8:28

"มาพอดีเลยน้องเนย" ฟ้าใสทักขึ้น หลังจากที่เห็นเนยถั่วเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆเธอด้วยความเร่งรีบ

"สวัสดีครับพี่ฟ้า" เนยถั่วทักทายรุ่นพี่ออกไปด้วยความสุภาพ

"สวัสดีจ้ะ ทำไมวันนี้มาช้าจัง" ฟ้าใสเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติรุ่นน้องของเธอคนนี้จะมาก่อนเวลาเข้างานเสมอ

"เมื่อเช้าพีนัทป่วยน่ะครับ ผมเลยพาไปโรงพยาบาลมา" ใช่แล้ว 'พีนัท' คือชื่อแมวของเขาเอง แมวส้มตัวอ้วนกลมสุดที่รักของเขา วันนี้ดันไม่กินอาหารที่เขาใส่ไว้ให้ตั้งแต่เมื่อคืน แถมยังมีอาการซึมอย่างเห็นได้ชัด เนยถั่วจึงรีบแต่งตัวแล้วออกจากบ้านพาพีนัทไปโรงพยาบาลสัตว์ที่พาพีนัทไปตรวจสุขภาพเป็นประจำอยู่แล้ว

"แล้วนี่เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ไอแสบซึมแบบนี้ไม่ดีแน่ๆเลย" ฟ้าใสรีบร้อนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอก็เอ็นดูแมวตัวนี้มากเช่นกัน

เธอไม่เคยเจอหรอกนะแมวส้มที่ชื่อว่า'พีนัท'น่ะ แต่รุ่นน้องของเธอคนนี้ก็มักจะนำภาพสัตว์เลี้ยงมาอวดเธอเสมอ

เห็นน้องเนยของเธอเป็นคนเงียบๆแบบนี้ แต่เวลาพูดถึงสัตว์เลี้ยงของเจ้าตัวทีไร เนยถั่วก็มักจะดวงตาเป็นประกายเสมอ นี่สินะ สิ่งที่สามารถทำให้รุ่นน้องคนนี้สนใจสิ่งรอบข้างขึ้นมาได้ แต่มันก็ไม่ได้แย่นักหรอกนะ

ด้วยความที่รุ่นน้องของเธอมักจะเรียบร้อย นิ่งเงียบเสมอ ทำให้บางทีอาจจะโดนไหว้วานให้ทำนู่นนี่จากคนในแผนกบ่อยครั้ง แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยบ่นให้เธอฟังเลย ตัวเธอก็สงสารอยู่ไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้น่ะสิ 

"ถึงมือคุณหมอแล้วคงไม่น่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ" เนยถั่วบอกรุ่นพี่ พร้อมกับนั่งลง เตรียมจะทำงานของตัวเอง

"ค่อยโล่งใจหน่อย" เนยถั่วแอบขำรุ่นพี่ที่เป็นห่วงแมวของเขาเกินเหตุ แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้หรอก เพราะเป็นเขานี่แหละ ที่แทบจะร้องไห้ หลังจากที่ส่งเจ้าแมวถึงมือคุณหมอ นี่มันของรักของหวงของเขาเลยนะ ถ้าเจ้าแมวเป็นอะไรไปเขาก็คงจะอยู่ไม่ได้หรอก 

"เนย ช่วยเอานี่ไปถ่ายเอกสารให้พี่ทีสิ" ยังไม่ทันได้ขยับก้นให้นั่งได้เข้าที่เข้าทาง ก็มีเสียงหนึ่งที่มักจะเรียกใช้เขาเป็นประจำ เรียกเขาไว้ซะก่อน

"ครับพี่" เนยถั่วลุกขึ้นไปเอาเอกสารที่รุ่นพี่ให้เขาเอาไปถ่ายเอกสาร 

"อ้อเนย ถ่ายเสร็จแล้วช่วยเอาไปให้คุณแก้วที่หน้าห้องท่านประธานด้วยล่ะ" คุณแก้วที่ว่าก็คือเลขาของท่านประธานนั่นเอง 

"ครับ" เขาจำใจตอบไป งานเขาก็มีกองอยู่เต็มโต๊ะ ยังจะต้องมารับใช้คนอื่นอีก 

นี่ก็เป็นเวลาสามเดือนแล้วหลังจากที่เนยถั่วเข้าทำงานในบริษัทนี้ เขาทำหน้าที่เป็นกราฟิกดีไซน์ให้กับบริษัทออกแบบบรรจุภัณฑ์ชื่อดัง หลังจากที่เรียนจบมา

ได้ทำงานตรงสายที่เรียนมาก็ค่อยโล่งใจหน่อย งานเดี๋ยวนี้หายากจะตาย ได้มาทำในบริษัทใหญ่ขนาดนี้ก็คงจะเป็นโชคชะตาและเกียรตินิยมของเขาแหละมั้ง

เนยถั่วเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง ด้วยความที่เป็นคนนิ่งเงียบ อย่างที่ทุกคนบอกมา ทำให้ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาจึงมีเพื่อนน้อย จะมีก็แต่เพื่อนสนิทของเขาแค่คนเดียว ก็คือ 'บลูเบล' ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวก็ได้เข้าไปช่วยงานบริษัทตั้งแต่จบใหม่ๆ แล้วล่ะ

แล้วที่บอกว่าเขาเรียบร้อย มันก็ไม่ใช่เสมอไปหรอกนะ เขาเลือกที่จะไม่แสดงออกมากกว่า เพราะในเมื่อเราไม่แสดงออก เราจะคิดอะไรก็ได้ใช่มั้ยล่ะ คนก็ไม่รู้น่ะสิว่าเราคิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอกนะ 

