จูบฉันสิ

"อะไรของเขาก็ไม่รู้คุณแม่บ้านคะปกติเขาคนนั้นน่ะเป็นแบบนี้หรอคะ"

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จเขาก็ไล่ให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า 

'เหม็นเสื้อ'

ใช่เลย เขาบอกว่าเหม็นเสื้อที่เธอใส่ แต่ก็ไม่เห็นจะเหม็นอะไรเลยนี่หว่าา จมูกสุนัขรึไง

"เขาไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกคะ ระวังหน่อยนะคะถ้าทำให้เขาโกรธจะเจ็บตัวเอา"

"ห๊ะ..เขาทำร้ายผู้หญิงด้วยหรอ?!"

ดูไม่ใช่คนแบบนั้นแท้ๆ..ดูโรคจิต...แค่นั้นเอง

"ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ อยู่ๆไปก็จะรู้เองแต่ไม่แน่ใจว่าเธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน"

แม่บ้านจัดห้องให้เสร็จก่อนจะเอาเสื้อผ้าวางไว้บนเตียงแล้วออกไปทิ้งให้เธออยู่ในห้องที่กว้างใหญ่  ถึงแม้ว่าจะกว้างแต่ดูวังเวงขนาดนี้

"เธอ!!!!! ....เอ้ยยยโทษๆลืมเคาะ"

กำลังคิดอะไรเพลินๆก็ต้องหยุดความคิดลงเมื่อมีผู้ชายคนนึงเปิดประตูพรวดเข้ามา

"ฉันชื่อนัม โดฮยอน"

อะไรของเขาผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนจู่ๆก็เข้ามาบอกชื่อกับเธอ หน้าตา..กวนประสาท

"ฉัน คัง มิจู"

"จูน ฉันรู้ๆไว้มาที่ห้องฉันนะอยากเล่นด้วยไม่ได้มีคนที่เด็กกว่ามานานแล้ว อ่อ16นะ อายุฉัน ไปล่ะ!"

ปัง!

"ห๊ะ...?"

อึ้ง...เขาต้องเป็นแรปเปอร์แน่ๆ รอยยิ้มน่ารักๆของเขาก็หล่อดีนะเนี้ย  บ้าเอ้ย!แค่หล่อแหละทำไมต้องคิดมากอาจจะแค่หาเพื่อนเล่นล่ะมั้ง

"เปลี่ยนชุดเสร็จต้องลงไปที่ห้องโถงอีกหรอ.."

จดหมายที่แนบมาพร้อมกับเสื้อผ้าเป็นชุดที่เธอไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่

มือเล็กพยายามดึงเสื้อและกางเกงลงให้มันปกปิดให้มากที่สุดแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด

"ลงมาได้แล้วค่ะคุณชายทั้งหมดรออยู่นะคะ"

ทั้งหมด? คุณชาย? 'ไม่ได้มีคนเดียวหรือไงโรคจิตกับโดฮยอน..' มันก็น่าจะมีแค่นี้

พูดไปก็เดินไปจนมายืนอยู่ที่ห้องโถง ผู้ชายมากมายกำลังพูดคุยอะไรกันไม่รู้อย่างสนุกสนานจนตาคู่สวยไปสบตาเข้ากับเจ้าของชีวิตเธอแล้วหยุดจ้องมองด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

"โอ๊ะ...นั่นหรอของเล่นใหม่"

หนุ่มหน้าตาดีที่หมุนปากกาเล่นหันมามองเธอนิ่งๆ เท้าเล็กตัดสินใจเดินเข้าไปเพราะเห็นนิ้วมือของร่างสูงโปร่งที่กระดิกเรียกเธอ ถ้าไม่ไปคงมีเรื่องแน่ๆ

"..."

"จะยืนอีกนานแค่ไหน"

ผู้ชายในตอนนั้น...คนที่มองเธอด้วยสายตาดุๆที่บริษัทคราวก่อน สมองกำลังประมวลผลอย่างเงียบๆ มือหนาก็ดึงเธอมานั่งข้างๆทันที

"แนะนำตัวแล้วกันนะ ฉัน ดงพโย นั่นอูซอก โดฮยอน โยฮัน ฮยอนจุน ฮันกยอล ซึงยอน ยังมีอีกนะแต่ไม่ได้อยู่ที่นี่"

บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้มีคนเยอะเหมือนกันนะ ทั้งหล่อและก็น่ารักที่นี่เลือกหน้าตารึป่าวนะมีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น

"ฉันชื่อคัง มิจู เรียกจูนก็ได้"

คนตัวเล็กพูดสายตาก็กวาดมองผู้ชายทีละคนเพื่อจดจำใบหน้าแต่ก็ต้องหยุดที่ฮยอนจุน..ผู้ชายที่เจอหน้าห้องนาบี

"มีอะไร?"

"ป่าวค่ะ แล้วต้องทำอะไรคะ"

แววตาใสซื่อหันไปมองชายที่อยู่ข้างๆ เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักอย่าง ตาคมเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดุขึ้นมา มือหนาหยิบเอกสารมาให้กับเธอ

เธอเปิดเอกสารดู สัญญาว่าจ้างระหว่างเขากับเธอ มีหลายข้อตกลงมากมายวัตถุประสงค์เพื่อชดใช้เงิน300ล้าน ตาสวยกวาดตาอ่านรวดเร็วจนถึงบรรทัดสุดท้าย

"เสียผลประโยชน์.."

เสียงหวานเอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบของคุณชายทุกคน สายตาทุกคู่มองมาที่คนตัวเล็กทันที

"ยังไงล่ะ"

โยฮันถามขึ้น

"ใช้ให้ทำอะไรก็ต้องทำ..ถ้ามันถึงชีวิตล่ะ"

"กลัวตายหรอ"

ฮันกยอลถามอย่างทันทีเพราะเท่าที่เห็นเด็กคนนี้ที่รพ.เธอดูไม่กลัวอะไรเท่าไหร่เลย

"แล้วถ้าจ่อปืนที่หัวคุณฮันกยอลแล้วถามว่ากลัวตายไหมจะตอบว่าอะไรหรอคะ"

แววตาใสๆจ้องมองที่ฮันกยอลเพื่อเอาคำตอบ เขาอ้ำอึ้งๆทันที

"แล้วจะเอายังไงเธอไม่มีสิทธิมาเสนออะไรถ้าไม่มีเงิน300ล้าน"

อูซอกหน้าตานิ่งเฉยปากกาที่ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ มือเล็กรับไว้ก่อนจะหันมาดูเอกสารอีกครั้ง เธอมีแต่เสียกับเสีย

"3ข้อ"

"อะไรของยัยนี่อีกเซ็นๆเหอะอยากเล่นด้วยแล้วนะ"

โดฮยอนทำท่างอแงเป็นเด็กๆก่อนที่ฮยอนจุนจะจับดีดหน้าผาก

"ถ้าฉันไม่เซ็นก็ต้องหาเงินมาใช้ให้หมดแน่นอนว่าฉันไม่มีค่ะ ถ้าฉันตายเงินก็เสียฟรี เพราะงั้นข้อตกลงของฉันก็มีเหมือนกัน"

ชายคนข้างๆยกยิ้มอย่างพอใจ เขาคิดไม่ผิดที่จะเอาเธอเข้ามาในบ้านหลังนี้จริงๆ ดูเหมือนทุกคนก็เริ่มจะยอมรับกัน

"โอเคได้อยากจะได้อะไร"

"ภายในเดือนนี้ถึงจะบอกยังคิดอะไรที่ดีๆไม่ได้ค่ะ"

ร่างสูงโปร่งพยักหน้าเบาๆก่อนจะรับเอกสารที่ไม่ถูกเซ็นกลับมา สายตาที่มองเธอมากจนเกินไปทำให้รู้สึกประหม่าด้วยชุดที่ใส่ยิ่งทำให้ประหม่าหนักเข้าไปอีก

"โดฮยอน รับหน้าที่ไป"

เขาพูดจบก็ลุกออกไปทันที คุณชายหลายๆคนก็แยกย้ายด้วยเหมือนกัน ดูเหมือนหัวหน้าใหญ่ที่นี่คือเขา แล้วไม่รู้ว่าโดฮยอนจะทำอะไรกับเธอรึป่าว

"ไปขึ้นรถ"

ไม่ว่าป่าวมือของเขาก็จับมือของเธอกึ่งลากกึ่งดึงไปที่รถ มือนิ่มๆของเด็กอายุ16จับเธอยัดเข้ารถก่อนจะออกจากปราสาท

"ไปไหนกัน"

เขาไม่ได้ตอบแต่ถอดเสื้อคลุมโยนมาให้

"ใส่ซะ ฉันไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้"

โดฮยอนหันไปมองที่หน้าต่าง เขา16แล้วนะเป็นหนุ่มแล้วด้วย พี่เขาก็ชอบให้ผู้หญิงที่ซื้อมาแต่งตัวแบบนี้ตลอดเป็นตาแก่บ้ากามอยู่ได้

"ตอบได้ยังจะไปไหน พี่โดฮยอน"

ฉ่าาาา~...

'เสียอาการเป็นอย่างนี้เองสินะ'

เขาหันไปมองข้างทางไม่แม้จะสบตากับเธอ แววตาคู่สวยมองการกระทำของเขาอย่างงงๆ

"ที่นี่ไม่นับอายุกันไม่จำเป็นต้องเรียกพี่"

น่าแปลกที่ไม่มีการนับอายุกัน คงเป็นเรื่องที่เสียมารยาทแน่ๆ

"แล้วไม่เคารพกันหรอคะ?"

"มันขึ้นอยู่กับภาวะผู้นำ"

"แล้วใครเป็นคนที่มีภาวะผู้นำสูงล่ะคะ"

"เจ้าของเธอไง ตอนนี้คงเครียของเก่าทิ้งอยู่"

โดฮยอนทำไม้ทำมือเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่

"เขาซื้อผู้หญิงเป็นประจำหรอ?"

"ไม่เชิงส่วนใหญ่จะซื้อแล้วหนีไปบ้างซื้อแล้วมาหลอกลวงเขาบ้าง มีแบบซื้อแล้วทำเมียก็มี"

เธอนั่งนิ่งทันที ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหนฐานะแบบไหน รู้งี้ถ้าหนีไปก็คงดีเขาคงไม่มาตาม แต่คิดได้ก็สายไปแล้ว

"จูนไม่ต้องห่วงหรอกพวกเรามีงานให้ทำอยู่แล้ว อ่อนแอแบบเธอนะ ระวังเอาไว้คุณชายคนนั้นเขาไม่ได้อ่อนโยนอะไรเลย"

"ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องแลกกับอะไรสักอย่างนึง"

โดฮยอนมองใบหน้าที่นิ่งไปตาใสกำลังบอกว่าเธอทำใจเอาไว้แล้ว

"ขอเตือนไว้อย่างนึงนะ คัง มิจู "

"..."

