แยมสตอเบอรี่

.../ I like strawberry jam/...

“ถ้าฉันไม่เรียกแกมาก็ไม่คิดจะโผล่หัวมาให้เห็นเลยใช่มั้ย”

“คงงั้นมั้งครับ”

เหมือนที่เขาบอก ว่าบางทีบ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเสมอไป

ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะนั่งลงที่โต๊อาหารฝั่งตรงข้ามของคุณย่า การกลับบ้านครั้งนี้ไม่ใช่ว่าผมอยากมาแต่เพราะคำประกาศิตของคนตรงหน้าต่างหากถึงทำให้ผมมาอยู่ที่นี่ได้

“มีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะครับ ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น ผมต้องทำงานต่อ”

“งานเส็งเคร็งพรรณ์นั้นน่ะรึ ทำไปก็เสียเวลาเปล่าๆ งานแบบนั้นมันไม่มีทางสำเร็จตามที่แกหวังหรอก”

“ถ้าคุณย่าเรียกผมเพื่อมาพูดแค่นี้ละก็ ผมขอตัวนะครับ เพราะเสียเวลาชีวิตของผม”

“หึ แกนี่นิสัยเสียเหมือนแม่แกไม่มีผิด ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเจ้าสุถึงได้ไปหลงรักผู้หญิงข้างถนนแบบนั้น”

มือหนากำหมัดแน่นแต่คงไม่มีใครเห็น บางทีก็อยากถามนะ ว่าการที่พ่อกับแม่เขารักกันมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ มันต้องเกลียดชังกันถึงขนาดนี้เลยรึไง ขนาดพวกเขาตายไปแล้วไปอยู่คนละภพคนละชาติแล้วคนเป็นแม่ก็ยังมิวายสร้างความเกลียดชังพวกได้อยู่เสมอ

“คุณนายใหญ่คะ คุณหนูริชมาแล้วค่ะ”

“พาเธอเข้ามา”

สิ้นเสียงทางด้านประตูฝั่งขวาเผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่ง คุณหนูริชลูกสาวคนเล็กจากตระกูลดังในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มผมดำดัดลอนยาวประมาณกลางหลังมองดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์ตามสไตล์ลูกคุณแต่สำหรับผมเธอก็แค่หมากตัวหนึ่งของคุณย่าเท่านั้น

ช่างน่าสงสารเธอนะ

“สวัสดีค่ะพี่เวย์”

“ครับ”

ผมตอบไปตามมารยาทอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก อีกคนนั่งลงฝั่งซ้ายมืออย่างเรียบร้อย การมาของเธอคงไม่พ้นให้ผมมานั่งกระชับสัมพันธ์ไม่ก็…เรื่องหมั้นหมาย

“นี่คือคู่หมั้นของแก”

เห็นมั้ย ผมเดาไม่ผิด

“แล้วแกก็ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”

“หึ ว่าแล้วเชียว คือผมปฏิเสธไม่ได้เลยใช่มั้ย”

“แกก็ลองดู ถ้าแกอยากหาเรื่องฆ่าตัวตายให้ตัวเองละก็ อยากทำก็เชิญเลย”

คำประกาศิตออกจากปากผู้เป็นย่า เธอคงแค่คิดว่าผมไม่มีทางที่จะกล้าปฏิเสธเธออย่างแน่นอน เพราะคำประกาศิตของเธอถือว่าเป็นใหญ่ที่สุดในตระกูล หากใครคิดคัดค้านมันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายทั้งนั้น

แต่ไม่ใช่สำหรับผม เขาว่ากันว่ายิ่งปีนสูงยิ่งเจออุปสรรคเยอะแต่ยิ่งสนุก แบบนี้ต่างหากที่น่าลอง

“น่าสนุกดีนะครับ ผมอยากลองดูเหมือนกัน ถ้างั้นผมก็ขอเลือกปฏิเสธ บางทีว่าถ้าหากผมเลือกฆ่าตัวตายอย่างที่คุณย่าพูด ชีวิตผมมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ หรือไม่บางที…เส้นกราฟชีวิตของผมมันอาจจะพุ่งสูงจนผมรับมือไม่ไหวก็ได้นะ”

“เจ้าเวย์!!!!! แกกล้าเล่นลิ้นฉันงั้นเรอะ!”

“เอ้า ทำไมล่ะครับ เมื่อกี้คุณย่ายังบอกให้ผมท้าทายอยู่เลยหนิ ผมก็ทำตามคำขอแล้วไง ไม่ใช่ชอบหรอครับ หรืออยากได้ที่มันมากกว่านี้”

“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ แกนี่มันนิสัยปากร้ายเหมือนแม่แกไม่มีผิด”

คนแก่ยืนชี้หน้าเขาด้วยมือสั่นเครือนั่น ยืนก็จะไม่ไหวอยู่แล้วเชียว ยายแก่เอ้ย

“แหม ดูเหมือนคุณย่าจะชอบแม่ผมนะครับเนี่ย พูดถึงแม่บ่อยซะเหลือเกิน”

“ฮึ่ย…!”

“อ้าวๆ เวลาหมดแล้วหรอเนี่ยเสียดายจังเลย แหม อยากจะอยู่เล่นต่ออีกสักหน่อยนะครับ แต่พอผมมีงานมีการต้องทำ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วก็…อย่าลืมดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับคุณย่า อย่ายืนนานล่ะเดี๋ยวจะล้มหัวฟาดเอา”

“ฮึ่ย…เจ้าเวย์!!! แก…กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!”

ผมเดินออกจากบ้านใหญ่ตรงเพื่อจะขึ้นรถไม่รอให้เสียงของคุณย่ามารั้งผมหรอก เกือบจะถึงรถผมได้ยินเสียงเรียกจากคนคุ้นเคย หันไปพบกับป้าสายที่วิ่งมาทางพร้อมกับของบางอย่างที่อยู่ในมือ

“คุณหนูคะ ป้าทำของโปรดเอาไว้ให้เห็นคุณหนูไม่ได้ทานเมื่อกี้”

“ขอบคุณครับป้า ผมจะกินมันอย่างดีเลย”

ป้าสายเป็นอีกคนรองจากพ่อและแม่ที่ผมนับถือและรักมากที่สุด เธอมักจะคอยดูแลเวลาที่พ่อแม่ไปทำงานหรือคอยให้คำปรึกษาอะไรหลายๆอย่าง ทุกครั้งเวลาผมเสียใจหรือร้องไห้ป้าสายนี่แหละที่จะคอยปลอบผมเสมอ

“ป้าอยากจะช่วยคุณหนูนะคะ แต่ป้าไม่รู้จะช่วยยังไงดี”

“ไม่เป็นไรครับ แค่ที่ผ่านมาป้าก็ช่วยผมเยอะแล้ว”

ผมบอกปัดปฏิเสธ ผมเกรงใจป้าสายและไม่อยากให้แกเหนื่อยเพราะแค่นี้แค่ก็เหนื่อยกับยายแก่เต็มทนแล้ว

“งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณหนู”

“ครับป้า โชคดีเหมือนกัน”

ผมเอ่ยลาก่อนจะขึ้นรถขับออกจากบ้านไป

ลาก่อนบ้านที่เคยอยู่ ลาก่อนบรรยากาศแย่ๆ ลาก่อนยายอภิญญา

“ออเดอร์ดังอีกแล้ว”

“หยุดบ่นน่า”

ผมเหวใส่อีกคนก่อนจะกลับมาสนใจกับการชงเครื่องดื่มตรงหน้า ผมทำงานอยู่ที่นี่ได้สี่ปีกว่า ถ้าจำไม่ผิดก็ตั้งแต่เรียนอยู่ปีสองหรือปีสามนี่ล่ะ เดิมนี่คาเฟ่นี้เป็นของพี่บีลูกพี่ลูกน้องที่รู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก แต่เพราะเมื่อสองปีที่แล้วพี่บีต้องแต่งงานและย้ายตามสามีไปอยู่ที่ฝรั่งเศสแล้วแกก็รักร้านนี้มากด้วยยังไม่อยากให้ปิดเลยตัดสินใจยกร้านที่ให้ผมเป็นคนดูแลแทน นั่นจึงให้ตอนที่ผมเรียนจบเลยเลือกมารับช่วงต่อทันที ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบอะไรมากแต่พอทำไปนานเข้ามันกลับมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

สายเหลือบมองนาฬิกาเขาจำได้ว่าวันนี้เจลมีติวสอบเข้ามหาลัย หันมองอีกคนที่เดินเข้าเดินออกหลังร้านดูท่าคงจะลืมเวลาไปแล้ว

“เจล มีติวไม่ใช่หรอ”

“ใช่ หนูลืมเลย!”

ผมส่ายหัวเล็กน้อย งี้แหละพอทำงานยุ่งเข้ามากๆก็จชอบลืมนู่นนี่นั่นอยู่เสมอ

“ไปเถอะเดี๋ยวพี่ทำต่อเอง”

“จะดีหรอพี่”

“อือ”

“งั้นหนูไปนะ สวัสดีค่ะพี่เร็น” ผมพยักหน้าตอบ

เจลไปแล้วเหลือเพียงผมที่ต้องเฝ้าร้าน ผมยังคงง่วนอยู่กับการทำเครื่องดื่มทำบ้างพักบ้างแต่ก็ไม่ได้หนักเท่าไหร่ ผมทำไปได้พักใหญ่เหมือนรู้สึกว่าเวลามันน่าจะเย็นแล้ว ผมเงยหน้าดูนาฬิกาที่แขวนติดผนังร้านบอกว่าตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วได้เวลาที่ผมจะต้องปิดร้านแล้วล่ะ ผมเริ่มทยอยเคลียร์ของจัดการเคลียร์ออเดอร์ทั้งหมดเพื่อเตรียมจะปิดร้าน เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นให้ผมหันไปมอง ชายคุ้นเคยในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลกับกางเกงยีนส์ยาวที่ดูแล้วดูดีเข้ากับหน้าตาของเขาเลยทีเดียว

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เวย์

“ร้านปิดแล้วเชิญวันอื่น”

“ใจร้ายกับลูกค้าจังเลยนะ”

เวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจแต่ใบหน้าดันยิ้มร้ายกาจซะงั้น แม่วโคตรเชื่อไม่ได้เลย

“ก็บอกว่าปิดร้านแล้ว”

“ไม่ได้มาอุดหนุน”

“แล้วมาทำไม”

“ก็…อยากมาหาเฉยๆ ม่ได้หรอ”

คำตอบจากปากเขากับรอยยิ้มนั่นผมคงเชื่อแหละ เวย์เดินมาหย่อนตัวลงที่หน้าเคาน์เตอร์พร้อมกับเท้าคางอย่างสบายใจ เราสบตากันอยู่ครู่ก่อนที่ผมจะเลือกเป็นฝ่ายที่ละออกไปเอง ถ้ามองกันนานถ้าผมเป็นปลาคราฟคงได้ท้องไปแล้ว

“ให้ช่วยมั้ย”

“ไม่ต้อง”

“อยากช่วย”

“อยู่เฉยๆเถอะ”

พูดเสร็จผมก็ปลีกตัวไปที่หลังร้านทันทีหลังจากที่ปิดประตูด้านหน้าเสร็จเรียบร้อย จัดการเก็บของเข้าที่พร้อมกับเช็คของสำหรับวันพรุ่งนี้ดูเหมือนของจะไม่พอสงสัยวันพรุ่งนี้คงต้องซื้อเพิ่ม

“กลิ่นแยมสตอเบอรี่หรอเนี่ย”

ลมหายใจรดอุ่นอยู่ที่ต้นคอผมหันมองอีกคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“เข้ามาทำไม”

“ก็มันเหงาหนิ”

โคตรข้ออ้างเลย ผมดันอกแต่อีกคนมันยื้อพยายามที่จะก้มลงมาพร้รอมกับทำจมูกฟุดฟิด คิดว่าตัวเองเป็นหมารึไง

“ถอย”

“อยากกิน”

กินอะไร จะมาหาหิวอะไรตอนนี้วะ ผมดันอกของอีกคนแต่อีกคนดันสู้กลับคนตัวสูงดึงแขนผมล็อคด้วยแรงของเขาผมพยายามดิ้นแต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่ดี

“มันใช่เวลามั้ย”

“ก็หิว ไม่ได้หรอ”

อีกคนทำเสียงอ่อนบวกอ่อย เวย์เชยคางผมให้เชิดขึ้นก่อนจะโน้มตัวลงมาบรรจงมอบจูบให้ มันน่าตลกนะทั้งใจผมแม่งโคตรเกลียดเขาแต่พอเขาทำแบบนี้กลับไม่ปฏิเสธ ดิ้นหนาของอีกฝ่ายดุนเข้ามาในโพรงปากเราแลกเปลี่ยนความหวานกันจนเกิดเสียงของนำ้ตายกระทบกัน อีกคนละก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายบรรจงจูบลงที่ไหปลาร้าก่อนที่จะขบมันจนทำให้ผมเสียอาการ

“อึก ย\- กัด”

“หวานสัส”

ริมฝีปากหนาเปลี่ยนมาจูบผิวขาวไล่ลงมาเรื่อยๆ เขาจัดการถกเสื้อและเอี๊ยมของผมขึ้นมาจนถึงหน้าอกเผยให้เห็นหน้าท้องเนียน อีกคนก้มลงบรรจงจูบก่อนจะขบที่ท้องผมจนความเจ็บแล่นปรี๊ด

“อย่าทำรอย”

“ไม่เอา”

ผมจัดการยกแขนฟาดอีกคนไปทีนึง คนอะไรแม่งยิ่งห้ามยิ่งยุ

“หิวแล้ว”

เวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มแอบแหบพร่าคนฟังอย่างผมใจสั่นขึ้นมาทันที เขาไม่ทันให้ผมได้เอ่ยปากพูดมือหนาจัดการปลดกางเกงออกจนเผยให้เห็นชั้นในก่อนจะจัดการสอดมือเข้า

“อะร\-อึก!!”

ไม่ทันได้เบรคอีกคนก็จู่โจมคนผมเผลอเปล่งเสียงออกมา หัวสมองตอนนี้มันขาวโพลนไปหมดแล้วคิดอะไรไม่ออกมีแต่เรื่องอุบาทว์เข้ามาในหัวแทน

“เฮือก!!!”

เผลอเปล่งเสียงร้องน่าอายออกมาโดยที่ไม่ได้กลัวว่าเสียงมันจะเล็ดลอดออกไป แยมรสสตอเบอรี่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย อีกคนก้มเฉดชิมมันเหมือนไม่กลัวว่ามันจะสกปรก ผมดันไหล่ของอีกคนแต่แรงหมดเสียงก็หาย

“อึก”

“อร่อยสัส”

ภาพตรงหน้าเวย์เลียริมฝีปากแต่มันกลับทำให้เขาดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นกอง มือของผมหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับเขาอยู่ที่ท้องแกร่ง

ไม่ว่าจะกี่ครั้งเซ็กส์ของเขามันก็ดีไม่เปลี่ยนเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***