แบล็คเมล์

ริรินทร์P

ติ้ง!!

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมต้องวางมือจากงานมาเช็กโทรศัพท์ของตัวเอง....

[ซันฯ : ทำอะไรอยู่หรอครับ...พี่ริน ] ไอ้เด็กซันมันทักมาหาผมครับ....ทักมาได้กวนมา

[ริรินทร์: มีอะไรรึป่าว?] ผมถามกลับไปแบบปัดๆ...ก็ไม่อยากคุยด้วยอะ

[ซันฯ: ป่าวนิครับ...ทักไม่ได้หรอ?] เด็กนั้นทักมาอยากจะบ้าตาย ผมเลยวางโทรศัพท์ไว้แล้วทำเป็นไม่สนใจเสียงข้อความที่ยังเด้งมาเรื่อยๆ ก็นะ....สักพักเสียงเด้งจากข้อความก็หายไป ก็ถือว่าดีสำหรับผมแหละนะ ผมคิดว่าเด็กมันคงไม่กวนแล้วละมั้งเลยทำงานต่อ แต่!! มันกลับไม่จบแค่นั้น เมื่อมีคนโทรเข้ามาในเครื่องผม...มันคือเบอร์แปลก ผมก็เลยกดรับไป แต่เสียงที่รอดออกมาจากปลายสายนั้นกลับเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย

"ฮัลโหลครับพี่ริน~" ปลายสายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

"มีอะไรอีกละ ฉันจะทำงาน!" ผมพูดออกไปอย่างหัวเสีย

"พี่รินลงมาหาผมหน่อย" จบคำพูดจากปลายสายผมรีบวิ่งไปดูที่หน้าต่าง มีรถคันสีดำพร้อมการ์ดรายล้อมอยู่ด้านล้าง3คัน

"เห้ย!" ผมสบถออกมาเบาๆ

"มาทำไม" ผมถามออกไปนิ่งๆน้ำเสียงจริงจัง

"ไปกินข้าวกับผมหน่อยน่าา~" เด็กซันพูดด้วยเสียงอ้อนๆ เอาใงดีดีละทีนี้ผมควรไปมั้ยเนี้ย!!

"ความลับของเราละครับพี่~" เจ้าเด็กซันพูดโดยใช้ความลับของผมเป็นเครื่องต่อรอง

"หึ่ยย~ ก็ได้เดี๋ยวรีบลงไป" ผมบอกออกไปก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ซันP

วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไปกินข้าวกับพี่รินสักหน่อยครับตอนแรกก็กะว่าจะชวนดีๆ ทักไลน์ไปก็ไม่อ่าน ผมเลยต้องใช้วิธีการแบล็คเมล์แทน...และมันก็ได้ผลครับตอนนี้ก็ค่ำๆพี่เขายังไม่ลงมาเลย...ทำไมช้าจังน่าา~ นั่งคิดอะไรไปสักพักพี่เขาก็เดินลงมาพอดี ทำไมพี่เขาถึงน่ารักอย่างงี้ ใส่ชุดอะไรก็น่ารักไปหมด พี่เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้ารถตู้ของผมที่มีการ์ดรายล้อมอยู่

"ลูกคนใหญ่คนโตน่าดูนิ?" พี่เขาพูดเชิงประชด...ถ้าจะรู้ตัวตนเราแล้วแหะ

"หึ! " ผมหัวเราะเบาๆกับการประชดของพี่เขา

"ไปได้ยัง รีบกินรีบกลับ" พี่รินพูดขึ้นผมเลยเขยิบเข้าไปนั้งด้านในแล้วให้พี่เขาขึ้นมานั้ง

"ที่เดิม" ผมสั่งคนขับรถออกไปที่เดิมสำหรับผมนะคือร้านอาหารที่ผมกับพี่รินเคยไปกินด้วยกันตอนผมเด็กๆ และผมก็ไปบ่อยๆ พี่แกน่าจะจำผมไม่ได้มั้ง?

ตอนนี้รถเคลื่อนมาบริเวณร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านบ้านๆนี้แหละก็เมื่อก่อนผมไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายนี้...

"สั่งอะไรดีครับ" ผมถามพี่เขาพร้อมกับยื่นเมนูอาหารไปให้เมื่อผมเดินเข้ามาในร้านแล้ว

"แล้วแต่นายเถอะ" พี่เจาบอกออกมาก่อนจะยื่นเมนูอาหารคืนให้ผม

"งั้นผมเอา...*;-฿-+฿+ครับ" ผมสั่งเสร็จก็หันหน้าไปมองผู้เป็นพี่นิดๆ อาหารที่ผมสั่งเป็นของโปรดพี่รินทั้นั้นเลยครับ พี่แกก็ทำหน้าน่ารักมากเลยตอนผมสั่งอาหารหน้างงๆอะนะ5555

ผมรอไปสักพักอาหารก็มาเสริฟระหว่างผมกับพี่รินไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากกันเลยครับ....ผมเงียบ พี่เขาก็เงียบ จนสุดท้ายผมทนไม่ไหวเลยเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน

"พี่รินครับ พี่รินเคยมากินข้าวที่นี่รึป่าว" ผมถามออกไปอย่างลองเชิงไปว่าพี่แกจะเคยมากินรึป่าว

"อืม" พี่รินตอบนิ่งๆ นั้นใงเข้าทางผมละ

"แล้วว...พี่มากินกับใครอะ?" ผมยังคงตีหน้าซื่อถามออกไป

"คนเดียว" พี่มันพูดเรียบๆมองผมนิ่งๆ อืมม...ปากแข็งแหะ

"หึ" ผมหัวเราะเบาๆจากนั้นผมกับพี่รินก็ต่างคนต่างกินแล้วก็กลับ...โดยที่แน่นอนครับ ว่าผมต้องไปส่ง....เห้อ~คิดถึงวันเวลาเก่าๆแหะ~...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***