เนยถั่วกับความงง

8:28

"มาพอดีเลยน้องเนย" ฟ้าใสทักขึ้น หลังจากที่เห็นเนยถั่วเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆเธอด้วยความเร่งรีบ

"สวัสดีครับพี่ฟ้า" เนยถั่วทักทายรุ่นพี่ออกไปด้วยความสุภาพ

"สวัสดีจ้ะ ทำไมวันนี้มาช้าจัง" ฟ้าใสเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติรุ่นน้องของเธอคนนี้จะมาก่อนเวลาเข้างานเสมอ

"เมื่อเช้าพีนัทป่วยน่ะครับ ผมเลยพาไปโรงพยาบาลมา" ใช่แล้ว 'พีนัท' คือชื่อแมวของเขาเอง แมวส้มตัวอ้วนกลมสุดที่รักของเขา วันนี้ดันไม่กินอาหารที่เขาใส่ไว้ให้ตั้งแต่เมื่อคืน แถมยังมีอาการซึมอย่างเห็นได้ชัด เนยถั่วจึงรีบแต่งตัวแล้วออกจากบ้านพาพีนัทไปโรงพยาบาลสัตว์ที่พาพีนัทไปตรวจสุขภาพเป็นประจำอยู่แล้ว

"แล้วนี่เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ไอแสบซึมแบบนี้ไม่ดีแน่ๆเลย" ฟ้าใสรีบร้อนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอก็เอ็นดูแมวตัวนี้มากเช่นกัน

เธอไม่เคยเจอหรอกนะแมวส้มที่ชื่อว่า'พีนัท'น่ะ แต่รุ่นน้องของเธอคนนี้ก็มักจะนำภาพสัตว์เลี้ยงมาอวดเธอเสมอ

เห็นน้องเนยของเธอเป็นคนเงียบๆแบบนี้ แต่เวลาพูดถึงสัตว์เลี้ยงของเจ้าตัวทีไร เนยถั่วก็มักจะดวงตาเป็นประกายเสมอ นี่สินะ สิ่งที่สามารถทำให้รุ่นน้องคนนี้สนใจสิ่งรอบข้างขึ้นมาได้ แต่มันก็ไม่ได้แย่นักหรอกนะ

ด้วยความที่รุ่นน้องของเธอมักจะเรียบร้อย นิ่งเงียบเสมอ ทำให้บางทีอาจจะโดนไหว้วานให้ทำนู่นนี่จากคนในแผนกบ่อยครั้ง แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยบ่นให้เธอฟังเลย ตัวเธอก็สงสารอยู่ไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้น่ะสิ

"ถึงมือคุณหมอแล้วคงไม่น่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ" เนยถั่วบอกรุ่นพี่ พร้อมกับนั่งลง เตรียมจะทำงานของตัวเอง

"ค่อยโล่งใจหน่อย" เนยถั่วแอบขำรุ่นพี่ที่เป็นห่วงแมวของเขาเกินเหตุ แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้หรอก เพราะเป็นเขานี่แหละ ที่แทบจะร้องไห้ หลังจากที่ส่งเจ้าแมวถึงมือคุณหมอ นี่มันของรักของหวงของเขาเลยนะ ถ้าเจ้าแมวเป็นอะไรไปเขาก็คงจะอยู่ไม่ได้หรอก

"เนย ช่วยเอานี่ไปถ่ายเอกสารให้พี่ทีสิ" ยังไม่ทันได้ขยับก้นให้นั่งได้เข้าที่เข้าทาง ก็มีเสียงหนึ่งที่มักจะเรียกใช้เขาเป็นประจำ เรียกเขาไว้ซะก่อน

"ครับพี่" เนยถั่วลุกขึ้นไปเอาเอกสารที่รุ่นพี่ให้เขาเอาไปถ่ายเอกสาร

"อ้อเนย ถ่ายเสร็จแล้วช่วยเอาไปให้คุณแก้วที่หน้าห้องท่านประธานด้วยล่ะ" คุณแก้วที่ว่าก็คือเลขาของท่านประธานนั่นเอง

"ครับ" เขาจำใจตอบไป งานเขาก็มีกองอยู่เต็มโต๊ะ ยังจะต้องมารับใช้คนอื่นอีก

นี่ก็เป็นเวลาสามเดือนแล้วหลังจากที่เนยถั่วเข้าทำงานในบริษัทนี้ เขาทำหน้าที่เป็นกราฟิกดีไซน์ให้กับบริษัทออกแบบบรรจุภัณฑ์ชื่อดัง หลังจากที่เรียนจบมา

ได้ทำงานตรงสายที่เรียนมาก็ค่อยโล่งใจหน่อย งานเดี๋ยวนี้หายากจะตาย ได้มาทำในบริษัทใหญ่ขนาดนี้ก็คงจะเป็นโชคชะตาและเกียรตินิยมของเขาแหละมั้ง

เนยถั่วเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง ด้วยความที่เป็นคนนิ่งเงียบ อย่างที่ทุกคนบอกมา ทำให้ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาจึงมีเพื่อนน้อย จะมีก็แต่เพื่อนสนิทของเขาแค่คนเดียว ก็คือ 'บลูเบล' ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวก็ได้เข้าไปช่วยงานบริษัทตั้งแต่จบใหม่ๆ แล้วล่ะ

แล้วที่บอกว่าเขาเรียบร้อย มันก็ไม่ใช่เสมอไปหรอกนะ เขาเลือกที่จะไม่แสดงออกมากกว่า เพราะในเมื่อเราไม่แสดงออก เราจะคิดอะไรก็ได้ใช่มั้ยล่ะ คนก็ไม่รู้น่ะสิว่าเราคิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอกนะ

เนยถั่วเดินเข้าไปที่ห้องถ่ายเอกสาร ในห้องนั้นจะมีเครื่องถ่ายเอกสารและเครื่องพิมพ์มากมายหลายตัว หลากหลายคุณสมบัติให้ได้เลือกใช้

ด้วยความที่บริษัทแห่งนี้เป็นบริษัทออกแบบบรรจุภัณฑ์ ทำให้มีเครื่องถ่ายเอกสารและเครื่องพิมพ์จำนวนมากอย่างที่เห็น มีไว้เพื่อพิมพ์สิ่งที่ออกแบบไว้ให้เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น

ซึ่งเนยถั่วก็เป็นบุคคลที่ใช้อุปกรณ์พวกนี้บ่อยครั้ง งานออกแบบของเขาด้วยส่วนหนึ่ง และอีกหลายๆครั้งที่ถูกไหว้วานมาจากคนอื่นน่ะนะ

"อ้าวน้องเนย!" เสียงหนึ่งทักขึ้นไม่เบานักทำให้เนยถั่วที่กำลังจดจ่อกับเอกสารที่กำลังไหลออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารสะดุ้ง

"ครับ!" เนยถั่วหันไปอย่างตกใจ

"พี่เอง ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้" ภาพภพบอกคนน้องน้ำเสียงเอ็นดูปนหัวเราะ

"พี่ภาพเองหรือครับ ตกใจหมดเลย มีอะไรหรือเปล่าครับ" เมื่อเห็นว่าเป็นภาพภพเนยถั่วก็ขมวดคิ้วพลาง พี่ภาพมักจะแกล้งให้เขาตกใจเสมอ จะว่าไม่ชอบเขาก็คงไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะพี่ภาพคนนี้ไม่เคยใช้งานเขาเหมือนคนอื่นๆในแผนกเลยสักครั้ง รวมถึงพี่ฟ้าด้วย

"ไม่มีอะไรหรอก พี่ผ่านมาเห็นเด็กคนหนึ่งจ้องเครื่องถ่ายเอกสารจนมันจะทะลุอยู่รอมร่อ เลยเดินเข้ามาดูน่ะ" ภาพภพบอกไปตามจริง ตอนแรกก็นึกว่าเครื่องถ่ายเอกสารอาจจะมีปัญหาหรือเปล่า จึงเดินเข้ามาจะช่วยเหลือ แต่พอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ได้เห็นว่าคนที่ยืนอยู่คือรุ่นน้องคนละสาขาของเขานั่นเอง

"อ้อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่รอเอกสาร" เนยถั่วว่าพลางหันรอเอกสารเหมือนเดิม

"ทำไมเมินพี่แบบนั้นล่ะครับ" พี่ภาพยังไม่ยอมแพ้เดินมาขวางหน้าเขาไว้

"ผมเปล่านะ ก็เราไม่มีธุระอะไรกันนี่ครับ" ผมบอกพี่เขาแล้วเดินอ้อมมาอีกทางเพราะเอกสารที่ผมรออยู่ เสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ก็เราเนี่ย ไม่คุยกับพี่เลย"

"อ๋อ งั้นพี่กินข้าวหรือยังครับ ถ้ายังขอให้กินให้อร่อยนะครับ ผมไปแล้วครับ" ผมบอกแล้วเดินไปอีกทาง

ตึกๆๆๆๆๆ

"รอด้วยครับ แฮ่ก..." ผมตะโกนบอกคนในลิฟต์ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ เพราะมันกำลังจะปิดในไม่ช้า โชคดีที่คนในลิฟต์กดเปิดไว้ได้ทัน ผมรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที

"ชั้นไหนครับ" ....ชั้นรักเธอหรือเปล่า คามิลล์เอ่ยต่อประโยคนั้นในใจ

"ชั้นผู้บริหารครับ" ผมบอกกับชายร่างสูงคนนั้น

"ผมครับ" คือยังไงนะ

"ห้ะ....ครับ" ผมไม่เข้าใจ

"ผู้บริหารคือผมครับ" อ๋อ ผู้บริหาร