ความแตกต่างของเราสองคน

ริรินทร์P

เป็นเช้าอันสดใสที่ผมไม่สดใสตามเพราะมัวแต่คิดเรื่องเจ้าเด็กซันนั้นนะสิ เห้อ~ อยากรู้จังว่าเขาคิดอะไรของเขากันแน่นะถึงได้พูดออกมาแบบนั้น...เอาละๆเลิกคิดแล้วไปทำงานดีกว่า

โรงเรียน

ตอนนี้ผมยื่นประจำที่ตัวเองอยู่ที่หน้าโรงเรียนครับ แต่ก็ไม่วายยังมีคนมาสายกันอยู่ เห้อ~ ผมละเหนื่อยใจกับเด็กพวกนี้จริงๆ แต่ในระหว่างที่ผมกำลังยื่นเฝ้าอยู่หน้าประตูนั้น ปลายหางตาผมก็เหลือบไปเห็นเจ้าเด็กซันที่ลงจากรถและกำลังเดินตรงมาทางผม

"สวัสดีครับอาจารย์ริรินทร์" มันเรียกชื่อผมอย่างทะเล้น นี้ถ้าไม่เห็นแก่หน้าตานี้มือผมไม่อยู่สุขแน่

"อืมหวัดดี"ผมตอบกลับแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก ก็มันกวนผมก่อนนี่น่าา ช่วยไม่ได้

"หึ!" รอยยิ้มกวนๆถูกส่งมาให้ก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป รอยยิ้มของมันทำเอาผมคิ้วกระตุกกันเลยทีเดียว เหอะ!!ไม่สนใจละ ผมคิดได้ดังนั้นจึงตั้งสติแล้วกลับมาทำหน้าที่ต่อ ถ้าสืบรู้ว่ามันเป็นลูกใครนะค่อยดูเถอะ

หลังเลิกเรียน

"จะกลับแล้วหรอครับริน"ในระหว่างที่ผมกำลังจะกลับบ้านอยู่ๆก็มีเสียงทักขึ้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดีเพราะวันนี้เจ้าเด็กซันนั้นมาตามป่วนเปียนทั้งวัน

"อืม" ผมตอบเรียบๆเพราะนี้ไม่ใช่เวลางานเพราะฉะนั้นกลับเป็นตัวเองดีกว่า

"แหม่ๆ ทำไมพี่รินเย็นชาจัง"เสียงของเด็กซันดังขึ้น เห้อ~~ผมละเบื่อ

"แล้วซันมานี้มีไรป่าว?"ผมถามออกไปอย่างตัดรำคาน

"ป่าวนิครับ? มาหาว่าที่แฟนไม่ได้หรอ?" คำที่มันพูดออกมาทำเอาตีนผมกระตุกนิดๆ ถ้าจะขนาดนี้ไม่ง้าบผมเลยล่ะ หึ!! ผมได้แต่ประชดมันอยู่ในใจนะครับ ขืนพูดออกไปมีหวัง โดนง้าบแน่ๆ หน้าตากับบุคลิกมันก็บอกอยู่แล้วว่ามันนิสัยอย่างใง ผมไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงหรอก...

"หึ! ฝันหรอ?" ผมถามออกไปเชิงตัดกำลังใจมันนิดหน่อย แกล้งเด็กสนุกดี แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะสิ หน้าน้องมันยังนิ่งเหมือนเดิม อืมมม.....นิ่งเกิ๊นนน

"ถ้าได้พี่เป็นแฟนในฝันผมก็ยอมครับ" เด็กซันพูดออกมาก่อนจะเดินมาโอบเอวจากทางด้านหลังของผม เห้ยยยๆๆๆ...มันจะเกินไปแล้ว

"นี้ทำอะไรนะ! ปล่อยนะ!!" ผมพูดออกมาและพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดที่คนร่างหนามอบให้

"ก็พี่พูดเองนิ ว่าฝันอะ....งั้นผมก็ฝันถึงพี่อยู่นี้ใง" ประโยคแรกเด็กซันพูดด้วยน้ำเสียงปกติส่วนประโยคสุดท้ายเด็กซันก้มลงมากระซิบที่หูผมเบาๆ....ตอนนี้ผมว่าผมหน้าแดงแน่เลย

"หึ!"เด็กซันหัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อยอ้อมแขนแล้วเดินออกไป อะไรเนี้ย!!คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป เห้อ~เด็กเอ๋ยเด็ก ผมละอยากจะบ้าตาย

ซันP

หึๆ วันนี้มีอะไรถูกใจผมเยอะเลยตั้งแต่เข้ามาละ ผมละช๊อบชอบเวลาที่แมวน้อยเขิน หน้าแดงๆนั้นหน้าฟัดมาก ผมละอยากฟังจมูกให้จ่มแก้มนิ่มๆนั้น แถมตัวก็หอมอีก อะไรจะน่ารักขนาดนั้น นี้ถ้าผมไม่เดินออกมามีหวังผมได้ขืนใจแมวน้อยแน่ๆ ที่จริงผมก็ทำได้นะแต่ผมไม่อยากขืนใจเขาเพราะถ้าผมทำ ผมอาจจะได้แค่ตัวแต่อาจจะไม่ได้หัวใจพี่รินมาด้วย...เห้อ~ ผมเดินออกมารอคนขับรถที่หน้าโรงเรียน สักพักก็มีคนขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าผมและมีพ่อบ้านลงมาต้อนรับผมเหมือนอย่างเคย ชีวิตผมก็หรูอยู่นะ...แต่เหมือนพ่อกับแม่จะเลี้ยงผมด้วนการใช้เงินมากกว่า... แต่สิ่งที่ผมอยากได้ไม่ใช่เงิน แต่เป็นความรักความอบอุ่นจากครอบครัว ตอนนี้ผมต้องการสิ่งที่จะมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของผม และเขาคนนั้นก็คือแมวน้อยของผม..คนที่ผมเฝ้ารอมาตลอดด..

"ผมเจอพี่แล้วนะ...แมวน้อยของผม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***