เนยถั่วเดินเข้าไปที่ห้องถ่ายเอกสาร ในห้องนั้นจะมีเครื่องถ่ายเอกสารและเครื่องพิมพ์มากมายหลายตัว หลากหลายคุณสมบัติให้ได้เลือกใช้

ด้วยความที่บริษัทแห่งนี้เป็นบริษัทออกแบบบรรจุภัณฑ์ ทำให้มีเครื่องถ่ายเอกสารและเครื่องพิมพ์จำนวนมากอย่างที่เห็น มีไว้เพื่อพิมพ์สิ่งที่ออกแบบไว้ให้เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น

ซึ่งเนยถั่วก็เป็นบุคคลที่ใช้อุปกรณ์พวกนี้บ่อยครั้ง งานออกแบบของเขาด้วยส่วนหนึ่ง และอีกหลายๆครั้งที่ถูกไหว้วานมาจากคนอื่นน่ะนะ

"อ้าวน้องเนย!" เสียงหนึ่งทักขึ้นไม่เบานักทำให้เนยถั่วที่กำลังจดจ่อกับเอกสารที่กำลังไหลออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารสะดุ้ง

"ครับ!" เนยถั่วหันไปอย่างตกใจ 

"พี่เอง ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้" ภาพภพบอกคนน้องน้ำเสียงเอ็นดูปนหัวเราะ

"พี่ภาพเองหรือครับ ตกใจหมดเลย มีอะไรหรือเปล่าครับ" เมื่อเห็นว่าเป็นภาพภพเนยถั่วก็ขมวดคิ้วพลาง พี่ภาพมักจะแกล้งให้เขาตกใจเสมอ จะว่าไม่ชอบเขาก็คงไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะพี่ภาพคนนี้ไม่เคยใช้งานเขาเหมือนคนอื่นๆในแผนกเลยสักครั้ง รวมถึงพี่ฟ้าด้วย

"ไม่มีอะไรหรอก พี่ผ่านมาเห็นเด็กคนหนึ่งจ้องเครื่องถ่ายเอกสารจนมันจะทะลุอยู่รอมร่อ เลยเดินเข้ามาดูน่ะ" ภาพภพบอกไปตามจริง ตอนแรกก็นึกว่าเครื่องถ่ายเอกสารอาจจะมีปัญหาหรือเปล่า จึงเดินเข้ามาจะช่วยเหลือ แต่พอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ได้เห็นว่าคนที่ยืนอยู่คือรุ่นน้องคนละสาขาของเขานั่นเอง 

"อ้อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่รอเอกสาร" เนยถั่วว่าพลางหันรอเอกสารเหมือนเดิม

"ทำไมเมินพี่แบบนั้นล่ะครับ" พี่ภาพยังไม่ยอมแพ้เดินมาขวางหน้าเขาไว้

"ผมเปล่านะ ก็เราไม่มีธุระอะไรกันนี่ครับ" ผมบอกพี่เขาแล้วเดินอ้อมมาอีกทางเพราะเอกสารที่ผมรออยู่ เสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ก็เราเนี่ย ไม่คุยกับพี่เลย" 

"อ๋อ งั้นพี่กินข้าวหรือยังครับ ถ้ายังขอให้กินให้อร่อยนะครับ ผมไปแล้วครับ" ผมบอกแล้วเดินไปอีกทาง 

ตึกๆๆๆๆๆ

"รอด้วยครับ แฮ่ก..." ผมตะโกนบอกคนในลิฟต์ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ เพราะมันกำลังจะปิดในไม่ช้า โชคดีที่คนในลิฟต์กดเปิดไว้ได้ทัน ผมรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที

"ชั้นไหนครับ" ....ชั้นรักเธอหรือเปล่า คามิลล์เอ่ยต่อประโยคนั้นในใจ 

"ชั้นผู้บริหารครับ" ผมบอกกับชายร่างสูงคนนั้น 

"ผมครับ" คือยังไงนะ

"ห้ะ....ครับ" ผมไม่เข้าใจ 

"ผู้บริหารคือผมครับ" อ๋อ ผู้บริหาร

"ห้ะ..." แล้วบอกผมทำไม เดี๋ยวนะ!

"งงหรือครับ ผมเป็นผู้บริหารครับ" !!!!!!

.

.

.

ยังไม่ได้แก้คำผิด

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" แก้วกรานต์ทักทายเจ้านายหนุ่มไฟแรง ที่นานๆทีจะ้ข้าบริษัท วันนี้เป็นวันดีอะไรไม่รู้ ท่านประธานถึงมาบริษัทแต่เช้าได้ 

"สวัสดีครับคุณแก้ว วันนี้ผมรีบเอาเอกสารไปเซ็น เพราะต้องรีบไปธุระ อันไหนเร่งด่วนเอาให้ผมเซ็นได้เลยครับ" คามิลล์แจ้งธุระของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย หันกลับไปทางเดิม สั่งงานกับคุณแก้วนิดหน่อย แล้วเดินเข้าห้องไป

Rrrrrr!!

