มิจู

...19.00...

"พี่ขอโทษนะ ดันลืมกระเป๋าไว้ที่ร้าน"

"พี่กลับมาเร็วๆแล้วกันงั้นพวกผมนอนก่อนนะครับ"

"ฝากน้องทีนะแทยง"

มิจูรีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที กระเป๋านั่นมีเงินค่าข้าวของพรุ่งนี้อีก ต้องรีบไปเอา เพราะช่วงบ่ายมีคนแปลกๆมองเธอตอนทำงานพิเศษอยู่ กลัวว่าจะโดนทำร้ายเข้าอีก..

"น้อง ไปไหน"

ผู้ชายร่างใหญ่ๆเดินออกมาจากที่มืด เธอรีบหันหลังวิ่งออกไปทันทีไม่ว่าจะเรียกยังไงเธอจะไม่หันไปเด็ดขาด

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ!! ออกไป!!"

ยิ่งวิ่งเร็วเท่าไหร่กลุ่มชายกล้ามมัดๆก็วิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว ด้วยความสูงนิดเดียว ของเธอมันทำให้การวิ่งช้ากว่าพวกเขา

ผลั๊ก!!!!

"โอ๊ะ!..."

ทุกสิ่งก็ดับวูบไปทันที สิ่งที่เธอคิดได้ตอนนี้คือ...ใครก็ได้ช่วยฉันที

"10ล้านครับ เสนอมา10ล้าน นับ1"

"นับ2"

"100ล้าน"

"คุณผู้ชายชุดสูทดำนะครับ นับ1"

เสียงดังออกไมค์ทำให้ร่างที่ได้สติลืมตาขึ้นมา พบกับผู้คนมากมายกำลังจ้องมองเธอ ผู้ชายสูงวัยมากมายกำลังมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย ชุดสีขาวบางๆกับผมที่ถูกปล่อยยาวถึงกลางหลัง แสงบนเวทีที่ส่องให้เห็นหน้าเธอชัดเจน มากกว่านั้นผิวที่ขาวอยู่แล้วก็ยาวมากกว่าแสงไฟซะอีก

"200ล้าน"

"300ล้าน"

"300ล้านนับ1"

"นับ2"

"นับ3 ให้คุณผู้ชายชุดสูทดำนะครับ"

สายตาที่มองเห็นเป็นภาพซ้อนกันมากมายถูกผู้ชาย2คนอุ้มลงไปทันที ที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างแต่เธอรู้ว่า..นี่คือการขายของที่ผิดกฏหมายแน่ๆและเธอเป็นสินค้าชุดนึงเหมือนกัน

"ฉันมารับเธอ"

ผู้ชายผมบลอนออกไปทางเหลืองอ่อนๆกำลังใช้มือปลดโซ่

"นาย...เป็นใคร"

สายตาที่เบลอๆเห็นภาพคนๆนึงซ้อนกันไปหมด ถึงแบบนั้นเขาก็ดูหล่อจริงๆ

"อี ฮันกยอล มีปัญหาเรื่องเงินถึงขนาดมาขายตัวเลยหรอยังเด็กแท้ๆ"

เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกมาคลุมให้เธอเพราะชุดที่บางมากๆจนเห็นชั้นในสีขาว

"ถึงจะอดตายฉันก็ไม่มาขายหรอกนะ"

มือเล็กคลึงผมด้วยเองไปมาเพราะภาพต้องหน้าทำให้เธอมึนหัวจะอ้วกอยู่แล้ว

"เธอเป็นอะไรรึป่าว"

"ท้าย...ทอย"

จู่ๆหญิงสาวก็นอนราบไปกับพื้นห้องที่เย็นเชียบ มือแกร่งค่อยๆจับคอระหงขึ้นมาสำรวจ ตาคมเห็นรอยเขียวๆเข้าเขารู้ทันทีเลยว่าถูกจับมาขายเหมือนคนอื่นๆแต่นี่เด็กเกินไป พ่อแม่ไม่ดูแลเอาซะเลย

"ตัวเบาขนาดนี้เลยหรอ"

ชายหนุ่มอุ้มเธอไปที่รพ.ใกล้ๆทันที เขาตกใจอยู่นิดหน่อยที่คนตัวเล็กกำลังมุดอกของเขาอย่างกับเด็กๆ

...20.30...

เพราะเป็นคนมีอำนาจมากการให้ตรวจสอบของทางรพ.จึงให้เวลาน้อยกว่าคนระดับล่าง

"ถูกตีที่ท้ายทอยอย่างแรงครับ ไม่โดนจุดสำคัญอะไร"

ฮันกยอลโล่งใจไปนิดนึงที่เธอยังไม่ตาย

"แล้วที่ให้ไปตรวจภายใน ผลออกมาแล้วครับ"

คุณหมอยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งมาให้ฮันกยอล นี่คือสิ่งที่ต้องเช็คกับสาวน้อยคนนี้ มือหนาเปิดซองออกดูทันที

"ยังซิงอยู่"

ฮันกยอลเก็บเอกสารกลับไปที่เดิมก่อนจะคำนับให้คุณหมอแล้วตรงไปหาเธอ

คนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียงในชุดคนไข้ ฮันกยอลที่พึ่งมาถึงก็กวาดสายตาไปรอบๆก็สะดุดกับนายของเขาเข้า

"ไม่คิดว่าจะมานะครับ นี่ครับที่คุณอยากรู้"

ชายหนุ่มยื่นเอกสารให้กับร่างที่ยืนมองคนป่วยอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่เปิดดูเอกสารในซองและเก็บกลับที่เดิมไม่มีท่าทีที่เปลี่ยนไป

"คัง มิจู เจอกันทั้งทีเซอร์ไพรส์จริงๆ"

เจ้านายโยนเอกสารให้มือขวาของเขาทันทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ฮันกยอลแปลกใจมากที่ปกติแล้วคนๆนี้จะพูดไม่ถึง10คำถ้าเป็นคนไม่รู้จัก ขนาดตัวเขาเองยังยากที่จะฟังคำสั่งจากปากเขาโดยตรง

ไม่นานนักหนังตาที่ปิดค่อยๆลืมตาขึ้นร่างกายที่ปวดเมื่อยไปหมด ห้องสีขาวสะอาดกับกินน้ำยาล้างแผลฟุ้งไปทั่วพื้นที่

"พามาโรงพยาบาลหรอ.."

เธอพยุงตัวขึ้นพิงกับหัวเตียง สายตาทอดมองไปที่โต๊ะข้างหน้าต่างเห็นคนๆนั้นเธอจำเขาได้ คุณอี ฮันกยอล

ใบหน้าได้รูปกำลังนั่งหลับตาชุดที่ถูกเปลี่ยนมาใหม่ดูไม่เป็นทางการแต่กลับหล่อมากๆ ใบหน้าแบบนี้บนโลกคงหายากไม่น้อยเลย

ไม่รู้ว่าจ้องคนตรงนั้นนานแค่ไหน จู่ๆเขาก็หันมาหาเธอทันทีที่ลืมตา แววตาคมจ้องมองตาใสๆของเธอจนเธอต้องหลบตาลงมองที่อื่นแทน

"ตื่นแล้วหรอ หิวน้ำไหม"

ร่างสูงเดินมารินน้ำให้เธอทันที เธอรับไว้กำลังจะเงยหน้ากระดกแต่ก็ต้องล้มเลิกความคิดทันที

"คุณมีหลอดไหมคะ..คือว่า.."

เธอไม่กล้าจะพูดอะไรต่อเพราะสายตาที่ตั้งใจฟังเธอมากชนิดที่ว่าการมองของเขากลายเป็นการจ้องซะมากกว่า

"ปวดคอสินะ อ่ะนี่ค่อยๆล่ะ"

เขามองเธอดื่มน้ำจนเสร็จใบหน้าที่ไม่ได้ถูกแต่งแต้มอะไรเลย ผิวที่ขาวเกินเหตุกับดวงตาที่ใสและเป็นประกาย เขารู้ทันทีเลยว่าเด็กคนนี้เป็นคนยังไง

"แล้ว..มิจูต้องทำอะไรอีกคะ ต้องรับใช้ไหมมิจูมีน้องที่ต้องเลี้ยง"

"ไม่รู้ครับผมแค่เป็นคนดูแลชั่วคราวรอคนที่เขาซื้อคุณมาดีกว่านะ"

"มิจู...เป็นห่วงน้องของมิจูค่ะต้องกลับไปก่อน"

สีหน้าและแววตาที่เป็นกังวลมากฮันกยอลมองดูคนตัวเล็กที่ก้มมองมือตัวเองตลอดเวลาเหมือนกลัวเขา

"น้องคุณ?..ยังเด็กหรอครับทราบรายละเอียดได้ไหม"

"เด็กกำพร้าค่ะ..มิจูเป็นเด็กกำพร้ามีน้องๆอีกหลายคนที่ต้องดูแลคนรองจากมิจูแค่9ขวบเอง...ขอร้องล่ะค่ะ"

ฮันกยอลเดินออกไปทันที ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะต้องเดินออกไปเลยหรือว่ารอก่อนดีแล้วเขาจะกลับเข้ามาตอนไหนอีก

"ส่งพี่เลี้ยงไปให้แล้วครับ ไม่ต้องห่วงแล้ว"

เขากลับเข้ามาใช้เวลาเพียงชั่วครู่ รู้จักที่บ้านเธอได้ไง?

"นายผมอยู่สูงกว่าทุกอย่างแค่ชื่อคุณเขาก็รับรู้"

ไม่แปลกหรอก300ล้านเงินขนาดนั้นที่เธอหาทั้งชาติตายแล้วเกิดใหม่ยังหาไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับอีแค่ที่อยู่เด็กกำพร้าคนนึง

"แล้ว.."

"พักผ่อนเถอะครับพรุ่งนี้ผมจะพาไปส่ง"

ฮันกยอลประคองคนตัวเล็กให้นอนลง ผ้าห่มสีขาวถูกดึงขึ้นถึงหน้าท้อง ใบหน้าเรียบนิ่งที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน เขายิ้มบางๆให้เธอก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาที่ห่างออกจากเตียงไม่ไกล

.

.

.

.

ปัง ปัง ปัง!!

เสียงปืนดังสนั่นจากบริเวณนึง มีผู้คนล้มตายจำนวนมากทางซอยเปลี่ยวในยามค่ำคืน ไม่มีใครโผล่ออกมานอกบ้านได้ในยามนี้

"เก็บให้หมด"

เพียงคำสั่งของชายที่นั่งอยู่บนกล่องไม้เก่าๆ

ทำให้ลูกน้อยระดมสาดยิงแบบไม่ยั้ง

"อูซอกฝากด้วย ฉันยังทำงานไม่เสร็จ"

"ซึงอู ฝากไปดูดงพโยที"

อูซอกพูดทิ้งท้ายก่อนจะหายเข้าไปในที่มืด

...03.00...

ฮันกยอลที่พึ่งกลับมาจากการทำงานก็ตรงไปที่รพ.ของเด็กคนนั้นทันที

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูอย่างเบามือกลัวว่าคนป่วยจะตื่น ตาคมมองไปที่เตียง แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามากระทบกับใบหน้าที่กำลังหลับราวกับเจ้าหญิงจากเทพนิยาย ฮันกยอลยืนมองภาพตรงนั้นอยู่ครู่นึง

'มองอะไรว่ะ'

เสียงจากหัวของเขาดังขึ้นก่อนจะกลับไปนอนบนโซฟาเหมือนเดิม

...08.00...

"ห๊าวววว~~สายขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย"

คนตัวเล็กเอาขาห้อยลงข้างเตียงเพราะความสูงแค่155ของเธอทำให้ขานั่นแตะพื้นไม่ถึง

"คุณฮันกยอลคะ.."

เธอเอ่ยเรียกชายที่กำลังหลับพริ้มอยู่บนโซฟา มิจูนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆเขา

"คุณฮันกยอล..."

ถึงจะอยากให้เขาตื่นแต่ตัวเองกลับพูดอย่างกับกระซิบ เธอตัดสินใจเดินไปหยิบผ้าห่มที่เตียงมาคลุมให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่อย่างเงียบๆ

ร่างเล็กๆเดินไปทั่วห้อง ก่อนจะนั่งลงกับโต๊ะพร้อมกับนิตยสารเล่มนึง จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้จะหาว่าได้เงินแล้วหนี จะไปปลุกก็เกรงใจจะแย่ นั่งอ่านอะไรเพลินๆไปก่อนแล้วกัน

ไม่นานคนที่โซฟาก็รู้สึกตัวตาคมมองผ้าห่มที่เป็นของคนป่วย แต่มันกลับมาอยู่บนตัวเขา เขาเดินไปนั่งตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ

"อ๊าา...ตกใจหมดคุณฮันกยอล"

คนตัวเล็กเอามือทาบอกสีหน้าของเธอบ่งบอกว่าตกใจจริง

"ทำไมไม่หนีหรอครับ"

ตั้งแต่ฮันกยอลมีหน้าที่ดูแลเด็กที่ซื้อมาส่วนใหญ่ไม่หนีไปก็จะว่านเสน่ห์เขาอยู่ แต่เธอคนนี้ไม่ใช่สักอย่าง

"ซื้อจูน..เอ้ย!..มิจูมาไม่ใช่หรอคะถึงโดนจับไปแต่คุณก็ใช้เงินช่วยฉันออกมาตั้งเยอะฉันไม่กล้าหนีหรอกค่ะ"

รอยยิ้มใสซื่อที่เขาอยากเก็บเอาไว้จริงๆ...เธอคงไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง

"เป็นคนดีขนาดนี้เลยหรอ"

"อื้อ..เพราะว่าถูกเลี้ยงมาแบบนี้แม่ใหญ่บอกว่าถ้าเป็นคนดีจะมีคนรับไปเลี้ยงเป็นลูก^^"

ตาคมหลบตามองทางอื่น เขารู้ดีว่าถ้าทำดีใครๆก็จะเอ็นดู...แต่ไม่เลย...ไม่ใช่กับเขาเลยสักนิดเป็นคนดีแทบตายก็แพ้เงินอยู่ดี

"งั้นนี่ก็เหมือนการรับเลี้ยง น้องๆของเธอมีพี่เลี้ยง

แล้วฉันบอกไปแล้วว่าเธอสบายดี"

"ขอบคุณค่ะ"

"อื้อ จูน..เอ่อ..เรียกแบบนี้ได้รึป่าว"

คนตัวเล็กเก็บหนังสือแล้วหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆ

"ไปอาบน้ำแต่งตัว เราต้องไปกันตอน10โมง"

"คุณฮันกยอล..เอ่อ..ชุดน่ะค่ะ"

นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะปล่อยเธอไว้ให้จัดการกับตัวเอง

'เสื้อผู้ชายไม่ใช่หรอ..'

เธอคิดในใจแต่ก็ยอมใส่ ดีที่กางเกงไซต์เธอพอดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาเลยค่ะเสร็จแล้ว"

เธอใส่ทุกอย่างที่กองไว้กับเสื้อผ้าแม้กระทั่งโซ่สร้อยคอสีทอง

"หึ.."

ฮันกยอลหันหลังพร้อมกับกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ เขากะว่าจะเข้ามาเอาสร้อยคอสักหน่อยแต่ยัยคนนี้กลับใส่สบายใจเหมือนเครื่องประดับตัวเอง

"มันตลกหรอคะจูนแปลกๆหรอก็เสื้อมันใหญ่"

เธอพูดนู้นพูดนี่ไปทั่วเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหมือนจะหัวเราะเธอ

"ป่าว ไปกันเหอะ"

"ไม่ได้แปลกจริงๆหรอคะ"

ใบหน้าที่ทำท่าสงสัยที่ร่างสูงยังกลั้นขำอยู่ มันต้องแปลกมากแน่ๆเขาถึงมองแล้วจะขำแบบนั้น

"ป่าว ไปได้แล้ว"

"แล้วขำอะไรคะ"

ร่างเล็กยังยืนถามเป็นเด็กๆ ยิ่งทำให้เขาอยากจะแกล้งเธอแต่มันไม่ใช่เวลาหรอก

"น่ารักดี โทษทีนะแถวนี้ไซต์ผู้หญิงดันหมดนี่ตัวเล็กสุดแล้ว"

เขาไม่ตอบคำถามอีก ขายาวๆเดินนำหน้าคนตัวเล็ก ที่ทั้งวิ่งทั้งเดินสลับกันไป 'ขาสั้นจริงๆเลย' เขาบ่นในใจแต่ก็คอยมองด้วยหางตาอยู่ตลอด ถ้าหลงไปคงลำบากเขาอีกแน่ๆ

"ขึ้นรถ"

เธอขึ้นตามอย่างว่าง่าย เหมือนหลอกเด็กไปขายยังงั้นแหละ

"นี่..ไกลรึป่าว"

"แปบเดียว"

ฮันกยอลนั่งข้างๆเธอ แววตาที่เหนื่อยล้ากำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เขาหันไปมองเป็นระยะๆกลัวว่าหัวจะโขกกระจกอีก ยัยเด็กคนนี้คาดเดาไม่ได้

ปั๊ก!!

'นั่นไงทำไมไม่ถูกเหมือนหวยวะ'

"อุ้ยย..."

"นอนก่อนก็ได้ไม่ต้องฟืนขนาดนั้นถึงแล้วเดี๋ยวปลุก"

"ไม่เอา"

เธอตอบแบบห้วนๆก่อนจะหันไปมองข้างทางอีกครั้งเหมือนกำลังท่องอะไรสักอย่างตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่กล้าถามถ้ายัยเด็กนี่เล่นของขึ้นมาเขาอาจจะตายได้

'ตายด้วยลูกปืนยังจะดีกว่าอีก'

ปราสาท(ใหญ่เกินบ้าน)

เธอลงมาพร้อมฮันกยอล จะเป็นชายแก่ๆรึป่าวนะถ้าเขาลามกชอบเด็กๆล่ะ ถ้าเป็นพวกซาดิสใช้อย่างกับทาสล่ะ..ตายแน่ๆไม่เอาอะไรทั้งนั้น

"ทำหน้าแบบนั้นคืออะไรครับ"

เขามองหน้าที่เปลี่ยนไปมา108หน้าใน1นาทีเลยทีเดียว

"กลัวค่ะ"

เขายิ้มกับความตรงไปตรงมาของเธอ ไม่ได้เจอคนที่กล้าพูดความรู้สึกตรงๆแบบนี้มานานแล้วยิ่งเป็นเด็กอย่างเธอก็ดูใสซื่อดี

"ไม่ต้องกลัวหรอกครับเอาเป็นว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณนะ"

เอาวิธีปลอบใจคนมาใช้ซะเลย

"โอเคค่ะ จูนพร้อมแล้ว"

เท้าเล็กเดินตามหลังฮันกยอลไปห่างๆ แม่บ้าน คนใช้เต็มไปหมด ทุกคนพร้อมโค้งให้ร่างสูงราวกับเป็นเจ้าชายของที่นี่ เมื่อเดินไปสักพักเขาก็หยุดที่ห้องโถงใหญ่

"มาแล้วครับ"

ใจหล่นไปที่ตะตุ่มแล้ว ความกลัวก็แล่นขึ้นสมองทันที มือเท้าเย็นไปหมดไม่กล้า...กลัว

"นี่..ไปเถอะฉันส่งแค่นี้นะบาย"

ทิ้งกันง่ายๆเลยหรอ!!! รอยยิ้มบางๆเป็นคำลาก่อนจะเดินหายไป ทิ้งฉัน...ทิ้งเป็นขยะอันตรายเลยนะ

"จะยืนอีกนานแค่ไหน รากงอกเลยรึป่าว หรือต้องให้ฉันลุกไป"

เสียงทุ้มที่มีเสน่ห์ทำให้จูนอุ่นใจไปได้นิดนึง อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตาแก่ลามก

เธอตัดสินใจเดินตรงไปหาคนปากร้ายทันที

"..นะ...นาย..นายโรคจิตนั่น!.."

เหมือนจะซวยซับซ้อนดันไปเจอเข้ากับคนที่อยู่ในบาร์ ไม่ใช่ตาแก่ลามก แต่เป็นไอ้หน้าหล่อลามกแทน จะบอกว่าไม่หล่อก็ไม่ได้ พอไม่มีแสงไฟหวือหวาแล้วเขาหล่อเป็นเท่าตัว

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ อุส่าห์ไปซื้อโฮสทำไมมาขายเองซะล่ะ"

ร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้กินข้าวอย่างสบายอารมณ์

'ไม่ใช่โฮสแล้วเป็นใครเนี้ยแถมรวยมากด้วย"

"ต้องการอะไร"

เสียงหวานเอ่ยถามชายตรงหน้า

"ซื้อเธอมาเพื่ออะไรล่ะ แล้วถ้าฉันไม่ซื้อมีคนซื้อไปคิดว่าเขาให้เธอเป็นอะไร?"

คำถามเชาว์รึไงกันนะ แน่นอนว่าที่แบบนั้นก็ต้อง..sex เขาต้องการsexจากเธองั้นหรอ บ้ารึป่าวอายุ15เองนะฉันยังไม่พร้อม

"รู้แล้วสิ"

"จูนยังเด็กเกินไปที่คุณจะทำแบบนั้น"

"ถ้าฉันจะทำใครจะทำไม ยังซิง ไม่ใช่หรอ"

เขาอยากได้จริงๆซะด้วย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทำให้หัวเธอหมุนติ้วไปหมด

"อยากได้ขนาดนั้นเลยหรอ..."

เสียงหวานที่เมื่อกี้ดังๆกลับค่อยๆเบาลง ร่างสูงนึกสนุกทันทีที่เห็นว่าเธอหน้าเสีย

"ใครๆก็อยากเปิดซิงเด็กกันทั้งนั้น"

"..."

'ทำไงดี ทำไงดี คังมิจู เธอจะมีสามีตอน15ไม่ได้นะ ไม่สิคู่นอนมากกว่า'

"เงียบทำไม ไปรอบนห้องสิ"

"พากย์ผู้เยาว์ผิดกฎหมายนะ "

ร่างสูงเปลี่ยนท่านั่งก่อนที่จะหันไปจ้องตากับเธอแบบจังๆ

"คิดว่าฉันกลัวกฎหมายหรอ"

สายตาดุดันมาก มากจนเธอก็มองไปทางอื่นไม่รู้จะแก้ตัวอะไรดีกลัวก็กลัว จะให้ใครช่วยก็ไม่ได้นี่มันบ้านเขา

"ระวังหุ้นหล่น"

ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ เธอยกหุ้นของเขาขึ้นมาขู่แววตาเป็นประกายกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเจ้าเล่ห์ขึ้นมา รวมๆแล้วก็แค่แมวขู่

"โอเค ฉันยอมในความฉลาดของเด็กกำพร้าคนนึงล่ะนะ"

เขาไม่อยากต่อลองไปมากกว่านี้ เขาแค่ลองหาอะไรแกล้งเล่นเฉยๆแต่ผลลัพธ์ออกมาก็น่าแปลกใจนิดหน่อย

"แล้วให้จูนมาทำอะไร"

'เด็ก3ขวบชัดๆ' การเรียกชื่อตัวเองตลอดเวลาแบบนี้อ่อนแอเกินไป

"แทนตัวเองว่าฉันก็ได้เหมือนที่บาร์ไง"

"ก็ได้ แล้วจะให้ฉันทำอะไร"

"เป็นเมีย"

"ห๊ะ?!!"

'เดี๋ยวก่อนนะพึ่งบอกไปว่ายังเด็ก..'

"เป็นเมียก็เป็นเมียรึอยากเป็นนางโรมให้พวกลูกน้องข้างนอก"

แววตาที่เหมือนกระต่ายตื่นตูมทำให้เขาสนุกเข้าไปอีก

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กเลิ่กลักก็ยิ่งสนุก

"แต่ว่าฉัน15นะ! นายอะอายุเท่าไหร่เหอะคุณลุง"

คนตรงหน้าที่ทำปากมุบมิบๆอย่างไม่สบอารมณ์

"อายุเท่าไหร่ก็เป็นผัวเธอได้"

พัง.....พัง...อะไรเนี่ย จูนเม้มปากแน่ แก้มสวยเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ

"ขี้เกียจจะเถียงคุณแล้วนะ"

"มาใกล้ๆเดี๋ยวบอกอายุให้"

มือเรียวกระดิกนิ้วเบาๆสองที ท่าทางเซ็กซี่กับรอยยิ้มที่สาวๆเห็นก็ต้องรุมล้อม

"อ่ะ..บอกมา"

"ใกล้อีก ถามเรื่องอายุเสียมารยาท"

เท้าเล็กเดินเข้าไปใกล้เขาจนยืนอยู่ขอบเก้าอี้แล้ว แม้ว่าเขานั่งอยู่แต่ก็สูงเกือบครึ่งตัวของจูนได้

หมับ! พรึบ

"เด็กน้อย"

มือหนาดึงคนตัวเล็กลงมานั่งบนตักเขาทันทีเพียงแค่ออกแรงนิดเดียวเธอก็เซแล้ว

"ปล่อยนะ ขี้โกงนี่"

เอวบางกำลังโดนคุกคามโดยมือหนาที่กำลังสอดเข้าไปใต้เสื้อของเธอ

"บอกอายุมาอย่าขี้โกง ฉันยังบอกชื่อคุณเลย"

คิ้วสวยขมวดยุ่งไปหมดทั้งมือที่รวดเร็วแล้วยังมีใบหน้าที่ซุกไซร้ซอกคอไปทั่ว มือเรียวทั้งปัดทั้งดันแต่ก็ไม่สำเร็จ

"25"

ร่างสูงตอบสั้นๆเพราะมัวแต่สนใจซอกคอขาวๆนี่อยู่ กลิ่นแชมพูและกลิ่นเจลอาบน้ำตีกันหอมไปหมด ยิ่งจมูกได้กดลงไปดอมดมก็ยิ่งอยากสัมผัสไปทั่วตัว

"หยุดก่อน..ไม่เล่นนะคะ"

เสียงนิ่งๆของเธอไม่สามารถหยุดผู้ชายคนนี้ได้ มือหนาเริ่มบีบสะโพกเล็กอย่างสนุกมือ

'น่าแปลกที่เด็กอายุ15โตเร็วขนาดนี้'

"ชื่ออะไร"

เธอหลุดออกจากพันธนาการของคนตัวสูงได้จึงรีบถอยออกไปไกล

"เคยบอกแล้วถ้าอยากรู้ให้จูบ"

"ไม่อยากรู้แล้ว"คำตอบที่สวนออกมาทันที ปากที่ยื่นออกมาเหมือนไม่พอใจ แก้มแดงๆที่ไม่รู้ว่าโกรธรึเขินกับการกระทำเมื่อกี้กันแน่

"มากินข้าวก่อน"

สายตาที่ตื่นตัวตลอดเวลาจ้องมองมาที่ชายโรคจิต ใส่ยารึป่าวก็ไม่รู้

"แล้วแต่"

"กินก็ได้ ขี้เกียจทะเลาะ ทะเลาะด้วยแล้วเหนื่อยข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน"

สุดท้ายก็ต้องมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขาอยู่ดี แม้ระยะห่างจากเขาถึงเธอเกือบเป็นเมตรก็เถอะ

อีกมุมห้องนึงที่กำลังแอบมองคุณชายของบ้านอยู่

"ดูท่าจะสนุกอยู่คนเดียวเลยเนอะ"

"เจอของที่ถูกใจเข้าแล้วล่ะมั้งครับ"

^^^Thank u to read it :)^^^

^^^Comment\=❤^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***