นิ้วเรียวกดสัมผัสแป้นพิมพ์จนเกิดเสียงเป็นจังหวะสลับกับเม้าส์ที่คอยถูกบังจับให้วิ่งทั่วหน้าจอคอม ผมเพ่งสายตาไล่อ่านตัวหนังสือที่ถูกนำใส่ในตารางอย่างพินิจพลางจัดการข้อมูลตรงหน้าอย่างช้าเพื่อป้องกัยการผิดพลาด
“อ่าวคลื่น ยังไม่กลับอีกหรอ นี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะ”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วครับพี่ ผมขอทำงานตรงนี้ให้เสร็จก่อน”
ผมหันไปบอกกับพี่ภาคก่อนจะกลับมาทำงานตัวเองที่ค้างไว้ต่อ เสียงขลุกขลิกด้านข้างพี่ภาคเท้าแขนลงบนฉากกั้นพลางชะเง้อหน้ามาดูจอ
“เดี๋ยวนะ นี่มันงานเราหรอคลื่น ไม่คุ้นเลย”
“อ๋อ ของพี่ฟากอ่ะครับ เขาฝากผมทำต่อเห็นว่าต้องไปทำธุระด่วน”
“ใจดีอีกแล้วนะคลื่น แทนที่เราจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนกลับต้องมานั่งทำงานแทนคนอื่นเนี่ย”
“แต่มันได้โอทีนะพี่”
“แต่เอ็งเหนื่อยไง แค่งานตัวเองก็ล้นแล้วยังต้องมานั่งทำงานให้คนอื่นอีก”
“เอาน่าพี่ แค่นี้เองมันไม่ได้หนักหนาสาหัสเท่าไหร่หรอก”
“เฮ้อ เอ็งนี่น้า พี่ไม่รู้จะพูดยังไงเลย”
พี่ภาคถอนหายใจพลางยกมือกุมขมับส่วนผมก็ได้แต่ส่งยิ้มกลับ ก็นะ ผมไม่ได้ชอบหรอกไอ้การรับฝากงานจากคนอื่นแต่คงเป็นเพราะผมพึ่งพาทำงานที่นี่หรือเรียกง่ายๆก็เด็กใหม่ จะไปปีกกล้าขาแข็งใส่คนที่อยู่ก่อนมันก็กะไรอยู่ถูกมั้ย แล้วอีกอย่างที่ฝากงานผมมันก็เป็นหัวหน้าผมอีกทีด้วยเลยต้องเลยตามเลยไป
“งั้นพี่กลับก่อนนะ เจอกันวันจันทร์”
“หวัดดีครับพี่”
“เออๆ”
พี่ภาคกลับไปแล้วเหลือแตผมที่ยังคงทำงานต่อ ไฟในออฟฟิศเริ่มปิดมืดทีละดวงเหลือเพียงแค่โซนที่ผมนั่งที่ยังคงเปิดไฟเอาไว้ เหลือบมองนาฬิกาข้างมุมของจอด้านล่างขวาขึ้นบอกเวลาว่าตอนนี้ทุ่มกว่าแล้ว เอาล่ะพอแค่นี้แล้วกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวมันจะดึกไปกว่านี้
ผมจัดการปิดคอมเก็บของให้เรียบร้อยปิดไฟออฟฟิศที่เหลือก่อนจะลงลิฟต์ออกจากตึก ตรงไปที่จอดรถขึ้นค่อมมอเตอร์ไซค์คันโปรด เวฟร้อยห้าสิบถูกถอยอย่างค่อยๆสตาร์ทให้ติด ขับมาถึงหน้าถนนใหญ่มีใครบางคนเข้ามาอยู่ในกรอบสายตา ผมเหลือบมองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามเด็กคนหนึ่งที่คุ้นตาในชุดนักศึกษากำลังมองซ้ายมองขวาเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง ไม่รู้นึกอะไรจู่ๆสมองก็บังคับให้ผมขี่รถวนไปอีกฝั่งทั้งที่บ้านของผมมันอยู่คนละทางด้วยซ้ำ
จอดเทียบที่ฟุตบาทเอ่ยเรียกอีกคน เด็กคนนั้นหันหน้ามาด้วยสีหน้าที่เหรอหรา
“ไงเรา ยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ”
“พ-พี่”
ผมขยับรถเข้าไปใกล้อีกคนแสงไฟจากถนนสาดส่องลงมาจนสามารถเห็นแก้มแดงๆที่ค่อยฟาดๆขึ้นเรื่อยอย่างชัดเจน มือเล็กนั่นผมแอบเห็นว่ากำสายกระเป๋าแน่นราวกับตื่นเต้นตกใจที่เห็นผม
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ เด็กคนนี้แอบน่ารักนะเนี่ย
“คือ คือ ผม ก-กำลังจะกลับครับ”
“ทำไมพึ่งกลับล่ะ”
“พ-พอดีทำงานอยู่ครับ เลยกลับดึก”
“อ๋อ”
ผมเท้าคางลงที่หน้าปัดมอไซค์พลางยิ้มให้อีกคนอย่างเป็นมิตร
“งั้นให้พี่ไปส่งบ้านนะครับ”
“อะ…เฮือก!”
