#5

อามันเดินแยกจากสองสาวออกมา จนพวกเธอไม่อาจจะมองเห็นอามันได้แล้ว อามันจึงกระพือปีกออกบิน ขึ้นไปสูงในท้องฟ้า ท่ามกลางความมืดบนนภาที่ไร้แสงดาวในคำคืนนี้ แต่ทว่าแสงไฟฟ้าด้านล่าง ดาวภาคพื้นดิน มันช่างทอแสงเปล่งประกายอยู่เรื่อเรือง อามันบินไปเกาะจับตามสุมทุมพุ่มไม้ ลดเลี้ยวลัดเลาะ ตามเกวล์ที่เดินกลับหอเพียงลำพัง นกน้อยที่กินภูตผีวิญญาณอยู่ในตอนกลางวัน บินมาจับคอนกิ่งไม้อยู่ข้างๆเวตาล

นกน้อย "เจ้านาย…จะทำยังไงดีคะ วิญญาณที่ตามรังควานเธอสองคนนั้น ช่างเยอะเหลือเกิน และคิดว่าจะเยอะขึ้นเรื่อยๆค่ะ ทำไมพวกวิญญาณถึงมองเห็นมนุษย์อย่างพวกเธอได้ ทั้งๆที่ปกติ วิญญาณจะมองไม่เห็นมนุษย์ ถึงจะอยู่ในที่เดียวกันนี่คะ"

อามัน "คงเพราะพวกเธอเข้าไปในสุสาน จึงทำให้พวกเธอดวงตก ยิ่งได้สบตากับเวตาลในสุสานด้วยแล้ว วิญญาณพวกนั้นจะมองเห็นพวกเธอได้อย่างชัดเจน"

นกน้อย "ไม่รู้ว่าจะอีกนานเท่าไหร่นะคะ พวกเธอถึงจะดวงดีขึ้น"

อามัน "เธออดทนไปก่อน ผมเรียกผู้รับใช้เวตาลตนอื่นๆมาช่วยแล้ว แต่คงต้องใช้เวลาเดินทางสักหน่อย"

นกน้อย "ทราบแล้วค่ะ"

อามัน "คืนนี้เธอไปเฝ้าเคนนี่ ส่วนเกวล์ผมจะเฝ้าเอง"

นกน้อย "ค่ะเจ้านาย"

อามันเฝ้าติดตามเกวล์คอยปัดเป่าผีสาง ที่…มาเทียวเกาะแกะเกวล์อย่างไม่รู้ตัว อามันบินวนดูรอบๆหอ ย้อนกลับไปดูในห้องพัก แล้วย้อนกลับมานั่งเฝ้าหน้าระเบียง สายลมที่โชยมาพร้อมทั้งกลิ่นคาวของเลือด

อามัน "มาแล้วเหรอ วิลเลียม"

ค้างคาวตัวน้อยที่แอบซ่อนอยู่ในความมืด จำเป็นต้องปรากฏตัวออกมา ด้วยเจ้านายที่รู้แล้วว่าเค้าแอบซ่อนไว้ เค้าบินมาด้วยร่างค้างคาว แต่กระโจนลงมายืนที่พื้นด้วยร่างชายหนุ่มรูปหล่อ

วิลเลียม "…55…กะจะกระโจนออกมาให้ตกใจสักหน่อย จับได้ซะแล้วเจ้านาย"

อามัน "กลิ่นคาวเลือดฟุ้งซะขนาดนี้"

วิลเลียม "ผมเพิ่งกินอาหารมา…อ่าๆ ว่าแต่ตามตัวผม มีอะไรครับเจ้านาย แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่อยู่ที่บ้านครับ"

อามัน "ผู้หญิงคนนี้กับเพื่อน เข้าไปในสุสาน และบังเอิญผมชะล่าใจ ปล่อยให้เธอคนนี้สบตาผมได้หนะ"

วิลเลียม "อ้อ…เข้าใจแล้วครับ แล้วพวกเราจะต้องคอยช่วยพวกเธอ ให้พ้นจากการรังควานของเหล่าวิญญาณนานแค่ไหนครับ"

อามัน "ผมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็คงต้องทำแบบนี้ไปก่อน ช่วงตอนเย็นจนถึงกลางคืนผมจะเฝ้าเอง ส่วนตอนกลางวัน คงต้องให้คุณช่วย"

วิลเลียม "ได้ครับเจ้านาย"

เมื่อได้รู้เรื่องราวที่เจ้านายของตนเรียกมา วิลเลียมก็คืนร่างค้างคาว บินตรงไปที่สุสานบ้านของอามันทันที อามันอยู่กับเกวล์จนถึงตอนเช้า ในเวลาที่ผีสางเบาบางลง อามันจึงได้บินกลับไป…

…ที่มหาวิทยาลัย…

เคนนี่ "วันนี้ไม่เห็นพี่อามันเลย ไม่มาเรียนเหรอเนี่ย"

เกวล์ "แหม…เค้าก็คงมีธุระเค้าบ้างสิ"

เคนนี่ "จึ้ๆๆๆๆ…แค่รู้ว่าพี่เค้าจีบ ก็ออกตัวปกป้องซะแล้ว"

เกวล์ "ไม่ช่ายย…แค่พูดตามความจริง แกก็…"

เคนนี่ "ว้ายย!…อะไรเนี่ย"

ผู้ชายสูงคนหนึ่งเดินมาชนเคนนี่ ที่กำลังเดินคุยกันมากับเกวล์อย่างจัง

วิลเลียมรีบสบัดปัดเคนนี่ ให้พ้นจากวิญญาณที่กำลังจะกระชากผมเธอ แล้วกำที่คอมันอย่างเต็มแรง จนวิญญาณเร่ร่อนตนนั้นสลายไปคามือ

วิลเลียม "ขอโทษครับผมลืมใส่แว่นมา เลยมองไม่ค่อยเห็น ไม่ทราบว่าห้องเรียนของปีสองไปทางไหนครับ"

ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมดำยาวปะบ่า ดวงตาสีน้ำตาลอมเหลือง คิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสัน ปากมันไม่ใหญ่ไม่เล็ก ดูคมสันหล่อบาดขาดใจ

เคนนี่ "อ้าย…แก เกวล์ดูสิๆ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ"

เกวล์ "โอ๊ะ…ไม่เคยเห็นคุณเลยนะคะ"

วิลเลียม "ผมเพิ่งย้ายมาวันนี้เลยครับ"

เคนนี่ "อ้อ…พวกเราก็ปีสองเหมือนกัน งั้นก็ไปด้วยกันเลยสิจ๊ะ"

พูดกับวิลเลียมจบปุ๊บ…เคนนี้หันขวับมาใกล้หูน้อยๆของเกวล์ปั๊บ

เคนนี่ "คนนี้ก็หล่อใช้ได้เลย ชั้นจองคนนี้ก็ได้…อิอิ คนนี้ก็ถูกใจ"

เกวล์ "ใจง่ายจริงๆเพื่อนฉัน…หึๆ"

เคนนี่ "ชื่ออะไรหละ ชั้นเคนนี่นะ"

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังเดินไปเรียนภาควิชาคณะของพวกเค้า สายตาของศัตรูคู่แค้นตลอดกาล กำลังมาที่พวกเค้า อย่างไม่พอใจในจริตที่ไม่พอตาของเกวล์กับเคนนี่

มิ้น "นี่ๆ…ดูนั่น"

มิ้น "ทำไมช่วงนี้ยายสองคนนั้นดูฮ๊อตจังอ่ะ มีแต่ผู้ชายหล่อๆ มาล้อมหน้าล้อมหลังทุกวันเลย"

พีน่า "แต่ชั้นว่ารุ่นพี่คนเมื่อวานหล่อกว่า อืม…วันนี้ไม่เห็นเจอเลยนะ"

มิ้น "เธอชอบรุ่นพี่คนนั้นเหรอ ชั้นว่าเค้าดูน่ากลัวนะ"

พีน่า "ก็นั่นแหละที่ทำให้ชั้นชอบ และชั้นจะต้องได้พี่เค้ามาให้ได้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***