"สวัสดีค่ะ...สักครู่นะคะ" ประโยคแรกคุณแก้วเอ่ยกับปลายสาย ส่วนประโยคหลังบอกกับเขาที่ยืนรออยู่หน้าโต๊ะของเธอในขณะที่สายตาก็จ้องเอกสารอยู่ เขายืนรอสักพักหนึ่งคุณแก้วก็เงยหน้าขึ้นมามอง เธอคงเห็นว่าเนยถั่วยืนรออยู่นาน แล้วจึงชี้มาที่เอกสารที่เขาถืออยู่ 

เนยถั่วเลิ่กลั่กแล้วชี้ไปที่ห้องของท่านประธาน คุณแก้วจึงหยักหน้าแล้ว พูดกันเนยถั่วโดยไม่มีเสียง 'เอาเข้าไปให้ท่านเซ็นได้เลยค่ะ' หลังจากคุณแก้วพูดจบเนยถั่วจึงโค้งให้เธอ แล้วเดินไปหยุดที่หน้าห้องของท่านประธานเตรียมจะเคาะแต่ห้องก็เปิดออกมาเสียก่อน

ฟรึ่บบ... เนยถั่วค้างมือที่กำลังจะเคาะลงบนประตูไว้ในอากาศ แล้วค่อยๆลดมือของตัวเองลง

"คุณ..." คามิลล์ที่กำลังจะออกไปธุระที่นัดกับคุณแม่ของเขาไว้ เปิดประตูออกมา ก็เห็นคนตัวเล็กที่อยู่ในลิฟต์ด้วยกัน ยกมือกำลังจะเคาะประตูพอดี

"ท่านประธาน...จะไปแล้วหรือครับ" เนยถั่วที่เห็นท่านประธานเปิดประตูออกมาก็รีบร้อนถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

เขาล่ะไม่ได้กลัวอะไรเลย แต่เอกสารที่เขาถูกไหว้วานให้นำมาให้ท่านประธานเซ็นนี่ก็สำคัญไม่น้อย กลัวว่าพี่ที่ฝากเขามาจะว่าเขาได้ ถ้าถามว่าเขารู้ได้ยังไง ก็เขาแอบอ่านระหว่างเดินมาน่ะสิ เราก็ต้องอ่านก่อนใช่ไหมล่ะครับ จะได้บอกเขาถูก

"จริงๆ ก็เป็นแบบนั้นแหละครับ" คามิลล์เอ่ยบอกคนตัวเล็กด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับอีกคนที่เกร็งจนเขากลัวว่าตะคริวจะกินเอาได้

"อ่าา...รบกวนเซ็นเอกสารนี่ให้ผมหน่...." เสียงของเขาที่ถูกกลืนไปกับสายลม

"ได้สิ" ถูกแทนที่ด้วยเสียงของคนตัวสูงแทน

"เชิญครับคุณพนักงาน" คามิลล์พูดแล้วผายมือเข้าไปในห้องของตัวเอง

"ขอบคุณครับ" เนยถั่วก้มหัวให้อีกคนแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาไม่อยากรบกวนเวลาท่านประธานมากนัก

หลังจากที่เนยถั่วเดินเข้ามาเรียบร้อยแล้ว คามิลล์ก็เดินตามเข้ามาและปิดประตูให้เรียบร้อย

"นี่ครับเอกสาร เป็นเอกสารเกี่ยวกับฝ่ายการตลาดครับ ท่านลองพิจารณาดูครับ" เขายื่นเอกสารที่ต้องเซ็นให้กับท่านประธานแล้วมายืนหลบอยู่ตรงมุมห้องเหมือนเดิม

"นี่คุณ คุณทำแผนกอะไรครับ" คามืลล์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่ไปยืมหลบตรงมุมห้องออกไป กลัวเขาขนาดนั้นเลยหรือ 

"กราฟิกดีไซน์ครับ"

"แล้วทำไมถึงเอาเอกสารของการตลาดมาให้ผมเซ็นล่ะ" คามิลล์ถามขึ้นทั้งที่สายตายังคงจดจ่อกับเอกสารที่ผมให้ไป

"คือ....พอดี พี่เขาฝากมาน่ะครับ" เนยถั่วเอ่ยออกไป เขาก็อยากจะฟ้องท่านประธานอยู่เหมือนกันแหละว่าเขาน่ะ โดนใช้มา!!! แต่ถ้าบอกไปแบบนั้น เกรงว่าชีวิตในบริษัทแห่งนี้ของเขาคงจะวุ่นวายน่าดู

"อย่างนั้นหรือครับ มีน้ำใจจังเลยนะครับ" คามิลล์เอ่ยออกไป เขาก็พอจะรู้อยู่หรอกนะ ว่าสิ่งที่คนตัวเล็กพูดคงจะไม่เป็นความจริงหรอก พนักงานทุกคนและงานทุกแผนกมีภาระหน้าที่ที่แตกต่างกัน ดังนั้น จะไม่มีใครว่างงานขนาดนั้นหรอก

แต่ใครจะไปรู้พนักงานของเขาคนนี้อาจจะมีน้ำใจจริงๆก็ได้ แต่ถ้าได้เห็นสีหน้าเลิ่กลั่กของเจ้าตัวตอนตอบคำถามนี้ทุกคนก็คงจะคิดแบบเขานั่นแหละ

 แล้วเขาเองที่นั่งที่นั่งของประธานบริษัทแห่งนี้ก็ไม่อยากให้เกิดการกดขี่กันในบริษัทของเขาเช่นกัน ใช้เวลาอ่านเอกสารอยู่ไม่นานคามิลล์ก็ส่งแฟ้มกลับคืนไปให้อีกคนที่ยืมรอเขาอยู่ที่มุมห้อง  

"คุณไม่จำเป็นต้องทำตามที่ทุกคนบอกนะครับ" เนยถั่วเงยหน้าขึ้นมองท่านประธานที่อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา เขาไม่เข้าใจ ท่านประธานกำลังพูดถึงอะไร 

"ครับ...คือ หมายถึง?" นี่เขาสงสัยจริงๆนะประธานกำลังพูดถึงอะไรอยู่ 

"ตามนั้น" พูดจบ คามิลล์ก็ลุกขึ้น จัดระเบียบร่างกายตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง และถือเอกสารที่เซ็นเรียบร้อยแล้ว เดินมายื่นให้เนยถั่ว 

"ขอบคุณนะครับ" ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะต่อความยาวของเรื่องนี้ จะอะไรก็ช่าง เขาคงไม่ได้พูดคุยกับท่านประธานอีกนานเลยล่ะ เดี๋ยวก็คงลืมเรื่องนี้ไปล่ะมั้ง 

"ครับ ไว้เจอกันนะ คุณพนักงาน" พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงเนยถั่วที่เกาหัวตัวเองแก้เก้อ 

เห้อ ท่านประธานนี่นะ พูดอะไรกำกวมมากๆ เขาไม่เข้าใจเลย 

อย่างน้อยวันนี้ ภารกิจของเขาก็จบลงอย่างนึงแล้วล่ะ เหลือก็แต่งานของเขาเองที่ยังคงเหลืออีกเยอะมากๆ จะว่าก็ว่าเถอะ ทำไมเช้านี้เขาถึงรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้กันนะ 

.

.

หลังจากลงมาจากชั้นผู้บริหารเรียบร้อยแล้ว เนยถั่วก็กลับไปทำงานของตัวเองตามเดิม

12:00

และแล้วก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน วันนี้เขารู้สึกใช้พลังงานไปเยอะมากตั้งแต่เช้า เห็นทีวันนี้เขาต้องทานมื้อกลางวันเยอะๆแล้วสิ 

"น้องเนยไปกินข้าวกัน" ฟ้าใสเอ่ยชวนรุ่นน้องโต๊ะข้างๆไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน 

"ครับพี่ฟ้า เนยของปิดคอมแป๊บหนึ่งครับ" ว่าจบเนยถั่วก็รีบเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย เตรียมจะไปทานข้าวกลางวัน 

"วันนี้กินอะไรดีนะ" เสียงฟ้าใสเอ่ยถามเขา ขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปที่โรงอาหาร 

"ผมว่าจะทานก๋วยเตี๋ยวครับ พี่ฟ้าสนใจมั้ย" ผมบอกเมนูอาหารที่ผมอยากจะทานในวันนี้ อร่อยนะครับ ผมกินบ่อยมากๆเลย แถมเมนูนี้ผมก็ชอบกินในวันที่หิวมากๆ  แต่ผมกินบ่อย สงสัยจะหิวทุกวันล่ะมั้งครับ 

ระหว่างที่เขาและพี่ฟ้าลงมาจากตึก กำลังจะเลี้ยวเข้าไปโรงอาหารของบริษัท ก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น

"เจอกันอีกแล้วนะ!!!" อยู่ๆก็มีคนคนหนึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ ก็มาเกาะไหล่เขาไว้ พร้อมกับเรียกเขาเสียงดัง

ให้เขาเดาทุกคนก็คงเดาแบบเดียวกับเขาใช่มั้ยล่ะ ภาพภพนั่นแหละ ก็มีอยู่แค่คนเดียว

"คุณพระ!!" เนยถั่วและฟ้าใสอุทานขึ้นพร้อมกัน ใจหายใจคว่ำกันทั้งคู่

เขาและพี่ฟ้าหันหน้ากลับไปพร้อมกัน ก็พบกับภาพภพที่กำลังส่งยิ้มย่างสดใสให้กับพวกเขา ยังจะยิ้มอีกนะ!

"เห้อ สวัสดีครับพี่ภาพ"

"สวัสดีครับน้องเนย" ภาพภพยังยิ้มอยู่อีก ไม่ได้สนใจสายตาของคนเป็นน้องเลย

"แล้วนี่...." ภาพภพพยักพเยิดหน้าไปที่ฟ้าใส พร้อมกับยิ้มให้ ในใจเขาก็คิดแค่ว่า พี่คนนี้จะยิ้มอะไรนักหนา มาแกล้งเขาแล้วยังไม่สำนึกอีก

"พี่ชื่อฟ้าใสค่ะ" พี่ฟ้าแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มตอบรับเช่นกัน

"ครับ พี่ฟ้านั่นเอง ผมชื่อภาพภพ เรียกว่าภาพเฉยๆก็ได้ครับ" ภาพภพเองก็แนะนำตัวด้วยท่าทีสดใส

"ค่ะ น้องภาพจะไปไหนคะเนี่ย ทานอาหารกลางวันหรือเปล่า"

"ใช่ครับ ตอนนี้ผมหิวมากๆเลยล่ะครับ ไปกันน้องเนย" พูดจบภาพภพก็กอดคอเนยถั่ว แล้วลากเขาเพื่อไปที่โรงอาหาร เรียกว่าลากน่ะถูกแล้ว ตอนนี้ขาของเนยถั่วแทบจะไม่ได้ก้าวเลย

"รอพี่ด้วยสิ พวกวัยรุ่นนี่ใจร้อนกันจังนะ" ฟ้าใสบ่น แล้วรีบเดินตามเด็กสองคนนั้นไป จะว่าไปเธอก็พูดเหมือนตัวเองเป็นผู้สูงอายุเหมือนกันนะ แต่อายุเธอก็จะขึ้นเลขสามแล้ว ถ้าเทียบกับเนยถั่วและภาพภพเธอก็อายุห่างจากสองคนนั้นมากโขอยู่

"น้องเนยทานอะไรดีครับ" เนยถั่วที่กำลังจะเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจแล้วเดินไปต่อแถว วันนี้คนเถอะเป็นพิเศษไม่รู้ทำไม

"อ๋าา ทานก๋วยเตี๋ยวนี่เอง งั้นพี่ทานเหมือนน้องเนยดีกว่า" พูดจบก็เดินมาต่อหลังเขาหลังจากที่ชะโงกหน้าไปดูเมนูเรียบร้อยแล้ว

ครับ เอาที่พี่สบายใจเลยครับ.... เนยถั่วบอกกับตัวเองในใจ ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมเขาถึงทำตัวไม่สนใจและเหนื่อยหน่ายกับพี่ภาพมากถึงขนาดนี้ ก็เพราะพี่ภาพน่ะ ทำเหมือนว่าจีบเขาน่ะสิ!!!!!

เห้อออ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรรุ่นพี่คนนี้หรอกนะ แต่ตอนนี้เขาพึ่งเข้ามาทำงานได้แค่สามเดือนเอง เขาอยากจะโฟกัสกับงานมากกว่า คำตอบเขาเหมือนนางเอกใช่มั้ยล่ะ

นั่นแหละครับ พี่ภาพทำท่าว่าจะจีบเขาตั้งแต่เข้ามาทำงานวันแรกๆเลยล่ะ ทำให้ทุกครั้งที่เจอกันเขาก็จะอยากจะหลีกเลี่ยงพี่เขา ทั้งๆที่พี่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ออกจะดีด้วยซ้ำที่มีคนมาชอบเขา แต่ตอนนี้เขากำลังพิสูจน์อยู่น่ะสิว่าพี่ภาพชอบเขาจริงๆใช่มั้ย เพราะถ้าไม่ชอบเขา เขาแกล้งเมินแบบนี้พี่ภาพคงจะเลิกไปเอง แต่ถ้าไม่เลิกวอแวเขา นั่นแหละครับ ข้อสันนิษฐานของเขาก็เห็นว่าจะเป็นความจริงแล้วล่ะนะ

หลังจากได้อาหารและเครื่องดื่มของตัวเองแล้ว เนยถั่วพี่ฟ้าและภาพภพที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยก็มานั่งที่โต๊ะหนึ่งในโรงอาหาร

"ทำไมวันนี้คนเยอะจัง" ภาพภพเอ่ยขึ้นหลังจากหันไปมองรอบๆ ปกติคนในโรงอาหารจะไม่เยอะเท่านี้ เพราะพนักงานบางส่วนก็ออกๆไปกินอาหารตามร้านข้างนอกเป็นส่วนใหญ่ แต่วันนี้พร้อมใจกันมากินที่นี่ จนแทบจะหาโต๊ะนั่งไม่ได้

"นั่งสิ วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่..." ฟ้าใสที่พูดอยู่ก็หยุดพูดไปเสียดื้อๆ เขาจึงหันไปมองตามสายตาของฟ้าใส

ก็พบกับท่านประธานที่ไม่เคยจะมากินอาหารที่นี่เลยสักครั้ง หรือเอาจริงๆก็คือเขามาทำงานที่นี่สามเดือนแล้ว เมื่อเช้าก็พึ่งเคยเห็นท่านประธานครั้งแรกนี่แหละ

ภาพภพที่เห็นว่าอยู่ๆเสียงในโรงอาหารก็เงียบลง ทุกคนต่างมองไปทางเดียวกัน ทำให้เขาที่ตอนแรกทานข้าวอย่างตั้งใจหันไปทางนั้นเช่นกัน

"ว้าว วันนี้วันดีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ท่านประธานมาที่โรงอาหารด้วยล่ะ" พนักงานหญิงโต๊ะข้างหลังเขาเอ่ยขึ้นกับเพื่อนในโต๊ะแต่เขาก็ได้ยินล่ะนะ

"นี่แหละย่ะ เหตุผลที่โรงอาหารคนเต็มขนาดนี้ เพราะมีคนได้ยินท่านประธานคุยกับคุณแก้ว บอกว่าจะมากินข้าวที่โรงอาหารน่ะสิ" เพื่อนอีกคนของหล่อนพูดขึ้น

"ทั้งๆที่ฉันทำงานมาตั้งนานแต่ไม่เคยเห็นท่านมาเหยียบที่นี่เลยนะ" เขายังคงฟังเสียงที่ดังมาจากโต๊ะของสาวๆข้างหลังอยู่

นี่มันวันดีอะไรกันเนี่ย มีแต่เรื่องพีคๆทั้งนั้นเลยวันนี้น่ะ

ทางด้านของท่านประธาน

"คุณแก้ว รู้จักคนที่เอาเอกสารมาให้ผมเซ็นในห้องเมื่อเช้ามั้ยครับ" คามิลล์ที่ไปธุระกับแม่ของเขาเสร็จโทรมาถามเลขาเรื่องของคุณพนักงานคนนั้น

"ดิฉันคุ้นๆอยู่นะคะ เห็นว่าทำงานอยู่ฝ่ายกราฟิกนะคะ ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ" แก้วกรานต์สงสัยอยู่ไม่น้อย ทำไมท่านประธานของเธอถึงเอ่ยถามเรื่องนี้กันนะ

(เปล่าหรอกครับ แต่ช่วยเอาประวัติของเขามาในผมทีนะครับ ผมจะเข้ามาตอนบ่าย แล้วก็วันนี้ผมจะไปกินข้าวที่โรงอาหารนะครับ ขอบคุณครับ) คำพูดยาวเหยียดของคามิลล์จบลง พร้อมกับเสียงที่บอกว่าสายได้ตัดไปแล้ว

เธอยังตกใจอยู่ไม่หาย จนเผลออุทานออกไปเสียงดัง

"ท่านประธานจะมากินข้าวที่โรงอาหารบริษัท!!??"

.

.

.

*ยังไม่แก้คำผิด

หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จ เนยถั่วก็กลับมาทำงานเหมือนเดิม งานของเขาวันนี้คือออกแบบบรรจุภัณฑ์ให้กับสินค้าออกใหม่ของร้านเทียนหอม ซึ่งบรีฟของลูกค้าคือ ทันสมัยแต่ยังคงความvintageไว้ ดูน่าค้นหา แต่ก็สนุกสนานในเวลาเดียวกัน ซึ่งกลิ่นของcollectionนี้จะมีด้วยกันอยู่สามกลิ่น

กลิ่น redmelon&coffee ซึ่งจะมีส่วนผสมของแตงโมและกาแฟ 

กลิ่น bluemoon&sweet night มีส่วนผสมของไม้กฤษณาและวานิลลา

กลิ่น midnight&teddybear มีส่วนผสมของน้ำมันซึบากิและน้ำผึ้ง

ตามที่เขาได้ออกแบบไว้ กลิ่นแรก ที่มีส่วนผสมของแตงโม เขาเลือกที่จะใช้สีแดงให้แสดงถึงความสดชื่นและสีน้ำตาลของกาแฟ และยังเลือกที่จะใส่ที่เหลืองเพื่อตัดสีของทั้งแดงและน้ำตาลอีกด้วย เลือกใช้รูปแบบตัวอักษรที่ดูสดใสอีกทั้งยังเพิ่มพื้นหลังเป็นสวนกาแฟ และเพิ่มสีเขียวลายแตงโมเข้าไป นำตัวภาพของผลิตภัณฑ์ใส่เข้าไป ปรับสีอีกนิดหน่อยก็เสร็จสิ้น 

สำหรับกลิ่นที่สอง เขาจะใช้สีเหลืองเป็นพื้นหลังและนำสีน้ำตาลจากฝักวานิลลามาทำเป็นจุดๆ เพื่อเพิ่มลูกเล่น ถ้านึกภาพไม่ออกก็ให้นึกถึงไอศกรีมช็อกโกแลตชิปก็ได้ สีน้ำตาลอ่อนที่ความทึบแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์มาคลุมทับทั้งหมด และเขาจะเพิ่มป่าสนลงไปเป็นพื้นหลังอีกนิดหน่อย ด้านล่างก็น้ำพื้นดินมาใส่ เพิ่มความน่าค้นหา นำไม้กฤษณาและฝักวานิลลามาใส่ปรับโทนของภาพให้ดูเข้ากันมากขึ้นก็เรียบร้อย

และกลิ่นสุดท้าย เขาจะลงพื้นหลังด้วยสีครามสีม่วง สีฟ้า และสีชมพูบางส่วน และเพิ่มดวงดาวลงไปประปรายให้มองดูเป็นท้องฟ้าตอนกลางคืน และเขาเลือกที่จะเพิ่มเป็นต้นไม้ที่มีหมีกำลังกินน้ำผึ้งอยู่ข้างล่างอีกด้วย ตรงหูหมีก็ทัดด้วยดอกคามิเลียสีแดงให้ดูน่ามอง ปรับสีอีกนิดหน่อย แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วล่ะ

องค์ประกอบทั้งหมดของภาพเขาวาดเองและลงสีให้ดูวินเทจ ดังนั้นทุกๆอย่างก็จะดูเป็นธีมเดียวกันทั้งหมด

เขาจะลองเอาทั้งหมดไปลองใส่ในเทมเพลตและส่งให้ลูกค้าดู เผื่อต้องปรับแก้ตรงไหน เขาจึงบันทึกทั้งหมดไว้คนละเลเยอร์

ตอนนี้เนยถั่วนั่งทำงานหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จมาเป็นเวลาสามชั่วโมงแล้วล่ะ ตอนนี้ท้องของเขาก็เริ่มจะหิวแล้วด้วยสิ ลองค้นหาของว่างในกระเป๋าผ้าที่นำมาด้วยทุกวันก็ไม่มีอะไรที่ทานได้เลย วันนี้เขาลืมเข้าร้านสะดวกซื้อน่ะสิ เมื่อเช้ารีบมากเลย พูดแล้วก็ยังไม่ได้โทรไปถามอาการของพีนัทจากคุณหมอเลย 

15:08

เนยถั่วเลือกที่จะเดินไปห้องพักของพนักงานเพื่อหาของว่างทานและโทรหาคุณหมอ เข้าเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่เรียงอยู่รอบโต๊ะยาวกลางห้อง

"สวัสดีครับคุณหมอ พีนัทเป็นยังไงบ้างครับ" เนยถั่วภาวนาให้พีนัทไม่เป็นอะไรมากนักอยู่ในใจ

(น้องพีนัทไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอกค่ะ หมอลองตรวจสุขภาพดูแล้วน้องไม่ได้มีอะไรผิดปกตินะคะที่น้องไม่ยอมทานอาหารคงเพราะเบื่ออาหารน่ะค่ะ คุณเนยถั่วลองเปลี่ยนอาหารให้น้องดูนะคะ เดี๋ยวหมอจะให้ยาเสริมอาหารไปให้ ลองบทผสมกับอาหารให้น้องกินดูนะคะ) ค่อยโล่งใจหน่อย คุณหมออธิบายออกมายาวเหยียด เขาตั้งใจฟังและจดจำทั้งหมดไว้ในเซลล์สมองของเขาเรียบร้อย

วันนี้เขาจะลองทำอาหารให้พีนัทกินเอง!

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับคุณหมอ ถ้าพีนัทไม่เป็นอะไรมาก ช่วงเย็นผมก็ไปรับกลับได้เลยใช่ไหมครับ" 

(ใช่ค่ะ มารับได้เลย) คุณหมอบอกขณะที่สายตาของผมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้องนี้พอดี

"ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวตอนเลิกงานแล้วผมไปรับกลับ อาจจะช้าหน่อยนะครับ ผมว่าจะไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารให้พีนัททานเองน่ะครับ" 

(ถ้าเป็นอย่างนั้นดีมากเลยค่ะ หมอแนะนำให้ใช้ปลาที่มีโอเมก้าสูงและผักผลไม้ที่มีวิตามินนะคะ ใส่พวกโปรตีนเป็นอกไก่ หรือไข่ต้ม ปลาทู เนื้อกุ้งได้หมดเลยค่ะ ทั้งหมดนี้ไม่ต้องปรุงรสนะคะ ลองใส่นมสำหรับแมวลงไปด้วยก็ได้นะคะ คุณเนยถั่วลองหาในอินเทอร์เน็ตดูก็ได้ค่ะ) คุณหมอให้คำแนะนำเขา ซึ่งก็ถือว่าดีมากเลยล่ะ เขาได้ความรู้ใหม่เยอะแยะเลย วันนี้แหละพีนัท พี่จะทำให้พีนัทกลับมากินเยอะๆ พุงนิ่มๆเหมือนเดิม แถมสุขภาพดีด้วย!

ถ้าถามว่าเลี้ยงแมวแล้วทำไมพึ่งรู้ข้อมูลพวกนี้ ก็เขาพึ่งจะเลี้ยงไม่กี่วันเองน่ะสิ งานเขายุ่งๆด้วย เลยอาจจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับอาหารของพีนัทขนาดนั้น เขาให้อาหารเปียกสลับกับอาหารเม็ดก็นึกว่าเพียงพอแล้ว พี่ขอโทษน้าาาพีนัท 

ต่อไปนี้เนยถั่วให้คำมั่นกับตัวเองว่าเขาจะดูแลพีนัทให้ดีกว่านี้ เขาจะเป็นเจ้าทาสที่ดี!

หลังจากคุณหมอวางสายไปแล้วเขาถึงได้หันไปมองได้เต็มตาว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร ก็พบกับคุณแก้วกำลังชงกาแฟอยู่

"สวัสดีครับคุณแก้ว" เนยถั่วเอ่ยทักทายเธอ

"อุ้ยตาย สวัสดีค่ะ" แก้วกรานต์สะดุ้งนิดหน่อยเพราะกำลังจดจ่อกับกาแฟที่ไหลรินลงมา ตอนนี้เธอปวดห้องน้ำมากๆ แต่บอสก็จะเอากาแฟตอนนี้ เธอก็เลยต้องมาทำให้ก่อน 

"เป็นอะไรไหมครับ ทำไมคุณแก้วดูแปลกๆ"ทำไมคุณแก้วดูรีบร้อนขนาดนั้น

"ดิฉันปวดท้องน่ะค่ะ แต่ต้องชงกาแฟไปให้บอสก่อน.." เธอบอกเหตุผลก่อนจะหันกลับไปจ้องเครื่องทำกาแฟ ราวกับจะกดดันให้มันทำงานเร็วกว่านี้ 

"ถ้าเป็นแบบนั้น ให้ผมช่วยเอาไปให้ไหมครับ" เนยถั่วหยิบยื่นน้ำใจให้เธอเพราะตอนนี้เธอดูจะไม่ไหวแล้ว

ถ้าทุกคนจะถามเธอว่าทำไมไม่ไปห้องน้ำก่อนค่อยมาทำ คำตอบก็คือบอสของเขาน่ะสิ กำลังหงุดหงิดเกี่ยวกับการเจรจากับคู่ค้า พอบอสเครียดทีไรก็ใช้คาเฟอีนบรรเทาทุกที ทำให้เธอต้องมาชงกาแฟให้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้บอสดูจะหงุดหงิดมากๆด้วยสิ ระดับสี่เต็มห้าเลยล่ะ ดังนั้นต้องเอากาแฟเข้าสู่ร่างกายบอสให้เร็วที่สุด!

"จะดีหรือคะ" 

"ดีสิครับ ให้ผมช่วยดีกว่า" ว่าจบเนยถั่วก็ดันไหล่เธอเบาๆให้ไปทางห้องน้ำ

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะ คุณเนยถั่ว" 

"รู้จักผมหรือครับ" เนยถั่วถามออกไปด้วยความสงสัย เขาไม่เคยบอกชื่อตัวเองกับคุณแก้วนะ แต่เธอเป็นถึงเลขาของท่านประทานเลยนะ อาจจะพอรู้ก็ได้

"เอ่อ..ค่ะ"

"ครับ เชิญเลยครับ" เขาว่าพร้อมส่งยิ้มให้

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ!" เธอไม่วายขอบคุณเขาอีกครั้ง

เนยถั่วจัดการรอกาแฟจนเครื่องทำกาแฟทำงานเสร็จสิ้น แต่เขาไม่รู้น่ะสิว่าท่านประธานกินกาแฟรสชาติไหน จึงนำครีมเทียมและน้ำตามาเผื่อด้วยอีกสามสี่ซอง

ก๊อกๆๆ

"เชิญเข้ามา" เสียงท่านประธานดังลอดประตูบานใหญ่ออกมา

เขาจัดการถือถาดให้มั่นคงด้วยมือเดียว และดึงประตูบานใหญ่ออก ใช้แรงมากเหมือนกันนะเนี่ย

"โอยยย จะหกๆ" เขาเอ่ยเสียงหลงแต่ยังดีที่ยังกลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง

"นาย..." ท่านประธานเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่อย่างเคร่งเครียดและมองท่าทางของเขาด้วยความประหลาดใจ

"แหะๆ สวัสดีครับ" เนยถั่วเดินเข้ามาที่โซฟาตรงมุมห้องพร้อมกับวางถาดกาแฟไว้ที่โต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟาตัวยาว 

"ผมเอากาแฟมาให้ครับท่านประธาน" เขาเอ่ยบอกพร้อมยืนตัวตรงจ้องไปที่ท่านประธาน

"คุณแก้วล่ะ" คามิลล์ที่ไม่เห็นเลขาของเขา กลับกลายเป็นคุณพนักงานตัวเล็กเอากาแฟมาให้เขาแทนก็นึกแปลกใจ

