

มงกุฎของเจ้าหญิง

 

เพื่อน

'นอนไม่หลับ..'

สิ่งที่ทำให้คนบนเตียงกำลังหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้เช้าแล้ว

เมื่อคืนไม่รู้ว่าโดนแกล้งหรือคนข้างๆนอนละเมอกันแน่ พยายามที่จะย่องออกจากห้องแต่ก็ต้องโดนดึงตลอดจนเลิกความคิดนั้นไป

"ห๊าววว...."

พอได้หลับไปสักเดี๋ยวก็ต้องตื่นเพราะเช้าแล้วคนข้างๆก็หายตัวไปแล้ว แล้ววันนี้เธอจะทำอะไร

"ก็อกๆครับบ ตื่นรึยังจูน"

เสียงใครคนนึงทำเสียงเคาะประตูแต่ไม่ได้เคาะจริง

มือบางลุกออกจากเตียงพร้อมกับชุดนอนลายน่ารักที่โดฮยอนเลือกให้

"โยฮัน? มีอะไรหรอคะมาเเต่เช้าเลย"

เมื่อเปิดประตูไปก็เห็นกับร่างสูงที่พิงกำแพงรอเธออยู่ ชุดที่เรียบง่ายแต่ดูดีมากในสายตาเธอ รอยยิ้มน่ารักของโยฮันส่งให้เธอ

"อาบน้ำแต่งตัวเถอะมาเจอกันที่ห้องฉันนะ"

มือหนายื่นมายีหัวเธออย่างเอ็นดู รอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ได้แต่ยิ้มรับไป

...ห้องโยฮัน...

คนตัวเล็กยืนทำใจอยู่หน้าห้องนาน ก่อนจะเอามือไปเคาะแต่ก็ไม่ทันได้เคาะ เจ้าของห้องก็ดันมาเปิดก่อน

"อ่าว เข้ามาสิกำลังอยากคุยด้วย"

'เห้อออผู้ชายบ้านนี้ตกสวรรค์มาหรอหรือว่าหล่อจนสวรรค์ลงโทษ'

"55มองอะไรจูนผมแปลกหรอ"

เธอจ้องโยฮันจนเจ้าตัวต้องตั้งคำถาม ชุดที่เขาใส่ก็ปกติของทุกวันแต่สายตาคู่สวยมองเหมือนเขาไม่ปกติ

"ป่าวหรอกค่ะ เมื่อกี้เห็นใส่เสื้อยืดมาถึงเปลี่ยนเสื้อก็เลยดูคนละลุคกันน่ะค่ะ"

เธอพูดข้างๆคูๆแม้ว่ามันจะโกหกแต่โยฮันก็ไม่ได้สนใจถึงขนาดนั้น เขายิ้มอย่างอบอุ่น มือหนาก็เข้ามายีหัวเธออย่างเอ็นดู

'อันตราย...'

"งั้นหรอ ฉันเรียกมาเพราะมีข้อเสนอ"

"ข้อเสนอ?อะไรคะ"

"ฉีกสัญญากับเขาทิ้งซะแล้วก็มาเซ็นสัญญากับฉัน"

โยฮันยื่นสัญญาของเขามาให้มันก็ไม่ได้แตกต่างกับซึงอูสักเท่าไหร่แต่ก็ดูดีไม่น้อย

"ทำไมล่ะ จะไม่ตีกันหรอ"

"555หมอนั่นไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นหรอกจูน ต่อให้มาเซ็นกับฉันเขาก็ไม่สนใจหรอก"

โยฮันนั่งลงบนเตียงนุ่มส่วนตัวเธอเองก็ได้แต่มองเขาจากโซฟา มันน่าจะดีถ้าได้อยู่กับโยฮัน...แต่ว่ามันรู้สึกผิดกับซึงอูมากกว่าตั้ง300ล้านเชียวนะ

"ไม่ค่ะ"

โยฮันหุบยิ้มลงใบหน้าหล่อยู่หน้าอย่างน่ารัก

"แล้วให้ฉันใช้หนี้ให้ไหม300ล้านน่ะฉันให้400ล้านเลยก็ได้"

โยฮันยกยิ้มให้เธอ เขากำลังดูความลังเลของคนตัวเล็กที่กำลังจดจ่อกับเอกสารในมือ

มือเล็กวางเอกสารลงบนโต๊ะแล้วยังยืนยันคำเดิมกับเขาว่า 'ไม่'

"ฉันไม่ได้ขออะไรจากเธอมากเลยนะคัง มิจู ทำไมล่ะ"

ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆคนตัวเล็กใบหน้าหล่อกำลังคุกคามใจของเธออย่างรวดเร็ว และกำลังเลื่อนเข้ามา แก้มใสๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ

"ไม่ค่ะ โยฮันดีกับฉันมากและฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับคุณซึงอู ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาสนใจฉันแค่ไหนแต่แววตาของเขามัน...อธิบายไม่ได้ค่ะ ยังไงก็คงทำสัญญาด้วยไม่ได้"

เธอพล่ามใส่เขา คนตัวเล็กขยับออกห่างจากเขาทันทีแววตาของซึงอูน่ะ 'น่ากลัวมาก'เพราะงั้นก็เลยไม่กล้าที่จะเปลี่ยนเจ้าของแล้วก็ เมื่อคืนดันได้ยินเขาสั่งงานกับอูซอกในห้องด้วย

'ถ้าไม่พูดแล้วมึงก็ไปทำให้มันพูดไม่ได้ซะ'

คำสั่งของซึงอูยังก้องอยู่ในหัวเลย

"500ล้าน"

"ขอโทษนะคะโยฮัน"

ร่างสูงนั่งถอนหายใจยาวอย่างเหลืออด มือหนาสองข้างยกมือยอมแพ้กับความดื้อดึงของคนข้างๆ ใบหน้าที่คิดว่าจะเครียดเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง

"อูซอก โทษว่ะจูนแม่งใจแข็งชห.คงไม่ทำสัญญากับกู"

0_0

คนตัวเล็กหันขวับไปทางประตูห้องที่มีอูซอกมาพิงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สีหน้านิ่งเฉยพลางยกไหล่อย่างช่วยไม่ได้

"ถ้ามึงทำไม่ได้ก็คงไม่มีใครทำได้ ผ่าน!"

"??"

งงไปหมดหนุ่มหล่อสองคนกำลังเล่นอะไรกัน นี่โดนแกล้งรึป่าว เธอหันไปหาโยฮันที่โยนสัญญาใส่ถังขยะ

"อะไรคะ..สองคนเล่นอะไรกัน"

"ความซื่อสัตย์ของเธอเต็มร้อยแม้ว่าจะมีข้อเสนอดีแค่ไหนเธอก็ยังเลือกเจ้านาย แต่ก็ลังเลที่จะพูดอยู่ดี"

"ฉันไม่ได้ลังเลสักหน่อย..แค่พูดไม่ออก.."

ใครเขาจะพูดออกก็เล่นเอาหน้าหล่อมามองกันแบบนี้

"เห้ออฉันคงหล่อเกินไปจริงๆว่ะอูซอก"

"ขอร้องเหอะนะโยฮัน"

"อะไร"

อูซอกทนความมั่นหน้าของโยฮันไม่ไหวก็เลยเดินออกไปทันทีไม่ได้ตอบคำถามของโยฮัน

"เธอก็คิดว่าฉันหล่อใช่ไหม"

"ฉันยังไม่เห็นคนขี้เหร่เลยนะคะ...ฉันคงขี้เหร่สุดในบ้านแล้ว"

สีหน้าเอือมๆของเธอทำให้คนตัวสูงยิ้ม ไม่เห็นจะจริงสักหน่อยเลย

"อยู่ช่วยงานหน่อยสิ"

โยฮันเดินไปอีกฟากของห้องที่ประดับไปด้วยสีขาวและชุดเทควันโดอยู่หลายชุด มีลานเล็กๆให้ได้ซ้อมอยู่กลางห้อง เท้ายาวกำลังเดินไปที่โต๊ะทำงาน โน๊คบุคราคาแพงถูกส่งให้คนที่ยืนมองห้องอย่างตื่นเต้น

"ฉันเป็นนักเทควันโดน่ะตั้งแต่ม.3"

"เท่ห์จังเลย โยฮันยังเล่นอยู่รึป่าว"

แววตาเป็นประกายที่จ้องมองเขาแบบสนใจสุดๆ

ร่างสูงแปลกใจอยู่นิดหน่อยที่เธอดูตื่นเต้นแบบนั้น

"อื้อก็ยังเล่นอยู่นิดหน่อย"

"แล้ว...เล่นกับใครอ่ะ"

"ฮันกยอลไง"

"อ่อ.."

เขามานั่งข้างเธอพร้อมกับอธิบายงานเล็กๆน้อยๆให้พร้อมกับทริคที่ควรรู้ในงาน สายตาคมมองความอยากรู้อยากเห็นของคนตัวเล็ก

'โดฮยอนเข้าใจเลือกชุดจริงๆ'

เสื้อสีฟ้าอ่อนๆกางเกงขายาวสีน้ำตาลไหม้ คุณก้อนเมฆดูผิวนี่สินุ่มนิ่มไปหมดน่าบีบ

"โยฮานนนนน ได้ยินป่ะเนี้ยเหม่ออะไร"

"ห๊ะ...เอ่ออว่าไง"

"ถูกไหม"

"อื้ม เก่งจริงๆสอนง่ายนะเราน่ะจูน"

รอยยิ้มไร้เดียงสาส่งมาให้เขา ช่างน่าสงสารจริงๆสดใสขนาดนี้แท้ๆ ซึงอูจะใจร้ายทำร้ายรอยยิ้มนี้ลงไหมนะ

"โยฮันมาดูนี่หน่อยดิ ทำไมเอาลงไม่ได้"

คนตัวเล็กตั้งใจทำงานอย่างดี ตากลมใสตั้งใจดูเขาอยู่ตลอด

"โยฮันกินข้าวกันไหมแม่บ้านเอามาให้แล้วนะ"

เสียงเคาะประตูเมื่อกี้คนตัวเล็กเสียสละลุกออกไปเปิดประตูให้เขา มือขาวๆยกทานอาหารเช้ามาวางไว้ข้างโต๊ะทำงาน

"ยังไม่หิวเธอกินเหอะ"

"นี่เวลาข้าวเช้าจะไม่หิวได้ไงโยฮันยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ"

สายตาคมละออกจากเอกสารตรงหน้าหันมาสบตากับคนที่ยืนข้างๆไม่ยอมออกไปนั่งทำงาน

"อะไร...มองแบบนั้นจะไม่กินจริงๆหรอ"

หัวทุยๆของอีกคนส่ายไปมาแล้วหันมาสนใจงานต่อ สักพักก็มีมือยื่นช้อนออกมาตรงหน้าเขาจนเขาต้องละสายตาอีกครั้ง

"อะไร?"

"ก็มือไม่ว่างไม่ใช่หรอ"

สายตาที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับร่างที่นั่งทำงาน แต่คนตรงนี้ชอบความน่ารักของเธอเข้าแล้ว เธอกำลังป้อนข้าวเขา

"กินเองก็ได้ ดื้อจริงๆ"

"โยฮันหรือจูนพูดใหม่"

"จูน"

"โยฮันตั้งหาก"

เป็นการเถียงที่ละมุนที่สุดในชีวิตของผู้ชายคนนี้แล้วเขาจำใจกินข้าวเช้าอย่างตรงเวลา ซึ่งไม่เคยทำมานานมากเเล้วแต่เพราะคนข้างๆจะไม่ยอมไปทำงานจนกว่าเขาจะกิน เลยต้องกิน

"จูน"

"ว่าไง"

"ขอบใจ"

"ไม่เป็นไรโยฮันอิ่มแล้วบอกนะเดี๋ยวไปเก็บถาดให้"

เธอทำงานของเขาต่อ จริงๆแล้วโยฮันอยากขอบคุณที่เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจขนาดนี้และขอบคุณที่บังคับความดื้อของเขาได้

...12.00...

"โยฮานนนนนพักเที่ยงหิวแล้ว"

เด็กน้อยพับโน๊คบุคลงหลังจากทำงานที่มอบหมายให้เสร็จแล้ว ต่างจากคนบนโต๊ะทำงานที่ไม่มีท่าทีจะเสร็จ และเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"โยฮานนนนน"

ชื่อของผู้ชายคนนี้ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนอยู่ตลอดจนไม่มีสมาธิกับงานตรงหน้าแล้ว ร่างสูงวางปากกาลงถ้ายังขืนทำงานต่อไป เขาคงทนเสียงออดอ้อนของเด็กคนนี้ไม่ได้แน่ๆ

"เรียกเสียงหวานเชียวนะ ไปกินข้าว"

"เย้!! วันนี้แม่บ้านบอกว่ามีของโปรดโยฮันด้วยนะ"

เธอเข้ามาดึงเขาให้ลุกจากโต๊ะ ร่างเล็กกำลังดึงแขนเสื้อของโยฮันให้รีบเดินไปห้องอาหาร

"รีบทำไมเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก"

ไม่ทันขาดคำจูนก็เกือบลื่นตกบันไดแต่ดีที่มือหนาๆคว้าเอวเอาไว้ได้ทัน และคนในอ้อมอกคงกำลังตกใจมากเขารับรู้ได้จากการหายใจที่แรงมาก

"ปากไม่ดี"

เอ่า! สุดท้ายเป็นความผิดของโยฮันที่พูดแบบนั้นตอนเธอลงบันได

"แล้วคนอื่นไปไหน"

เมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่มีวี่แววใครสักคนที่จะมากินข้าวเที่ยงกันมีแค่เธอกับโยฮัน2คน

"ทำงานกันสิ"

"กินข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้กันทั้งบ้านเลยสินะ"

ปากสีชมพูอ่อนๆเบะลงแต่มือก็ยังตักข้าวเข้าปากอยู่ ดูคนตัวเล็กจะให้ความสำคัญกับการกินมาก

"สำคัญมากเลยหรอการกินเนี้ย"

"สำคัญสิ พวกนายคงไม่สำคัญหรอก แต่สำหรับฉันสำคัญมาก"

อาจเป็นเพราะการหาเงินที่ต้องเลี้ยงน้องไปด้วยตั้งหลายคนเธอคงจะอดมื้อกินมื้อ ถึงได้ตัวเบาขนาดนี้

"ก็เข้าใจแหละ"

"โยฮันกินเลอะปาก"

คนตรงข้ามชี้นิ้วบอกอาหารที่ติดปาก

"ไหน"

"นี่ไง"

มือเล็กหยิบช้อนขึ้นมาชี้อีกแรงจะได้ใกล้จุดที่เลอะมากขึ้น

เขาได้แต่กลั้นยิ้มกับภาพตรงหน้าที่เอาจริงเอาจังมากกับปากของเขา

"มานี่เลย"

เธอเดินอ้อมโต๊ะมาเช็ดปากให้เขา เพราะว่าเผลอตัวหรือตั้งใจก็ไม่รู้ ที่ชายหนุ่มเอาจมูกไปแตะจมูกอีกคนแล้วผลักออกอย่างรวดเร็ว

"...โยฮันไว้ใจไม่ได้"

มือเล็กบีบปากโยฮันก่อนจะวิ่งอ้อมกลับไปกินข้าวต่อโดยไม่พูดกับเขา

'โยฮันกำลังโดนงอน'

ไม่นานที่จานทุกใบบนโต๊ะถูกเก็บโดยแม่บ้าน คนที่นั่งตรงข้ามไม่มีวี่แววว่าจะเลิกงอน

"ก็เธอเอาหน้ามาใกล้ทำไมฉันแค่สะดุ้งเฉยๆมันเลยโดนจมูกเธอ"

ให้ตายสิ ทำไมต้องมาอธิบายด้วย

"แค่หวังดี นายไม่น่ารักสักนิด"

"คิดว่าฉันน่ารักรึไงเธอ!"

"ก็ใช่น่ะสิ!!"

โยฮัน 0 จูน 1

"อุบัติเหตุช่วยเข้าใจหน่อยสิ"

"รู้แล้วค่ะไม่ได้โกรธ"

ร่างสูงกำลังจ้องมองไปในตาของอีกคนแต่ทุกครั้งที่ได้มองแววตาคู่นั้นก็มักจะหลบมองไปที่อื่นเสมอ

"หลบทำไมล่ะไหนๆดูสิโยฮันน่ารักไหมครับบบ"

"อื้อ.."

จูนก็เป็นคนนะเจอท่าน่ารักๆแบบนั้นก็ใจเต้นเป็นเหมือนกัน เขาไม่รู้รึไงว่ากำลังทำให้เธอมึนหัว

'นักเทควันโดจำเป็นต้องน่ารักแบบนี้ไหม'

"โอเค แสดงว่าหายโกรธแเล้ว จูนน่าแดงแบบนี้"

"งั้นฉันไปทำงานก่อนนะเธอก็ตามสบายเถอะ"

คนตรงหน้าเดินหายไปชั้น2ของบ้านทันที เขาต้องจัดการหาข้อมูลของเด็กคนนี่ให้ได้เยอะที่สุดรวมถึงรอยแผลเป็นแบบนั้นด้วย ถ้าโดนจับได้คงโดนโกรธใส่อีกแน่ๆ

(เสียงโทรศัพท์มือถือ)

เสียงมือถือของเขาดังขึ้นจึงทำให้หยุดคิดเรื่องของเธอไปทันที

"ว่าไงได้เรื่องอะไรไหม"

"ยังเลยครับลำบากมากข้อมูลของเด็กคนนั้นหายากมาก"

"เออรีบหน่อย แล้วพ่อทำไร"

"กำลังต้อนรับนักการฑูตอยู่ครับ"

"อย่าให้พ่อรู้เรื่องเด็ดขาด"

"ทราบครับได้เรื่องเมื่อไหร่ผมจะส่งข้อมูลไปทางเมลล์"

โยฮันวางสายทันที เขาไม่รู้ว่าทำไมคนอย่างมิจูถึงได้หาข้อมูลยากนัก ทั้งๆที่เป็นคนในประเทศแท้ๆแต่กลับหาชื่อได้ลำบากกว่านักโทษแหกคุกซะอีก ซึงอูเองก็เร่งอยู่นั่นแหละใครก็อยากรู้ทั้งนั้น พูดแล้วก็สงสัย ทำไมซึงอูถึงแปลกไปกันนะ

"แล้วจะทำอะไรดีเนี้ย โยฮันทิ้งไปทำงานแล้วด้วย"

เท้าเล็กเดินสำรวจรอบบ้านที่ทั้งใหญ่และก็มีห้องมากมายแต่ก็ไม่กล้าเปิดได้แต่เดินผ่านไปมาเท่านั้น สุดท้ายก็มานั่งชิงช้าหลังบ้านตอนบ่ายอยู่ดี

"ทำไมเหงาแบบนี้เนี้ย ซื้อมาให้นั่งเป็นตุ๊กตาในบ้านรึไง"

ถึงมันจะดูสุขสบายดีแต่ว่าคนที่ทำงานทุกวันอย่างเธอพอไม่มีอะไรทำแล้วมันก็เลยเบื่อไปหมด ไม่รู้จะทำอะไร คิดถึงน้องก็กลับไปไม่ได้ นาบีเองก็ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยด้วยซ้ำ

'อยากร้องไห้'

ได้แต่คิดเท่านั้นแหละใครเขาจะบ้ามาร้องไห้ให้คนอื่นเห็นกันแม่บ้านพ่อบ้านเยอะไปหมด

"ฮึก..ฮือ ..."

จูนนี่แหละบ้า อยากกลับบ้าน

"นี่ร้องไห้ทำไม อ่อนแอไปแล้วนะ"

เสียงของหนุ่มน้อยคนนึงที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ ใบหน้าที่น่ารักเปื้อนดินเป็นจุดๆ

"ไม่ได้ร้องไห้แค่..ฮึก...คิดถึงน้องเฉยๆ"

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นทุกอย่างเอาไว้

"หรอ...ยากหน่อยนะเพราะพี่ซึงอูเขาใจร้ายมากน่ะ"

ดงพโยก้มหน้าเข้าพุ่งไม้ต่อ เจ้ากระต่ายในพุ่งไม้นี่ดูเหมือนจะรู้จักซึงอูดีมาก มากพอๆกับอูซอกเลย

"ใครในบ้านใจดีบ้างล้ะ ถึงจะหน้าตาดีก็เหอะแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีสักนิด"

มือเล็กปาดน้ำตาอย่างลวกๆ เท้าสวยกำลังดันให้ชิงช้าที่นั่งให้แกว่งเบาๆ ตากลมโตหันไปมองพุ่มไม้อยู่ตลอด

"ก็ดีไม่ต้องรู้สึกดีหรอก รู้สึกแย่น่าจะดีกว่าอีก"

เสียงจากพุ่มไม้ตอบจูน ในใจก็อยากจะเดินเข้าไปดูว่าเขาทำอะไรแต่ก็คงเสียมารยาทไปหน่อย

"เหอะ คุณชายบ้านนี้ก็เป็นแบบนี้กันหมดฉันจะหาเพื่อนได้ไหมมีแต่โดฮยอนนี่แหละที่สบายใจ"

พรึ่บ!