“หืม?”
ผมเลิกมองอีกคนที่กำลังทำหน้าตาเหมือนช็อคอะไรสักอย่างแก้มขาวเนียนมีสีแดงฟาดขึ้นเรื่อยๆจนน่าอยากจะหยิกให้หายหมั่นเขี้ยว ไม่รู้ว่าเด็กเขินหรือเพราะอากาศตอนนี้คืนกันแน่
แต่คงอากาศแหละ
“ผม ผมเกรงใจอ่ะครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจ อีกอย่างนี่ก็ดึกแล้วกลับคนเดียวมันอันตราย”
“แต่…”
ผมไม่รอให้อีกคนตอบจัดการยื่นหมวกกันน็อกให้อีกคนสวม ผมไม่ได้บังคับน้องนะแค่เป็นห่วงน้องไม่อยากให้กลับคนเดียว
“ก็ได้ครับ”
ผมมองคนตัวเล็กที่กำลังใส่หมวกอย่างเงอะงะผมขยับลงจากรถลงไปช่วยอีกคนใส่ พอมายืนขนาบข้างผมได้รู้ว่าอีกคนตัวเล็กมากถ้าเดาจากความสูงก็คงประมาณร้อยเจ็ดสิบต้นๆได้
“เสร็จล่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ขึ้นค่อมรถสตาร์ทให้มันติดรอจนอีกคนขึ้นมาเรียบร้อย
“เกาะเอวพี่ไว้นะเดี๋ยวตก”
“เดี๋ยวผมเกาะที่จับเอาก็ได้ครับ”
“ส่งมือมา”
“เอ๊ะ…”
ผมถือวิสาสะจับมือของอีกคนเอามาเกาะไว้ที่เอวผมหันซ้ายหันขวาดูรถก่อนจะค่อยๆขับออกไป แสงสีส้มสองข้างทางสาดลงถนนในเวลานี้ดีหน่อยที่ไม่ค่อยมีรถมากจริงสามารถขับขี่ได้อย่างสบาย
“เอ่อ พี่ครับเลี้ยวซ้ายข้างหน้าครับ คอนโดอยู่ฝั่งขวาชื่อชิลลี่คอนโดครับ”
“โอเคๆ”
ผมตะโกนตอบกลับไปจัดการหักเลี้ยวซ้ายตามที่อีกคนบอก ผมเริ่มเห็นคอนโดสูงอยู่ไม่ไกลค่อยๆจอดเทียบอย่างช้าๆจนสนิท
“คอนโดนี้ใช่มั้ย”
“ใช่ครับ” คนด้านหลังลงจากรถถอดหมวกกันน็อกยื่นคืนให้ผม
“ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรพี่ยินดีครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“ครับ”
ผมสตาร์ทรถเพื่อจะตรงกลับบ้านสายตาเห็นอีกคนยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“ไม่เข้าหรอ”
“คือ คือ พี่…กลับดีๆนะครับ แล้วก็…”
ผมเลิกคิ้วมองอีกคน คนตัวเล็กยืนกุมสายสะพายกระเป๋าแน่นเม้มปากสนิทแก้มแดงอมชมพู
