ปี๊ดดดดดดด!!!!!
"อ่าววว!! ทุกคนเก็บของเลิกซ้อมได้"สิ้นเสียงโค้ชยูโดะ
ทุกคนเลิกจากการซ้อมไปที่ห้องเเต่งตัวเพื่อกลับบ้านไปเเต่งตัวไปงานเทศกาล
ฉันดูนาฬิกา 17:40 ฉันรีบเก็บของเพื่อรีบกลับบ้าน
"โค้ชยูโดะค่ะ โค้ชไม่ต้องล็อกประตูนะค่ะหนูมาล็อกเองพอดีหนูจะเอาดาบกับธนูไปทำความงามสะอาดที่บ้านค่ะ ตอนเลิกจากงานเทศกาลเเล้วค่อยเเวะมาเอาค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น
"ได้เลย ยูมิจัง.. ขอให้สนุกกับงานเทศกาลนะ" โค้ชยูโดะเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู
ฉันหน้าเเดงๆเเล้วขอบคุณเเละรีบเดินออกไปทันที อร๊ายยยยเขินจะบ้าตาย>< ทำไมต้องทำให้เขินตลอดเลยโค้ชนะโค้ชชช ฉันรีบวิ่งไปที่บ้านเเต่เอ๊!!! ทำไมยุลจังมาก่อนเวลาละ
" ยุลจังยังไม่6โมงเลยนะทำไมมาก่อนละ? "ฉันเอ่ยถาม
"ฉันนะเอาชุดมาให้เธอไงเล่าาาา^0^" ยุลจังเอ่ย
"เอามาให้ฉันทำไมละฉันกะจะใส่ชุดนักเรียนไปนะ" ฉันพูดขึ้น
"ห๊ะ!!!! อะไรนะ!? ข.. ขอใหม่อีกทีหนึ่ง?" เสียงยุลจังเเทรกขึ้น
"ชุดนักเรียนไงละ???" ฉันพูดขึ้นพร้อมทำหน้างงๆ?
" เห้อ~~ใครทีไหนเขาใส่ชุดนักเรียนไปยะเธอออ"ยุลจังร้องขึ้น
" รีบเปิดบ้านเร็วๆๆเลยรีบไปอาบน้ำ วันนี้ยุลจังจะเสริมสวยเธอเอง ฮิๆๆๆๆ~"ยุลจังเอ่ยขึ้นพร้อมผลัดฉันไปเปิดประตูบ้าน
" รู้เเล้วน้าาาๆๆๆ" ฉันพูดขึ้น
ฉันเปิดประตูเสร็จ ยุลจังก็ขึ้นห้องฉันทันทีตะโกนบอกฉันให้รีบๆไปอาบน้ำ ฉันตอบกลับไปโอเค
คุณปู่ค่ะ วันนี้นะหนูจะพาคุณปู่ไปดูพลุที่งานเทศกาลนะค่ะ ฉันยิ้มให้รูปของคุณปู่พร้อมกับรีบวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำ
10นาทีผ่านไป
"มานี่!! ยูมิจัง"ยุลจังกวักมือเรียกฉันพร้อมให้ฉันนั่งลง
"ยุลจังจะทำไรฉันอ่ะ" ฉันพูดขึ้น
"ฉันจะถักเปียให้เธอไงเล่า ^^" ยุลจังเอ่ย
ฉันก็นั่งให้ยุลจังทำนั้นนี้ให้ เพราะฉันไม่เคยทำเลย การใส่กิโมโนสำหรับฉันมันเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะฉันไม่เคยใส่เลย เพราะนั้นเเหละฉันโดนปลูกฝั่งให้เอาเเต่ซ้อมอย่างหนักตลอดเวลา จนฉันไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยย
"ยูมิจัง ฉันมีอะไรให้เธอด้วยนะ นี่ไง"ยุลจังเอ่ยพร้อมเปิดออกมา
ฉันพะงะไปพักหนึ่ง ว้าวววสวยจังเลย
"ยุลจังเอามาจากไหนหรอ?"ฉันพูดขึ้น
"อ่อ!! ฉันได้มาจากเเฟนคลับของยูมิจังเเหละ55 พอฉันบอกว่ายูมิจังนะจะมางานเทศกาล ทุกคนเลยรวมเงินเพื่อซื้อชุดให้เธอเลยนะ FC.ยูมิเยอะจะตาย"ยุลจังพูดขึ้น
" ยุลจัง!!!! เธอเอาฉันไปขายหรอห๊า!!!" ฉันร้องขึ้น
"อ๊ะๆๆป่าวซะหน่อยมันเป็นเงินฉันด้วยละ ฉันนะอยากซื้อให้เธอใส่นะ เพราะยูมิจังนะน่ารักกับฉันตลอดเวลาถึงเธอจะไม่ค่อยสนใจฉันก็ตามนะ เเต่!! ฉันนะก็เข้าใจเธอนะ บางทีเธอก็เย็นชากับฉันบาง"ยุลจังพูดพร้อมน้ำตาซึม
"ก็ได้ฉันใส่ให้ก็ได้ เพราะยุลจังซื้อให้ฉัน ฉันถึงใส่ให้นะ"ฉันพูดเย็นชาหน่อยๆแอบเคืองๆนิดๆ
กิโมโนตัวนี้สวยจังเลย ยุลจังเลือกมาเหมือนตัวของฉันมากเลย ลายผ้าสีดำ เป็นสีโปรดของฉัน
รูปยิงศรธนูให้ความรู้สึกที่เผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆเเต่ไม่เด็ดเดี่ยวเเละก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกันเหมือนกับดอกไม้สีขาว
"ยุลจังเลือกกิโมโนสวยมากๆเลยนะ"ฉันเอ่ยปากพร้อมยิ้มให้ยุลจัง
"ยูมิจัง ยิ้มเป็นกับเขาด้วยหรอ เเบบนี้นะยิ้มน่ารักมากเลยนะ ดีกว่าเธอหน้าเย็นชาตลอดเวลาอีก" ยุลจังพูดพร้อมหัวเราะ
"อ๊ะ!!! เสร็จเเล้ว เป็นไงสวยไหมยูมิจัง" ยุลจังเอ่ยขึ้น
ฉันหันไปที่กระจก ว้าวววว!! ฉันดูสวยเลย ฉันตะลึงไปกับตัวเองสักพัก
" สวยใช่ละยูมิจัง ไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันดูพลุนะ" ยุลจังเอ่ยขึ้น
ฉันพยักหน้าเดินลงไปข้างล่าง คุณปู่ค่ะ หนูสวยไหมค่ะ คุณปู่ว่าเหมาะกับหนูไหม? ฉันยิ้มให้รูปของคุณปู่
หนูไปก่อนนะค่ะคุณปู่ หนูจะมาเล่าให้ฟังนะค่ะ
ฉันเดินออกมานอกบ้านกับยุลจัง
เรา2คนเดินมาถึงสะพานข้างโรงเรียนจะมีดอกไม้สีเเดงที่บานอรามสวยงาม
"นี่ยูมิ ดูดอกไม้ตรงไหนสิ่ สวยจังเลยนะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น
"สวยจังเลย" ฉันพูดขึ้น
เเชะ!!
ฉันตกใจ เเต่ฉันก็หันไปเจอใครบางคนนั้นเเต่เหมือนเป็นเหมือนภูตมากกว่ามาเเอบยืนมองฉัน ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะวันนี้เป็นวันเทศกาลนี้น้า ไม่ว่าจะมนุษย์หรือภูตผีปีศาจก็ต้องมากันอยูาเเล้ว
" ยูมิจัง เป็นไงน่ารักไหม" ยุลจังเอ่ยขึ้นพร้อมยืนกล้องถ่ายรูปมาให้ฉันดู
แอบถ่ายรูปฉันหรอเนี้ยยยยย!!! ฉันเคาะหัวยุลจังไป1ที ยุลจังร้องดังโอ๊ยยย!! ฉันไปเเล้ว!!! ฉันรีบเดินไปเพราะโมโหยุลจังที่เเอบถ่ายฉัน ส่วนยุลจังก็รีบวิ่งตามฉันมา น่าอายชะมัดดีนะไม่ได้ยิ้มอ่ะอื้ม มม..
ฉันกับยุลจังเดินขึ้นมาที่งาน โดยที่ยุลจังก็เกาะเเขนฉันไว้
"ยูมิจัง เเหรกๆๆ เธอไม่เหนื่อยเลยหรอขึ้นบรรไดตั้งหลายชั้น" ยุลจังพูดพร้อมเสียงหอบ
"ไม่นะ ปกติฉันวิ่งตลอดเลยฉันเลยไม่ค่อยหอบ" ฉันพูดขึ้น
"ทำไมไม่มีบรรไดเลื่อนนะขึ้นๆลงๆเเบบนี้หอบตายเลย" ยุลจังบ่น
"ถ้ามีบรรไดเลื่อนมา ปานนี้คนอ้วนตายเเล้วยะ" ฉันบ่นให้ยุลจัง
ว้าวววว... ที่นี่สวยมากเลย
"ใช่ไหมๆข้างในสวยกว่านี้อีกนะยูมิจังง>0< ถ้ายูมิจังไม่มากับฉันวันนี้คงไม่รู้หรอกว่างานเทศกาลสวยเเบบนี่นะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น
" ไปข้างในกัน"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าดีใจๆเล็กๆ
ยุลจังจับมือฉันไว้เพราะคนเยอะมากเดียวจะหลงกัน
พอฉันกับยุลเดินไปกันในงาน ทุกคนต่างจับจองมาที่ฉัน ขนาดพวกภูตเเละปีศาจก็จับจองมาที่ฉัน
" ว้าวว!! เด็กคนนั้นน่ารักมากเลย"
"โห้!!! นึกว่าหลุดออกมาจากในอนิเมะเลยน่ารักมากเลย"
" อร๊ายยย!!! ><คุณฮิราโนะสวยมากๆเลย"
ทุกคนต่างพากันมองฉันเเละชมฉันจนเขินหน้าจะเเดงอยู่เเล้ว
"ยูมิจัง ฉันอยากกินทาโกะยากิง่าาา ไปกันน" ยุลจังพูดพร้อมลากฉันไปด้วย
เรา2คนเดินเล่นกันอยู่ที่งาน สายตาของฉันมองหลายๆอย่าง ไม่ว่ามนุษย์หรือภูตกับปีศาจทุกคนต่างใช้ชีวิตที่เหมือนๆกัน หรือจริงๆเเล้วคุณปู่อาจจะคิดผิดไปหรือป่าว
ประกาศ:อีก2นาทีพลุจะจุดเเล้วนะขอรับ
"ยูมิจังไปกันฉันจะพาไปดูพลุสวยๆ"ยุลจังพูดพร้อมลากฉันไปอีกรอบ
วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!
วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!
ว้าววว!! สวยจังเลย ไม่เคยดูพลุใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย คุณปู่ค่ะ คุณปู่ว่าสวยไหมค่ะ หนูนะอยากมาดูพลุกับคุณปู่มากนะค่ะ ฉันร้องไห้พร้อมปาดน้ำตาตัวเองออก
วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!
วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!
วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!
วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!
ฉันละสายตาออกจากการจุดพลุไม่ได้เลย ฉันเลี้ยวมองทุกๆคนในงาน ไม่ว่าจะเป็นใครๆพวกภูตหรือปีศาจก็ต่างมาดูพลุกัน จนกระทั้งฉันเลี้ยวมองเจอใครสักคนหนึ่งเหมือนคนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย พอฉันหันกลับไปเหมือนหายไปเเบบดื้อๆ รางสังหอนของฉันเตือนสติฉันว่ามันไม่ปลอดภัย
ประกาศ:พลุจุดครบหมดเเล้วนะขอรับ ขอให้ทุกท่านเดินเที่ยวเล่นได้อย่างเพลิดเพลินนะขอรับ
"ยุลจังตอนนี้21:00น.เเล้วนะกลับกันเถอะฉันเหนื่อยเเล้วนะ ฉันต้องกลับไปเอาของที่ยิมด้วย" เสียงฉันพูดขึ้น
"โอเคกลับกันเถอะ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมยูมิจังที่ยิมนะ" ยุลจังเอ่ย
"ถ้ากลับบ้านยุลจังคนละทางกับบ้านฉันเลยนะ ยิมกับโรงเรียนก็ใกล้ๆนะฉันไปคนเดียวได้ ยุลจังจะได้กลับบ้านไม่ดึกมากไงละ"ฉันพูดขึ้น
" ก็ได้ ถึงบ้านละโทรมาหาด้วยนะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น
ฉันพยักหน้าเเล้วเเยกย้ายกันกลับบ้านฉันก็เดินจนถึงยิมฉันก็รีบหยิบดาบออกมากับลูกศรธนู ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เตรียมอาวุธไว้ป้องกันตัวหน่อยก็ดี
ฉันรีบคาดดาบไว้พร้อมเหน็บคันธนูไว้ข้างหลัง ฉันเดินมาถึงสะพายเเต่กับต้องตกใจเมื่อพบชายคนนั้น เขาไม่ใส่ฮู้ดเเต่เขาใส่ชุดฮาคามะสีขาวฟ้า ผมยาวขาวราวกับหิมะ เเต่เขาใส่หน้ากากจิ้งจอกไว้ ฉันทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับจับดาบซามูไรไว้เเน่นพร้อมที่จะชักออกมาได้ทุกเมื่อ ฉันที่กำลังก้าวเดินผ่านไป เเล้ว.. จู่ๆๆชายคนนั้นก็เอ่ยขึ้น
"ท่านทำอาหารอร่อยมาก ข้าเองไม่ได้ทานอาหารรสชาติเเบบนี้มาเนินนานเเล้ว" สิ้นเสียงชายคนนั้น
ชายคนนั้นก็โอบฉันไว้พร้อมกับเอาหน้ากากมาสวมให้ฉันเหมือนฉันถูกดูดไปที่ไหนสักเเห่ง มีเสียงกระซิบข้างคู่ฉันว่า
"ฮิราโนะ ยูมิ ท่านคือเจ้าสาวของข้าเมื่อ500ปี.."
ก่อนฉันจะหลับไหลไป........
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ดอกบัวสีเทา
รู้สึกชอบมากๆเลยค่ะคุณนักเขียน
2022-04-17
0