เขาเป็นใครกันแน่?

ริรินทร์P

ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องพักครูแล้วครับ วันนี้เหนื่อยมากเลยหลังจากสอนเสร็จ ถึงผมจะอยู่ที่นี้มานานจนชินแล้วแต่บางเรื่องผมก็รับมือเองไม่ได้อยู่ดี เห้อ~ คิดแล้วชักจะนึกถึงท่านพ่อขึ้นมาสะแล้วสิ

จะว่าไปวันนี้ผมรู้สึกเหมือนคนที่ชื่อซันจะมองผมตลอดเวลาเลย ผมรู้นะว่าการเป็นอาจารย์อะปกติอยู่แล้วที่เด็กๆจะมอง แต่สำหรับเด็กซันนั้นนะผมรู้สึกแปลกๆยังใงไม่รู้แหะ สายตาที่เขามองมามันทำให้ผมขนลุกนิดๆ....เอาเป็นว่าช่างเถอะ ผมจะพยายามไม่ใส่ใจละกัน

ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเวลามันช่างผ่านไปไว้เหลือเกิน เพราะตอนนี้ เวลาล่วงเข้า4โมงเย็นแล้วเป็นเวลาที่เด็กๆต้องเลิกเรียนและแยกย้ายกันกลับบ้าน

พวกครูเองก็ด้วย

ผมรีบตรวจการบ้านนักเรียนที่กองอยู่บนโต๊ะส่วนใหญ่คะแนนดีทั้งนั้น แต่ผมสดุดตาเข้ากับเอกสารเล่มหนึ่ง

'นายศิริณรินทร์ วงศ์วิษณุพรพงษ์สิทธิ์' เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนนะ~...คิดไม่ออกแหะ แต่นามสกุลคล้ายๆคนในวังเลยอืมม...ไว้ค่อยไปถามท่านพ่อเอาดีกว่า แต่ผมว่ามันแปลกอยู่อย่างหนึ่งเพราะที่อยู่ของเด็กซันนั้นมันไม่น่าจะเป็นที่อยู่ได้นิ? เพราะมันเป็นเขตพื้นที่ของวังเมืองพันธมิตร แล้วเด็กนั้นเข้าไปอยู่ได้ใง? ผมว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแน่เลย

"เอาเถอะ กลับบ้านดีกว่า" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน

ระหว่างทางที่ผมกำลังเดินไปเอารถที่โรงจอดรถประจำโรงเรียนอยู่นั้น ปลายหางตาผมเหลือบไปเห็นเด็กซันที่มีคนขับรถมารับ เอะ!? ที่เห็นแวบๆใช่พ่อบ้านจากวังพงษ์สิทธิ์หรือเปล่า..... ไม่ๆๆๆผมตาฟาดแน่ๆ เรื่องนี้มันแหม่งๆอยู่นะ

" เห้อ~ กลับไปบ้านค่อยให้คนไปสืบละกัน" ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเดินขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป

ซันP

หลังจากที่ผมเรียนเสร็จก็ต้องโทรบอกที่บ้านให้มารับ เอะ!ผมลืมบอกอีกแล้วว่าผมคือเจ้าชายแห่งเมืองเซตเจอร์ราร์ดที่เป็นพันธมิตรกับเมืองนี้นะครับที่จริงผมดูก็รู้นะว่าอาจารย์เป็นใครแต่แค่ไม่พูดเฉยๆ กะว่าจะเอาไปทำประโยชน์สักหน่อย...หึๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมไม่เอาไปทำเรื่องชั่วร้ายหรอก แค่อยากทำให้อาจารย์จดจำผมนิดหน่อย

ระหว่างที่ผมนั้งคิดแผนชั่วร้ายนิดๆหน่อยๆก็มีรถแล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าโรงเรียนของผม

"รอนานมั้ยครับท่าน" เสียงพ่อบ้านประจำตระกูลผมดังขึ้น

"ไม่หรอกครับผมพึ่งมา" ผมพูดตอบกลับไปพร้อมกลับเดินขึ้นไปบนรถ

"วันนี้สนุกมั้ยครับท่าน" เสียงคนขับรถเอ่ยขึ้น ที่พวกเขากล้าพูดกับผมนะก็เพราะผมรู้จักพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆพวกเขาค่อยปกป้องผมมาตลอดผมเลยไม่ได้ถือตัวอะไร

"ก็สนุกดี เจออะไรสนุกๆมาด้วยละ"ผมตอบกลับไปพร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อย หึๆ...

"นี้! ฉันมีอะไรให้ทำ"ผมบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปของอาจารย์ริรินทร์อยู่ให้พ่อบ้านได้ดู

"รู้จักมั้ย?"ผมถามออกไปเพราะผมคิดว่าคุณลุงพ่อบ้านที่อยู่มานานน่าจะรู้จักกับเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ

"รู้จักสิครับ เจ้าชายแห่งเมืองพันธมิตรนะครับ"คำตอบของพ่อบ้านทำให้ผมยิ้มขึ้นมาน้อยๆ เสร็จฉันละเจ้าแมวน้อย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





