กริ๊งๆๆๆๆ~ กริ๊งๆๆๆ~~~
.
.
ตึกๆ ฉัวะ ผัวะ ฉันที่ฟันดาบใส่พวกก่อไม้นั้นออก ทั้งรกเเละอันตรายยิ่งหนัก นั้นมันอะไรกันนะ ฉันถือดาบคู่ใจวิ่งหนีจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เเน่ใจว่าอะไร เเต่ฉันรู้สึกเเค่ฉันต้องวิ่งต่อไปให้ได้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ ที่ตรงๆไม่คุ้นเคย เเถมนั้นช่างมืดมนเหลือเกิน กลิ่นอายของป่าไม่ใช่เเบบที่ฉันรู้สึกมาก่อนเลย ทั้งโดดเดี่ยว เศร้า ทุกข์ หนาวเหน็บ มันช่างหดหู่เหลือเกิน ฉันคงวิ่งต่อไป มันเหมือนเป็นป่าใหญ่ๆที่นี่นะ ทีฉันไม่คุ้นเคยเหลือเกิน บรึ้มมมมม!!!!! ห๊ะ!? อะไรกัน!!! นั้นมันกับดักหรอ นี้มันอะไรกัน ฉันตกลงไปในลุมขนาดใหญ่ ทั้งมืดทั้งกว้าง ตัวฉันค่อยๆตกลงสู่ลุมอันกว้างใหญ่ มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ฉันไม่ชอบที่มืดๆเช่นนี้เลย......
กริ๊งๆๆๆๆๆ~~ กริ๊งๆๆๆ~ โครม!!!!
อั๊ก~แครกๆๆ เสียงหายใจฉันเเรงจนฉันรู้สึกได้ ๆมันอะไรกัน ฝันเเบบนี้!? ฉันที่นั่งอยู่บนพื้นเเล้วนั่งพับเพียบกุมขมับตัวเอง ฝันอะไรกันน่ากลัวเหลือเกิน... อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา... คุณปู่ค่ะ หนูคิดถึงคุณปู่จังเลย..... ฉันปาดน้ำตา เอื้อมมือปิดนาฬิกาปลุก06:45น.เเล้วรอเนี่ย....
เพราะฉันฝันประหลาดๆเเบบนี้ไงถึงตื่นสาย ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูเเล้วไปอาบน้ำ
10นาทีผ่านไป...
ฉันลงไปที่ห้องรับเเขก "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปู่" ฉันมองไปที่รูปของคุณปู่เเละฉันก็ไปทำอาหารเช้าทาน วันนี้เที่ยงฉันจะกินอะไรนี้น้าาเห้ออออ.. ยังไม่ชินเลยที่คุณปู่เสียไป ฉันรีบจัดเเจงทำอาหารเเละรีบออกไปโรงเรียน หว๊าาาาาวันนี้ซ้อมดาบกับยิงธนูหลังเลิกเรียนนี้หว๊าา คื้นไม่ซ้อมเดี๋ยวคุณปู่ก็มาบ่นในฝันอีกเห้อออ.... จะโดดซ้อมก็ไม่ได้อีก....
คุณปู่ค่ะ หนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ เจอกันตอนเย็นค่ะ ตั้งเเต่คุณปู่เสียไป ฉันก็นึกถึงคำของคุณปู่ตลอดเลย เเต่ท่านจะย้ำว่าอย่าไว้ใจพวกปีศาจ ยิ่งปีศาจจิ้งจอกอีก เห้อ.... ปวดหัวจริงๆ
ฉันเดินข้ามสะพายเเต่!! เอะ!? ผู้ชายคนนั้น?? ทำไมดูคุ้นเคยจัง ผู้ชายร่างสูง ผิวพรรณขาวนวล ผมสีขาวราวกับหิมะ นัยน์ตาสีส้มเหมือนดวงอาทิตย์กำลังจะตก นัตน์ตาของเขาช่างงดงามเหลือเกิน หลังจากที่ฉันเเละเขาสบตากัน.....
"นี่!!! ยูมิจังง? มองอะไรอยู่นะ?" เสียงยุลจัง
เรียกฉันพร้อมตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันก็หันไปหายุลจัง "อ่อ!! พอดีฉันมองลำธารนะ เหม่อๆด้วย"ฉันเอยขึ้น "5555เธอนี้เเปลกจังเลยยูมิ?"ยุลจังตอบกลับ
"ป่ะเถอะน้าาาาไปโรงเรียนกัน" ฉันพูดขึ้น
"หิวจัง.." ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นมา
ฉันที่กำลังจะก้าวเดินก็ต้องหยุดเพราะชายคนนั้นเอ่ยปากว่าหิวขึ้นมา ฉันก็อดสงสารไม่ได้ที่ต้องยกกล่องข้าวให้.... เดี๋ยววันนี้ซื้อของที่โรงอาหารเเล้วกัน..
"นี้ยุลจังเธอเดินไปก่อนนะฉันจะเเวะซื้อของเเปปนึ่ง" ฉันเอ่ยขึ้น
"โอเค.. รีบๆตามมาละ"ยุลจังตอบกลับ
พอยุลจังเดินไปไกลพอฉันหันหลังกลับไป นี่!! คุณค่ะหิวใช่ไหม ฉันยกกล่องข้าวให้ ฉันยืนกล่องข้าวให้เขาไป เขาก้มหน้าเอาฮู้ดพยายามบังหน้าไว้ ฉันก็ไม่ได้สนใจ เขารับข้าวกล้องฉันไป ฉันก็ต้องตกใจ ทำไม!! เล็กเขายาวเเบบนี้ ฉันในตอนนั้นรู้เเล้วว่านี้ไม่ใช่มนุษย์เเล้วนี้คือปีศาจ เขารับข้าวกล่องเเล้วเอ่ย "ขอบคุณครับ" อ๊ะ!! เจ็บจัง ฉันดึงมือออกมา อะไรกันเล็กข่วนมือฉัน พอฉันเงยหน้าขึ้นเขาคนนั้นหายไปเเล้ว ในตอนนั้นฉันไม่เอะใจอะไร เเละหันหลังเดินไปที่โรงเรียนต่อ....
.
.
(ณ ห้องเรียน)
"นี่ยูมิ!! วันนี้เธอไม่ไปซ้อมวันเดียวไม่ได้หรอ"ยุลจังเอ่ยขึ้น ทำตาปิ๊งๆใส่ฉัน
"ไม่ได้หรอก ฉันต้องซ้อมไว้ นั้นนะคือคำสั่งของคุณปู่ฉันนะ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมทำเสียงเย็นชา
"โธ่... ยูมิเธอจะซ่อมอะไรนักหน้าอ่ะ ฉันเห็นเธอซ่อมหนักทุกวันเลยนะ วันนี้นะก็เป็นเทศกาลที่ศาลเจ้าหลังโรงเรียนเราด้วยนะ เธอไม่อยากไปหน่อยหรอหรือยูมิจังนะอยากให้ฉันไปคนเดียวหรอ ไม่สงสารเพื่อนตัวน้อยๆของเธอเลยหรอ" ยุลจังเอ่ยพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนฉัน
" ก็ได้ๆฉันจะขอโค้ชซ้อมเเค่2ชม.พอ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ด้วยฉันจะได้เอาดาบกับธนูไปทำความสะอาดที่บ้านด้วย"ฉันเอ่ยรับปาก
" เย้!!!! ต้องให้มันได้เเบบนี้สิ่ งั้น6โมงเย็นฉันไปหาเธอที่บ้านนะ"ยุลจังตอบกลับพร้อมหันหลังไปทำการบ้านต่อ
เห้อ..... เอาหน้าาา เเค่งานเทศกาลเองคงไม่มีอะไร
เหมือนๆทุกปีละ ตั้งเเต่ฉันยังเด็กคุณปู่ไม่เคยปล่อยฉันไปไหนเลยนอกจากให้ฉันซ้อมเกือบตายทุกวัน เเต่มันก็เป็นผลดีต่อฉันนะที่ทำให้ฉันเข้มเเข็งทุกวันนี้
ขอบคุณนะค่ะคุณปู่
..
หลังเลิกเรียน ไวเหมือนโกหก
"นี่ยูมิ6โมงเย็นนะฉันไปหาเธอที่บ้าน"ยุลจังตะโกนบอกฉัน
ฉันพยักหน้าเเล้วเดินออกไปจากโรงเรียน
"อ้าวว!!! ยูมิจัง วันนี้ไปซ้อมยิงธนูไหมครับ" รุ่นพี่ได ทักฉันพร้อมตบไหล่เบาๆ
"ก็ต้องไปซ้อมสิ่ค่ะ รุ่นพี่ไดมีอะไรหรือป่าวค่ะ? " ฉันเอ่ยขึ้น
"เเหม่ๆๆ ยูมิจังก็เย็นชาใส่อีกเเล้วน้าาา"รุ่นพี่ไดเอ่ย
"ปกติของฉันนี่ ฉันทำเเบบนี่รุ่นพี่ไดก็ปกตินิ" ฉันเรียวมองหน้ารุ่นพี่ไดอย่างเย็นชา
" เเหม่ๆๆ ดูมองเขา วันนี่ยูมิจังไปงานเทศกาลไหม เเอบเห็นยุลจังไปบอกคนนั้นคนนี้ด้วยนะ"รุ่นพี่ไดเอ่ยถาม
" ห๊ะ!! อะไรกัน.. ยุลจังบอกหรอ? ว่าฉันจะไป? "ฉันร้องขึ้น
" เเหม่ๆๆทุกคนคงตกใจละสิ่ ปกติยูมิจังไม่ไปไหนเลยนอกจากซ้อมอย่างหนัก ทุกคนคงอยากเห็นยูมิจังใส่ชุดกิโมโนนะเเหละ อื้มม... จะน่ารักมากๆเเน่เลย"รุ่นพี่ไดเอ่ยพร้อมจับหัวเบาๆ
หน็อยยยยย!!! ฉันหักมือรุ่นพี่ไดออกพร้อมเตะขาเเละเตะไอ้ช้างน้อยๆของรุ่นพี่ได เสียงของรุ่นพี่ร้องด้วยความเจ็บปวด อย่ามาเอาะเซาะฉันนะยะ ฉันรีบหันหลังเดินไปที่ยิมข้างโรงเรียน
น่าโมโหชะมัด!!!! รู้งี้ไม่น่าไปบอกจะไปกับยุลจังเลย... ฉันบ่นกับตัวเอง
"ยูมิจังจะซ้อมอะไรละวันนี้?" โค้ชยูโดะเอ่ย
"ธนูก่อนก็ได้" ฉันเอ่ยขึ้น
"งั้นก็รีบไปเปลี่ยนชุดละ.." โค้ชยูโดะเอ่ยพร้อมมองหน้าฉัน
"วันนี้ หนูขอซ้อม2ชม.นะค่ะ.."ฉันเอ่ยขึ้น
"วันนี้จะไปงานเทศกาลสิ่นะ" โค้ชยูโดะเอ่ยสวนขึ้นมา
"ยูมิจังนะยังไม่เคยไปเลยนี่น้าา ลองไปดูนะยูมิจังมีพลุสวยๆด้วยละ" โค้ชยูโดะเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มใส่ฉันด้วยความเอ็นดู
ฉันพยักหน้าเเล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่โค้ชยูโดะทะเลาะกับคุณปู่เรื่องงานเทศกาลทุกๆปีว่าทำไมถึงไม่ให้ฉันไปเลย คุณปู่ก็เอาเเต่บอกว่าฉันต้องซ้อม ซ้อมอย่างเดียว ฉันเองก็ไม่เข้าใจคุณปู่เลย ทำไมคุณปู่ถึงไม่มีเวลาอยู่กับฉันบางนะ ฉันอยากให้คุณปู่ไปงานเทศกาลกับฉันบางจัง...
ปี๊ดดดดดดด!!!!
"ทุกคนรวมตัวหน้ากระดาน"โค้ชยูโดะตะโกน
ทุกคนรีบเรียงหน้ากระดานเพื่อซ้อมยิ่งธนู
ฉันที่กำลังยิงธนู ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก
"ว้าววววว คุณฮิราโนะ ยิงธนูเก่งจังนะค่ะ" เสียงเด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น
"ค.. คะ???" ฉันงงนิดหน่อยเเหละหันกับไปด้านหลัง
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นิโบริ โทรุ ค่ะ เรียกสั้นๆโทรุก็ได้ค่ะ" โทรุพูดออกมาสีหน้าเขินอาย
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อ ฮิราโนะ ยูมิ ค่ะ ฉันขอซ้อมต่อนะค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเร่งคันธนู
.
"หว๊าาาาา~~~เท่สุดๆไปเลยอ่าาคุณฮิราโนะ"
"ใช่ๆเก่งงงง สมชื่อตระกูลฮิราโนะเลย"
"ไม่ใช่เเค่ยิงธนูเก่งนะคุณฮิราโนะนะเรารำดาบสวยมากยิ่งลีลาการฟันดาบสวยงามมาก"
"โอ๊ยฉันอยากเห็นเป็นบุญจริงๆ"
" นี่เเล้ววันนี้โค้ชยูโดะนะให้ซ้อมเเค่2ชมเองนะเพราะเขาจะไปงานเทศกาลกัน"
"คุณฮิราโนะ ไปด้วยนะไปกับคุณยุลจัง"
" อร๊ายยย~จะได้เห็นคุณฮิราโนะใส่ชุดกิโมโนด้วย"
" อดใจไม่ไหวเเล้วอ่าาา จะละลาย >\<"
(T_T)! อะไรของยัยพวกนั้นเนี่ย?! ฉันยืนซ้อมอยู่ใกล้ๆนิเองไม่ได้ไปไหนไกลเลยยะ ทำไมมีเเต่คนอยากจะเห็นฉันใส่ชุดกิโมโนนักหนา หื้มมม... หงุดหงิดโว้ยยยย.....
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments