ยูมิ!!!!!
เอ๋!!! เสียงนั้นเหมือนเสียงของคุณปู่เลย
ยูมิตื่นสิ่ลืมตาขึ้น หลานปู่!!!!!
ฉันสะดุ้งตื่น ที่นี่ที่ไหนกัน ชุดนี้ชุดอะไรกัน ทำไมมันมีเเต่น้ำนะ คุณปู่ค่ะ!!! คุณปู่ค่ะ!!!!
"พวกมันเจอหลานเเล้ว ยูมิ.." เสียงปู่เอ่ย
"ห.. หมายถึงใครเจอหนูค่ะคุณปู่" ฉันพูดขึ้น
"อ่ะ!! ยูมิถือไว้สะสิ่ หลานนะไม่ชอบที่มืดๆไม่ใช่หรอ" คุณปู่เอ่ยขึ้น
ฉันน้ำตาไหลผ่ามม เวลาที่ฉันกลัวที่มืดๆคุณปู่จะให้ฉันถือโคมไฟหรือไม่ก็กระเกียง ฉันร้องไห้พร้อมปาดน้ำตา คุณปู่ค่ะหนูคิดถึงคุณปู่มากๆเลย....
ฉันคงยังไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมไฟสีสวยฉันเลยค่ะคุณปู่สีชมพูอ่อนมันทำให้สีผมของหนูเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูอ่อนเลย ฉันมองหน้าคุณปู่อย่างงงๆ? ทำไมคุณปู่ถึงร้องไห้ค่ะ? อึก!! เสียงปาดน้ำตาปาดของคุณปู่ดังกังวานไปทุกทิศ
"ยูมิจัง เจ้าจำที่ปู่พูดเสมอได้ไหม?"เสียงปู่เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ
"อย่าไว้ใจปีศาจ โดยเฉพาะปีศาจจิ้งจอก9หางค่ะ" ฉันสวนขึ้น
"เจ้าจงจำไว้ให้ดีนะ ยูมิ ตระกูลฮิราโนะไม่ถูกกับเจ้าปีศาจตนนั้น ปู่เองก็จะอธิบายให้เจ้าฟังไม่หมดเพราะตอนนี้มันใกล้หมดเวลาเเล้ว เจ้าจำให้ขึ้นใจ ปู่สอนทักษะให้เจ้าใช้เเล้ว ต่อไปต้องเอาออกมาใช้แล้วยูมิจัง!!!! "เสียงปู่ดังขึ้น
" อ.. อะไรกันท่านปู่หนูไม่เข้าใจ"ฉันตะโกนขึ้น
เเล้วมีเสียงออกมาจากในหัวบอกให้ฉัน จงตื่นขึ้น
จงตื่นขึ้น!!!!!
ฟืดดดด ฮึกกกกๆๆ อ๋าา?? ปวดหัวจังเลยยย ฉันค่อยๆลุกนั่งอย่างช้าๆๆนั้นลมอะไรกันช่างอ่อนเเละนิ่มนวลจัง เอ๋!!! พื้นไม้?? บ.. บ้านเราไม่มีพื้นไม้นิ ฉันค่อยๆจับดูที่เสื้อผ้าฉัน ดาบกับคันธนูหายไป ฉันจับที่หน้าของฉัน ฉันยังใส่หน้ากากอยู่นิ ฉันดึงหน้ากากออกมา ฉันต้องตกใจกับสิ่งที่ฉันเห็น ฉันเห็นคนใส่หน้ากากชากาปองกันเต็มไปหมด ผู้คน10คน ฝั่งหนึ่งมี5คน อีกฝั่งก็มี5คน ฉันหันไปมองฉันนั่งอยู่กลางเเยกพวกนั้นเลยฉันค่อยๆเลี้ยวมองเเต่ละคนจนไปมองคนที่ใส่หน้ากากลายจิ้กจอก
"ตื่นเเล้วสิ่นะ เจ้าสาวของข้า.." ชายคนนั้นเอ่ยพร้อมดึงหน้ากากออกช้าๆ ฉันเเทบทรุดลงพื้นทันทีที่เห็นใบหน้าของเขา ร่างใหญ่สูง ผิวพรรณขาวนวล นัยน์ตาสีส้มราวกับดวงตะวันจะตกดิน ผมขาวยาวราวกับหิมะขาว ชายผู้นั้นเดินมาทางฉัน จับคางฉันอย่างอ่อนโยน ข้าได้พบท่านเเล้ว ฮิราโนะ ยูมิ เเววตาสีเเดงฉานน ผิวพรรณขาวนวล ผมยาวขาวนวลดั้งหิมะขาว เจ้าเหมือนตอนที่ข้าได้พบกับเจ้าให้เมื่อครั้น500ปีที่เเล้ว ฉันได้จังหวะฉันหักมือหมอนั้นเสียก่อนจะถีบเอาที่อก เจ้านั้นกระเด็ดไปติดกับโต๊ะน้ำชา ฉันเห็นดาบจึงรีบไปคว้ำ ทุกคนลุกมาจะจับที่ฉัน ฉันชักดาบออกมาชี้ไปทางปีศาจพวกนั้น
"ออกไปซะพวกปีศาจ" สิ้นเสียงของฉัน
"เฮ้ยๆๆๆ!!!! มาเรียกฉันว่าปีศาจได้อย่างไงเจ้ามนุษย์"
"เดี๋ยวก็จับกินเลยซะหนิเจ้ามนุษย์เนื้อเน่า"
"ก็มาลองกินดูสิ่ ฉันจะเอาดาบตะบันที่คอเเกเอง"ฉันพูดขึ้นด้วยสายตาที่เย็นชา
จนพวกปีศาจพะงะไปพักหนึ่ง
" หยุดด!!!!! นางยังไม่รู้อะไร พวกเจ้ากลับมานั่งที่ซะ"เสียงตานั้นดังขึ้น
" ท่านมัตสึโอะครับ จับยัยนี้เข้าคุกก่อนดีไหม"เสียงหน้ากากตลกเเดงเอ่ยขึ้น
" นางตกใจที่เห็นที่นี้ครั้งเเรก นางเเค่ยังไม่ชินเท่านั่นเอง" เสียงตานั้นพูดด้วยความอ่อนโยน
"สวัสดี ข้าชื่อ คุโรดะ มัตสึโอะ เรียกว่าท่านมัตสึโอะ "ท่านมัตสึโอะเอ่ยขึ้น
"จับฉันมาทำไม? ที่นี่ที่ไหน? ต้องการอะไรจากฉัน?" ฉันเเทรกขึ้น
"ข้ากำลังอธิบายให้ท่านฟังอยู่นี้ไง ท่านนะคือเจ้าที่สาวพลัดพรากจะข้าเมื่อ500ปีที่เเล้ว ก่อนท่านจะสิ้นใจในอ้อมกอดของข้า ท่านเองบอกกับข้าไว้ว่า (ในพบหน้าขอให้ข้าเกิดมาครองรักกับท่านอีกนะเจ้าค่ะ ท่านจะพบข้าได้คือ นัยน์ตาสีเเดง ผมยาวสีขาวราวกับหิมะ นั้นคือข้านะเจ้าคะ)ก่อนท่านจะสิ้นใจ.. "ท่านมัตสึโอะพูดขึ้น
ฉันขาเเทบทรุด น้ำตาค่อยๆไหลออกมา หน้าเริ่มมืดตามัวเเต่ฉันต้องมีสติจับดาบให้เเน่นยูมิ
" อะไรกัน!!! ฉันเป็นเค่เด็กสาวอายุ18 ปี ทั้งๆที่ปีนี้ฉันก็จะจบม.ปลายเเล้วเเต่ทำไมฉันถึงต้องมาเเต่งงานกับปีศาจอย่างเเกด้วย ฉันพร่ำออกมาพร้อมปาดน้ำตา ฉันนะยังอยากมีชีวิตที่สนุกกว่านี้ ฉันนะไม่เคยได้ออกไปไหนเลยนอกจากซ้อมอยู่ยิมเพื่อท่านปู่ ตอนนี้นายจะมาพลาดทุกสิ่งทุกอย่างจากฉันไม่ได้ ทั้งๆทีฉันก็มีทุกคนอยู่เเล้วเเท้ๆ ยุลจัง โค้ชยูโดะ เพื่อนๆที่โรงเรียน" ฉันตะโกนออกมา
ทุกคนต่างเงียบกันหมด...