"ไปห้องน้ำน่ะครับ ผมอาสาเอามาให้เอง" เนยถั่วเอ่ยบอกไปพร้อมเตรียมจะใส่น้ำตาลลงในแก้ว

"ว่าแต่ท่านประธานกินหวานเท่าไหร่ครับ" เขาเงยหน้าขึ้นไปถามท่านประธานที่จ้องเขามานิ่งๆ

"น้ำตาลกับนายอะไรหวานกว่ากันล่ะ" คามิลล์ที่เห็นท่าทีของคนตัวเล็กก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา

"กะ..ก็ต้องน้ำตาลสิครับ" 

"ไม่แน่นะ นายอาจจะหวานกว่าก็ได้ ให้ฉันลองพิสูจน์สิ" ว่าจบท่านประธานก็ลุงจากเก้าอี้เดินมาหาเขา

เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ!!! ตอนนี้ในใจเนยถั่วตะโกนเอ่ยห้ามเสียงดังลั่น แต่ก็ทำได้แค่ในใจล่ะนะ

"เอ่อ...ท่านประธานครับบ.." เขาเอ่ยเรียกท่านประธานเสียงอ่อน เดี๋ยวสิ แล้วทำไมต้องเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆด้วยล่ะ! พอเดินมาประชิดตัวก็ยื่นหน้ามาจนจมูกโด่งๆนั้นจะโดนเขาอยู่แล้ว

"ฮ่าๆ จากที่ฉันหงุดหงิดตอนแรก ก็หายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ นายนี่เก่งจริงๆเนย" นะ...เนยหรือ ท่านประธานรู้ชื่อเขาได้ยังไงน่ะ

แล้วท่านประธานก็เดินผ่านเขาไปนั่งที่โซฟาสีแดงตัวยาว

"ไหนจะชงกาแฟให้ฉันไม่ใช่หรือ เอามาสิ" ท่านประธานนั่งไขว่ห้างในท่าสบายๆแล้ว มองมาที่เขา

"อ่าา ท่านประธานยังไม่ตอบผมเลยครับ ว่าใส่น้ำตาลเท่าไหร่" เขาแย้งออกไปหน้ามุ่ย 

"ฉันไม่กินหวาน แต่ถ้าเป็นนายจะลองดูนะ" สายตาคามิลล์บอกทุกอย่าง แต่คุณพนักงานตัวเล็กก็คงไม่เห็น เพราะตอนนี้เจ้าตัวก้มหน้าก็ตาอยู่ หน้าแดงเชียว

"เดี๋ยวสิครับ ถ้าไม่ใส่น้ำตาลก็...นี่ครับ ได้แล้ว" คนตัวเล็กยื่นกาแฟให้คามิลล์พร้อมกับพยายามสบตา แต่มันยากมากเลยล่ะ เขาสู้สายตาของท่านประธานไม่ได้!

"ขอบคุณนะครับคุณพนักงาน นายนี่ช่างมีน้ำใจจริงๆ หรือนายอยากจะเข้ามาเจอฉันอยู่แล้วหรือเปล่า" อะไรเนี่ย ท่าประธานเป็นอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ! แล้วความหลงตัวเองนี่มันอะไรกัน นี่หรือท่านประธานที่พี่ๆในบริษัทลือกันว่าเคร่งขรึมและดุมาก ทำไมเขาถึงมาเจอแบบนี้แทนล่ะ 

"เปล่านะ!" เนยถั่วรีบร้อนตอบออกไป เขาเผลอเสียงดังไปหน่อย พอปฏิเสธเสร็จก็ก้มหน้าเหมือนเดิม

"รีบตอบเชียวนะ หรือว่าโดนจับได้แล้ว" คามิลล์เอ่ยหยอกไปพร้อมกับจิบกาแฟดูปฏิกิริยาของคนตัวเล็กด้วย

"ไม่ใช่จริงๆครับ" เนยถั่วปฏิเสธอีกครั้ง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท่านประธาน เขาบอกว่าก็ไม่สิ

"หงุดหงิดฉันหรือเนยถั่ว" ท่านประธานรู้จักชื่อเขาจริงๆสินะ

"ครับ งั้นผมขอตัวดีกว่า" เขาเหนื่อยจะปฏิเสธแล้ว 

"ด่าฉันในใจอยู่สินะ ฉันเริ่มสนใจนายมากขึ้นแล้วสิ" มากขึ้น ขึ้นมากแค่ไหน แล้วมาสนใจอะไรพนักงานตาดำๆอย่างเขากันเนี่ย

"ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณพนักงาน" คามิลล์วางแก้วกาแฟลง แล้วเดินไปทำงานต่อ

เขาเก็บถาดกาแฟแล้วเดินออกมาจากห้อง กำลังจะเอาถาดไปเก็บที่ห้องพักพนักงาน ก็เดินสวนกับคุณแก้วพอดี

"คุณเนยทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ หรือว่าบอสทำอะไรคุณ เดี๋ยวดิฉันไปคุยกับบอสให้นะคะ" เธอว่าด้วยน้ำเสียงรีบร้อน เมื่อเห็นท่าทีของคุณคนที่อาสาช่วยเธอ

"เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อนนะครับ" เนยถั่วปฏิเสธออกไป

"ยังไงก็ขอบคุณจริงๆนะคะ" แก้วกรานต์ยังไม่วายขอบคุณเขาอีกหรือ

"ครับ" ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้วล่ะ เขาน่ะ ไม่ชอบท่านประธานมากๆเลย ขนาดพึ่งเจอกันแค่วันเดียวนะ!

.

.

.

*ยังไม่ได้แก้คำผิด