"ไอ้นั่นยิ่งแล้วใหญ่ อย่าไปใกล้มันได้ไหมหมอนั่นจะทำให้เธอเดือดร้อนป่าวๆ"

ดงพโยโผล่พรวดขึ้นมาอีกครั้งด้วยใบหน้าโมโห

"นายโมโหอะไรรึป่าวดงพโย"

หนุ่มน้อยได้สติก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม

"ก็มาเป็นเพื่อนกับฉันสิโดฮยอนมันเป็นเด็กยักษ์บ้าพลัง"

เธอยิ้มนิดๆ ดงพโยแค่อยากมีเพื่อนมากกว่า แต่ก็ไม่เห็นต้องทำหน้าเขินแบบนั้นเลย

"ก็ได้เราค่อยๆเป็นเพื่อนกันนะ"

"อื้อ"

อย่างน้อยถ้าเป็นเพื่อนกับดงพโยเรื่องซึงอูก็อาจจะรู้เยอะขึ้นก็ได้หรือไม่ก็ใช้ดงพโยช่วยตอนที่ซึงอูเป็นลุงโรคจิต อาจจะเป็นคนขี้โกงไปหน่อยก็เหอะ

"แล้วนายกำลังทำอะไรอะ เห็นนั่งในพุ่มไม้นานแล้ว"

ได้ยินเสียงเหล็กกระทบกันด้วยแหละแต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร แถมมอมแมมไปด้วยดินโคลนอีก

"ซ่อมก็อกน้ำ"

"ฉันช่วยนะ"

เธอตัดสินใจไปช่วยจับก็อกให้

"ตัวเท่าลูกหมา"

"ดงพโยนายตัวใหญ่กว่าฉันแค่นิดเดียวเองนะ"

หนุ่มน้อยก้มหน้าทำงานต่อเพราะเถียงไม่ได้ ดงพโยกำลังสนใจกับท่อจนลืมก็อกแรงดันจากน้ำเลยดันจนก็อกหลุดมือของคนตัวเล็ก

ซ่าาาา

"อ๊ากกกก เปียกๆ จูนไปปิดดีๆ"

"อ้ายยย มันกระเด็นอ่าา"

"โอ้ย ยัยบ้าเอ้ย!"

"อย่ามาว่ากันสิคนที่ผิดคือนายนั่นแหละ"

"จูนแหละมัวเหม่อไม่จับดีๆ"

ทั้งสองคนกำลังเถียงก็อยู่หลังบ้านแต่ก็ยังช่วยกันแก้ปัญหา ทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างโทษอีกคน

"เสร็จ เห้อออ"

หนุ่มน้อยนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ เสื้อและกางเกงเปียกชื้น ไม่ต่างจากคนที่นั่งบนชิงช้า เสื้อสีฟ้าใสเปื้อนทั้งน้ำและโคลน ผมที่เคยเป็นทรงสวยก็เปียกจนจับกันเป็นก้อน ใบหน้าชุ่มน้ำใส ทำให้ผิวดูมีชีวิตสีวาอย่างมาก จนดงพโยลืมตัว

"เพราะนายเลยฉันถึงได้เละขนาดนี้เนี้ย"

"อะไรอ่ะ"

เมื่อเริ่มรู้ตัวก็เปลี่ยนการมองให้ปกติที่สุดกลัวว่าคนตัวเล็กจะล้อเขา

"เห้อออได้สนุกแบบนี้ก็ดี เนอะ"

ฉ่าา....ร้อน.หน้าร้อนไปหมดแล้ว....

"อ๊าาาดงพโยฉีดน้ำใส่หน้าคนอื่นไม่ได้นะ มาเอานี่เลยยย"

เสียงหัวเราะและเสียงเล่นกัน อย่างสนุกดังขึ้นทุกอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่ บ้านใหม่ เพื่อนใหม่และก็ความยากลำบากใหม่ๆไปพร้อมๆกัน

"ไปอาบน้ำเถอะ รู้ไหมว่าเปียกน้ำแล้วล่อแหลมแค่ไหน"

หนุ่มน้อยโยนเสื้อคลุมสีดำที่วางไว้บนโต๊ะให้เธอไป

เพราะว่าเสื้อสีฟ้าสว่างพอโดนน้ำก็แนบคนตัวเล็กจนเห็นชั้นในสีดำได้ชัดมาก จนเขาทำอะไรไม่ถูก

"อ่อ..ขอบคุณนะดงพโยนายก็ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะป่วยเอา ฉันไม่รู้ด้วยนะ"

คนที่กำลังสวมเสื้อคลุมแลบลิ้นให้อย่างทะเล้นแล้วก็วิ่งกลับเข้าบ้านไม่รอให้หนุ่มน้อยได้พูดอะไร