"อย่าหลงรักผู้ชายในบ้านนี้เด็ดขาดรวมถึงฉัน"

เธอสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ถึงจะหล่อบาดตาแค่ไหนก็จะต้องไม่รักใครเด็ดขาด

"อืม จะจำไว้"

รถแล่นมาจอดที่ห้างใกล้ๆแห่งนึง โดฮยอนยังคงจับมือลากเธอไปอยู่ดี

"พามาซื้อเสื้อผ้าของใช้เฉยๆ มีเวลาถึง2ทุ่มก่อนกลับ"

เขาพูดจบก็ถูกลากเขามาในร้านแบรนด์เสื้อผ้าร้านนึงพนักงานให้ความต้อนรับกับเธอและโดฮยอนอย่างดี

"วัดตัวและจัดชุดมา"

เธอถูกลากไปทันทีโดยที่โดฮยอนยืนอยู่หน้าเคาเตอร์

ไม่นานพนักงานก็บ่งบอกไซต์ทั้งหมดให้เขาและชุดที่เธอสามารถใส่ได้

"เอาทั้งหมด"

เขารูดการ์ดของตัวเอง ถุงเสื้อผ้าถูกสั่งให้ลูกน้องเป็นคนขนทันที เขาใช้เงินได้เก่งจริงๆ

"ไม่มากไปหน่อยหรอโดฮยอน"

"มีเงินก็ใช้ๆไปเรื่องมากหรือน้อยใครจะสน"

ความคิดของคนมีเงินเขาเป็นแบบนี้กันหรอ

"นี่...แวะอันนี้ด้วย"

นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่ร้านชุดชั้นใน ใบหน้าโดฮยอนเปลี่ยนสีทันที เขาไม่เคยพาใครหรือผู้หญิงคนไหนมาซื้อด้วยซ้ำ

"ไข้กินหรอหน้าแดงจัง"

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่รู้ว่าเขาเขิน เขาปรับสีหน้าใหม่ทันทีก่อนจะพาเดินเข้าไป

"ไปเลือกมาแล้วจะจ่ายเงิน เอามาเยอะๆเธอต้องใช้ทั้งชีวิต"

โดฮยอนยืนเท้าเอวเลิ่กลั่กไปมาเพราะว่าไม่เคยเข้าร้านนี้แถมผู้หญิงในนั้นหลายคนก็มองโดฮยอนกันยกใหญ่

"จ่ายเงิน ไป"

เขาจับมือเธอเดินออกมาทันที เธอรู้ว่านี่คืออาการของคนเขินที่ทำตัวไม่ถูก ไม่แปลกหรอกที่เขาจะโดนจ้องก็ออกจะหน้าตาดีขนาดนี้

"อะไรอีกไหม"

"ในห้างคงไม่มีต้องซื้อที่ร้านสะดวกซื้อ.."

"อะไรว่ะเรื่องเยอะสำคัญรึป่าว"

โดฮยอนหงุดหงิดทันที มันสำคัญสำหรับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละใช้ๆกันทุกเดือน

"สำคัญสำหรับผู้หญิงทุกคน ค่อยซื้อตอนกลับก็ได้"

"เออดี หิว"

เขาพูดออกมาหน้าตายแต่ก็ยังจับมือเธอลากไปที่คาเฟ่ในห้าง

"เอา นี่ๆ นี่ๆๆๆ"

เริ่มสงสัยแล้วว่าเป็นแรปเปอร์รึป่าวพอได้โต๊ะก็จิ้มๆไม่รอให้เธอเลือกเลยแล้วยังมองหน้าเธอแบบนี้อีก

"อะไร? สั่งอยู่คนเดียวเลย"

"ฉันจ่าย จะกินน้ำอะไร"

ใบหน้าของเขาที่ไม่สนโลกใบนี้กำลังยื่นเมนูน้ำมาให้เธอ แต่ก็ยังมองหน้าเธอไม่หยุด

"อือออ...ช็อกโกแลตปั่น"

"2แก้วครับ"

เขาพูดทับเสียงเธอ พนักงานพยักหน้ารับก่อนจะเดินหายไป

"หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้ไหม"

ตาเรียวคมมองคนตัวเล็กพร้อมกับขมวดคิ้วเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา

"แค่มองว่ามีอะไรน่าสนใจนักหนาคุณชายถึงทำสัญญาด้วย"

"สัญญานั่นใครก็ทำได้ไม่ใช่หรอ"

"มันแล้วแต่ผู้ทำสัญญาคือพวกฉันทุกคนในบ้านจะซื้อใครมาทำสัญญาก็ได้ แต่คุณชายเขาไม่เคยทำสัญญากับใคร"

โดฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชายเขาถึงได้อยากทำสัญญากับเธอ ยังเด็กแบบนี้แถมใสซื่อจนเกินเหตุ มีแค่2ข้อที่เขาบอกมาคือ น่าสนใจกับดูฉลาดเกินเด็ก

"อีกอย่างนะต้องถูกตรวจสอบก่อนว่าผ่านไหมเกณฑ์วัดก็อยู่ที่คุณชายเขา"

เธอนั่งฟังและคิดตาม..ไม่มีเหตุผลสักข้อที่เขาจะเอาเธอไปทำสัญญา อาจจะเป็นแค่เทรนช่วงนี้ที่นิยมกินเด็กกัน

"เอาแต่เรียกว่าคุณชาย"

เธอพูดพร้อมกับก้มมองอาหารต้องหน้าที่ทะยอยมาทีละอย่าง

"คนที่จะเปิดเผยชื่อได้คือเจ้าตัวเอง ผ่านเมื่อไหร่เดี๋ยวเขาก็จะบอกเธอเองว่าเขาชื่ออะไร"

คงจะยากแน่ๆแหละผู้ชายคนนั้นชอบแกล้งเธออยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส

"โอเค กินนะ"

"ซื้อมากินจะดมไหม?"

"ก็โดฮยอนเป็นคนเลี้ยงจูนนี่ก็ต้องขอก่อน.ไม่ใช่หรอ"

คนตัวเล็กเบาเสียงลงเมื่อโดฮยอนพูดกระแทกกระทั้นกับเธอ ปากเล็กบ่นงุงิอย่างเอาแต่ใจ แต่มือก็ตักนู้นนี่มากิน

ทุกครั้งที่เธอรู้สึกน้อยใจหรือรู้สึกผิดก็มักจะแทนตัวเองด้วยชื่ออยู่เสมอ แล้วมันจะได้ผลเสมอ แน่นอนว่าเด็กหนุ่มตรงข้ามเธอก็เสียอาการไปเล็กน้อย

"อื้อๆกินเถอะ เสร็จแล้วไปดูหนัง"

คนตัวโตพูดอย่างเอาแต่ใจ เธอก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะว่า

'โดฮยอนจ่าย'

...โรงหนัง 16.00 น....

หนังที่กำลังเริ่มฉายเป็นหนังแอคชั่นซึ่งคนข้างๆเธอดูตื่นเต้นและชอบใจอยู่ไม่น้อย

"โดฮยอนนายกำลังซนนะ"

เพราะว่าเขาหันซ้ายทีขวาทีเดี๋ยวกินป๊อปคอนเดี๋ยวดูดน้ำเป็นเด็กที่สมาธิสั้นไปได้

"ก็อยากดูไวๆนี่โฆษณาช้าจริงๆ"

คิ้วคู่สวยขมวดอย่างเอาแต่ใจ แต่ตาก็ยังจ้องดูบนจอหนังอยู่..

"ซื้อไปดูคนเดียวเลยไหมล่ะคะ"

โดฮยอนชูนิ้วโป้งให้เหมือนกับว่านี่เป็นความคิดที่ดีจริงๆ

"ดีสิ! งั้นซื้อห้างนี้เลยแล้วกัน "

เอาจริงหรอ! แววตาตกใจของคนตัวเล็กมองไปทางโดฮยอนที่ทำท่าจะยกมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน

"ล้อเล่นซื้อไปก็หาประโยชน์ไม่ได้"

เขาวางมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะนั่งดูหนังต่อ

...ปราสาท...

"ไอ้โยฮันมึงจะเอาใช่ไหม"

ฮยอนจุนที่กำลังหัวเสียกับน้องสาวตัวเองมาหมาดๆต้องมาทะเลาะกับโยฮันที่ไม่ยอมเอาขาออกไปจากไหล่เขา

"เอาเด็กนั่นออกไปสักที"

"ก็ทำอยู่ อูซอกไปเอาออกแล้ว คนทรยศน่ะ"

ดงพโยที่นั่งมองกระดาษในมือเงยหน้ามาตอบคุณชายร่างสูง

"ก็ดันโง่ไปทำสัญญากับนังตัวดีคนนั้นเองดีที่ไม่โดนสาวไส้"

ซึงยอนทำท่าเบื่อหน่าย เขารู้ว่าอูซอกทำสัญญากับนังผู้หญิงคนนั้นเพื่อให้ไปสืบงานแต่โดนย้อนเข้าตัวเพราะยัยนั่นดันเห็นเงินดีกว่า

"เรียบร้อยแล้ว เอาไว้ที่บ่อแล้ว"

อูซอกกลับเข้ามาในห้องประชุมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาไว้ใจมาก คุณชายของเขาก็เอ็นดูเธออยู่เพราะว่าเก่งเรื่องการพูด

"อย่าให้เลือดเปื้อนขอบบ่อ"

คุณชายที่ไม่มีท่าทีจะสนใจอะไร เพราะเขามีของเล่นชิ้นใหม่แล้ว

"ของเล่นชิ้นใหม่ของคุณชายคงชอบใจมากกว่าของชิ้นเก่าอย่างเธอ"

อูซอกพูดออกมาลอยๆ มือขวาว่าปืนพกไว้บนโต๊ะทำงานของร่างสูงก่อนจะเดินมานั่งข้างๆดงพโย

"พี่เขากำลังตามเทรน"

"เทรนเหี้ยไรว่ะดงพโย"

ฮันกยอลที่เดินเข้ามานั่งร่วมวงด้วย เขาเข้ามายีหัวไอ้เด็กดงพโยอย่างสนุกมือ

"กูว่าให้จูนไปเก็บข้อมูลดีป่ะว่ะ"

"ตัวเท่าลูกหมาคงไม่น่าจับสงสัยได้ อีกอย่างเป็นเด็กกำพร้าต่อให้ถูกฆ่าก็ไม่เสียหายอะไร"

ฮยอนจุนเสริมความคิดของซึงยอน

"กำลังวางแผนอยู่สภาพที่หลอกง่ายๆแบบนั้นตายฟรี"

หัวหน้าของหมู่บ้านกำลังใช้ความคิดอยู่ สมองที่มีไอคิวระดับสูงต้องมีการคิดไตร่ตรองให้ดี เพราะถ้าพลาดท่าให้กับกลุ่มนู้นคงเสียศูนย์แน่ๆ

"ยังมีเวลาอีกเยอะจะเล่นกับของเล่นใหม่ก็ตามใจ"

ซึงยอนเดินออกจากห้องประชุมทันที

"ดูท่าจะถูกใจมึงไม่น้อยเลยนะไอ้คุณชายแต่ขอเหอะอย่าใจร้ายนักเลยว่ะ อายุ15ก็ยังต้องการความรักนะเว้ยย"

ฮยอนจุนก็เดินตามซึงยอนออกไปพร้อมกับดึงหัวโยฮันตามไปด้วย คงมีมวยขนาดย่อมๆของคู่นี้แน่ๆ

"พี่จะทำอะไรก็แล้วแต่เถอะ ผมอยู่กับพี่ตลอดแหละ"

ดงพโยเข้ามากอดร่างสูงแน่นๆก่อนจะหอมแก้ม1ทีตามประสาเด็กที่เขาเลี้ยงไว้ดูเล่น

"นี่บอกไว้เลยนะฉันเองก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนั้น ถ้าจะทำอะไรก็ตามใจเหอะแต่อย่าให้เธอตายเหมือนคนทำสัญญาคนอื่น"

ฮันกยอลเดินออกไปเขาพูดอะไรกับไอ้คุณชายคนนี้มากไม่ได้แล้วก็ขอร้องอะไรมากไม่ได้เหมือนกัน...เพราะตัวเองก็ถูกเขาซื้อมาไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น

...ห้าง...

"โดฮยอนฉันไม่อยากเล่นแล้ว ไม่เห็นจะชนะนายเลยอ่ะ"

"ก็เธอกากไง5555"

หลังจากดูหนังเสร็จเด็กยักษ์ก็จับมือเธอลากมาที่โซนเกม เขากับเธอเล่นด้วยกันทุกเกมแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าจะชนะเขาเลย ของแบบนั้นก็ต้องแน่อยู่แล้วเพราะนี่เป็นครั้งแรกกับอะไรหลายๆอย่างที่ทำพร้อมกับโดฮยอน

"โอเคยอมแล้วค่ะ จะ2ทุ่มแล้วรีบกลับรึป่าว"

"กลับก็ได้ต้องแวะร้านค้าอีกนี่"

เพราะว่าเล่นอะไรตั้งมากมายมาทั้งวันก็เลยกลายเป็นว่าสนิทกันไปซะงั้น โดฮยอนเป็นคนร่าเริงแล้วชอบแวกกฎ ไม่เท่าไหร่หรอก

แค่คีบตุ๊กตาไม่ได้ก็จะเอาไม้มาทุบแล้ว...โหดจริงๆ

...ปราสาท20.00...

คนตัวเล็กเดินมาที่โต๊ะกินข้าวของเมื่อเช้ากับโดฮยอน ทุกคนที่กำลังพูดอะไรกันอยู่ก็หยุดทันที

"หิวชห. มานั่งดิเธอ"

เออจริงๆแหละที่โดฮยอนไม่สนโลก...เพราะว่าแม้จะมีลูกคาเป็น10ลูกจ้องมองมาทางเรา เขาก็ยังไม่สะทกสะท้านอะไรสักอย่าง

"นี่ ยัยโลลิ"

ซึงยอน ใช้หางตาบอกที่นั่งให้เธอก่อนจะกินข้าวต่อ ถึงแม้ว่าแต่ละคนจะต่างนิสัยกันหมดแต่ว่าเวลามากินข้าวร่วมกันแบบนี้ก็เหมือนเจ้าชายที่กำลังจัดงานเลี้ยงจริงๆ

"ขอบคุณค่ะ"

เธอพูดกับซึงยอนและแม่บ้านที่ตักข้าวให้กับเธอ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายแต่รู้สึกไม่หิวสักนิด เพราะสายตาที่มองจากทุกทิศอย่างกดดัน กลัวก็กลัวแต่ก็ทำใจดีสู้เสือตลอดเวลา

"อ่ะ...มีอะไรรึป่าวคะต้องการอะไรคะ?"

ในเมื่อนั่งกินข้าวไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน นั่งถามมันซะเลยแล้วกัน

คุณชายแต่ละคนก็เปลี่ยนท่าทีไปสนใจข้าวในจานตัวเองกันหมด

"หึ...คงเห็นเธอเป็นโลลิล่ะสิ"

โลลิ...?อะไรอ่ะเคยได้ยินคนพูดกับเธอบ่อยแต่ว่าเป็นความหมายที่ดีเธอพยักหน้าเบาๆ แล้วก็ทำท่าจะกินข้าวต่อ

"สนุกเลยสิเด็กกำพร้าแบบเธอคงไม่มีเงินซื้ออะไรแบบนี้"

มือเล็กที่ตักข้าวก็ต้องวางลงก่อนจะหันไปทางหัวโต๊ะที่บ่งบอกว่าเป็นคนมีอำนาจที่สุด

"..."

เขาทำได้แค่ปั่นหัวเธอเท่านั้น เธอหันมาสนใจข้าวตรงหน้าต่อทันที ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมอิ่ม ก็ตัวเองดันจัดหนักกับโดฮยอนมาแล้วทั้งคาวและหวาน

"ท้าทายซะด้วย"

"ก็ไม่รู้จะต้องพูดอะไรนี่คะ"

โยฮันที่พูดแหย่เล่นโดนตอกจนหงายเงิบ

"ตอบอย่างที่คิดสิ อยากรู้ว่าโง่ป่าว"

ดงพโยเอ่ยออกมาเพราะรู้ว่าพี่ชายคนนั้นก็ต้องการคำตอบจากคนตัวเล็กนี่

"ถ้าบอกว่าไม่มีเงินจะซื้อก็คงจริงค่ะ ที่บอกว่าสนุกน่ะก็คงจริง แต่อย่างอื่นทำก็สนุกเหมือนกันไม่เห็นต้องใช้เงินซื้อความสนุกเลย"

ปากที่พูดๆไปแต่ตาก็ไม่ได้สนใจผู้ฟังสักเท่าไหร่ได้แต่สนใจข้าวตรงหน้ามากกว่า มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น ก็ทำให้นึกถึงน้องๆที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถึงฮันกยอลจะส่งพี่เลี้ยงไว้ให้แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะสุขสบายดีรึป่าว

"โอเคฉันชอบเด็กนี่ว่ะ"

คนข้างๆเธอเอ่ยขึ้น ตาตี่ที่เรียวคมมองมาทางเธออย่างสนใจ ซึงยอนเจอคนมาเยอะแต่เด็กเอ๊าะๆแบบนี้พึ่งครั้งแรกด้วยความซื่อหรือบื่อทำให้มีเสน่ห์แบบแปลกๆ

"เสียใจเหอะไอ้คุณชายมันซื้อมาได้ วันนั้นกูน่าจะไปซื้อเอง"

โยฮันบ่นอย่างหัวเสีย ถ้าเขาไม่ติดที่ต้องไปประชุมแทนพ่อคงได้ไปงานแบบนั้นแล้วด้วยซ้ำ

"ดงพโย"

"ครับๆนี่จูนไปกันเหอะไปเล่นกันหน่อย"

เมื่อหนุ่มน้อยน่ารักลากคนตัวเล็กออกไปแล้ว โต๊ะอาหารก็เงียบขรึมอีกครั้ง

"กูหามาแล้วเว้ย รอยสักรูปผีเสื้อที่ไหล่ของจูน"

"กูดูใกล้ๆแล้วเหมือนมันนานอยู่พอตัวดูลางๆจางๆ"

โยฮันรูดมือถือเพื่อหาอะไรบางอย่างเพื่อโชว์ให้ทุกคนดู

"นี่คือผีเสื้อบนไหล่มันหายากมากรอยแบบนี้ มึงต้องนึกไม่ถึงแน่ๆความหมายของมันคืออะไร"

"ไรว่ะก็สวยดีนี่หว่า"

ซึงยอนที่ชอบรอยสักมากๆพอเห็นก็คิดว่ามันสวยดีดูสวยมากกว่าเดิมเมื่อถูกติดบนผิวสวยๆแบบนั้น

"สวยกะผีสิไอ้สัส มันเป็นรอยแผลเป็นที่ใช่ติดไว้ให้นางโรมของฝรั่งเศส คนที่มีรอยแบบนี้บนไหล่เป็นพวกโสเภณีฝรั่งเศส ใช้เพื่อแสดงการซื้อขายถ้าได้เห็นรอยแบบนี้สามารถซื้อขายได้เลยไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนของฝรั่งเศส"

"กูไม่เห็นเคยได้ยิน"

ร่างสูงตรงหัวโต๊ะแทบไม่เชื่อ ตัวเองเธอเป็นพวกขายตัวแต่กลับยังซิงอยู่ ไม่แปลกไปหน่อยหรอ ขายยังไงไม่ให้โดนอย่างนั้นแล้วอายุเท่านี้

"มันนานแล้วโว้ยรุ่นแม่มึงอ่ะคุณชาย"

"กูว่าไม่ธรรมดาแหละ จะเอามาจากฝรั่งเศสได้ไงอยู่โซลนะ"

"สืบต่อไปโยฮัน"

เขานึกอยู่แล้วว่าแปลกๆเด็กขนาดนี้เนี้ยนะ เขาไม่เชื่อหรอก

คงปล่อยให้ดงพโยพาคนตัวเล็กไปเล่นให้สนุกสมใจอยากก่อน เพราะที่นี่ไม่ค่อยรับใครเข้ามาง่ายๆดงพโยเองก็คงเหงาอยู่ไม่น้อย

"จะให้ทำยังไงกับสายลับที่จับมากูขก.เค้นมันแล้วนะ"

ซึงยอนเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยวให้อูซอกกับโดฮยอนเข้าไปแทนถ้ามันยังไม่ตอบคงต้องให้ฮันกยอลเก็บกวาด"

ตาคมมองไปที่ฮันกยอล ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำสั่งทันที เมื่อได้รับคำสั่งจากเขาอูซอกและโดฮยอนก็หายตัวกันออกไป

"เรื่องหุ้นที่ตกพรวดของมึงจะเอายังไง เดี๋ยวก็ได้ล้มจมกันหรอก"

"ซึงยอนมึงก็จัดการไปสิทำอสังหาได้มึงไม่คิดจะมาทำรึไง"

ร่างสูงเอ็ดคนที่ทำเป็นไม่สนใจ ซึงยอนเป็นนักธุรกิจมือใหม่ที่เก่งด้านบริการและลงทุนแต่ก็ดันเป็นคนที่ไม่ได้ใส่ใจที่จะบริหารนัก

"ครับบบคุณชาย กูไปแหละเดี๋ยวดูให้แล้วกัน"

เพราะว่าขก.ฟังคุณชายเขาบ่นมากก็เลยลุกออกจากโต๊ะอาหารไป

"แยกย้ายเหอะ "

ฮันกยอลเดินออกไปเพราะไม่รู้จักมานั่งฟังอะไรอีก

...22.00...

นี่เป็นเวลาที่อึดอันที่สุด เพราะจู่ๆแม่บ้านก็ให้เธอมาที่ห้องอีกห้องซึ่งเป็นของไอ้หน้าหล่อโรคจิต เธอนั่งรออยู่บนเตียงเพราะตอนเข้ามาได้ยินเสียงของน้ำ คงอาบน้ำอยู่

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ตาคู่สวยรีบหันไปหาต้นเสียงทันทีแต่ก็ต้องรีบหันกับมา เพราะชายที่ยืนอยู่มีแต่ผ้าสีขาวพันรอบเอวอยู่

"หลบหน้าทำไม"

ร่างสูงที่ไม่ได้สนใจอะไรเธอ กำลังค้นชุดในตู้เสื้อผ้าอย่างสบายใจ

"ใส่เสื้อผ้าเถอะค่ะค่อยมาคุยกัน"

มือหนาชะงักรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ปิดไม่มิด เขาจับเสื้อยืดสีขาวเก็บเข้าตู้ทันที ก่อนจะเดินไปหาคนที่นั่งหันหลังให้

"คุยกันเลยดีกว่า อยากจะคุยอะไร"

มือบางยื่นกระดาษแผ่นนึงมาตรงหน้าเขา มันเป็นใบสัญญาที่เธอเขียนขึ้นเอง

"แค่นี้หรอ"

ปากกาจากหัวเตียงถูกหยิบมาใช้แบบรวดเร็วแล้วส่งกระดาษทีมีลายเซ็นของเขาให้เธอ นี่มันง่ายกว่าที่คิดซะอีก

"เซ็นซะ"

มือหนายื่นกระดาษกลับมาบ้าง เขาเห็นก้มหน้าก้มตาเซ็นแบบไม่คิดเหมือนแค่ก่อน

เขาหย่นก้นลงข้างๆคนตัวเล็กที่นั่งแข็งทื่อ มือหนาเชิดคางของครตัวเล็กขึ้นให้หันมาสบตากับเขา

"อะไร..คุณไปใส่เสื้อผ้าสักทีเถอะค่ะ"

แววตาใสซื่อที่ประหม่าอย่างเห็นได้ชัด 'อ่อนหัด' เขาบ่นในใจแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกไป

"นี่.."

เสียงหวานประท้วงขึ้นแต่ก็ต้องกลืนคำที่จะพูดลงคอไป เมื้อได้เห็นสายตายั่วยวนชวนฝันของสาวๆหลายคนกำลังรุกรานร่างกายของเธอ

'กลิ่นของผู้ชายเป็นแบบนี้เองหรอ'

เธอได้แต่คิดในใจ การจ้องตาครั้งนี้เธอแพ้เหมือนทุกที ตาสวยหลบตามองพื้นทันทีแต่ก็สะดุดตาอีกครั้ง

'Don't lock me up'

รอยสักใต้สาปเสื้อทำให้เธอนึกถึงคนที่เดินชนเขาที่บริษัท...ทุกอย่างปะติปะต่อจนเธอเข้าใจทุกอย่าง

"จะจูบไหม"

เสียงที่แหบพร่าแต่เป็นเสียงที่เซ็กซี่ไปหมดทั้งแววตา ใบหน้า แม้กระทั้งร่างกายที่กำลังหลอมรวมกันตอนไหนไม่รู้

"ไม่"

เธอตอบมาเหมือนทุกที

"ชอบรอยสักฉันขนาดนั้นเลยหรอมองเหมือนอยากจะจับเลยนะ"

รอยยิ้มสวยที่ออกมาจากปากร่างสูง เธอรู้ว่าไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจสักนิด

"ป่าว นายคือคนที่ชนฉันที่บริษัท คนที่บาร์แล้วก็มาเป็นคุณชายอะไรนี่อีก คุณเป็นใครคะ?"

เธอขมวดคิ้วยุ่งจนร่างสูงอดจะแกล้งอีกไม่ได้ ยิ่งเห็นเธอสบสันก็ยิ่งสนุก สนุกไปหมด

"จูบฉันสิ"

"ไม่!"

เธอก็ยังไม่มีท่าทีที่จะลังเลอะไร จนเขาต้องปล่อยเธอแล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว

"แล้วให้มานี่ทำไม"

เมื่อหลุดออกจากเขาได้ปากสีชมพูอ่อนๆก็ยื่นออกมาอย่างกับเด็กๆ อยู่ที่ห้องเก่าก็ดีอยู่แล้ว

"สัญญาก็เซ็นแล้วจะถามอีก"

"ก็บอกสิ"

"จะเอาทำเมีย"

เธอนิ่งไปทันที ร่างสูงที่ใส่เพียงกางเกงขายาวเดินไปตรงหน้าเธอเหมือนมีอะไรบางอย่าง

"หยุดแกล้งฉันสักที"

เธอทำท่างอแงเป็นเด็กๆแววตาที่กำลังหงุดหงิดบวกกับปากที่เบะอย่างไม่ได้ตั้งใจ ภาพตรงหน้าของเขาคือเด็ก3ขวบชัดๆ

"ใครแกล้งจะเอาจริง"

ไม่ทันทีเธอจะได้สติก็ถูกร่างหนาผลักให้นอนราบไปกับเตียงนุ่มๆ ต้นขาแกร่งคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้หนี มือหนาจับรวบข้อมืออีกคนไว้เหนือหัว

ตอนนี้กระต่ายติดกับแล้ว

"รู้ไหมทำไมฉันถึงให้เธอใส่ชุดแบบนี้จูน"

ใบหน้าหล่อเลื่อนไปใกล้ขึ้น มืออีกข้างที่กำลังเล่นซนกับร่างกายของเธออย่างสนุกมือ รอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องเสียวสันหลังวูบ

"เวลาถอดจะได้ถอดง่าย"

ไม่ว่าปล่าวมือหนาสอดเข้าใต้เสื้อเอวลอยปลดชั้นในของเธอทันที ใบหน้าหล่อเหลากำลังสูดความหอมจากพวงแก้มสวยอย่างสนุก ลิ้นหนาลงไปเล่นกับหน้าท้องเนียน จนคนตัวเล็กเกร็งไปหมด ทั้งดิ้นทั้งสะบัดแต่ยิ่งทำแค่ไหน ปากก็ยิ่งเล่นเกินเลยไปทั่ว

"รู้ไหมเด็กอายุ15 ไม่ควรมีsex appeal สูงขนาดนี้"

เสียงกระซิบที่แหบพร่าอยู่ข้างใบหูของเธอ ไม่นานก็ถูกขบเม้มอย่างเอาแต่ใจ

"รู้ไหมลุงแก่ไม่ควรขืนใจนะ ลุงกำลังเล่นอะไร ชื่ออะไร บอกชื่อมาด้วยนี้"

แม้ว่าจะกลัวจนตัวสั่นไปหมดแน่นอนว่าเขารู้สึกได้ เธอไม่รู้จะต้องยังไงการตะโกนให้ช่วยคงไร้ค่าเหมือนเร่งเวลาตาย ก็ปล่อยให้เขาทำต่อไป..แต่ก็ต้องหาวิธีหยุดก่อนจะเลยไปไกลกว่านี้

"จูบฉันสิ"

"จะจูบให้ได้อะไรขึ้นมาแค่ชื่อเอง"

"งั้นก็ไม่ต้อง"

"เดี๋ยว"

เธอรีบห้ามทันทีเมื่อเห็นสายตาที่กำลังจ้องไปที่เนินอกของเธอ ร่างสูงเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่กำลังสั่นเทาเพราะความกลัว

"อะไร?"

"ก็ได้"

คุณชายตรงหน้ายิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เขานั่งอยุ่บนเตียงนิ่งๆแล้วมองเธอที่ดูเก้งๆกัง ใบหน้าที่แดงแป๊ดจนจะเป็นมะเขือเทศกำลังทำใจอยู่

"จูบ ตอนนี้ฉันมีเวลาไม่มาก"

'เอาว่ะ จะแค่ไหนกันเชียว'

เธอคิดก่อนจะค่อยโน้มตัวไปใกล้ๆเขา

อุ้ป...อื้ออ

เธอไม่ใช่ฝ่ายเริ่มแต่เป็นเขา ริมฝีปากหนากำลังรุกอย่างหนักสัมผัสที่ทั้งร้อนแรงและดูดดื่มทำให้คนตัวเล็กตามเขาไม่ทัน ลิ้นร้อนกำลังกอบโกยความหวานอย่างเห็นแก่ตัวแต่ความร้อนแรงก็ไม่เคยลดลงเลย จนร่างเล็กเริ่มตามไม่ทันแล้วจริงๆ มือคู่สวยดันแผงออกที่มีแต่ซิคแพคให้ออกไปสักที

และเหมือนคนตรงหน้าจะรู้แล้วจึงยอมละออก

"หืดด....เห้ออ"

คนตัวเล็กรีบเอาอากาศเข้าปวดอย่างรวดเร็ว มือที่กำลังกำหมัดไว้บนอกเพื่อให้หัวใจเลิกเต้นแรงแบบนี้สักที กลัว...กลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงนี่

"อ่อนหัด"

ร่างสูงเลียขอบปากตัวเอง เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันหวานแค่ไหน ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หวานแบบนี้ สีหน้าของอีกคนที่แดงเพราะขาดอากาศหรือเพราะเขินก็ไม่รู้กำลังทำตัวไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัด ตัวที่สั่นอยู่เหมือนกับลูกนก แววตาที่เป็นประกายถูกมองข้ามหัวเขาไปมองอย่างอื่น

"ฮัน ซึงอู"

"ชื่อผู้ชายของเธอ"

^^^Thank u to read it^^^

^^^Commentเพื่อเป็นกำลังใจในการอัพนิยายนะคะ^^^

^^^ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วยอย่าลืมกันนะคะรีด ^^^

^^^ฝากเอ็นดูคุณจูนด้วยนะคะ<3^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***