าทั้งคู่

เเสงตะวันส่องลงมาที่ดวงตาของหญิงสาวจนเปลือกตาของเธอลืมขึ้น

"อืม..."

ไวโอเล็ตพลิกร่างกายไปมาทว่ายอ่งเธอพลิกตัวหันเเผ่นหลังกลับไป คนที่อยู่ด้านข้างยิ่งใช้มือสวมกอดเธอเเน่นขึ้นมากยิ่งขึ้น

"คะ-คุณคริสเตียน" ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดงก่ำด้วยความอายอย่างหนัก เเต่จนสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถขยับได้อีก ใบหน้าของเขาซุกลงที่เเผ่นหลังของเธอก่อนที่จะหลับไหล

เอาเถอะ...รอดมาได้ถึงวันนี้ก็ยังดี

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียง เเตกต่างกันที่ครั้วนี้ร่างกายของเธอนั้นสวมเดรสสีชมพูอ่อนอยู่ เปลือกตาจองเธอเปิดขึ้นเเละกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างเเผ่วเบา

เเม้อยากที่จะให้ทุกอย่างเป็นเเค่เพียงภาพลวงตาเเต่ไม่ว่ายังไงทุกอย่างยังคงเป็นความจริง

เธอไม่มีทางเลือก นอกจากจะตายลงหรือจะอุ้มท้องให้กับเเวมไพร์

ถึงจะดูอ่อนโยนเเต่เขาไม่สามารถลบล้างคำพูดที่วนเวียนในหัวของไวโอเล็ตได้เลย

'ถ้าไม่มีบุตรจะต้องตาย'

'น้องสาวของพี่ การตายเเทนมันทรมานเเต่เธอต้องทำให้ได้นะ'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ต้องตาย'

'ตัวตายตัวเเทนของครอบครัว การตายเเทนพี่สาวเป็นเกียรติมากเลยนะ'

'วีร่าอ่อนเเอไม่สามารถมีลูกได้ เเต่เธอพิเศษกว่านั้นไวโอเล็ต เธอต้องทำประโยชน์ในฐานะทาสที่เราไม่ต้องการเเก่ตระกูล'

คำพูดที่คอยตอกย้ำจิตใจวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ ไม่ว่าจะพยามมากขนาดไหนก็ไม่มีทางสำเร็จที่จะลบมันออกไป ไวโอเล็ตได้เเต่สั่นเทาด้วยความกลัวโดยที่ร่างกายของเธอนั้นไม่รู้สึกตัวใดๆ

ฉันอยากตาย

ฉันไม่มีประโยชน์...

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูจากชายหนุ่มปริศนาด้านนอก เขาเคาะประตูสามครั้งเเต่กลับไม่มีน้ำเสียงใดๆตอบกลับมา คริสเตียนตัดสินใจก้าวเท้าเดินไปด้านหน้าก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป

"ผมไม่ได้ยินเสียงคุณ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า" คริสเตียนเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เขายดถาดอาหารเข้ามาด้านในห้องก่อนที่ประตูจะปิดลง เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงที่ข้างเตียง

"..."

"ไวโอเล็ตครับ?"

"..."

"คุณคริสเตียน"

"คุณจะฆ่าฉันเมื่อไหร่เหรอคะ"

"..!" เขาชะงักกับคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของหญิงสาว หรือ เธอหมายถึงเรื่องในอดีตที่บรรพบุรุษของเขาสังเวยหญิงสาวที่ไม่ได้ตั้งครรภ์ หรือหนีจากไป

คริสเตียนมีท่าทางอึกอักเล็กน้อย เเต่ประเด็นสำคัญที่เขารู้สึกตกใจไม่น้อยคือเเววตาของเธอไม่มีความปราถนาจะมีชีวิตอยู่ต่ออีก

มีใครบางคนใช้คำพูดที่ไม่ควรกรอกหูภรรยาของเขาก่อนเเต่งงาน

น่ารำคาญ

คงจะไม่พ้นฝั่งครอบครัวเจ้าสาวอยู่ดี

มีความสุขในช่วงเวลาที่สั้น ที่ไม่สามารถเเทนที่สิ่งนั้น ได้

"ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก สบายใจเถอะครับ"

"จริงอยู่ที่บรรพบุรุษของเราทำเรื่องโหดร้ายเเบบนั้นกับคนในตระกูลคุณมาหลายร้อยปี"

"เเต่คุณพิเศษกว่านั้น" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน จกานั้นก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่เเละพูดต่อ "ต่อให้คุณจะเป็นมนุษย์ คุณก็ยังเป็นภรรยาของผม เเละผมจะไม่มีวันเสียคุณให้ใครเด็ดขาด"

หากพูดเเค่นี้อาจจะทำให้เจ้ตัวรู้สึกผ่อนคลายบรรยากาศอึดอัดลงได้บ้าง เเค่อย่างน้อยก็พอเพราะคริสเตียนไม่ได้หวังอะไรมากจากเธอ เเต่...ครอบครัวของเธอนั้นเเตกต่างกันออกไปจากตระกูลของเขา ดูราวกับจะส่งตัวตายมาเเทนมากกว่า เขารู้กฏข้อนั้นดีเมื่อได้อ่านจดหมายก่อนวันเเต่งงานเป็นเวลาหนึ่งปีที่จะถูกเปลี่ยนตัวเจ้าสาว ครอบครัวของไวโอเล็ตมีอยู่สี่คน พี่สาวคนโตสองคนเเละไวโอเล็ต

เเต่เมื่อหนึ่งปีก่อนพี่สาวคนโตได้จากไปจากอุบัติเหคุ เพราะงั้นหน้าที่เเต่งงานจึงตกอยู่ในมือของวีร่า น่าเสียดายที่ร่างกายของเธอนั้นอ่อนเเอเกินกว่าจะอุ้มท้องได้ เพราะงั้นจึงสลับเปลี่ยนเจ้าสาวโดยการส่งจดหมายยินยอมมาให้พ่อของเขา

'ไวโอเล็ต หนามกง'

เเละ

'วีร่า หนามกง'

ทั้ฝคู่มีหน้าตาที่คลับคล้ายกันดั่งในภาพวาด ทว่าไวดอเล็ตกลับเเตกต่างออกไปในวัยเด็กภาพวาดถูกส่งให้กับตัวเจ้าบ่าวก่อนเเต่งงานหลายอาทิตย์ 'จี้เพรชสีเเดง'ที่สวมอยู่กับไวโอเล็ตทำให้เขาประหลาดใจ

ทั้งที่เป้าหมายคือการสวมหน้ากากคนดีเข้าหา จะว่ายังไงดีล่ะ...

คริสเตียนนึกลูบต้นคอของตนเองเบาๆ ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนลามไปจนถึงหู

เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะตกหลุมรักมนุษย์เข้าเเล้ว

ใบหน้าของไวโอเล็ตค่อนข้างเอียงไปทางเด็กใสซื่อ น่ารักมากดว่าวีร่าที่ดูลึกลับเเละรุนเเรง เพราะนึกว่าจะเป็นเด็กที่ใสซื่อเเละล่อลวงง่ายจึงตอบตกลง เเต่ไม่คิดว่าเธอจะมีมุมที่เเตกต่างไปนิดหน่อย

"เพราะงั้นห้ามพูดถึงเรื่องความเป็นความตายอีกนะ ไม่งั้นผมจะลงโทษคุณเเน่" มือของคริสเตียนเลื่อนไปที่เเก้มนุ่มนิ่ม ๆ ของไวโอเล็ตก่อนจะดึงมัน น่าเเปลกใจกว่านั้นเพราะมันนุ่มนิ่มเหมือนกับซาลาเปาซะเลย ไวโอเล็ตชะงัก

" อื้อ เจ็บ ๆ "

"เข้าใจเเล้วค่ะ..." ไวโอเบ็ตยอมตอบรับตามคำพูดของคริสเตียน ไม่งั้นมีหวังเขาคงจะเบ่นเเก้มเธอจนยุ่ยเเน่ๆ คริสเตียนปล่อยมือให้เเก้มของเธอเป็นอิสระก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มอ่อนโยนออกมา

"ดีมากครับ อย่าลืมทานอาหารเช้าด้วยนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้เลย"

"ขอบคุณนะคะ" เธอตอบกลับไปอย่างเรียบง่ายก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากเตียงเเละก้าวขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้อาจจะไม่เเย่อย่างที่เธอคิด...อีกไม่กี่วันต้องไปที่สถาบันเเล้วซินะ

เธอจะไม่ได้เจอกับคริสเตียนอีกเลย

ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดี ๆ ค่ะ คริสเตียน