EP.4 อดีตของฮิราโนะ ยูมิ

อ่ะ!!! ที่นี่ที่ไหนกัน.. ช่างมืดมิดเหลือเกิน ค.. คณุปู่ค่ะ คณุปู่ค่ะ!!!! ฉันร้องเรียกคณุปู่จนสุดเสียง ช่างหนาวเหลือเกินช่างน่ากลัวเหลือเกินน ฟิ้วววว.....!!! ห๊ะ!? ลูกศรธนู อ.. อะไรกันน!!! นี้มันอะไรกัน

"วิ่งงง!!!! จงวิ่งยูมิ วิ่งเข้า!!!"สิ้นเสียงชายผู้นั้นตะโกนออกมา ฉันรีบวิ่งให้เร็วที่สุด จากนั้นฉันค่อยๆเห็นเเสงดวงจันทร์ค่อยๆสว่างขึ้น ฉันมองเห็นดาบซามูไรของฉัน ฉันจึงชักออกมาเพื่อฟันสิ่งกีดขวางออก ฉันเลือบไปเห็นคนวิ่งตามฉันพร้อมกับเร่งคันธนูมาทางฉัน พอฉันได้จังหวะ ฟิ้วว~ ฉัวะ!!! อ.. อะไรฉันเกือบปัดออกไม่ทันเเล้ว ฉันยังคงวิ่งออกไป กลิ่นอายป่า!! เหมือนกลิ่นอายป่าที่ฉันฝันในตอนนั้นเลย ฉันเริ่มวิ่งไม่ถนัด ชุดยาวสีเเดงนี้ มันช่างเกะกะเหลือเกิน ฉันควาผ้าขึ้นมาพร้อมตัดออกให้มันสั้นพอที่ฉันจะวิ่งถนัด

"หยุดนะ!!! เจ้ามนุษย์"มีคนหนึ่งตะโกน พร้อมเร่งคันธนูออกมาไม่ยั่ง ตายเเน่ๆๆฉันต้องตายเเน่ๆเลย ฉันหันกลับมาพร้อมตะบับดาบคู่ใจ ฟันไปที่ธนู ฟิ้ว!! ฉัวะ ฉัวะ ฉันรีบหลบหลังก้อนหินใหญ่ ก่อนฉันจะได้จังหวะวิ่งหนีอีกทางด้านหนึ่ง ฉันวิ่งไม่หยุดฝีเท้าเลย จนกระทั้ง!! ฟุบ!!??? ห.. ห๊ะ!? กับดักหรอ.. ไม่จริงนะ... มันจะเหมือนๆกับตอนนั้นไม่ได้นะ ฉันมองลงไป ล.. ลุมนั้น...!!!! ไม่จริงนะ.. มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม.. ลุมนั้นช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ทั้งมืด มืดไปหมด.. ฉันค่อยๆตกลงไปอย่างช้าๆๆ ฉันในตอนนั้นทำได้เเค่เอื้อมมือไปหาดวงจันทร์ที่ส่องเเสงมาหาฉันน..

"ท่านมัตสึโอะ"

กรี๊ดดดดดด!!!! หะ.... หะ... ฉันดีดตัวขึ้นมาพร้อมจับไปที่หน้าอก หะ... หะ... เสียงหายใจนั่นหอบอยู่เช่นนั้นตลอด เสียงหายใจฉันดังออกมาจนฉันสัมผัสได้ เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด เเล้วจู่ๆๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมา...

ฟั่บบบ!!!!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียง เสียงหนึ่ง

"ท่านฮิราโนะ ท่านเป็นอะไรขอรับ ข้าได้ยินเสียงท่านร้องมา" ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น

"ที่นี่ที่ไหน!!!" ฉันตะโกนขึ้น

"โรงเเรมของท่านมัตสึโอะ ขอรับ" สิ้นเสียงชายผู้นั้น

ไม่จริง!!!! ไม่จริงสิ่ ตื่นได้เเล้ว!! ฉันเริ่มตบหน้าตัวเองเเรงๆ ฉันใช้2มือตบไปที่หน้าตัวเองไม่ยั้ง ยูมิตื่น!!! ตื่นสิ่!!!! ฉันฝันไปเเน่ๆ!!!! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ทันใดนั้น

ก็มีมือมาจับมือฉันไม่ให้ตบหน้าตัวเองด้วยความนิ่มนวลเเล้วเอ่ยขึ้น

"ไม่ได้ฝันไปหรอกท่านยูมิ" ท่านมัตสึโอะพูดขึ้น พร้อมจับมือฉัน2ข้างไว้

"ท่านยังอยู่ที่โรงเเรมนี้ ท่านอยู่ที่เขตโช อณาจักรโรมาจิ" เขาพูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยน

ฉันถีบเขาออกจากฉันจนเขาเซไปหาประตู ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูหน้าต่างนั้นเเล้วเปิดออก พับบบ!!!! ม.. ไม่จริง.. ไม่ใช่ฝันหรอ

" ทำไมฉันยังอยู่ที่ไหน ไหนเเกบอกจะปล่อยฉันไงเล่าาา!!!! "ฉันตะโกนขึ้น พร้อมกับมองไปข้างล่างง

อ.. อะ!! สูง สูงมากก ขาฉันค่อยๆอ่อนเเรง ฉันกลัวพื้นที่สูงๆตั้งเเต่เด็กๆ เเต่ฉันก็ยอมกระโดดออกจากตึกนี้ไปเเล้วรอบหนึ่ง ฉันหน้าซี๊ดลงเรื่อยๆ ฉันค่อยๆพยายามปิดประตูหน้าต่างนั่น

" ท่านยูมิ ท่านตื่นมาทีจะถีบข้าไม่ไหวนะ "หมอนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน

ฉันมองหน้าหมอนั้นอย่างดุดัน "ออกไปปป!!" ฉันตะโกนขึ้น พร้อมหยิบทุกอย่างที่หยิบได้ปาไปที่หมอนั้นจนตานั้นออกไป

ฉันรีบวิ่งไปปิดประตูนั้น เเล้วฉันก็ได้ยินเสียงพวกนั่นคุยกัน....

"นายท่านจะปล่อยนางไว้เเบบนั้นรึขอรับ" ชายผู้นั้นเอ่ย

"ปล่อยนางไปก่อน เดี๋ยวนางก็ยอมเอง"ท่านมัตสึโอะตอบกลับ

" ท่านหญิงหลับไป3วันเลยนะขอรับ เเบบนี้จะดีหรอขอรับ" ชายผู้นั้นพูด

"เอิ่ม... งั้นเจ้าพยายามลองคุยกับนางดูสิ่ ข้าให้เจ้าดูเเลนางไปพรางๆก่อน" ท่านมัตสึโอกล่าว

"ขอรับ." ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น จากนั้นเสียงก็หายไป

หึ!!!! อย่าได้มีหวัง ที่จะมาดูเเลฉัน ฉันรีบมองดูรอบๆๆ ก่อนจะหันไปเจอโต๊ะขนาดใหญ่ ฉันลากออกมาเพื่อกั้นประตูนั้น ฉันมองไปที่ห้องอย่างรอบคอบอีกครั้ง ฉันเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก ฟึ่บบ!! ฉันเห็นดาบกับคันธนู กับลูกศรให้กระปุกบรรจุศรธนู ฉันรีบเอาออกมานับว่ามีเท่าไหร่ ฉันเหลือบไปเห็นชุดกิโมโนของยุลจังที่ซื้อมาให้ฉันหยิบมันออกมากอดไว้ ฉันนั่งร้องไห้ออกมาพร้อมกอดชุดนั้นไว้ "ยุลจัง.... ฉันจะไม่ได้ไปเจอเธอเเล้วใช่ไหม" ฉันยังคงกอดไว้เเล้วนอนร้องไห้อยู่ตรงนั้น... ป.. ปวดหัวจัง ฉันเริ่มหน้ามืดอีกครั้งก่อนที่จะหลับไป....

"ยูมิ!!! จัง ไปเล่นกันเถอะ" เสียงเด็กคนหนึ่งพูดขึ้น

"เอิ่ม... ได้สิ่" เด็กคนหนึ่งตอบกลับ

ฉันในตอนนั้นวิ่งเล่นกับยุลจังตอน10ขวบ ตอนนั้นนะสนุกกันมากเลย เพราะฉันเองก็มีเเต่แค่ยุลจัง ที่ค่อยมาเล่นกับฉันตลอด เเต่ก็เล่นด้วยกันได้ไม่ค่อยได้นานนัก คุณปู่ก็จะตามฉันออกไปซ้อมตลอดเวลา จนบางครั้งฉันเองก็ไม่ได้เล่นกับยุลจังเลย

ฟึ่บบบ!! ฟึ่บบบ!!! ฟึ่บ!!!!

"ยูมิ!!! ฟันดาบให้เเรงกว่านี้!!! ทำได้เเค่นี้หรอ!!" เสียงคุณปู่ตะโกนขึ้น

เเหกๆๆ เเหกๆๆ "คุณปู่ค่ะหนูขอพักสัก10นาทีได้ไหมค่ะ" ฉันในตอนเด็กเอ่ยขึ้น

"ไม่ได้!!!! ลุกขึ้นมาซ้อมเดี๋ยวนี้!!" คุณปู่ตะโกนขึ้น

น้ำตาฉันไหลออกมา คุณปู่ค่ะ ตอนเเรกหนูเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณปู่ถึงให้หนูซ้อมตลอด พอมาวันนี้เอง... หนูเข้าใจทุกอย่างเเล้ว ฉันยังคงมองตัวเองอยู่เรื่อยๆ ตั้งเเต่10ขวบ 12ขวบ 15ปี จน17ปี ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจทำไมฉันเองถึงต้องฝึกขนาดนี้ ทั้งยิงเป้า ฟันดาบ จนตอนนี้ฉันได้เข้าใจอย่างเเจ่มเเจ้งเเล้ว ในชีวิตวัยเด็กของฉันเเถบ ไม่ใช่ช่วงชีวิตของวัยเด็กสาวด้วยซ้ำ เหมือนๆคนอื่นเลย มีเเต่กับการซ้อมอย่างหนักสาหัสทุกวัน... มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันกับคุณปู่ไปที่สะพายกัน เพราะท่านเองชอบพาฉันออกกำลังกายอยู่เสมอ มันเป็นที่ทีคุณปู่ชอบที่สุด จนกระทั้งวันนั้นเอง.... วันที่มีโจรวิ่งราวคนหนึ่งวิ่งหนี้ตำรวจจน จนมุมมีตำรวจล้อมไว้หมด ทั้งข้างหน้าเเละข้างหลัง ฉันเองก็ไม่รู้ประสีประสาอะไร โจรนั้นจับฉันเป็นตัวประกันมันอุ้มฉันขึ้น บอกกับตำรวจกับคุณปู่ฉันว่า "อย่าเข้ามานะไม่งั้นจะโยนเด็กคนนี้ลงไป" คุณปู่เป็นห่วงฉันมาก ท่านจึงทำได้อยู่นิ่งๆฉันได้จังหวะฉันเลยกัดมือ

"โอ๊ยยย!!! นังเด็กบ้า" เสียงโจรนั้นร้องขึ้น เเต่มันก็พลาดจนได้ โจรนั้นโยนฉันออกไปนอกสะพานนั้น ฉันค่อยๆร่วงลงไปช้าๆๆ ฉันเห็นภาพในตอนนั้น ช่างสูงเหลือเกิน ตาฉันเบิกกว้าง.... สูงจนฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป จนมีมือหนึ่งคว้าฉันไว้ คือมือของคุณปู่คว้ำฮู้ดฉันไว้ คุณปู่รีบจับฉับขึ้นมากอดฉันไว้เเน่น "ยูมิจังไม่เป็นไรเเล้วนะ ปู่อยู่กับหลานแล้วนะ"คุณปู่เอ่ยขึ้น ฉันได้เเต่นั่งร้องไห้กอดคุณปู่เเน่น จากนั้น... คุณปู่ก็ไม่พาฉันไปที่สะพานนั้นอีกเลย ฉันเลยไม่ชอบอะไรสูงๆฉันพยายามเลี่ยงออกทุกอย่าง.. หนูนะคิดถึงคุณปู่มากน่ะค่ะ........

"ท่านหญิง!!!!! ท่านหญิง!!! "มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาเเล้วเสียงนั้นก็หายไป...

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น... ทำไมมันหนักหัวเเบบนี้ ฉันมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมฉันที่นอนอยู่บนฟุบนั้น อ่าาา!! ปวดหัวชะมัด ฉันจับขมับตัวเอง ตอนนี้เหมือนฉันไม่มีเเรงเลย ฉันค่อยๆมองไปรอบๆๆ เปรี้ยงงง!!!! กรี๊ดดด!! ฉันปิดหูไว้เเน่น ฝนตกเเน่ๆเลย ฉันเริ่มรู้สึกเวียงหัวมาก รู้สึกครื้นไส้ หรือเป็นเพราะฉันยังอยู่ที่สูงเเบบนี้... ฉันในตอนนั้นอยากไปเจอกับพื้นดินพื้นหญ้ามากกว่า เปรี้ยงงง!!! สะดุ้ง... ฉันปิดหูเเน่น ฉันค่อยๆคลานออกมาจากฟุบนั้น.. ฉันพยายามลุกขึ้นเเต่มันทำให้ฉันเวียงหัวมาก ฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนกับอยู่ชั้นที่สูงเอามากๆเลย ปกติฉันเองไม่เคยอยู่สูงเกิน4ชั้นเลย ฉันค่อยๆจับพนังไปเรื่อยๆ ต.. ตาของฉันเริ่มลืมไม่ค่อยขึ้นเลยย อ๊ะ!!! ป.. ปวดหัวจัง... ฉันค่อยๆเดินไปกับเจอบรรดได ฉันได้ยินเสียปีศาจ2ตนกำลังพูดคุยกัน ฉันเลยหาที่เเอบใกล้ๆก่อน...

"เฮ้!! นายว่าวันนี้อากศดีไหมละ?" ปีศาจตนหนึ่งพูดขึ้น

"ใช่เเล้ว วันนี้ฝนตกฟ้าร้องได้อารมณ์ข้ายิ่งนัก" ปีศาจอีกตนพูดขึ้น

ตึก ตึก ตึก หลังจากนั้นเสียงก็หายไป ฉันค่อยลุกขึ้นมา เเหกๆๆ เเหกๆๆ ฉันลืมตาไม่ค่อยขึ้นเเล้ว ฉันที่พยายามจะลงบรรไดอย่างระวัง เเต่ฉันดันพลาดตกจากบรรได ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!!! อ.. โอ๊ยยย! จ...เจ็บชะมัดดด ฉันค่อยๆลุกขึ้นมา ค่อยๆเอื้อมมือไปเกาะราวบรรไดนั้นนน เเหกๆๆๆ เเหกๆๆๆ ฉันพยายามลงมาได้

เหลือเเค่อีกชั้นเดียว เเหกๆๆ ฉันเริ่มรู้สึกไม่ไหวเเล้ว มันหมุนไปหมด... ฉันก้าวต่อไม่ไหวจนล้มตกลงไป ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!!!! ฉันตกลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นนั้น ในตอนนั้นทุกๆคนต่างพากันจับจองที่ฉัน เด็กสาวที่พยายามลุกขึ้นมา สวมชุดยาวสีเเดงสด นางผมยาวสีขาวดั่งหิมะ นัยน์ตาสีเเดงฉาน ฉันที่พยายามลืมตาขึ้น..

"มัตสึโอะ!!! นี่นายอย่าบอกนะว่านี่เจ้าสาวนายนะ???" ชายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น

"เเหม่!!! สภาพท่านหญิงเเย่เอาการอยู่นะ" ชายอีกคนสวนขึ้นมา

"นางฤิทธิเยอะ กว่าที่ข้าคิดอีกนะ"ท่านมัตสึโอะกล่าวขึ้น

"ท... ท่านหญิงงง" เสียงชายผู้หนึ่งตะโกนขึ้น พร้อมวิ่งมาพยุงฉันนั่งขึ้น

ฉันที่นั่งหอบเเหกๆๆ หน้าฉันเเดงไปหมด ตามัวมองอะไรไม่ค่อยเห็น

จากนั้นก็มีใครคนหนึ่งอุ้มฉันขึ้นมา พร้อมเอ่ยขึ้น

"ท่านยูมิ ยังไม่หายดีเลยนะ อย่าพึ่งลงมาจากห้องเลย" ท่านมัตสึโอะกล่าวขึ้น

ฉันเอามือตีไปที่อกของเขาพร้อมดิ้นสุดเเรง ฉันดึงทุกอย่างที่ฉันดึงได้ทั้งผมทั้งหูเขา ฉันทุบตานั้นจนเขาร้อง

"โอ๊ยยย!!! ข้าเจ็บนะ ท่านหญิง!!" ท่านมัตสึโอกล่าว

"ปล่อยฉันนะ!!! ไอ้ปีศจาจจิ้งจอก" ฉันตะโกนสุดเสียงพร้อมกัดไปที่เเขน จนตานั้นโยนฉันลงอย่างเเรง ตุบ!!! เเหกๆๆๆ ฉันลงไปนอนกับพื้นอีกรอบ

"5555 ท่าทางเจ้าสาวเจ้านี่เเลฤิทธิ์เยอะไม่เบาเลย" ชายคนหนึ่งเอ่ย

ท่ายมัตสึโอะจับไปที่เเขนตัวเอง เเละมองด้วยสายตาที่โกรธเคือง.. จากนั้นชายคนนั้นก็วิ่งมาพยุงฉันอีกรอบเอ่ยขึ้น...

"ท่านหญิงจะไปที่ใดขอรับ" ชายคนดั่งกล่าวเอ่ยขึ้น

"ข้างนอก..." ฉันเอ่ยขึ้น

"เเต่ฝนตกนะขอรับ ท่านหญิงจะไปรึขอรับ" ชายคนเดิมเอ่ย

ฉันพยักหน้า

"ท่านยูมิ เลิกทำกับข้าเช่นนี้เถอะ...อีกอย่างท่านเรียกข้าว่าปีศาจไม่ได้นะ!!! ข้านะเป็นสามีเจ้า จำไว้ซะ!! " ท่านมัตสึโอะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห

ทุกคนต่างเงียบกริบกันหมด.... ฉันหันไปมองหมอนั้นอย่างเย็นชาา มองด้วยหางตาที่นิ่งเฉย... เเววตาสีเเดงฉานที่จับจองไปที่เเววตาของหมอนั้น หน้าเขาจึงถอดสีไปสักครู่ ทุกคนทำได้เเค่นิ่งเฉยไปชั่วขณะ

" พา... ฉันออกไปข้างนอกซะ" ฉันเอ่ยขึ้น

พร้อมเรี้ยวมองด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกนั้น ชายคนนั้นค่อยๆพยุงฉันเดินไปด้านนอกทันที

"ม... มะกี้ใครเห็นเเววตานั้นไหม...!!!"

"ฉันเห็นนะ เเววตาที่อมหิตเหลือเกิน"

เสียงคนซุบซิบกัน

"นี่!!! มัตสึโอะ จะไม่ตามออกไปดูหรอ" ชายคนหนึ่งเอ่ย

ท่านมัตสึโอะนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนหายไป

"เห้อออ.... ก็นะผู้หญิงที่ตามหามาชั่วชีวิตเเต่กลับจำกันไม่ได้เลยสักนิด ก็หน้าเเปลกอยู่หรอก อีกอย่างเเถมฤทธิ์เยอะซะไม่เบา"ชายอีกคนเอ่ยพร้อมส่ายหัว

" ไปดูนางกัน นางจะไปที่ไหนกันนะ" คนชายผู้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินตามออกไป...

ชายอีกคนทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามออกไปอย่างเงียบๆ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