“พักผ่อนเยอะๆนะครับ”
ผมยกยิ้มเล็กน้อยเอื้อมมือยีหัวอีกคนเบาๆ
“ขอบคุณครับ”
บิดรถออกมาจากคอนโดตรงกลับบ้านมุมปากยังคงยกยิ้มอยู่ไม่หาย สงสัยวันนี้คงจะฝันดีแน่ๆเลยแฮะ
\[ฮา\-\]
“กรี๊ดดดดดดดดดด มึงๆๆๆๆๆๆ\]
\[โอ๊ย!! อีเหี้ยกรี๊ดหาพ\_มึงเรอะ อีห่าหูกูจะแตก\]
“มึงงงงงงง ฮือออออออ กูไม่ไหวววว”
\[ทำไม เจอพี่คลื่นไง\]
“มึงรู้ได้ไงอ่ะ”
\[สภาพแบบนี้มีแค่เรื่องเดียวแหละ\]
รู้ดี เพื่อนคนนี้มันรู้ดีเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ มือไม้ผมอยู่ไม่สุขกระโดดโลดเต้นพลางล้มตัวกลิ้งกับพื้นห้องเหมือนคนบ้า อยากจะป่าวประกาศให้โลกรู้ว่า กูมีความสุขโว้ยยยยยยยย
\[แล้วที่โทรมานี่แค่มากรี๊ดใส่หูกูแน่นี้น่ะหรอ\]
“ไม่ใช่ๆ กูจะเล่าให้ฟัง”
\[เออๆ\]
“คือตอนที่มึงกลับไปแล้วอ่ะ กูอยู่รอรถเมล์แล้วที่มันเป็นจังหวะที่พี่คลื่นออกมาจากบริษัทพอดี แล้วเขาก็วนกลับรถมาหากูแล้วจอดรถทักอ่ะ”
\[โหหหหห ตัวอย่างกับมดเขาเห็นมึงด้วย\]
“เอ๊ะมึงนี่” ผมเหวใส่อีกคน
\[อ่ะๆ แล้วไงต่อ\]
“แล้วที่นี้เขาก็ถามกูว่ายังไม่กลับหรอ ตอนนั้นคือกูตื่นเต้นมากพูดแทบไม่ออกเลย แต่ทีนี้ที่พีคกว่าก็คือเขาบอกว่าจะไปส่งกูด้วย ฮืออออออออ ตอนนั้นคือกูไม่ไหวอ่ะมึง”
ผมเล่าพลางหยิบหมอนพี่คลื่นเอามากอดรัดฟัดเหวี่ยงไม่รู้ว่ามันจะขาดรึยัง แต่นั่นแหละขอฟัดก่อนอาการผมตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
\[อ่าฮะ\]
“แล้วทีนี้นะกูก็ปฏิเสธตามสไตล์นางเอกเว้ยแต่พี่คลื่นเขาไม่ฟังเขายื่นหมวกกันน็อกมาให้กูเลย เหมือนบังคับมห้กูกลับกับเขาอ่ะ มึ๊งงงงงงงงง โคตรพระเอกเลย”
ว่าแล้วผมก็ลงไปดิ้นกับพื้นอีกทียิ่งเล่ายิ่งเขิน โอ๊ยยยยย แก้มผมอุณหภูมิขึ้นไปหมดแล้ววววว
\[แล้วมึงก็รับมาใส่สินะ\]
“โถ่มึงงงง ก็เขาบังคับอ่ะ กูก็ต้องใส่ป่ะ อร้ายยย”
\[ตอแหล\]
เมลพูดเหมือนเสียงกระซิบแต่โทษนะเพื่อนกูได้ยินเว้ย!
“กูได้ยินนะ”
\[อ่าวหรอ\]
“กวนตีนมึงอ่ะ”
\[เหอๆ หมดยัง\]
“ยังไม่หมด มึงต้องอยู่ฟังกูเล่าก่อน”
ผมบังคับการที่ผมจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นนะ ขนาดเมื่อก่อนผมพยายามแทบได้ยังได้แค่มองเลย แต่นี่ นี่พี่คลื่นตัวเป็นๆที่มาส่งผมกลับบ้านเลยนะเว้ย เรื่องแบบนี้ผมจะเก็บไว้คนเดียวได้ไงล่ะต้องแชร์ โดยเฉพาะเมลผู้สนับสนุนหลักผมยิ่งปล่อยมันไปนอนไม่ได้
\[โห่ หูแตกแน่กู งั้นกูถอดหูฟังแปป\]
“นี่ๆๆแล้วทีนี้นะตอนที่กูขึ้นซ้อนแล้วกูก็จับตรงที่จับข้างหลังอ่ะ แต่พี่คลื่นเขาให้กูจับเอวเค้า ตอนแรกกูเล่นตัวแบบ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจับที่จับเอา แล้วพี่คลื่นเขาหันมาดึงมือกูไปจับเอวเขาเลย ฮือออออมึงงงงงง ช็อตนี้กูตายฮืออออออ”
\[โห ร้ายเหมือนกันนะเนี่ยพี่คลื่นมึงอ่ะ\]
“ใช่มะๆ แล้วพอตอนที่มาถึงข้างหน้าคอนโดแล้วอ่ะ กูก็เลยวิสาสะบอกเขาให้กลับบ้านดีๆแล้วก็บอกให้เขาพักผ่อนเยอะๆแล้วทีนี้เขายิ้มแล้วก็ยีหัวกูอ่ะ อ้ากกกกกกใจกูฮือออออ”
พูดไปก็ดิ้นไปพลางผมไม่ไหวอ่ะ พอนึกถึงช็อตเมื่อกี้ใจผมนี่แทบจะออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว ฮืออออออ
\[ถามจริง ตอนขึ้นห้องมามีแอบกรี๊ดบ้างมะ\]
“มีดิ มึงมันไม่ไหวจริงๆนะ ใจอกูก็มีอยู่แค่นี้อ่ะ พี่คลื่นทำดาเมจกูแรงมากอ่ะ”
\[แรงแบบเอ็กพีหมดเลยป่ะ\]
“อ่ะอีนี่อันนี้มึงแช่งกูล่ะ”
ผมเบ้ปากใส่อีกคนเอาจริงมันไม่เห็นหรอก งี้แหละคนไม่เคยมีความรักอ่ะเนาะเล่าไปก็ไม่เข้าใจหรอก
“กูว่านะ เป็นเพราะจี้พี่คลื่นนั่นแน่เลยพี่คลื่นเลยเข้ามาหากูอ่ะ”
\[เพื่อน เขาแค่สงสารมึงแค่เห็นว่ามันดึกแล้วเลยอาสาไปส่งแค่นั้นเอง\]
“มึง แต่เขาถึงขั้นลูบหัวกูเลยนะ ให้กูกอดเขาด้วย ไม่ได้ล่ะสงสัยกูต้องทำจี้เพิ่ม”
เผลอๆผมว่าต้องทำอันใหญ่กว่าด้วยเพื่อเพิ่มความศักดิ์สิทธิ์
\[เอิ่ม แล้วแต่มึงเลยอ่ะ\]
“งั้นกูไปล่ะ โทรมาเล่าให้ฟังเท่านี้ก่อน ไปนะคนโสดตลอดกาล”
\[fuck\]
ผมกดวางสายปล่อยให้คนโสดได้ไปนอน หันกลับไปมองตุ๊กตาพี่คลื่นหอมมันไปทีนึงก่อนจะจับกลิ้งกับพื้นฟัดมันจนยับ
ยิ่งคิดยิ่งเขินก็ฟัดมันอีกละกัน
พอฟัดได้สมใจผมยันตัวขึ้นหยิบจี้ที่วางบนโต๊ะหน้าทีวีมาดู
“แหม่ สงสัยต้องเพิ่มขนาดสักหน่อยแล้วล่ะ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 21
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments