อุบัติเหตุ

"รออยู่นี่ก่อนนะ ฉันขอไปประชุมแปบนึง"

นาบีกดฉันให้นั่งบนโซฟาในห้องทำงานของเธอ ขายาวๆรีบเดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานก่อนจะออกไป...

"อ่าว..."

แล้วให้มาทำอะไรล่ะ เท้าเล็กๆเดินวนรอบห้องไปมาเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี แฟ้มงานที่กองอยู่บนโต๊ะไม่มีวี่แววว่าเขาจะทำมัน มือเล็กถือวิสาสะเปิดดู

"บัญชีหรอ...ทำไมตัวเลขเยอะขนาดนี้"

เธอปิดมันลงเพราะได้ยินเสียงใครบางคนกำลังพูดอยู่หน้าห้อง เธอจึงรีบกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม จนเสียงเงียบไป

'ปวดฉี่...'

เวรกรรมแท้ๆเลยเรา เธอเปิดประตูออกไปเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องชะงัก เมื่อมีผู้ชายตัวสูงทำท่าจะเปิดประตูเหมือนกัน

"ขอโทษค่ะ ถ้ามาหานาบีล่ะก็ เธอออกไปประชุมค่ะ ขอตัว"

เท้าเล็กรีบวิ่งออกไปก่อนที่คนตรงหน้าจะเอ่ยปากถามอะไร ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ แค่ตกใจที่เรากับเขาจ้องหน้าแบบระยะประชิดขนาดนั้น

"นาบีเธอไปไหนกันเนี้ย"

ขาเล็กๆทั้งวิ่งและเดินไปในตัว ปากก็บ่นพึมพ่ำหาเพื่อนตัวดีของเธอ จนไม่ได้ดูทางชนกับใครคนนึงเข้า

"ขอโทษค่ะ"

ทั้งที่ตัวเองเซไปชนโต๊ะข้างๆ แต่ใครบางคนก็ดูไม่ได้สะทกสะเทือนอะไรเลย มือเล็กเอาผมที่บังหน้าทัดหูเพื่อจะเงยหน้ามองคนที่เดินชนแบบชัดๆ

"..."

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุม3เม็ดอย่างตั้งใจ ผู้ชายคนนี้ตัวสูงมากๆรอยสักที่ปรากฏใต้สาปเสื้อ

'Do....?'

ตากลมโตมองได้เพียงเท่านี้เพราะเสื้อมันบังตัวอักษรเกือบทั้งหมด

"มัวทำอะไรอยู่"

ไม่ทันที่จะได้เงยมองหน้าเขา เท้ายาวๆก็เดินออกไปทันทีโดยไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาจากชายตรงหน้า

เธอหันไปมอง เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างกับมือทั้งสองข้างที่ล้วงกระเป๋ากางเกง

"น่ากลัว..."

เธอหันหน้าหนีทันทีเมื่อคนข้างๆร่างสูงโปร่งหันมามองเธอ

เท้าเล็กๆรีบก้าวออกไปอีกครั้ง ลืมไปเลยว่าจะไปห้องน้ำ

ร่างสูงจัดเสื้อตัวเองใหม่หลังจากที่โดนตัวอะไรไม่รู้วิ่งมาชน เขาจัดแบบลวกๆก่อนจะเดินเข้าห้องประชุมพร้อมมือขวา

"มาช้าจังมึง กูนึกว่าไปห้องนาบี"

ซง ฮยอนจุน ที่นั่งอยู่ซ้ายของมุมห้องเอ่ยด้วยเสียงหน่ายๆเพราะทั้งห้องก็รอแค่คุณชายเพียงคนเดียว

"ใครเอาตัวอะไรเข้าบริษัท"

"คิม อูซอก พูดเกินไป ตัวอะไรคือ?"

" ช่างเถอะ ต้องประชุมกันแล้วนะ น้องฉันอุตส่าห์ขอร้องให้มาช่วยมัน จะไปสนใจเรื่องอะไรอีก"

ร่างสูงโปร่งเดินไปนั่งที่ประจำของตนขายาวนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอย่างสบายอารมณ์ เขาเพียงแค่เข้ามาฟังเพื่อนๆของเขาทะเลาะกันเฉยๆ

'เด็กนั่นเป็นใคร'

เสียงในหัวของเขาถามซ้ำๆแต่ก็เลิกคิดทันทีเมื่อมีสงครามขนาดย่อมๆเกิดขึ้นตรงหน้าเขา

"แก...ฉันจะร้องไห้แล้วนะเมื่อกี้จะออกไปห้องน้ำมีผู้ชายน่าตาน่ารักอยู่หน้าห้องของแก พอรีบเดินออกมาก็ไปชนกับใครไม่รู้น่ากลัวมากเลย แงงงง"

ปากเล็กสวดรัวๆเมื่อนาบีกลับเข้ามาในห้องได้สักพัก ใบหน้าสดใสตอนนี้กลับทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ใส่นาบี

"เอาน่าคิดมาก บริษัทฉันไม่มีนักเลงหรอกแกอีกอย่างห้องฉันอยู่ข้างๆแผนกแฟชั่นนะยะมีแต่ผู้หญิง"

"แล้วฉันเดินชนใครล่ะ"

"บริหารระดับสูงมั้ง"

ยิ่งแย่เข้าไปอีก

"จูนจะตายแน่วว"

"นี่ขอเรียกว่าจูนบ้างได้ป่าว"

นาบีทำสีหน้าจริงจัง

"ได้สิเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ"

ยังไงชื่อก็ถูกใช้มานานแล้วแค่เดี๋ยวนี้ไม่มีใครรู้เฉยๆ

"จูนคืนนี้มีงานให้ทำอีกนะ ตอนนี้ช่วยดูนี่ที่ว่าดีไหม"

"ให้ฉันดูหรอ?"

"อืมนะๆช่วยดูหรือเช็คอะไรให้หน่อยนะ ขอร้อง"

"ฮัน ซึงอู มึงจะปล่อยแบบนี้หรอไอ้นาบีทำเป็นที่ไหนอวดเก่ง"

ฮยอนจุนกังวลอยู่ไม่น้อยเพราะแฟชั่นที่ถูกออกแบบมาถูกปัดทิ้งแถมเงินหล่นขนาดนั้น นาบีไม่ได้เรียนบริหารมาโดยตรงคงยาก

"เขารู้ว่ากำลังทำอะไรแหละ"

คิม โยฮัน นั่งหมุนเก้าอี้เล่น เขารู้ว่าซึงอูแค่แกล้งคนปากเก่งที่ไม่ยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขา

"ล่มพอดีบริษัทกูพึ่งเปิดให้น้องแท้ๆ"

"เขารู้อยู่แล้วแหละว่าจะเป็นแบบไหน"

อูซอกพูดให้ชายซงสบายใจ แม้ว่าซึงอูจะไม่ปริปากพูดอะไรทั้งนั้นแต่เขารู้ดีเพราะอยู่ด้วยกันมานาน

"อี ฮันกยอลไปไหนอีกแล้วว่ะเมื่อกี้นั่งอยู่นี่"

"ไปเก็บงาน"

"อ่อ"

ฮยอนจุนพยักหน้าอย่างเข้าใจว่าเก็บงานคืออะไรแล้วจู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้

"กูไม่แน่ใจนาบีพาใครมาด้วยว่ะกลัวจะเป็นเพื่อนที่แม่งหลอกมัน กูเจอในห้องทำงานนาบีพอดี"

"เลขาใหม่ป่าว"

โยฮันเสนอความคิดขึ้นมา

"ไม่น่าใช่เธอสวยโลลิตัวเล็กๆชุดเดรสสีขาวกูยังติดตาอยู่เลย"

"ซึงอูนั่นนะ..."

ซึงอูมองหน้าอูซอกเพื่อบอกว่าเขาเองก็จำได้ก้อนกลมๆขาวๆนิ่มๆที่วิ่งมาชนเขาช่วงที่กำลังมาประชุมตอนนั้น

"มึงเจออ่อ"

สายตาทุกคู่มองมาที่ซึงอู เขาลุกขึ้นติดกระดุมทุกเม็ดแล้วเดินออกไป

"มีประชุม"

เขาเอ่ยทิ้งไว้ก่อนจะปิดประตูไปพร้อมกับอูซอกซึ่งเป็นมือขวาของเขาเอง

"วันนี้ซึงอูพูดไป14คำ"

โยฮันนั่งนับนิ้วตัวเองคร่าวๆ ซึงอูเป็นคนขี้เกียจพูด ถ้าเขาอยากพูดก็จะพูดออกมาไม่เกิน100คำใน1วัน นอกจากทำงานที่เขาจะพูดเยอะเป็นพิเศษ

"เข้าใจนับนะมึงอ่ะ รีบกลับไปรับนัม โดฮยอน ซะด้วยมันไม่ได้เอารถไป"

ทุกอย่างก็จบลงทันที

...19.00...

ตอนนี้หุ้นกำลังค่อยๆประคองขึ้นสูงด้วยฝีมือเด็กสาวคนนึง ที่ใช่สมองอย่างหนักในการช่วยเพื่อนสนิทของเธอ

"ได้แล้ว!! จูนเก่งจังเลยวันหลังสอนมั้งสิไปเรียนมาหรอ"

"ฉันเป็นเด็กกำพร้านะแกไม่มีเงินไปเรียนหรอกแค่ลองจับต้นชนไปมั่วๆอ่ะ"

รอยยิ้มสดใสผุดออกมาเมื่อทำให้เพื่อนคนสวยสบายใจขึ้นมา

"ฉันส่งพี่เลี้ยงเด็กไปดูแลแล้วนะแทๆของเธอน่ะ"

"อย่าส่งใครไปเยอะนะแค่นี้พอให้คนรู้แค่นี้"

แววตาที่เป็นกังวลทำให้นาบีรับปาก ไม่รู้ว่าจูนจะกลัวอะไรแต่อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวจึงไม่ได้ถามออกไป

"เราจะกลับเลยไหมหรือจะให้ช่วยอะไรอีก"

บอกเลยว่าอยากตอบแทนแต่นาบีก็ให้เงินเธอตลอดบอกว่าให้เด็กๆเพราะว่าเธอชอบพวกเขา

"มีที่ๆฉันต้องไปน่ะไปต่อว่าคนที่ดูถูกฉัน ทั้งฮันกยอลทั้งโยฮัน"

นี่อาจจะเป็นคนที่ทำให้นาบียอมจ่ายหนักๆและอ้อนวอนเธอแบบสุดๆ ดวงตาที่เป็นประกายจ้องมองสายตาที่ดูโมโหและเคืองๆของอีกฝ่าย

"ไปกันไม่ไกลฉันจะพาไปเปิดโลกยามค่ำคืน"

...20.30...

ไม่ไกลเลยจริงงงงๆๆเป็นห่วงน้องๆจะแย่ แต่ถ้านาบีบอกว่าส่งพี่เลี้ยงไปก็สบายใจหน่อย

"จะพาไปไหน..."

"เข้ามาสิ้"

ทุกครั้งที่อยู่กับนาบีเธอชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเธอรู้ว่าที่นี่คืออะไร แล้วเธอก็ยังไม่18ด้วยซ้ำ

"เข้าได้"

มือคู่สวยลากตัวเล็กเข้าไปทันที มียามสองคนท่าทางน่ากลัวยืนอยู่เหมือนไม่ให้เขา แต่เมื่อนาบีเงยหน้าขึ้นเขาก็ต่างหลบให้กันหมด จริงๆแล้วเพื่อนที่คบอยู่เป็นเด็กแบบไหนเนี้ย

"เธอนั่งนี่นะเดี๋ยวฉันมา"

"แกจะทิ้งฉันอีกแล้วหรอ"

ปากเล็กเบะเห็นจะร้องไห้ที่เวลามาสถานที่ใหม่นาบีมักหายตัวไปเสมอ

"หรือเธออยากจะเข้าไปอยู่ในห้องVVIPที่มีแต่ผู้ชายล่ะ?"

"งั้นนั่งนี่ก็ได้ เร็วนะๆ"

ที่อโคจรที่นาบีพามาคือ..."บาร์โฮส" สายตาคู่สวยมองไปรอบๆซึ่งมีผู้ชายหล่อๆมากมายและผู้หญิงหลายวัย ทั้งวัยรุ่น ทั้งแก่แล้วก็มานั่งดริ้งกับผู้ชาย

"เมื่อไหร่จะออกมาสักที...วังเวงชะมัด"

เป็นนิสัยเคยชิดของคนที่นั่งหลบเข้ามุมเธอมักจะบ่นพึมพำแบบนี้เสมอ

"ขออนุญาตนั่งนะครับ มาคนเดียวหรอ"

ผู้ชาย...มาได้ไงไม่ได้เรียกซะนิด เธอคิดในใจ

ร่างสูงโปร่งแผ่นหลังกว้างกับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกางเกงสีดำรองเท้าหนังสีดำ..การแต่งตัวที่ปกติแต่สามารถดึงดูดสาวๆหลายโต๊ะมากๆ

"เอ่อ..ค่ะ ฉันไม่ได้เรียกนะคะ"

เธอตอบแบบเก้งๆกังๆเพราะสายตาที่เซ็กซี่กำลังไล่มองคนที่นั่งชิดมุมเข้าไปอีก เหมือนรังเกียจเขา

"หยุดมองดเวยสายตาแบบนั้นสักที"

เธอขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมหยุดมอง เธอหลบสายตาของเขามองไปที่เวทีที่กำลังร้องเพลงกันอยู่

"ทำไมล่ะครับ.."

เธอหันไปมองอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงที่ได้ยินดันชัดเจนแม้ว่าดนตรีกำลังบรรเลง

สันจมูกอันสวยกระทบกันเขากับเธออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ร่างกายที่เหมือนจะรวมกันเพราะถูกบีบเข้ามา

"จะจูบไหม"

เธอสะดุ้งตกใจหน้าที่ขาวนวลตอนนี้กลับแดงระเรื่อๆเธอรีบลุกขึ้นทันทีเพราะไม่มีที่ให้ขยับตัวแล้ว

"จะจูบไม่ใช่หรอครับ"

มือหนารั้งเอวให้นั่งลงบนตักแข็ง สายตาที่ดูตกใจไม่น้อยทำให้เขาอยากแกล้งเข้าไปอีก นี่อะไรคนที่ซื้อตัวท็อปแล้วจ่ายไม่อั้นอ่ะแต่กลับรักนวลสงวนตัวแบบนี้

"ดิ้นมากๆไม่ดีนะครับ"

ดวงตากลมโตที่จ้องเหมือนจะฆ่าเขาแต่ด้วยปากที่เม้มเเน่นๆนั่นทำให้เขาคิดว่าเธอเป็นแค่ลูกแมวที่กำลังขู่

"ปล่อยฉันสิ ฉันมารอเพื่อนนะ"

น้ำเสียงเรียบนิ่งส่งผ่านไปให้เขาทันทีหลังหยุดดิ้น เพราะถ้าดิ้นคงเจ็บตัวเปล่าๆจะร้องให้ช่วยก็ไม่ใช่เห็น

"ชื่ออะไรครับ"

ปลายเสียงนุ่มกระซิบที่ข้างหูเบาๆคางของเขาวางไว้บนไหล่เธออย่างถือดี

"ปล่อยก่อนถึงจะบอก"

เขายกยิ้มกับความฉลาดของเธอ ตัวเท่านี้เองแต่กลับรู้จักต่อลอง อายุถึงรึป่าวก็ไม่รู้

"งั้นไม่อยากรู้แล้ว"

"นายชื่ออะไร"

"จูบก่อนเดี๋ยวบอก"

เธอตีไปที่ขาแข็งอย่างอดไม่ได้ หน้าสวยไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน พอขยับเหมือนกับว่าสันจมูกของเขากำลังเล่นกับซอกคอของเธออยู่

"อะไร?"

ยังจะถามอีกงั้นหรอคนอะไรก็ไม่รู้!

"ใครจะจูบกับคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ"

เขายิ่งนึกอยากสนุกเขาไปอีกเมื่อเห็นการต่อลองของเธอ

"รู้ชื่อจะจูบได้?"

"ไม่มีทาง"

เธอตอบแบบทันควันสายตาคู่สวยพยายามมองหาเพื่อนสนิทของเธอตลอดเวลาแต่ก็ไม่มีวี่แววจะมา

"จะเข้าห้องน้ำ"

"ไปสิ"

"มืออ่ะ"

ร่างสูงปล่อยมือที่ยังรั้งเอวอยู่ เธอหันมามองหน้าเขาแบบเคืองๆ แต่ชายหนุ่มก็ยิ้มรับเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น

"ฉันชื่อ คัง มิจู เพื่อนๆฉันเรียกจูน"

พูดจบเธอก็ออกไปทันทีโดยไม่รอให้เขาพูดอะไร ร่างสูงได้แต่มองคนตัวเล็กหายไปกับผู้คน เขาประหลาดใจนิดหน่อยที่เธอมาบอกกับเขา แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ที่เธอรักษาคำพูดแม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเธอ

"ผู้จัดการคะ มีเอกสารให้เซ็นค่ะ"

"เดี๋ยวไป"

เขาเดินออกไปจากโต๊ะนั้นทันที เขาคงไม่นั่งรอเธอจะเดินเข้ามาหรอกเพราะรู้ว่าคงกลัวเขาไปอีกนาน

"ไงคะ พี่ชายสนุกไหม"

"ก็ดี"

คนที่สั่งให้เขาไปเล่นกับคนที่ทุ้มเงินเยอะที่สุด ก็คือซงนาบี เขาแพ้พนันเธอเข้าเต็มๆ แต่ก็คุ้มดี

"เห็นว่าจับเธอนั่งตักด้วยนะแล้วก็...ทำท่าจะจูบ"

"พี่ชอบแบบแก่ๆหรอ"

"เด็กเกินไปด้วยซ้ำ"

เขาที่นั่งไขว้ห้างบนโซฟาเอ่ยขึ้น

"พี่ซึงอูผิดคนรึป่าวคนที่ทุ้มเงินเยอะๆเป็นหญิงแก่ๆนะ"

นาบีตกใจสุดขีดเมื่อพี่ซึงอูของเขาบอกว่าเด็กเธอก็นึกถึงเพื่อนที่ทิ้งไว้คนเดียว