เนยถั่วกับท่านประธาน

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" แก้วกรานต์ทักทายเจ้านายหนุ่มไฟแรง ที่นานๆทีจะ้ข้าบริษัท วันนี้เป็นวันดีอะไรไม่รู้ ท่านประธานถึงมาบริษัทแต่เช้าได้ 

"สวัสดีครับคุณแก้ว วันนี้ผมรีบเอาเอกสารไปเซ็น เพราะต้องรีบไปธุระ อันไหนเร่งด่วนเอาให้ผมเซ็นได้เลยครับ" คามิลล์แจ้งธุระของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย หันกลับไปทางเดิม สั่งงานกับคุณแก้วนิดหน่อย แล้วเดินเข้าห้องไป

Rrrrrr!!

"สวัสดีค่ะ...สักครู่นะคะ" ประโยคแรกคุณแก้วเอ่ยกับปลายสาย ส่วนประโยคหลังบอกกับเขาที่ยืนรออยู่หน้าโต๊ะของเธอในขณะที่สายตาก็จ้องเอกสารอยู่ เขายืนรอสักพักหนึ่งคุณแก้วก็เงยหน้าขึ้นมามอง เธอคงเห็นว่าเนยถั่วยืนรออยู่นาน แล้วจึงชี้มาที่เอกสารที่เขาถืออยู่ 

เนยถั่วเลิ่กลั่กแล้วชี้ไปที่ห้องของท่านประธาน คุณแก้วจึงหยักหน้าแล้ว พูดกันเนยถั่วโดยไม่มีเสียง 'เอาเข้าไปให้ท่านเซ็นได้เลยค่ะ' หลังจากคุณแก้วพูดจบเนยถั่วจึงโค้งให้เธอ แล้วเดินไปหยุดที่หน้าห้องของท่านประธานเตรียมจะเคาะแต่ห้องก็เปิดออกมาเสียก่อน

ฟรึ่บบ... เนยถั่วค้างมือที่กำลังจะเคาะลงบนประตูไว้ในอากาศ แล้วค่อยๆลดมือของตัวเองลง

"คุณ..." คามิลล์ที่กำลังจะออกไปธุระที่นัดกับคุณแม่ของเขาไว้ เปิดประตูออกมา ก็เห็นคนตัวเล็กที่อยู่ในลิฟต์ด้วยกัน ยกมือกำลังจะเคาะประตูพอดี

"ท่านประธาน...จะไปแล้วหรือครับ" เนยถั่วที่เห็นท่านประธานเปิดประตูออกมาก็รีบร้อนถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

เขาล่ะไม่ได้กลัวอะไรเลย แต่เอกสารที่เขาถูกไหว้วานให้นำมาให้ท่านประธานเซ็นนี่ก็สำคัญไม่น้อย กลัวว่าพี่ที่ฝากเขามาจะว่าเขาได้ ถ้าถามว่าเขารู้ได้ยังไง ก็เขาแอบอ่านระหว่างเดินมาน่ะสิ เราก็ต้องอ่านก่อนใช่ไหมล่ะครับ จะได้บอกเขาถูก

"จริงๆ ก็เป็นแบบนั้นแหละครับ" คามิลล์เอ่ยบอกคนตัวเล็กด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับอีกคนที่เกร็งจนเขากลัวว่าตะคริวจะกินเอาได้

"อ่าา...รบกวนเซ็นเอกสารนี่ให้ผมหน่...." เสียงของเขาที่ถูกกลืนไปกับสายลม

"ได้สิ" ถูกแทนที่ด้วยเสียงของคนตัวสูงแทน

"เชิญครับคุณพนักงาน" คามิลล์พูดแล้วผายมือเข้าไปในห้องของตัวเอง

"ขอบคุณครับ" เนยถั่วก้มหัวให้อีกคนแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาไม่อยากรบกวนเวลาท่านประธานมากนัก

หลังจากที่เนยถั่วเดินเข้ามาเรียบร้อยแล้ว คามิลล์ก็เดินตามเข้ามาและปิดประตูให้เรียบร้อย

"นี่ครับเอกสาร เป็นเอกสารเกี่ยวกับฝ่ายการตลาดครับ ท่านลองพิจารณาดูครับ" เขายื่นเอกสารที่ต้องเซ็นให้กับท่านประธานแล้วมายืนหลบอยู่ตรงมุมห้องเหมือนเดิม

"นี่คุณ คุณทำแผนกอะไรครับ" คามืลล์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่ไปยืมหลบตรงมุมห้องออกไป กลัวเขาขนาดนั้นเลยหรือ 

"กราฟิกดีไซน์ครับ"

"แล้วทำไมถึงเอาเอกสารของการตลาดมาให้ผมเซ็นล่ะ" คามิลล์ถามขึ้นทั้งที่สายตายังคงจดจ่อกับเอกสารที่ผมให้ไป

"คือ....พอดี พี่เขาฝากมาน่ะครับ" เนยถั่วเอ่ยออกไป เขาก็อยากจะฟ้องท่านประธานอยู่เหมือนกันแหละว่าเขาน่ะ โดนใช้มา!!! แต่ถ้าบอกไปแบบนั้น เกรงว่าชีวิตในบริษัทแห่งนี้ของเขาคงจะวุ่นวายน่าดู

"อย่างนั้นหรือครับ มีน้ำใจจังเลยนะครับ" คามิลล์เอ่ยออกไป เขาก็พอจะรู้อยู่หรอกนะ ว่าสิ่งที่คนตัวเล็กพูดคงจะไม่เป็นความจริงหรอก พนักงานทุกคนและงานทุกแผนกมีภาระหน้าที่ที่แตกต่างกัน ดังนั้น จะไม่มีใครว่างงานขนาดนั้นหรอก

แต่ใครจะไปรู้พนักงานของเขาคนนี้อาจจะมีน้ำใจจริงๆก็ได้ แต่ถ้าได้เห็นสีหน้าเลิ่กลั่กของเจ้าตัวตอนตอบคำถามนี้ทุกคนก็คงจะคิดแบบเขานั่นแหละ

 แล้วเขาเองที่นั่งที่นั่งของประธานบริษัทแห่งนี้ก็ไม่อยากให้เกิดการกดขี่กันในบริษัทของเขาเช่นกัน ใช้เวลาอ่านเอกสารอยู่ไม่นานคามิลล์ก็ส่งแฟ้มกลับคืนไปให้อีกคนที่ยืมรอเขาอยู่ที่มุมห้อง  

"คุณไม่จำเป็นต้องทำตามที่ทุกคนบอกนะครับ" เนยถั่วเงยหน้าขึ้นมองท่านประธานที่อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา เขาไม่เข้าใจ ท่านประธานกำลังพูดถึงอะไร 

"ครับ...คือ หมายถึง?" นี่เขาสงสัยจริงๆนะประธานกำลังพูดถึงอะไรอยู่ 

"ตามนั้น" พูดจบ คามิลล์ก็ลุกขึ้น จัดระเบียบร่างกายตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง และถือเอกสารที่เซ็นเรียบร้อยแล้ว เดินมายื่นให้เนยถั่ว 

"ขอบคุณนะครับ" ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะต่อความยาวของเรื่องนี้ จะอะไรก็ช่าง เขาคงไม่ได้พูดคุยกับท่านประธานอีกนานเลยล่ะ เดี๋ยวก็คงลืมเรื่องนี้ไปล่ะมั้ง 

"ครับ ไว้เจอกันนะ คุณพนักงาน" พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงเนยถั่วที่เกาหัวตัวเองแก้เก้อ 

เห้อ ท่านประธานนี่นะ พูดอะไรกำกวมมากๆ เขาไม่เข้าใจเลย 

อย่างน้อยวันนี้ ภารกิจของเขาก็จบลงอย่างนึงแล้วล่ะ เหลือก็แต่งานของเขาเองที่ยังคงเหลืออีกเยอะมากๆ จะว่าก็ว่าเถอะ ทำไมเช้านี้เขาถึงรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้กันนะ 

.

.

หลังจากลงมาจากชั้นผู้บริหารเรียบร้อยแล้ว เนยถั่วก็กลับไปทำงานของตัวเองตามเดิม

12:00

และแล้วก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน วันนี้เขารู้สึกใช้พลังงานไปเยอะมากตั้งแต่เช้า เห็นทีวันนี้เขาต้องทานมื้อกลางวันเยอะๆแล้วสิ 

"น้องเนยไปกินข้าวกัน" ฟ้าใสเอ่ยชวนรุ่นน้องโต๊ะข้างๆไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน 

"ครับพี่ฟ้า เนยของปิดคอมแป๊บหนึ่งครับ" ว่าจบเนยถั่วก็รีบเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย เตรียมจะไปทานข้าวกลางวัน 

"วันนี้กินอะไรดีนะ" เสียงฟ้าใสเอ่ยถามเขา ขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปที่โรงอาหาร 

"ผมว่าจะทานก๋วยเตี๋ยวครับ พี่ฟ้าสนใจมั้ย" ผมบอกเมนูอาหารที่ผมอยากจะทานในวันนี้ อร่อยนะครับ ผมกินบ่อยมากๆเลย แถมเมนูนี้ผมก็ชอบกินในวันที่หิวมากๆ  แต่ผมกินบ่อย สงสัยจะหิวทุกวันล่ะมั้งครับ 

ระหว่างที่เขาและพี่ฟ้าลงมาจากตึก กำลังจะเลี้ยวเข้าไปโรงอาหารของบริษัท ก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น

"เจอกันอีกแล้วนะ!!!" อยู่ๆก็มีคนคนหนึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ ก็มาเกาะไหล่เขาไว้ พร้อมกับเรียกเขาเสียงดัง

ให้เขาเดาทุกคนก็คงเดาแบบเดียวกับเขาใช่มั้ยล่ะ ภาพภพนั่นแหละ ก็มีอยู่แค่คนเดียว

"คุณพระ!!" เนยถั่วและฟ้าใสอุทานขึ้นพร้อมกัน ใจหายใจคว่ำกันทั้งคู่

เขาและพี่ฟ้าหันหน้ากลับไปพร้อมกัน ก็พบกับภาพภพที่กำลังส่งยิ้มย่างสดใสให้กับพวกเขา ยังจะยิ้มอีกนะ!

"เห้อ สวัสดีครับพี่ภาพ"

"สวัสดีครับน้องเนย" ภาพภพยังยิ้มอยู่อีก ไม่ได้สนใจสายตาของคนเป็นน้องเลย

"แล้วนี่...." ภาพภพพยักพเยิดหน้าไปที่ฟ้าใส พร้อมกับยิ้มให้ ในใจเขาก็คิดแค่ว่า พี่คนนี้จะยิ้มอะไรนักหนา มาแกล้งเขาแล้วยังไม่สำนึกอีก

"พี่ชื่อฟ้าใสค่ะ" พี่ฟ้าแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มตอบรับเช่นกัน

"ครับ พี่ฟ้านั่นเอง ผมชื่อภาพภพ เรียกว่าภาพเฉยๆก็ได้ครับ" ภาพภพเองก็แนะนำตัวด้วยท่าทีสดใส

"ค่ะ น้องภาพจะไปไหนคะเนี่ย ทานอาหารกลางวันหรือเปล่า"

"ใช่ครับ ตอนนี้ผมหิวมากๆเลยล่ะครับ ไปกันน้องเนย" พูดจบภาพภพก็กอดคอเนยถั่ว แล้วลากเขาเพื่อไปที่โรงอาหาร เรียกว่าลากน่ะถูกแล้ว ตอนนี้ขาของเนยถั่วแทบจะไม่ได้ก้าวเลย

"รอพี่ด้วยสิ พวกวัยรุ่นนี่ใจร้อนกันจังนะ" ฟ้าใสบ่น แล้วรีบเดินตามเด็กสองคนนั้นไป จะว่าไปเธอก็พูดเหมือนตัวเองเป็นผู้สูงอายุเหมือนกันนะ แต่อายุเธอก็จะขึ้นเลขสามแล้ว ถ้าเทียบกับเนยถั่วและภาพภพเธอก็อายุห่างจากสองคนนั้นมากโขอยู่

"น้องเนยทานอะไรดีครับ" เนยถั่วที่กำลังจะเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจแล้วเดินไปต่อแถว วันนี้คนเถอะเป็นพิเศษไม่รู้ทำไม

"อ๋าา ทานก๋วยเตี๋ยวนี่เอง งั้นพี่ทานเหมือนน้องเนยดีกว่า" พูดจบก็เดินมาต่อหลังเขาหลังจากที่ชะโงกหน้าไปดูเมนูเรียบร้อยแล้ว

ครับ เอาที่พี่สบายใจเลยครับ.... เนยถั่วบอกกับตัวเองในใจ ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมเขาถึงทำตัวไม่สนใจและเหนื่อยหน่ายกับพี่ภาพมากถึงขนาดนี้ ก็เพราะพี่ภาพน่ะ ทำเหมือนว่าจีบเขาน่ะสิ!!!!!

เห้อออ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรรุ่นพี่คนนี้หรอกนะ แต่ตอนนี้เขาพึ่งเข้ามาทำงานได้แค่สามเดือนเอง เขาอยากจะโฟกัสกับงานมากกว่า คำตอบเขาเหมือนนางเอกใช่มั้ยล่ะ

นั่นแหละครับ พี่ภาพทำท่าว่าจะจีบเขาตั้งแต่เข้ามาทำงานวันแรกๆเลยล่ะ ทำให้ทุกครั้งที่เจอกันเขาก็จะอยากจะหลีกเลี่ยงพี่เขา ทั้งๆที่พี่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ออกจะดีด้วยซ้ำที่มีคนมาชอบเขา แต่ตอนนี้เขากำลังพิสูจน์อยู่น่ะสิว่าพี่ภาพชอบเขาจริงๆใช่มั้ย เพราะถ้าไม่ชอบเขา เขาแกล้งเมินแบบนี้พี่ภาพคงจะเลิกไปเอง แต่ถ้าไม่เลิกวอแวเขา นั่นแหละครับ ข้อสันนิษฐานของเขาก็เห็นว่าจะเป็นความจริงแล้วล่ะนะ

หลังจากได้อาหารและเครื่องดื่มของตัวเองแล้ว เนยถั่วพี่ฟ้าและภาพภพที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยก็มานั่งที่โต๊ะหนึ่งในโรงอาหาร

"ทำไมวันนี้คนเยอะจัง" ภาพภพเอ่ยขึ้นหลังจากหันไปมองรอบๆ ปกติคนในโรงอาหารจะไม่เยอะเท่านี้ เพราะพนักงานบางส่วนก็ออกๆไปกินอาหารตามร้านข้างนอกเป็นส่วนใหญ่ แต่วันนี้พร้อมใจกันมากินที่นี่ จนแทบจะหาโต๊ะนั่งไม่ได้

"นั่งสิ วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่..." ฟ้าใสที่พูดอยู่ก็หยุดพูดไปเสียดื้อๆ เขาจึงหันไปมองตามสายตาของฟ้าใส

ก็พบกับท่านประธานที่ไม่เคยจะมากินอาหารที่นี่เลยสักครั้ง หรือเอาจริงๆก็คือเขามาทำงานที่นี่สามเดือนแล้ว เมื่อเช้าก็พึ่งเคยเห็นท่านประธานครั้งแรกนี่แหละ

ภาพภพที่เห็นว่าอยู่ๆเสียงในโรงอาหารก็เงียบลง ทุกคนต่างมองไปทางเดียวกัน ทำให้เขาที่ตอนแรกทานข้าวอย่างตั้งใจหันไปทางนั้นเช่นกัน

"ว้าว วันนี้วันดีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ท่านประธานมาที่โรงอาหารด้วยล่ะ" พนักงานหญิงโต๊ะข้างหลังเขาเอ่ยขึ้นกับเพื่อนในโต๊ะแต่เขาก็ได้ยินล่ะนะ

"นี่แหละย่ะ เหตุผลที่โรงอาหารคนเต็มขนาดนี้ เพราะมีคนได้ยินท่านประธานคุยกับคุณแก้ว บอกว่าจะมากินข้าวที่โรงอาหารน่ะสิ" เพื่อนอีกคนของหล่อนพูดขึ้น

"ทั้งๆที่ฉันทำงานมาตั้งนานแต่ไม่เคยเห็นท่านมาเหยียบที่นี่เลยนะ" เขายังคงฟังเสียงที่ดังมาจากโต๊ะของสาวๆข้างหลังอยู่

นี่มันวันดีอะไรกันเนี่ย มีแต่เรื่องพีคๆทั้งนั้นเลยวันนี้น่ะ

ทางด้านของท่านประธาน

"คุณแก้ว รู้จักคนที่เอาเอกสารมาให้ผมเซ็นในห้องเมื่อเช้ามั้ยครับ" คามิลล์ที่ไปธุระกับแม่ของเขาเสร็จโทรมาถามเลขาเรื่องของคุณพนักงานคนนั้น

"ดิฉันคุ้นๆอยู่นะคะ เห็นว่าทำงานอยู่ฝ่ายกราฟิกนะคะ ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ" แก้วกรานต์สงสัยอยู่ไม่น้อย ทำไมท่านประธานของเธอถึงเอ่ยถามเรื่องนี้กันนะ

(เปล่าหรอกครับ แต่ช่วยเอาประวัติของเขามาในผมทีนะครับ ผมจะเข้ามาตอนบ่าย แล้วก็วันนี้ผมจะไปกินข้าวที่โรงอาหารนะครับ ขอบคุณครับ) คำพูดยาวเหยียดของคามิลล์จบลง พร้อมกับเสียงที่บอกว่าสายได้ตัดไปแล้ว

เธอยังตกใจอยู่ไม่หาย จนเผลออุทานออกไปเสียงดัง

"ท่านประธานจะมากินข้าวที่โรงอาหารบริษัท!!??"

.

.

.

*ยังไม่แก้คำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***