" ปีศาจหรอ? ท่านยูมินะคงจำไม่ได้สิ่นะ เเต่อย่างไรก็ตามท่านก็ต้องมาเเต่งงานกลับข้าอยู่เเล้ว เมืองๆนี้ก็เป็นขอข้า ท่านออกไปไหนไม่ได้หรอก ไม่เชื่อท่านก็ลองเปิดประตูออกไปดูสิ่ มันไม่ใช่ที่ของท่านอีกต่อไป ท่านยูมิ" สิ้นเสียงของท่านมัตสึโอะ ประตูข้างหน้าก็เปิดมา ฟรึ้บบบบบ!!!
ฉันค่อยๆก้าวออกไป อ.. อะไรกันที่นี่ที่ไหนกันเเน่ ตึกทั้งหมดมีเเต่โบราณเหมือนยุคสมัยก่อน เเต่ทันสมัย อ.. อะไรกันนี้มันเรือเหาะหรอ เรือเหาะลอยข้ามอาคารไปเลย
" ที่นี่นะคือเขตโช เมืองโรมาจิ อาณาจักรของปีศาจ เเละนี้คือเขตของข้า ท่านหญิง นี้คือโรงเเรมตระกูลคุโรดะ" ท่านมัตสึโอะกล่าวขึ้น
"ตึกนี้สุงเท่าไหร่?" ฉันพูดขึ้น
"อ่อ!! 10ชั้น ท่านหญิง ปกติจะมีคนชมว่าสวยมากกว่านะเเต่ท่านพูดเเบบนี้ข้าจะถือว่าเป็นคำชมนะ5555"ท่านมัตสึโอะพูดขึ้นพร้อมหัวเราะ ทุกคนต่างหัวเราะตามๆกันไป
หึ!!!! หัวเราะไปเถอะฉันนะฤิทธิเยอะกว่าที่พวกเเกรู้อีก ฉันเนียนทำเป็นเดินเข้าทางในเเละนั่งเเบบนิ่งเฉย..ท่านมัตสึโอะเดินตามมา
"ท่านคงเข้าใจเจตนาของข้าเเล้วสิ่นะท่านหญิง" พูดพร้อมกับนั่งจิบสาเก๋ชิวๆ
"ฉันมีข้อเสนอ" ฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา
"ข้อเสนอของท่านคืออะไรรึท่านหญิง" ท่านมัตสึโอะพูดขึ้น
"ฉันจะให้เจ้าเลือกข้อใดข้อหนึ่ง เจ้าพร้อมที่จะฟังไหมละ?" ฉันพูดขึ้น
"อื้ม ม..... เอาสิ่"ท่านมัตสึโอะพูดขึ้น
" 1.ถ้าท่านช่วยฉัน ปล่อยฉันจากที่นี้ซะ
2.ถ้าท่านไม่ช่วยฉัน ฉันจะเเต่งกับท่านโดยไม่มีข้อเเม้เลย
ท่านคงชอบข้อเสนอนี้นะ??" ฉันเอ่ยขึ้น
"เปลี่ยนขอ1ได้ไหม เป็น ข้าให้ท่านอยู่ที่ได้เเต่ไปกลับเเดนโรมาจิกับมนุษย์ ได้ไหมละ เผื่อท่านเล่นตุกติกกับข้า" ท่านมัตสึโอะเอ่ยขึ้น
" ได้สิ่ ข้อตกลง 1.ท่านช่วยฉัน ฉันจะอยู่2ดินเเดนนี้เเดนมนุษย์กับเเดนโรมาจิ
2.ถ้าท่านไม่ช่วยฉัน ฉันจะเเต่งกับท่านโดยไม่มีข้อเเม้เลย
ท่านเลือกซะ"ฉันพูดขึ้น
" ข้อ2 5555อะไรกันไม่มีใครโง่ตอบข้อ1อยู่เเล้วท่านหญิง" ท่านมัตสึโอะพูดขึ้น หัวเราะชอบใจพร้อมจิบสาเก๋เบาๆ
ทุกคนต่างหัวเราะในข้อเสมอของฉัน.... เเต่คิดผิดนะ
" วันนี้พระจันทร์เต็มดวงสวยจังเลยนะ... "ฉันเอ่ยขึ้น
ทุกคนต่างหัวเราะชอบใจกัน
ฉันดึงกิโมโนออกเเล้วตะบันตัดออกให้ถึงเข่าฉันถอดรองเท้าออกหมด
"ก็ปล่อยให้ฉันตายไปซะ เจ้าปีศาจ" ฉันตะโกนขึ้น เเล้วรีบวิ่งออกไปจากราวกั้นนั้น ทุกคนตอนนั้นตกใจมาก ตานั้นที่สุขสำราญกับข้อเสมอของฉันที่ฉันจะเเต่งงานกับปีศาจอย่างเเกง่ายๆหรอ.......
ตุบ ตุบ ตุบบ!!!! ฟริ้วววววว
"นายท่านยัยมนุษย์นั้นกระโดดลงไปเเล้วครับ" ปีศาจหน้าขาวตะโกนขึ้น
"ห๊าาาาาา!!!!"ท่านมัตสึโอะร้องขึ้น
หลังจากที่ฉันกระโดดลง ผมฉันสยายออกฉันเลี้ยวด้วยหางตา ตานั้นรีบวิ่งออกมา ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงใหญ่ขนาดนี้ ไม่ยักรู้เลยว่าจะเป็นวันตายขอฉัน มือฉันกำดาบไว้เเน่น คุณปู่คงรออยู่นั้นสินะ ฉันมองไปข้างล่าง จะถึงข้างล่างเเล้ว ฉันน้ำตาไหลออกมาฉันเริ่มหน้ามืด สูงงง ช่างสูงเหลือเกิน ช่างหนาวอะไรขนาดนี้.....
ฟุบบบ!!!
"ข้าเกือบรับท่านไม่ทันเเล้วนะท่านยูมิ" เสียงตานั้นพูดขึ้น
ตานั้นโอบกอดร่างเล็กๆอย่างอ่อนโยนเเล้วค่อยๆเอามือมาปาดน้ำตาฉันอย่างนิ่มนวล
"ลืมตาได้เเล้วท่านปลอดภัยเเล้ว ข้าขอโทษที่บีบท่านเกินไป ข้ายอมรับข้อเสนอของท่านเเล้ว" ตานั้นเอ่ยขึ้น
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นตานั้นอุ้มฉันอย่างอ่อนโยน
" ข้าจะพาขึ้นข้างบนนะ จับไว้ดีละ" ตานั้นพูดเสร็จ
ก็กระโดดขึ้นไปชั้น10 ทันที ตัวฉันเองหน้ามืดตามัวทำอะไรไม่ได้เลย พอถึงข้างบน ตานั้นค่อยๆปล่อยฉัน ฉันที่พยายามตั้งสติ เเต่ฉันมองทุกๆคนเเล้วมันเบลอไปหมด จนฉันล้มไปทันที.......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments